Whirlen

Vandaag deden we de meditatie 'No dimensions', ik geloof geinspireerd op meditaties van de soefi's. Het heette een oefening voor 'centering', een voorbereiding voor 'whirling'. Eerst deden we zes bewegingen, een half uur lang herhalen. Het ging erom ons met ons 'hart' en ons 'buikcentrum' (de 'hara') te verbinden. Daarna gingen we een kwartier wervelen, whirlen. En afsluitend een kwartier op de buik op het matje.

Was een bijzondere ervaring. Best inspannend. Je moest je heel erg concentereren om die bewegingen goed te blijven maken. En van dat whirlen werd ik heel erg duizelig, hoe langzaam ik het ook deed. De kunst was geloof ik om al je energie naar het energiecentrum in je buik te brengen. Dan werd je niet duizelig.

Mannie, de man van Juf, was ditmaal voorganger. Hij ging zich vooral bij het whirlen weer helemaal wild te buiten. Hij is een wonderlijke entity tussen het kleine groepje vrouwen dat stiller en sierlijker beweegt. Ik moet erg mijn best doen om niet te veel op hem te letten.

Deze meditaties heten 'dynamisch', en het idee is dat de stilte na de dynamiek veel groter is dan wanneer je zomaar een partijtje gaat stilzitten. Daarna wazzen we allemaal helemaal stil en zacht. Eitjes. Vanaf morgen ga ik vier lange dagen lang de krankzinnigheid van Frankfurter Buchmesse in. Dat is tollen en duizelen van een geheel andere orde... Zal het meditatiekussen mee? Zie ik mij een potje na-whirlen in de hotelkamer?