Terwijl de aquarelverf van het afscheidsportret van Wout nog op tafelstaat moet ik twee uur tijd vijf voorkeuren kiezen uit 88 sollicitatiebrieven. 88 brieven kregen we in vier dagen. Wat een toestand.
Bij vrijwel elke brief denk ik: 'O! Die is leuk! O! Wat wil die graag! O, die kan het vast ook goed.'
Morgenochtend moeten Vinnie elk vijf kandidaten geselecteerd hebben. Of dat lukt weten we niet want we hebben allebei een gezellig avondje uit. Hopelijk komen enkele van onze voorkeuren overeen. We zullen samen hoogstens 10 kandidaten hebben, daar kiezen we er dan weer vijf uit om mee te spreken. Wat erg is dit.
Gisteren sprak ik nog iemand die aan het soplliciteren is en bij sollicitaties antwoorden krijgt als: 'We hadden 300 brieven'... Het doet me erg denken aan onze jaren tachtig-crisis. 'Werkloosheid is een keuze, zeiden ze toen. Als je écht wilt werken dan vind je wel wat.' Ik ging op den duur niet meer naar feestjes van werkende mensen. Op een dag ging het weer beter met de economie en vond (bijna) iedereen wel een baan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten