Gelezen: Buurtsupermens door de Japanse schrijfster Sayaka Murata. Ik had er lovende recensies over gelezen. De hoofdpersoon is een jonge vrouw Keiko Furukura, 36 jaar, die al achttien jaar in een buurtsuper werkt, zo snelle moderne die 24 uur per etmaal open is, waar hardwerkende buurtgenoten en voorbijgangers snel hun natje en droogje halen. Als kind was Keiko al wonderlijk, anders dan anderen, en op een gegeven moment leerde ze zwijgen en zin aan te passen aan de omgeving. In de buurtsuper voelt ze zich als een vis in het water. De medewerkers zijn helemaal geprogrammeerd in wat ze zeggen en hoe ze het zeggen. Ze voelt zich wonderlijk thuis in die rol. Het schijnt heel Japans te zijn, hoewel je er ook wel veel van herkent hier. Het lastige punt in haar leven is dat iedereen haar bekritiseert dat ze geen man heeft en geen vaste baan. uiteindelijk haalt ze dan maar een man in huis, een onbekwame ex-medewerker van de buurtsuper, waar de omgeving zeer positief op reageert. Want zo voldoet ze aan de normen.
De schrijfster heeft diverse literaire prijzen met dit boek gewonnen. In Japan zijn er 600.000 van verkocht. Het raakt een snaar daar. En hier ook. De recensies zijn lovend. Het schijnt tamelijk autobiografisch te zijn. Zij zou nog bij haar ouders thuis wonen en in een buurtsuper te werken. Ik snap niet zo goed wat er mis is met in een buurtsuper te werken. Ik lees een recensie van een medewerkster van de Linnaeusboekhandel in Amsterdam Oost en die vrouw zegt dat ze er veel in herkent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten