Alle begin is moeilijk

We hebben het hele Ruhrgebied doorkruisd en zitten nu in Sauerland. Gearriveerd in het huisje. Ik had wel foto’s gezien maar me er concreet niet zoveel bij voorgesteld. Je kunt hier niet met de auto direct bij je huisje komen, maar via een bergpaadje en zonder ezel kun je je koffers, tassen en boxen naar je huisje zeulen. Ze zijn twee onder één kap, en zonder eigen heggetjes, dus niet al te veel privacy. Zit je net uit te hijgen van het aankomen zie je voor je raam allemaal buren arriveren zeulend met tassen van de Action. 

Bobby heeft een kortere klauterroute van de asfaltweg naar ons huisje ontdekt, maar dat is zo steil en modderig, daar begin ik niet aan. Ik zie me al weer eindigen met een breuk hier of daar. Het bergpaadje is ook nog eens onverlicht, merken we als we ‘s avonds na het eten terug klimmen. En de batterijen van allebei onze zaklantaarns zijn ineens op.

Er is in het huisje maar één zitbank terwijl twee banken een selectiecriterium was. Een houtkachel was ook een selectiecriterium en we hebben een grote tas haardhout mee, maar het is lang niet koud genoeg voor  een haardvuur. Het slaapkamertje is zo minuscuul dat je niet om het bed heen kunt lopen. De WiFi doet het niet. En zo mopper ik wat af. Wetend dat het bijna altijd zo begint. Dat het een stom huisje is. 

En dan gaan we bij de Rewe glutenvrije biertjes zoeken en hebben ze die niet. Gelukkig hebben ze wel glutenvrij brood en glutenvrije pasta.

Tenslotte gaan we bij het restaurant lekker dikkedakken, ik neem kalkoen met champignonsaus en Bobby zalm, en samen een flesje Grauburgunder, en dame blanche toe. Dat helpt enorm. En dan stort ik op de bank in slaap. Morgen kijken we er heel anders tegenaan.

Volksverhuizing

De volksverhuizing is weer aangebroken. De koffers met kleren en handdoeken. De tas met hout. De tas met schoenen en pantoffels. De doos met kook- en keukenspullen. De jassen. De tas met boeken. De tas met tekenspullen. Het vak met iPad, koptelefoons, snoertjes en laders. Bobby’s tas met cd-speler en cd’s. 

Ik denk aldoor aan mensen die voor oorlog op de vlucht slaan, die hebben misschien één tas mee, of geen. Wij doen de dingen tamelijk sober in vergelijking met veel anderen, maar toch denk ik voortdurend aan mensen wier huis is gebombeerd, ondergelopen, omgewaaid, verbrand. Alsof we geen recht van spreken meer hebben.

Herfstkleuren

Verjaarsvisite bij Schoonzusje, die 61 is geworden. Vorig jaar had ze ons voor haar 60e uitgenodigd naar Istanbul, toen zijn we vanwege Corona niet gegaan. Nu zitten we in Leusden in de tuin in de zon. Iedereen roept O en ach, dat het zulk mooi weer is, en eind oktober nooit vertoond. Volgens mij is het al jaren bijna elk jaar zo. Vorig jaar in ons herfstvakantietje aan de Moezel hadden we de hele week zulk stralend weer. Ik herinner me een 3 november dat ik in zee gezwommen heb. 2006 was ook zo warm, maar toen blogde ik nog niet.

Verder houd ik me onledig met de voorbereidingen voor het weekje weg. Een reisgidsje Sauerland bij de reis boekenwinkel. Bibliotheekboeken. Tekenpapier. Ik gebruik altijd 130-grams A4 print papier van het merk Ecoline, maar dat is op en niet op voorraad bij de Pipoos. Nu heb ik alleen nog een schetsboek je van de Action of de Flying Tiger maar dat papier is van matige kwaliteit. Toch print ik daar dan maar wat mandala’s op, voor als ik te Sauerland niets te tekenen weet. En voor ik het weet zit ik al een plaat met herfstbladeren in te kleuren.

En tussendoor naar Schoonzusje die behalve mij nog veel meer schoonzussen  (de zussen van haar man) heeft, die ook allemaal op haar verjaardag zijn. Vanwege Corona heb ik ze al jaren niet gezien. Maar desgevraagd vertellen ze graag hun levensontwikkelingen. En die zijn niet te zuinig: long COVID, ontslag, echtscheiding, migraine, 34 mensen verloren… Oef! 

Dan is ‘s avonds weer herfstbladeren inkleuren een welkome ontspanning. Eerst was de achtergrond wit, maar dat was ‘m niet, en toen heb ik deze gekliederd met bruin, paars, en grijs. Bij mandala’s kun je altijd een beetje mijmeren over wat ze qua vorm en kleur vertellen over je levensgevoel. De donkere achtergrond refereert denk ik aan de toestand in de wereld en de kleurige blaadjes over de pogingen er toch maar iets van te maken.

Vorig jaar in de Bosporus:

http://lucietheodora.blogspot.com/2021/10/de-bosporus.html

Anne de vuilnisman

Gezien: de VPRO-documentaire ‘Anne en de vuilnismannen’. Heel leuk. Maakster van de documentaire is Anne van der Steen, 30 jaar, actrice en lerares. Tijdens de Corona-pandemie viel een groot deel van haar werk en dus haar inkomen weg en zo kwam ze via een uitzendbureau in dienst bij de vuilnisdienst. Ze deed het werk eerst met behoorlijk wat gène, maar naarmate ze kennis maakt met een aantal collega’s met meer plezier, ze heeft leuke gesprekken met hen, en probeert een antwoord te vinden op de vraag in hoeverre je je werk bent. Vuilnisman is heel nuttig werk maar op de sociale ladder niet erg hoog in aanzien. Een mislukking.

Daar wordt het idee geboren er een documentaire van te maken. Ze volgt in deze documentaire drie collega’s, die naast hun werk als vuilnisman activiteiten doen als dichter zijn, trommelen bij de plaatselijke harmonie. Eigenlijk zijn ze allemaal best trots op hun werk. 

Het is een leuke film. Intussen is Anne al lang geen vuilnisman meer maar nu dus ook documentairemaakster. Ze droomt ervan een soort Louis Theroux te worden. Ze heeft het in zich.

Terugkijken:

https://www.2doc.nl/documentaires/2022/10/anne-en-de-vuilnismannen.html

De e-bike

Er is alweer iets met de e-bike. Nu loopt de achterband steeds langzaam leeg. Twee weken geleden was dat ook al zo, toen ik naar koor moest. Toen had ik de band maar opgepompt en de fietspomp meegenomen, en toen kwam ineens de binnenband naar buiten floepen langs velg. Huh? 

Ik liet de boel nog een keer leeglopen en pompte m nog maar eens op. Niets aan de hand. Bijzonder raadselachtig. 

Vanochtend nog probleemloos heen-en-weer naar het Máximapark gefietst, en vanmiddag is de achterband weer leeg, net als ik langs de fietsenmaker rijd. Alsof het zo moet zijn. Ik laat m dus daar maar achter. Nu moet er een nieuwe binnen- en buitenband om. ‘U heeft wel heel veel gefietst.’ Dat kan wel kloppen. 8230 km.

Bobby en ik discussiëren hoe lang ik de e-bike al heb. Hij denkt dat ik m vijf jaar heb, ik denk twee jaar. De waarheid ligt weer in het midden: het was mei 2019. Banden versleten na drie-en-half jaar, is dat normaal?

Dahlia

In de Botanische Tuinen van de week raakte ik verrukt van de dahlia’s. Alles druilt en geeft de geest en daartussen staat dan de dahlia te stralen in alle soorten en maten. Ik was me aan het oriënteren over bijvriendelijke bloemen, en de dahlia hoort daar geloof ik niet toe, voor zover ik het begrijp. Er werd op bijvriendelijke sites zelfs een beetje laatdunkend gedaan over de dahlia, omdat-ie nagenoeg geen stuifmeel en nectar levert. Ik zal me er nog eens in verdiepen. Maar de kleuren en het licht zijn geweldig. 

Ik had eens een enorme dahlia gekocht voor Elly - die bij nader inzien meer voor kleine dansende wilde bloemen is dan voor de grote gekweekte bloemen als dahlia’s - en de verkoopster had gewaarschuwd dat-ie niet in de regen moest staan want dan werd-ie snot.

Nieuwe koffer

Grappig om te ontdekken dat koffers op mijn blog een verhaallijn vormen. Zo is er terug te vinden dat ik mijn laatstleden koffer in 2014 kocht bij V&D.  V&D ging in 2015 failliet.

Ik begon in Amsterdam met een luxe varkensleren weekendtas die Ex voor mij kocht in een chique leerwinkel aan de Plantage Middenlaan. De koffer/weekendtas gaat natuurlijk spelen bij de weekendrelatie. Die tas bleek voor de vakantie klein en onhandig en toen ben ik overgestapt op een mooie grote petrolkleurige Kipling. Maar die was zo groot dat ik altijd teveel bagage meenam die ik zelf nauwelijks kon tillen en taxichauffeurs ook niet. Toen ging ik over op een LIV-koffer van slechts 65 liter. En die is een paar reizen geleden gebarsten. Zo vond ik hem ergens op een bagageband terug. Ik weet niet meer welke reis, want we gaan haast nooit meer met het vliegtuig. En daarna ging ook nog de rits kapot. De laatste vliegreis (mei 2022) was naar Zakynthos, maar probeerde ik de koffer bijeen te houden met rode spanbanden. Ik heb daar in Zakynthos-stad nog gezocht naar een nieuwe koffer, tevergeefs.

In Utrecht zijn geen grote kofferwinkels. Wel een paar kleine dure speciaalzaken, maar die hebben niet zoveel keus. ik wil een overview van het hele assortiment. In Amsterdam heb je meerdere van die winkels, onder andere in de Kinkerstraat, en op de Nieuwendijk. 

Na de laatste vakantie naar Bretagne heb ik mijn kapotte koffer linea reacta afgevoerd naar de vuilstort, zodat ik wel een nieuwe móet kopen. En nu gaan we op herfstvakantie en heb ik nu echt een nieuwe koffer nodig. Maar om nou met de auto of met de trein naar Amsterdam te gaan voor een koffer, dat vind ik ook zo wat. 

En zo besluit ik tot de ANWB. Die hebben een mooie nieuwe winkel op de Neude, een soort soort flag ship store. Ik vind het toch fijn om een koffer beet te pakken en te voelen. Hun goedkope koffer-lijn is in de herfst-aanbieding, maar deze lichtgrijsgroene lichtgewicht vind ik veel en veel mooier. Iets grijzer dan op het plaatje. Het is ongeveer de kleur van mijn winterjas en van de schuifdeuren van mijn klerenkast.

En met de nieuwe koffer achterop op de bagagedrager geklemd fiets ik terug naar huis. Weer een klusje geklaard.

Het failliet van V&D:

https://www.marketingtribune.nl/food-en-retail/weblog/2017/09/10-oorzaken-van-het-v-en-d-faillissement/index.xml

Gospel

Naar de tentoonstelling ‘Gospel. Muzikale reis van kracht en hoop’ in het Museum Catharijneconvent. Ik had al een tijdje de aandrang en vandaag is het zo ver. Die totale overgave bij de gospel, dat is toch wel iets wat je af en toe mist in het bestaan. Doe ik eindelijk iets religieus/spiritueels, is het een stiltewandeling. Gospels zingen is wel de andere kant van het spectrum. 

Er is bij deze tentoonstelling veel te zien over de Amerikaanse roots van de gospel, die begonnen in de slaventijd op de plantages, maar ook na de afschaffing van de slavernij in de totaal gesegregeerde maatschappij. Het hopen op een betere wereld, op bevrijding uit de slavernij. Uiteindelijk werd de muziek de drager van de burgerrechten beweging in de jaren zéstig met Martin Luther King en Mahalia Jackson. Het inspireerde de soul, de jazz, de pop, de hiphop. Gastcurator bij de tentoonstelling was de enorme gospelzangeres Shirma Rouse.

Maar de gospel is ook groot - binnen zijn eigen systeem dan - in het Nederland van nu. Als je het in het echt in alle grootsheid zou willen beleven kun je naar de Amsterdam City Church.

Een jaar of wat geleden heb ik een tijdlang tevergeefs gezocht naar een gospelkoor voor iemand zoals ik en ik kon het nérgens vinden. Het kwam zo: de Bayerische Freundin had in München op zo’n koor gezeten en zocht zoiets in Utrecht. Ik kon niet geloven dat het niet bestond, maar het was inderdaadniet te vinden. En nu blijkt er toch zo’n koor te bestaan en wel in Woerden: het Miracles Gospelkoor onder leiding van een jonge dirigent Chesron Ledes.

Er zijn bij deze tentoonstelling opmerkelijk veel bejaarde bezoekers met stokken en rollators en rolstoelen die in de weg staan of lopen, niet met de audio-apparatuur kunnen omgaan. Grr.

De tentoonstelling:

https://www.catharijneconvent.nl/

DOM Under

Het is inmiddels een lange traditie dat Colette en Lise in de herfstvakantie een dagje Utrecht komen doen en omdat Lise zo leergierig is wordt het altijd een educatief dagje. Vandaag doen we DOM Under, het ‘museum’ onder het Domplein waar van alles van de opgravingen te zien is. Dat Domplein ligt op twee millennia geschiedenis, te beginnen bij de Romeinen die hier hun noordelijkste grens hadden liggen en een Castellum. Een eeuw geleden zijn ze gaan graven en er liggen vele meters archeologische vondsten en geschiedenis en dat is toegankelijk gemaakt met een tour onder de grond. In de 17e eeuw is door een tornado de halve Domkerk ingestort en het puin is er 150 jaar blijven liggen. Toen dat halverwege de 19e eeuw eindelijk opgeruimd was was er ineens een plein. En begin 20e eeuw zijn er archeologen gaan graven. 

Ik vind de geschiedenis van Utrecht heel erg ingewikkeld. Al die bisschoppen en buitenlandse machten, niet te volgen. Doe mij maar een kinderboek over de stad, waardoor het wat minder duizelt. De gids die ons rondleidt mag zijn verhaaltje ook wel wat indikken. Less is more.

Website DOM Under:

https://www.domunder.nl/tijdlijn/

Diëten

Gelezen: Dit is geen dieetboek door journalist Teun van der Keuken. ‘n Heerlijk boek dat veel herkenning biedt. Hij probeert alle bekende dieetwijzen zo voor een maand. Hij doet dat heel serieus, duikt er helemaal in, en laat zich erbij coachen door een voedingscoach. Hij beschrijft nauwgezet en met enige zelfspot wat hij doet en nalaat en beleeft. De Schijf van Vijf, het keto-dieet, intermittend fasting, de Weight Watchers, een sportdieet, een vega-dieet, sapvasten. Bij de een geen koolhydraten, bij de ander veel. Ik heb ze bijna allemaal geprobeerd en het helpt allemaal een beetje, tot je er weer mee stopt. Dat is ook zijn ervaring. De conclusie is natuurlijk dat geen dieet helpt, maar matigen wel. Voor diëtende mensen een heel dankbaar boek.

Lees verder: https://www.linda.nl/persoonlijk/teun-van-de-keuken-dit-is-geen-dieetboek/

Botanische Tuinen

Ik heb al twee keer met de Buurt Taxi een Française naar haar fysio gereden, waarbij zij enthousiast vertelde (Nederlands met een prachtig Frans accent) van haar bezoek aan de Botanische Tuinen, die nu in oktober schitterend van verval en kleur zijn. Het is een heel eind fietsen naar de Botanische Tuinen en parkeerplaatsen zijn er niet, want doordeweeks overdag in gebruik door employees van het Science Park, maar onze Bus 27 rijdt er wonderbaarlijk genoeg rechtstreeks naar toe.

De Française heeft helemaal gelijk. Het is er fantastisch. Ik hoop altijd dat ik inspiratie ga opdoen, voor een van mijn tuinen, maar als ik daar eenmaal ben ben ik al gauw overweldigd door de prachtige vormen en kleuren. Ideeën voor de tuin houd ik er niet echt aan over.

In de museumwinkel koop ik twee handzame namengidsjes: een over bomen en een over vogels. Hopen dat ik ooit iets onthoud. Want we gaan binnenkort weer naar een huisje in een bos.

Hazelaar

De hazelaar met een hazelnoot. Misschien leuk voor in de volkstuin. Vorig jaar tekende ik al een toverhazelaar, die bloeit heel mooi in februari.

 

De toverhazelaar:

http://lucietheodora.blogspot.com/2022/01/de-toverhazelaar.html

Soestdijk

Gezien: de documentaire ‘Het Nieuwe Soestdijk’ door filmer Frans Bromet, uitgezonden door de EO. Sinds 2004 staat Soestdijk weg en in 2017 is het gekocht door de MeyerBergman Erfgoed Groep die een plan ‘Made By Holland’ heeft ontwikkeld om het te restaureren en te exploiteren. (Deze mensen hebben ook de Westergasfabriek in Amsterdam ontwikkeld en Landgoed Doornenburgh met het Emmausklooster in Maarssen.) 

De Gemeente Baarn is nogal geschrokken van de grootschaligheid van het uitgebreide plan (hotel met 120 kamers, een villawijk in een oud bos dat onderdeel uitmaakt van het landgoed, muziekfestivals) en probeert dat in te dammen. Frans Bromet is vanaf 2019 gaan filmen, verbaasd over de jarenlange vertraging door het democratisch proces. Het Wassenaarse echtpaar Meijer-Bergman, de directeur, het personeel, de wethouder, de Baarnse gemeenteraadsleden, de provincie, de restaurateurs… De omwonenden die gehecht zijn aan de stilte van het gebied en de waarde van de natuur. Bromet laat iedereen aan het woord, maar heeft duidelijk grote sympathie voor het ondernemende echtpaar dat maar niet van start kan gaan. Maar ook de buurman die zich met hand en tand verzet en het verzet nog steeds niet opgegeven heeft en nu met zijn Stichting Red het Borrebos het plan bij de Raad van State gaat aanvechten. 

De documentaire ging afgelopen september in première bij het Nederlands Filmfestival van Utrecht. Waarom de EO dit uitzendt, vraag je je af. Wat is er nu evangelisch aan? Ja ze hebben een grote voorliefde voor het koningshuis en mensen die van het koningshuis houden hebben doorgaans warme herinneringen aan de défilés op Koninginnedag op Paleis Soestdijk.

Terugkijken:

https://www.npostart.nl/VPWON_1310090

Suze

Mijn stuk over Suze Robertson staat online. Hèhè.  Het is meer dan drie weken geleden dat ik naar die tentoonstelling was. Daar in het museum zag ik dat er een monografie over haar was verschenen en die had ik aangevraagd, zowel bij de uitgeverij als bij het museum. Meestal krijg je dat dan per omgaande toegestuurd maar nu hoorde ik niets. Had ik dan wel zin om te gaan schrijven? Het zit zo: als je je bij je gedachtenvorming moet verlaten op persberichten en teksten bij de schilderijen dan heb je niet genoeg bedding. Marketeers zijn gespecialiseerd in gebakken lucht vol overdrijving, en de mensen die de begeleidende teksten bij schilderijen verzinnen schieten met losse flodders. Als je wat wilt schrijven heb je behoefte aan een steekhoudend betóóg. 

De uitgever van de monografie kende blijkbaar de site Museumkijker niet. Hij was geloof ik verrast over de kwaliteit, maar ook na mijn tweede verzoek vond hij de site te klein om mij een recensie-exemplaar toe te sturen. Terwijl ik die van gerenommeerde kunstboekenuitgeverijen en musea wel krijg. Dus van de week afwegen of ik nog een stuk ga maken of dat ik ervan afzie. Ik besluit toch maar online te gaan zoeken en te gaan schrijven.

Vanmorgen is het stuk gepubliceerd. Complimentje van Zwaze. Ik best weer beetje trots. Krijg ik vanmiddag een mailtje van de uitgever dat het museum mij de documentatie en boek zal toesturen. Daar heeft hij dus drie weken over gedaan. Nu hoeft het niet meer, zou ik terug willen schrijven, maar dat doe ik natuurlijk niet.

https://www.museumkijker.nl/suze-robertson-in-museum-panorama-mesdag-strijdbare-vrouwelijke-van-gogh/

Karsu - napret

Het was het allemaal waard. Het is een fantastisch concert. Het is een fantastische avond. Ze is een geweldige zangeres en performer. Een geweldige band. Iedereen op het podium en in de zaal gaat helemaal uit zijn/haar dak. Ook ik sta te swingen en te juichen. Moet ik vaker doen, denk  ik wel tien keer, naar zulke energieke concerten. Tweeduizend mensen kunnen in die zaal. Everybody happy. 

Wachten

We hadden een heel ruim tijdschema, de Jazzvriend en ik. Om 17u zouden we elkaar bij de kassa van TivoliVredenburg ontmoeten en dan zouden we eerst gaan eten bij Bunk. Had ik bedacht. Alle mogelijke verdwaalpartijen ingecalculeerd. 

Om 16.05 belt hij dat hij nog thuis is, in Maassluis. Dat het ruimte tijdschema dat ik bedacht had dus niet meer werkt. Dat hij al twee jaar niet met de trein is geweest. En dat hij geen mobiele telefoon heeft. Ik wacht wel bij de ingang van Tivoli, zeg ik geruststellend. Voor het restaurant dat ik geboekt had is het al veel te laat. 

Ik sta er nu al anderhalf uur. Het Vredenburg is ongeveer het afschuwelijkste stukje Utrecht dat ik ken. Een nimmer aflatende stroom van stadsbussen, regionale bussen en fietsen. En het regent zachtjes. Langzaam wordt het donker. Zou hij nog komen? Van welke kant? Kan hij het vinden? Zullen we bij Asian Street food gaan eten? Of bij de Spaghetteria Korte Koestraat. Het wemelt hier van de fastfood-formules waar ik nooit kom. Zal ik hem op het station gaan zoeken? Als hij niet komt, ga ik dan alleen? Kan ik zijn kaartje proberen te verkopen? Vanaf hoe laat?

De Jazzvriend is ook nog eens behoorlijk veeleisend als het gaat om concertbezoek. Hij wil hoe dan ook op de beste plek, dus liefst eerst een uur bij de deur staan om dan als eerste naar binnen te kunnen. Het is een concert in de zaal Ronda zonder zitplaatsen. En ik sta al anderhalf uur, want er zijn geen bankjes op het Vredenburg. Dit is wel weer een topavond.

Krak

In de avond op de e-bike naar het koor zak ik zo *krak* door mijn zadel. Geluidje van rinkeldekinkel. Het is al aardedonker  en ik zie slecht in het donker, maar toch wil ik weten wat dat het was, dat rinkeldekinkel. Er was geen aanwijsbare reden, geen kuil, geen hobbel. Zadel zakt zomaar door haar hoefjes. Het zit nog wel op de pen, maar wel een beetje wiebelig los. Ik ben nog maar halverwege, zit krap in mijn tijd, en besluit dus maar door te fietsen. Het zit niet lekker, maar het rijdt.

Vanmorgen dus naar de fietsenmaker. Het is een bekend probleem, blijkt. Je moet je fiets nóóit aan het zadel optillen, maar aan de bagagedrager. Ik til meerdere malen per dag mijn fiets op aan mijn zadel. De fiets is nogal zwaar en als-ie een drempel op en over moet til ik ‘r op aan haar zadel. En dan krijg je dit. Krak. ‘n Nieuw zadel dus.

Vrienden

Een interview gedaan met de nieuwe Voorzitster van de Vrienden van het Park. De Vrienden zetten zich in om het park mooier te maken. Het betekent dat er heel wat buurtbewoners zijn die extra snoeien, maaien, knotten, en wat al niet.

Als de Vrienden dat expliciet formuleren dan zijn de ambtenaren van de gemeente een beetje gevoelig, want die doen natuurlijk binnen hun kaders ook hun best. Die bedenken daar dan minder kwetsende formuleringen, zo  van: 'Het is al een prachtig park en de vrijwilligers maken het nóg mooier.' De vrijwilligers zeggen: 'De gemeente is tevreden met een 6 en wij maken er een 8 van!' 

De nieuwe Voorzitster heeft een vol leven dus ze heeft precies 5 minuten om een portretfoto te maken. Ze heeft er  speciaal voor de gelegenheid een bloemenvestje voor aangetrokken.

Het interview:
https://maximapark.nl/over-het-park/elzeline-bergisch/

Ons Koor

We hebben ons samengevoegd met een ander dameskoor, want zoals veel koren zijn ook wij schrikbarend gekrompen in de Coronaperiode. Inmiddels hebben we weer een respectabele groep dames bijeen, waarvan niemand elkaars namen kan onthouden. Smeed daar maar eens een eenheid van. Dus vanavond krijgen we allemaal een sticker op met onze voornaam. Ik kan mijn kunstje weer doen met de portretten. 

De Zitting

Gezien op tv de hele goeie film ‘De Zitting’, over een #MeToo-zaak: een thrillerschrijfster die een gevierd politicus aanklaagt omdat hij haar 25 jaar geleden verkracht zou hebben op een studentenfeestje. Hij was toen 20, zij 17. Met hem is het sindsdien heel goed gegaan, met haar niet. Studie niet gelukt, depressies, geen relaties… Uiteindelijk toch geslaagd als schrijfster. 

We zien alleen de dag van de zitting: de officier van Justitie, drie rechters, de verdachte, het slachtoffer, hun advocaten, hun achterban. Het is intelligent gemaakt. Hele goeie spelers: in hoofdrollen Jacob Derwig en Kim van Kooten - die in het echt een echtpaar zijn. Wie moet je geloven? Globaal kun je zeggen dat de vrouwen (de aanklager en een van de rechters) geloven de vrouw, en de mannen (twee rechters) geloven de man. De politicus wordt bijgestaan door een vrouwelijke advocaat die hem te voor en te zwaard verdedigt en aan het eind wordt gesuggereerd dat de brave man met haar een relatie heeft. Zoals die dingen gaan. Adembenemend.

Interview met regisseur:

https://filmkrant.nl/interview/saskia-diesing-zitting/

Terugkijken:

https://www.npostart.nl/BV_101406873

Trailer:

I.M.

Zij verdient ook een tekening: de actrice Angela Lansbury. Net als The Queen. Ze overleed vorige week op 96-jarige leeftijd. Iedereen kent haar als Jessica Fletcher uit de televisieserie 'Murder She Wrote', die tussen 1984 en 1996 werd uitgezonden. Wereldwijd.

Ze werd in 1925 in Londen geboren en emigreerde in 1940 met haar moeder, actrice Moyna Mac Gill, naar de USA. Haar vader, de zoon van Labourpoliticus George Lansbury, was toen al overleden. In 1951 werd zij genaturaliseerd tot Amerikaanse.

In New York volgde ze acteerlessen en op haar zeventiende tekende ze een contract bij MGM. Voor haar eerste film, Gaslight, met Ingrid Bergman en Charles Boyer in de hoofdrollen, kreeg ze meteen een Oscarnominatie. Een jaar later gebeurde dat opnieuw voor haar rol in The Picture of Dorian Gray. De Oscars won ze niet, maar voor haar rol in Dorian Gray ontving ze een Golden Globe.

Ons Genot

De poort van het volkstuincomplex is al weer twee weken op slot, en nu het zulk druilweer is is er bijna niemand meer. Heerlijk sfeertje. Ik moet nu alle bamboegordijntjes optrekken om binnen nog iets te zien, zo duister wordt het, maar dat is goed. Het wordt tijd voor wat lampen.

Vorige week heb ik weer vier groententekeningen in laten lijsten. Die hang ik erbij. De groenten zijn nu het thema van de ‘achterwand’. (Links hangen de reli-schilderijtjes. Nu rechts nog een wand met bloemen en dan is het art-aspect van mijn tuinhuisje klaar.) Geweldig, dat kleed ook. 

De grond onder het huisje is nog altijd droog, en elke keer als ik er ben laat ik nog weer de regentonnen leeglopen, maar eigenlijk maak ik me er geen zorgen meer over. Als het droog blijft dan kunnen er ook bedjes in.

Ik oogst nog 3 paprika’s, een reuzenbiet en het laatste bakje bramen. Ben benieuwd wat volgend jaar de artsjok gaat doen. 

Huisgenoot

Gelezen: De huisgenoot door de Noord-Ierse schrijfster Elisabeth Day. Het is een psychologische thriller, die ik vond in de literaire kast in de bibliotheek. Over twee vrouwen en een man, en een verrassend wisselend perspectief. Wiens waarheid is de waarheid? 

Een jonge vrouw, illustratrice, Marisa vindt ineens de liefde van haar leven, Jake. Ze gaat al snel met hem samenwonen en ze willen meteen een kindje maken. Dan komt er een huisgenote in huis wonen, op kamers, Kate, en Marisa krijgt steeds meer het idee dat Kate een verhouding heeft met haar Jake. 

In het volgende deel blijkt Kate echter de echtgenote van Jake te zijn en Marisa is de draagmoeder voor hun kindje. Ze hebben alles goed besproken en afgetimmerd, maar wie had kunnen bevroeden dat Marisa psychiatrische problemen heeft die de kop op steken als zij haar medicijnen niet meer slikt. 

Nou ja het loopt allemaal enorm uit de hand. een onderhoudende dikke pil waar je wel even mee onder de pannen bent.

Auntie

We gaan naar Auntie in Ommoord, die we vanwege onze corona al drie weken niet hebben bezocht. In de nieuwe auto. Knopjes uitproberen.

Eerst weet Auntie niet wie we zijn (‘Het zijn kennissen van me’, zegt ze tegen een verzorgster), maar eenmaal beneden begint er toch iets te dagen. Familie. Nieuw is dat ze luidkeels zingt als we haar door de gangen rijden. Improvisatie. 

'Hoe is het met u', vraagt Bobby. ‘Dat weet ik niet’, antwoordt ze, ‘maar nu jullie er zijn gaat het heel goed.’ 

Karsu - voorpret

Bobby’s oude jazzvriend uit Maassluis zijn we al jaren uit het oog verloren. Een maand of twee geleden belde hij ineens weer. Of we mee gingen naar de Turks-Amsterdamse zangeres Karsu in TivoliVredenburg op 20 oktober. Toevallig volg ik haar al een jaar op Facebook, dus ik was er wel voor in.

De jazzvriend had Bobby benaderd in plaats van mij. Bobby kent Karsu niet en wil ook meestal niet wat afspreken, dus een antwoord bleef uit. Ook als ik herhaaldelijk vraag: ‘Zeg nou wat je wilt, desnoods nee’, blijft hij maar vaag, dus vanavond zeg ik: ‘Ik ga alléén met de Jazzvriend.’ Iedereen opgelucht.

Voor ik de jazzvriend ga bellen (hij heeft geen internet) doe ik nog even vooronderzoek. TivoliVredenburg had van de week weliswaar nog tickets (à €28) maar wat ik al vreesde: vandaag zijn ze helemaal uitverkocht. Grr. Maar een mij onbekende  site Viagogo zegt nog tickets te hebben, à €45. Dat is ook een handel: schaarse tickets opkopen en doorverkopen. Dus ik bel de Jazzvriend of hij er €45 voor over heeft. ‘Als jij enthousiast bent’, zegt hij. Dat ben ik. Dus bestel ik via Viagogo 2 tickets à 45.

Vóór we ja zeggen wil hij uitwisselen waarom Karsu. Hoe hij haar heeft leren kennen; hij schaamt zich een beetje om het te zeggen, maar het is zoals het is: via het tv-programma ‘Beste Zangers van Nederland’. Zowel Lee Towers als Jan Smit waren verpletterd door haar stem en présence. Ik ben al weer helemaal verkocht. Bobby en ik grossieren in wonderlijke vrienden en de Jazzvriend hoort wel bij de buitencategorie.  De rest van de avond ga ik Karsu luisteren.

CJP

Het CJP (Cultureel Jongeren Paspoort) is ook niet meer wat het geweest is. Wat heb ik daar een plezier van gehad in mijn studietijd in Groningen. Van huis uit had ik niet veel ervaring met bioscoop en theater, dus toen ik ging studeren had ik heel wat in te halen. Wel twee keer per week ging ik naar een voorstelling. Met CJP was dat toentertijd bijzonder betaalbaar. De helft van de normaler prijs ofzo. Volgens mij waren theaterkaartjes toen sowieso veel goedkoper, want gesubsidieerder. Maar op een gegeven moment werd je daar te oud voor en moest je voor het volle pond. En als je eenmaal een goed inkomen hebt dan is dat ook geen punt.

Nu ga ik dus kaarten bestellen voor Loes Luca in het Fulcotheater in IJsselstein. ‘Let op! Als cultuurdocente heb ik een CJP’, zegt de Limburgse vriendin. Wat blijkt? Een kaartje kost €27 en met CJP €26! 1 euro korting. Wat belachelijk. Een CJP kost van zichzelf al €17,50. Bij TivoliVredenburg geven ze de CJP-er 20% korting. Maar goed, ik bestel toch maar. 

Vergelijkend warenonderzoek later wijst uit dat TivoliVredenburg de CJP-er 20% korting geeft. En dat bij de Stadsschouwburg Utrecht een kaartje voor Loes Luca €24,50 kost - en met CJP €19,50. Dit ga ik denk ik maar niet aan de Limburgse vriendin vertellen.

Wennen

Onze parkeerplaats achter het huis was dus een paar weken leeg en nu staat er iets nieuws. Dat merk je hoezeer de Celica geliefd was, bij wijze van spreken een opsteker voor de hele straat. Kindertjes (jongetjes) waren er gek op. ‘Raceauto!’ Daardoor denk ik aangestoken door hun vaders. 

Nu zegt buurvrouw D. over onze nieuwe lichtblauw-zilveren Mazda 6: ‘Ik moet wel wennen hoor. Ik moet wel wennen. Ik vind het helemaal geen auto voor jou.’ En dat herhaalt ze wel vijf keer.

Onze  pauwblauwe Celica deed de mensen denk ik dromen van een vrij leven. Zij flufte de hele parkeerplaats op. In Bunnik - herinner ik me nu - had ik een mannelijke collega met wel vijf kleine kinderen (de laatste worp werd onverwacht een tweeling), en toen moest had hij een enorme stationcar. Die kon ook zo smikkelend naar mijn Celica kijken. 

Bobby is er heel gelukkig, gelukkig. Die kijkt uit het slaapkamerraam en glundert. Nu gaan we dus met zijn allen wennen, en ik ga er alles aan doen dat de Mazda me stáát. Ik ruim hem in met al onze spulletjes, de kaarten, de power station, de start- en trekkabel. Wellicht parels. Bontjassen. 

Beukenburg

Of mijn ‘opstaan’ (zie vorige blog) moet de Stille Wandeling zijn. Ik weet al jaren dat ik daar behoefte aan heb en nu ben ik het zelf gaan organiseren. Heb ik mij gecommitteerd. Ik vind het ook leuk om er de pr voor te doen. Vandaag loop ik de tweede route vast op proef, omdat ik bij het persbericht wat foto’s wil plakken. Nieuwe Wilma kon vandaag niet. We zouden gisteren maar toen moest ik zo nodig naar IJsselmuiden om de nieuwe auto te halen. Die ik vandaag lekker heb ingereden voor een inlijstinkje bij de Hornbach en de wandeling bij Groenekan. De wandeling is práchtig. Ik hoop dat de fotocollage de mensen verleidt om mee te gaan.

‘Opstaan’

Donderdagavond. We hebben weer de maandelijkse online meditatiegroep. Toos doet eerst een inleiding met ontspanningsoefeningen, muziek, tekst en dan gaat ze in op een thema, en krijgen we vragen, en uiteindelijk gaan we in subgroepjes uiteen. In zo’n subgroepje zitten drie personen. 

Het thema is deze keer is ‘Opstaan, of niet?’ Haar overwegingen gaan over oud-testamentische profeten, die waarschuwden als het mis ging met de wereld en ze hoop gaven als het mis wàs. Dus daar mochten we wat over mijmeren. Of we opstonden, of niet. Of we dat vroeger deden en wanneer dan. Waarom wel waarom niet. Ik heb niet het gevoel dat ik veel ‘opsta’, weet niet of ik ooit ‘opstond’. vroeger wel, ik was een opstandige puber en een opstandige student. Ooit liep ik mee met grote demonstraties, jaren tachtig, ik was betrokken bij de vrouwenstrijd. Later ging ik vooral in mijn werk proberen m’n idealen en overtuigingen zoveel mogelijk waar te maken. Beetje rebelse geest, misschien, meer een non conformist. Sommige mensen doen aan veel protesten mee. Ik niet meer zo. Sympathiseer met jongeren in de milieubeweging. Probeer mijn steentje bij te dragen aan de wereld door hoe ik leef. De buurt, de wijk, in familie. In vriendschappen. Maar of dat ‘opstaan’ is? 

Tegenwoordig staan er allemaal types op om hun ‘rechten’ te eisen waarvan je zou willen dat ze dat wat minder deden. Zelf leef mijn tamelijk kleine leven.. Dat is toch iets doen. Maar de grote drama’s in de wereld, het klimaat, de oorlogen, de toeslagen-affaire, de gaswinning in Groningen, de wooncrisis, de armoede, de boeren…. Waar zal ik tegen opstaan? 

Er is een nieuwe deelnemer in de groep. Hij komt wat later binnen want hij moest even kennismaken met Zoom, en valt zo midden in ons subgroepje. Hij is 96 jaar, vertelt hij, woont in een woonzorgcentrum aan de Maliebaan, zit in een rolstoel en kan niet meer lopen. Elke dag eet hij met medebewoners en dan bespreken ze de krant en de toestand in de wereld. Elke dag bedenkt hij: wat kan ik vandaag doen? En af en toe stuurt hij een brief aan de krant of de Gemeenteraad en soms wordt het opgepakt. Zoals over de Regiotaxi die niet naar behoren functioneert. En dan komt er een artikel over of een debat. Het is heel bijzonder om naar hem te luisteren. Ik kan natuurlijk ook oefenen in mijn leven zo te beschrijven alsof het een en al opstand is.

Topografie

De autoverkoper te IJsselmuiden vraagt van welk station hij ons kan afhalen: Kampen of Kampen-Zuid. Wij hebben geen idee. Als we op het treintje van Zwolle naar Kampen stappen zien we alleen tussenstation ‘Stadshage’, geen ‘Kampen-Zuid’. Wij rijden in een door een firma ‘Blauwnet’ geëxploiteerd treintje. 

Lesje topografie. Er blijken tussen Zwolle en Kampen twéé spoorlijnen lopen. Wist u dat? Het ‘Kamperlijntje’ bestaat sinds 1865, en sinds 2012 is er ook de Hanzelijn van de NS tussen Lelystad en Zwolle, met stops in Dronten en Kampen-Zuid. Ongetwijfeld heb ik dat ooit in de krant gelezen en op het Journaal meegekregen, maar echt blijven hangen is het niet. Op station Zwolle wordt dit nauwelijks gecommuniceerd.

Vanuit Utrecht kun je nu op drie manieren met de trein in Kampen komen. Of je neemt de intercity naar Zwolle en stapt daar over op het Kamperlijntje, of je neemt vanaf Zwolle de sprinter naar Dronten. Of je reist vanaf station Utrecht Overvecht met een sprinter naar Almere alwaar je overstapt op de trein naar Lelystad, Dronten, en Kampen-Zuid. Voor reizigers uit Utrecht is het niet de snelste verbinding, maar voor mensen uit de polders natuurlijk des te meer. Al denk ik dat mensen in de polders het meeste met de auto doen.

Wij arriveren dus bij het kopstation Kampen, aan het water, waar het eigenlijk IJsselmuiden heet.

RDW

Jut en Jul gaan een auto kopen. Op naar IJsselmuiden. Het bedrijf waar we de nieuwe auto kopen kan niet zelf het kenteken overschrijven, dat moet via de site van het RDW (met DiGiD), of via een RDW-Balie of een TNT-servicepunt. 

Eerst denk je: dat doe ik via de RDW-site, al is het met een pessimistisch voorgevoel. En inderdaad: dat lukt niet. Ik doe alles via DiGiD-met-sms-controle, maar voor de RDW kan deze handeling alleen via de DiGiD-app, en die heb ik niet. Die past alleen op de iPhone vanaf type 7 en ik heb de iPhone 6. Dus dat gaat niet. M

De dichtstbijzijnde RDW-Balie op 2 km afstand. En het kan ook via een TNT-service-punt? Als je dat googelt kom je op een Post-NL-punt maar die blijk je ook in soorten en maten te hebben. De dichtstbijzijnde is ons eigen winkelcentrum, dus ik even langsfietsen maar nee, die doen dat niet. Dan moet u naar de Primera in Zuilen, zegt het meisje. Fiets ik daar naar toe. Als ik met dit document kom, wat heb ik nodig om de auto over te schrijven? Uw rijbewijs. Het gaat gepaard met meldcodes en allerlei papiertjes. We gaan het zien. 

Dan de verzekering. Ik wil dat graag telefonisch doen. Het stelt mij gerust als een menselijke stem zegt dat het nu in orde is, en dat ik zo een mailtje krijg ter bevestiging, en dat dan ook zo is. Niet zoals vorige week met de vrijwaring, dat ze beweren: Het is 100% zeker dat de auto gevrijwaard is u krijgt over 3 minuten een mailtje en dat komt dan maar niet.

Dus ik bellen. De verzekeraar heeft net nieuwe systemen, dus de handeling om op mijn bestaande polis het kenteken te wijzigen lukt niet. Gisteren had ik dit telefoontje ook al gedaan, dus ik ben al voorbereid. Ik had mij voorgesteld dat ze de verzekering administratief in orde zouden maken en dat ik zou bellen als de koop gesloten was en dat ze dan alleen nog een vinkje hoefden aan te zetten. Nee, zo gaat dat niet. En een offerte krijg ik ook niet. 

Het is me wat als je niet weet hoe de dingen gaan en niet snapt wat die employees zeggen. Bobby laat het graag aan mij over. Ik heb immers eerder auto’s gekocht. Dus als we vanochtend bij de Primera langsgaan om het kenteken op zijn naam te schrijven heeft hij geen idee wat we aan het doen zijn. Maar we doen het maar. En nu dan in de trein naar Kampen-Zuid. Dat is vlakbij IJsselmuiden. 

Walk the Land

Interessante Human-documentaire van documentairemaker Peter Delpeut en cameraman Stef Tijdink die Noord-Engeland doorkruisen, tussen Leeds en Carlisle, wandelend en met de trein. Het is een soort remake van een reisfilm die ze twintig jaar geleden maakten: ‘In Loving Memory’, genoemd naar de vele herdenkingsbankjes die ze onderweg tegenkwamen. Ze waren indertijd helemaal verliefd op Engeland en de Engelsen. Nu onderzoeken ze: bestaat dat landschap nog? Bestaan die mensen nog? Hun idee was dat het een typisch Engels landschap was en wandelen een typisch Engelse hobby. Blank Engels, wel te verstaan. Als dat is wat je wilt zien, dan zie je dat. 

Nu vernieuwen ze ze halverwege de documentaire hun blik. Nu bezoeken ze ook de stedelijke gebieden in en rond Keighley en Bradford die ze de vorige keer overgeslagen hadden. Er wonen daar veel Aziaten, Indiërs, Pakistani, maar ook mensen uit Afrika en de Cariben, uit Syrië, Oekraïne. Het duurt soms wel generaties voor immigranten de steden uitgaan en het landschap in. Maar het gebeurt wel degelijk en steeds meer. En steeds actiever.

Ze spreken ditmaal uitgebreid met literatuurprofessor Corinne Fowler en rapper en theatermaker Testament, die hen leren om met andere ogen te kijken én om Engelsen te spreken die ze twintig jaar terug niet zagen.

De vele gesprekken met de ‘nieuwe’ Engelsen doen me denken aan vorig jaar toen ik eens in de veenweidegebieden tussen Oud Zuilen en Maarsseveen stuitte op een groepje van een stuk of vier jonge Marokkaanse gezinnen. Mannen, vrouwen, kinderen, samen, vrolijk, met sluiers en bakfietsen en heel vrolijk. Ik dacht toen: Hé, die zie je hier nooit. Ze beginnen onze vrijetijdsbesteding te over te nemen. Goedzo. Mij realiserend hoe blank/wit de in de buitengebieden recreërende populatie is. Ik schreef dat toen hier niet op omdat ik niet iets onbedoeld racistisch wilde zeggen.

In deze documentaire wordt er een man geïnterviewd, een zestigjarige Pakistaan, die met zijn stokoude moeder in rolstoel bij de ingang van een mooi oud park zit. De zoon vertelt dat zijn moeder al 55 jaar in Engeland woont en nog nooit in een park is geweest. Alleen maar binnen geweest. Zijn vader (haar men) ging wel naar buiten maar nam haar nooit mee. Ook zien we jongeren van vele komaf die samen wandelen en van het Engelse landschap hóuden. Hún landschap.

Terugkijken:

https://www.2doc.nl/documentaires/2022/10/walk-the-land.html

Platte band

Vroeg opstaan voor de Buurt Taxi. Ik rijd de auto uit de parkeergarage en hoor een raar geluid. Wat een raar geluid. Kan ik wel doorrijden? Is dit gevaarlijk? desalniettemin rijd ik naar Utrecht oost, alwaar een oude dame instapt en onmiddellijk vaststelt: We hebben een lekke band. Oeps. We kunnen niet verder. Zij kan niet naar haar concertje. 

De centrale gaat voor haar de andere wagen en voor mij een hulpdienst regelen. De mevrouw vraagt of ik zo lang op de koffie kom. Ze heeft is een totaal chaotisch apartement. Alle stoelen liggen vol troep. Het is de nalatenschap van haar twee jaar geleden aan Corona overleden oudere zuster met wie ze al 20 jaar samenwoonde. Terwijl ze een kopje Nescafé maakt met poedermelk (bah!) vertelt ze ook nog over alle andere ziekbedden en doden in haar leven. Zelf is ze bijna blind. Hoe erg kan het zijn. En ik kan niet goed luisteren, denk alleen maar: ik moet weer naar die auto. 

Oefening in omgaan met chaos. Je stelt je in op een ochtend gedisciplineerd volgens een straf rooster rijden en dan sta je daar ineens wat hulpeloos te wachten op een hulpdienst. Midden in andervrouws chaos. Na een half uur belt de hulpdienst of hij misschien foto’s van de platte band mag. Behalve dat die band plat is is er echter weinig aan te zien. Hij belooft dat hij ‘m komt oppompen. En dan zien we wel. Ondertussen belt de centralist Frank steeds hoe lang het nog duurt. Want haal ik de volgende klant nog? Frank, ik wéét het niet.

Nou ja, mijn ongemakken hier zijn niets vergeleken met de bombardementen op de Oekraïnse steden. 

 

‘Voici Lingerie’

Ik had al een paar keer vol enthousiasme aan de Limburgse vriendin over IJsselstein verteld en zij weet van een lingeriezaak die vroeger aan de Nachtegaalstraat in Utrecht heeft gezeten en nu een filiaal in IJsselstein heeft. Dat kon ik door mijn vorige bezoekje aan het stadje beamen: die winkel is daar nog steeds. ‘Voici Lingerie’. Dus wij spreken een uitstapje naar IJsselstein af. Omdat ik nog niet helemaal boven Jan ben vind ik met de fiets te ver en gaan we met de sneltram vanaf het Jaarbeursplein. Het is alsof je met de U-Bahn naar een buitenwijk in Berlijn gaat. 

We doen weer alle vaste elementen: de Basiliek met het middeleeuwse Onze Lieve Vrouwe van Eiteren-beeldje, de ouderwetse groenteboer, de literaire boekhandel, het allerkleinste Indonesische restaurantje ter wereld op de brug over de Hollandse IJssel, damesmode Shar, en nu dus ook ‘Voici Lingerie’, geleid door moeder en dochter. Ik was nog nooit in een lingeriespeciaalzaak, ik koop mijn katoenen ondergoed altijd online. Daar zijn alle maten voorradig. 

Van de dochter leren we dat de laatste jaren de Nederlandse damesborsten nogal aan het uitdijen zijn. Volgens haar wordt Cup A vaak niet meer gemaakt, soms Cup B ook niet. Er komt een oudere dame binnenlopen die op zoek is naar een ‘balconette’ (als ik het goed verstaan en onthouden heb). De mensen geven hier zo 75 euro uit voor een bh. De Limburgse vriendin gaat ook eentje passen en is verrukt over materiaal en pasvorm. Je móet ‘m kopen, zeg ik. We zijn nu helemaal speciaal hier. Ze koopt ‘m.

Om bij te komen gaan we urenlang lunchen bij De Kloostertuin, en dan slenteren we weer terug naar de tram, waarbij we het theater passeren alwaar een voorstelling met Loes Luca staat  aangekondigd. IJsselstein is wel helemaal ons stadje.

Goulash

In de moestuin ontdek ik nog zeven groene paprika’s. Onder het groene blad vallen ze niet zo op. Drie neem ik er mee naar huis. Dit schreeuwt om goulash. Ik heb nog nooit goulash gemaakt, want drie uur rundvlees sudderen zie ik niet zo zitten. 

Gelukkig vind ik een recept voor snelle goulash, met als vlees-ingrediënten verse worst en salami. Dat hoeft na het bakken van de uien maar 20 minuten te sudderen. Ik blijk nog een oud zakje goulashkruiden in de kast te hebben, maar als ik dat achteraf nader bestudeer blijkt dat uit meer dan 50% zout te bestaan. Weg ermee.

Wat is koken uit eigen tuin toch een avontuur.

https://www.boodschappen.nl/recept/snelle-goulash-met-paprika-en-worst/

Noorderpark

Om redenen gaan Will en ik wandelen in het Noorderpark boven Overvecht bij de nieuwe uitspanning Fort De Gagel. Daar kan ik makkelijk met de fiets komen. Hoeft ze me niet op te halen. Toen ik hier pas woonde heb ik mijzelf wel horen mopperen over de saaiheid van dat Noorderpark, maar er blijkt daar nu van alles nieuw nieuw nieuw. Ik wist nooit of het er Gagelbos heette of Noorderpark, en nu er is nog een naam bijgekomen, er staat nu ‘Noorderpark Ruigenhoek’ op de borden. Ik geloof dat het stukje bos met Speelbos Gagelbos heet. We gaan het ontdekken, want Will vindt het onverwacht erg mooi. 

Er zijn twee forten van de Hollandse Waterlinie in dit park: Fort Ruigenhoek en Fort De Gagel, waar nu sinds september een hip event-restaurant in zit. Fort Ruigenhoek wordt (nog) niet commercieel uitgebaat, daar zijn af en toe en kleinschalige kunstmanifestaties. Tegen dat Fort aan - in zeg maar de slotgracht - ligt een wonderlijk buitenzwembad waar men alleen met een jaarabonnement in mag: zwembad De Kikker. Dat is nog eens een goeie drempel!  

Ik lees nu dat er richting Groenekan in dat gebied ook nog een golfbaan komt, maar ook dat daar protesten tegen zijn. Not in my backyard.

Enfin, wij lopen 9,7 km en eindigen in dat nieuwe etablissement Fort de Gagel dat alle dagen open is. Waar maak je dat mee? Het is er best vol, want ze richten zich duidelijk ook op de zakelijke markt en zo zijn er allerlei conferenties en studiedagen. Deze maandag hebben ze het Ministerie van Justitie en het UWV in huis. Er zijn allerhande studiezaaltjes groot en klein, en eettafels voor kleine en grote groepen. Het is heel ambitieus en conceptueel. Ik denk dat ze wel gaan slagen. 

Maar zelf merk ik dat we na de lange buitenwandeling niet binnen willen zitten tussen al die confererende ambtenaren. Doe ons maar buiten. Meer wandelaars doen dat. En dat we de lunch wel erg duur vinden. Die klacht geldt niet alleen dit adres, maar alle horeca. Koffie en appeltaart €9.-  Een chique tosti €12. De bedienende jongen stemt ermee in: ik ben student, zegt hij, ik kan dit nooit betalen.

We liepen 10 km. Daarna sliep ik een paar uur. Nog niet helemaal van de Corona hersteld, blijkbaar.

Noorderpark Ruigenhoek:

https://www.noorderparkruigenhoek.nl/de-grootste-achtertuin-van-utrecht

Gagelbos: https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/speelbos-gagelbos

Sunny Home

Zondag. Boek lezen in de ‘voortuin’  die waanzinnig bloeit voor het eerst dit jaar. Wat was die plantenbak sneu de afgelopen hete zomer. Hij staat de hele dag in de volle zon. Bobby leest dezer dagen In de Bovenkooi van Maarten Biesheuvel, zijn debuut uit 1972. Hij glimlacht steeds om de relatie tussen Maarten en zijn Eva, zegt hij. Die doet hem aan ons denken, het kneuterig samenleven. O? Dat lijkt me wel mooi voor de zondagochtend.

Ik heb Biesheuvel in mijn studietijd gelezen. Maar ik herinner me er niet heel veel van. Het is humoristisch, bitter, over psychiatrie, bijbelteksten, psalmen, hersenspinsels, chaos in het hoofd, de geest die alle kanten op wappert. Nu bladerend in het boek herinner ik me het eerste verhaal wel weer: ‘De heer Mellemberg’, een patiënt in Endegeest waar Biesheuvel dan verblijft. Psychiatrie en antipsychiatrie was in onze studietijd heel erg een onderwerp. Nu zijn veel inrichtingen afgebouwd en moeten mensen zich maar redden met ambulante hulp. Over Eva lees ik in In de bovenkooi trouwens niet zo veel, wel dat hij ‘s nachts vaak uit bed gaat, of laat naar bed, en dat zij hem dan roept. ‘Maarten, kom nou naar bed.’ Dat stukje van het samenleven herken ik wel. Ik lees ook het verhaal ‘Brommer op zee’, waar blijkbaar het huidige literaire VPRO-programma naar genoemd is.

Er blijkt een paar jaar geleden een boekje verschenen over ‘De Biezen’ zoals de Biesheuvels blijkbaar door intimi genoemd werden bij Uitgeverij Sunny Home van Kees Schafrat, geschreven door Maarten ‘t Hart en Mensje van Keulen. Dat heb ik nu bij de bibliotheek besteld. De recensies zijn trouwens vernietigend, noch Van Keulen noch ‘t Hart hebben zich erg ingespannen.

Maarten en Eva heb ik nog bij hun laatste optreden bij Matthijs van Nieuwkerk gezien, wat schattig waren ze daar. Ik zou me met haar niet meteen vereenzelvigen.

De Ranchi Baby’s

We zouden naar de première van de podcast en een korte film over de Ranchi Baby’s, gemaakt door Bobby’s radiovriend Joost. Maar dat gaat nu ook niet door. Ook al (zelf)test ik negatief, je weet niet zeker of je nog besmettelijk zou kunnen zijn. En als daar allemaal zeventigjarigen zijn zou dat niet zo fijn zijn. Want die Baby’s zijn in 1950 geboren aan boord van het schip De Ranchi dat na het uiteindelijke vertrek van Nederland uit Indonesië. Het waren KNIL-militairen en hun gezinnen die overhaast naar Nederland ‘gerepatrieerd werden. Zij hadden in die koloniale oorlog vóór de Nederlanders tégen de Indonesiërs gevochten. Joost zag jaren geleden een foto van die baby’s en heeft die podcast gemaakt: zes afleveringen van 3 kwartier, waarin hij zijn zoektocht naar die ‘baby’s’ beschrijft, met een onderzoekster van de Nederlandse koloniale geschiedenis reflecteert op zijn bevindingen, en portretten maakt de van de nu zeventigjarigen en hun vaak getraumatiseerde KNIL-vaders. Aflevering 1 heb ik gehoord. Heel mooi gedaan. Nieuwsgierig, betrokken, kritisch, open.

https://ranchibabys.nl/

Wegen met Zegen

Een tijdje terug stuitte ik op een nieuw ‘pelgrimspad’ in de Overbetuwe: ‘Wegen met Zegen’. Elf etappes van 10 tot 15 km, met een uitschieter van 17. De route begint en eindigt in Nijmegen, maar speelt zich vooral af bóven Nijmegen, tussen de Nederrijn bij Arnhem en Oosterbeek en de Waal. 

Op de route passeer je vele oude kerkjes en kapelletjes. Sommige kerken langs de route zijn open, en bieden soms gastvrijheid en soms ook een soort van programma. Voor wie de route op een spirituele manier wil beleven is er een doe-het-zelf pelgrimsboek te koop, dat de pelgrim handvatten geeft om te reflecteren op je leven. Er is zelfs een klooster aan de route (Huissen) waar je kunt overnachten. Je kunt af en toe ook meedoen met georganiseerde pelgrimages van een paar dagen tot de hele route. Die zijn pittig aan de prijs, want aan de zoekende ziel valt goud geld te verdienen. Afgezien daarvan vind ik het een mooi concept, en wil ik de route misschien wel eens gaan lopen, in delen of in zijn geheel. Eerst weer een auto.

De route heeft een website ‘Wegen met Zegen’ met informatie. Veel informatie. Die nodigt uit tot doorklikken naar andere websites die gelieerd zijn en het allemaal nog veel rijker en interessanter maken. Zoals een oud kerkje in Ressen boven Lent van waar ze soms stiltewandelingen organiseren  en ook worshops autobiografisch schrijven in combinatie met dat pelgrimeren. Ik had me een keer opgegeven voor zo’n schrijfworkshop, maar de docente wist niets van de combinatie schrijven en wandelen zoals op de website stond. Is er dan een rondwandeling bij Ressen? Ik weer googelen. Is het gemarkeerd? Wist ze niet. En uiteindelijk ging de workshop niet door wegens te weinig belangstelling. 

Op de site staan ook hotels en B&B’s waar je zou kunnen overnachten zou je de route in zijn geheel willen doen. Maar als ik het niet allemaal direct noteer of uitprint ben ik het een week later weer vergeten. Maar printen doe je niet want al die papier- en inktverspilling. Eigenlijk wil ik een Kaart, een Plattegrond, waar álles op staat. Voorkant de wandelroute met iconen van kerkjes en kapelletjes, NS-stations en bushaltes, parkeerplaatsen, eetgelegenheden en horeca. Achterkant met namen, adressen, openingstijden, websites.

Die kaart is er (nog) niet. Wel blijkt er een speciaal wandelgidsje te zijn, van uitgeverij Elmar, die gespecialiseerd is in wandelgidsjes, in Nederland per regio. Ook pelgrimage-gidsjes, die veelal uit het Duits vertaald zijn. De eerste druk van dit ‘Wegen met Zegen’ was in no time uitverkocht, ik heb nu de tweede druk. Voor mij is het herontdekking van het wandelgidsje. Sinds Corona heb ik enorm veel wandelroutes gezocht en gevonden en gelopen om Utrecht, in de polders ten westen van Utrecht, ten noorden, in het Groene Hart, langs de Lek… Ik zoek en deel mijn bevinden online. Op mijn computer bewaar ik nauwkeurig alle wandelkaartjes, want die zijn kostbaar goed. Allerlei wandelsites proberen je tot een abonnement te verleiden, waarbij die met de mooiste kaarten de grootste kans heeft. Maar elke site heeft ook weer nadelen en rare navigaties, dus meestal zeg ik ze weer op. Maar hoe dan ook wil ik altijd een goed kaartje mee onderweg.

En nu dus dit boekje. Heel goede kaartjes! Alleen al daarom kan ik het aanraden. Ik heb onmiddellijk ook hun gidsje  'Groene Hart' besteld. Ze zijn is handzaam, passen in de binnenzak, je hebt overzicht en detailinformatie. Ze hebben geen uitgebreide routebeschrijvingen want ze volgen wandelknooppunten. Als je zo’n boekje volgt heb je altijd weer ideeën voor een volgende wandeling. Hoef je niet meer zo te surfen. Je hebt alles bij de hand. Er staat veel toeristische info in over het landschap en de bouwsels, in dit ’Wegen met Zegen’ gaat dat dan vooral over de kerken. Wel mis ik er info over B&B’s en horeca onderweg. Adressen. Prijsindicaties. Website. Maar ja de samenstellers van deze tocht hebben gekozen voor info over de kerken onderweg, met prozaïsche foto’s. De adressen voor overnachtingen staan op de site. Wel begrijpelijk. Als je dat allemaal toevoegt dan wordt boekje al gauw minder handzaam. Toch vind ik het een minpuntje, want als ik weer zou overstappen op de boekjes zou ik wel alles erin willen. En dan offline, onderweg. En ik zou als beeld meer bonte interiers van de kerkjes doen, of tekeningen: veel sfeervoller. Maar dat mijn mijn particuliere wensen, ik kan deze wandelgidjes zeer aanbevelen.

Andere Nederlandse gidsjes tot nu toe: 'Baronie van Breda', 'Zeeland', 'Zuid-Hollands Rivierenland', 'Sallandse Heuvelrug en IJsselvallei', 'Twente', 'Kennemerland', en 'Hart van Limburg', "Delfland en Haaglanden', 'De Achterhoek en De Liemers', 'Utrechtse Veenweiden', 'Groene Hart', 'Hart van Brabaant', "Waterland en Zaanstreek'.

https://www.uitgeverijelmar.nl/zoek/?q=&b=&genre=Wandelgidsen