Na twee etmalen in bed wil ik er gelukkig weer uit. Van al dat liggen voel ik mijn hielspoor nauwelijks meer en ik besluit de tweede wandeling-in-de-wijk te gaan lopen en beschrijven, van het ene hoekje naar het volgende hoekje. Het is koud en winderig maar best zonnig. Heerlijk. Mooi. En dus veel te ver voor mijn zere voeten. Geen 4 km zoals ik dacht maar 6. Het laatste stuk langs de Vecht met de horde ganzen op de weg loop ik te strompelen. Oei. Dom. Maar toch intens tevreden.
Het was begin oktober 2022 dat we hier in huis Corona hadden, dus ik was er niet zo op bedacht toen ik gisteren ging hoesten en hoofdpijn. Maar vanmorgen wil ik mijn bed niet uit en rond tweeën komen er wat mededelingen van mede-koorleden dat ze besmet zijn. Dat moet woensdag gebeurd zijn toen we repeteerden in het (lage) Muzieklokaal en niet in de (hoge) theaterzaal waar we normaal zingen. Dat is balen. Weer vijf dagen isolatie. Afspraakjes afzeggen. Apart vertoeven, eten, slapen. Stiekem hoop ik dat Bobby het ook krijgt, dat maakt de omgang in huis wat gemakkelijker, maar hij ziet dat natuurlijk anders.
In het leen-Peugeotje gaan we (hopelijk voor het laatst) naar IJsselmuiden om de Mazda op te halen. Er zitten nieuwe onderdelen in. Chris de verkoper geeft ons de oude brandstofpomp en legt uit wat hij gedaan heeft. Ik kan het niet navertellen. Hij heeft er 150 km in gereden en volgens hem is het nu goed. Zijn vrouw komt meteen opdraven om het leen-Peugeotje op te halen. We geven hem nog wat facturen, oa uit Güstrow. Hopelijk zien we elkaar niet meer, zeg ik glimlachend ten afscheid.
Dan parkeren we de Mazda bij het oude station en wandelen we de brug over de IJssel over om even Kampen te proeven. Kampen is een mooi oud stadje. In de jaren tachtig ben ik er vaak geweest omdat Marg hier de Academie voor Expressie heeft gedaan.
Door de hielspoor kan ik echter niet ver lopen, dus we doen maar een kilometertje. Langzaam. Onderweg passeren we een mooie ouderwetse schoenmaker en daar koop ik nog twee halve leren hielspoorzooltjes. Kijken wat die doen. Tenslotte lunchen we copieus in de Stadsherberg met uitzicht over de IJssel. En dan rijden we niet over de Veluwe maar door de Noordoostpolder en Flevoland terug naar huis. Wat een verschil: de Mazda en het Peugeotje.
Will is vrijdag in het ziekenhuis beland. Ze ging ernaar toe voor een MRI-scan en het was niet goed en ze is er gebleven. Ze ligt op bed en mag niet zitten staan of lopen. Ik vind niet dat ik erover mag bloggen. Voor de privacy. Maar ik kan aan niets anders denken. Vrijdagavond heb ik even haar zus en zwager gesproken, die bij haar zijn. Ze wil niet bellen. Af en toe komt er een appje. Ik zal hier denk ik over andere zaken schrijven, trivialer, maar ondertussen is dit aan de hand.
Gisteren in het Louis Hartlooper Café na afloop van de 189 minuten durende film nam ik een overheerlijke Marokkaanse kikkererwten-linzensoep. Eerst dacht ik dat ik die vandaag thuis zou maken, maar nu heb ik mij eerst maar eens aan de Hollandse erwtensoep gewaagd. Dat heb ik nog nooit zelf gemaakt, ik geloof vanwege het ingrediënt schouderkarbonade. Ik heb er maar één door gedaan, de andere heb ik mijzelf gegund als middagmaaltje.
Het is wel een beetje veel geworden, maar dan moet ik maar wat invriezen. De soep bestaat uit 2 liter water, 500 gram spliterwten, 1 schouderkarbonaadje een uur koken. Daarna gooi je daar de groenten bij: prei, wortel, knolselderij en aardappel. Onderweg heb ik er ook nog wat spekjes en tuinerwten door gegooid. Dat moet een half uur. En dan aan het eind de rookworst erbij. Dus anderhalf uur: best overzichtelijk.
Aan tafel memoreren we de erwtensoepen van onze moeders. Daar zat een varkenspoot in. Bobby checkt ook nog even zijn oude Wina Born-kookboek. De hedendaagse (schouder)karbonade is natuurlijk een slap aftreksel van die varkenspoot.
Omdat we sommige producten in de AH wel erg duur vinden worden hebben we afgesproken dat we af en toe eens naar andere supermarkten gaan, en ook om andere glutenvrije producten te vinden. Voor Will haal ik haar boodschappen bij de Jumbo, daar hebben ze bijvoorbeeld lekkerder glutenvrij brood. Ik had ook al eens glutenvrij paneermeel gevonden bij Holland & Barrett (voorheen De Tuinen) en nu weer glutenvrije kroepoek bij Plus.
Bobby gaat vandaag eens naar de Lidl. Meestal vindt hij die te ver weg. Blijkt het Griekse Week te zijn bij de Lidl. Dus komt hij thuis met twee fietstassen vol Griekse producten: wijnen waaronder retsina, olies, olijven, kaasjes en wat al niet. Dus vandaag krijgen we Grieks eten. Mmm!
Het kwam ook van Pavlidis - de Griekse spits van AZ - die gisteravond mooi scoorde tegen Go Ahead. Toen kregen we meteen zin in Griekenland en souvlaki.
Deze week heeft de BayerischeFreundin de film Babylon uitgezocht, vanwege acteur Brat Pitt van wie ze enorm fan is. Ik heb eerlijk gezegd weer geen idee waar we naar toe gaan, laat me verrassen. Zij kiest films uit die ik zelf niet zou uitzoeken, maar omdat ze in het Louis Hartlooper Complex draaien zal het wel goed zijn. Er komen andere films langs in de voorfilms, die ik eerder zou uitkiezen. Daar gaan we binnenkort naar toe zeg ik een beetje dreigend. Het zijn veel films in andere dan de Amerikaanse cultuur. Europese films, Aziatische films.
Babylon gaat over de overgang van de stomme film naar films met geluid. Eind jaren twintig van de vorige eeuw. De regisseur is Damien Chapelle, en de hoofdrolspelers zijn dus Brat Pitt als de waanzinnig populaire en stinkend rijke en arrogante acteur Jack Conrad, Margot Robbie als de ordinaire actrice Nelly LeRoy en Diego Calvados als de Mexicaanse producer Manny Torres. Die acteurs zijn dus supersterren in de stomme film, maar als er geluid bij komt kijken wordt film maken een heel ander ding, zowel voor de productie als voor de acteurs. De film begint met een excessieve party met veel seks en drugs, het is allemaal veel te veel, je wordt er compleet door overdonderd. De film blijkt meer dan drie uur te duren en bijzonder excessief te zijn. Lijkt me een nogal veel te dure productie. Onderweg denk je regelmatig: nu mag het ongeveer wel afgelopen zijn, maar dan gaat het nog verder. Achteraf kan ik de belevenis toch wel positief normen. Aan alle roem komt een einde.
Woensdag koordag. Het eerste nummer staat deze week nummer 1 op het repetitie-programma: een 13e eeuws 'Alleluia' uit de Montpellier Codex. Een van de makkelijker stukken.
En dan zingen we weer eens 'Songs from the sea' (1974) van de Finse componist Aulis Sallinen (1935).
Sta net onder de douche als onze autoverkoper uit IJsselmuiden belt. Drup drup. De Mazda is klaar. Het probleem met de brandstofpomp is volgens hem opgelost. Er zitten weer originele onderdelen in. Hij heeft de onderdelen trouwens besteld bij Mazda Zwolle, en niet bij Mazda Maarssen, die voor ons al het uitzoekwerk had gedaan. Beetje lullig.
Hij heeft het heel druk, zegt hij, maar we kunnen de auto vrijdag of zaterdag halen. 'Breng je hem niet', probeer ik nog, en hij lacht hartelijk. Nee, daar heeft hij geen tijd voor. Ik stel mij voor dat alle buren gaan applaudisseren als straks de Mazda weer op de parkeerplaats staat en niet langer dat Peugeotje 109.
Tom Waes ken ik van de Netflix-serie Undercover, waarin hij de undercover-agent Bob Lemmens speelde. Naast Frank Lammers als Ferry en Elise Schaap als Danielle. Hele goeie serie was dat. Daarvoor keek ik nooit naar zijn reis-series. Teveel een te actieve mannen-man, niets mis mee, maar niets iets voor mij. Nu bezoekt hij in Reizen Waes Wereldsteden wereldsteden. Van de week was de aflevering waarin hij Mumbay in India bezoekt. Heel héél anders dan gisteren Thomas Erdbrink in Kabul.
Waes in Mumbay is heel druk en kleurrijk. Zijn gids (v) zegt dat de mensen in de sloppenwijken Mumbay ondanks de armoede toch best blij en gelukkig zijn. De arme wijken noemen wij ‘sloppenwijken’, maar moet je volgens haar gewoon ‘buurten’ noemen. Hij bezoekt er onder andere een acteerklasje voor arme kinderen, die allemaal Bollywood-acteur willen worden. Een groep mensen die ‘s morgens lach yoga doen. En hij doet dan mee. Best aanstekelijk.
Vorig jaar reed ik in de Buurt Taxi een ontzettend negatieve vrouw, een ongelofelijke moppersmurf, zo erg dat ik haar al na vijf minuten wel uit de auto wilde gooien. Onverdraaglijk. En de dag of de week daarop hadden we de zomerbarbecue met alle chauffeurs. Deze mevrouw was het onderwerp van de dag. Hoe erg zij wel niet was. Mensen konden wel tien minuten over haar door emmeren. Ook ik. Wel leerzaam om te zien hoe moppermensen anderen afstoten. Waarschijnlijk voelen ze zich enorm ongezien en ongehoord, en verergert dat de zaak steeds meer.
Enfin. Ik had haar al een tijd niet meer gezien, en dacht: Misschien is ze wel dood, maar vandaag stond ze weer op mijn lijstje. Het begon er vorig jaar al mee dat ze woedend was over hoe ik de auto geparkeerd had. Sommige mensen die slecht ter been zijn hebben een speciale gebruiksaanwijzingen met stoepranden. Ze was ook woedend dat ik vijf minuten te vroeg was, ze bleef achter de voordeur staan met haar jas en alles aan. 13u is 13u en geen 12u55. Enfin, vandaag moet ze naar het Diaconessenziekenhuis - een hele rit - dus ik sta helemaal schrap.
En ze is aardig! Aardig! Zowel heen als terug. Geen onvertogen woord. Aan het eind van de rit bedankt ze me voor het gezellige gesprek.
Gekeken naar de eerste twee afleveringen van ‘Onze man bij de Taliban’ met Thomas Erdbrink. VPRO. Hij filmde niet lang nadat de Amerikanen Afghanistan hadden verlaten en overgegeven aan de Taliban. Na alle beelden van Afghanen die probeerden het land te ontvluchten hebben we er weinig meer over gezien. Al snel ging Erdbrink er naar toe - met zijn team: een regisseur, cameraman, geluidsman, en contactpersonen die ze in contact brachten met allerlei mensen. Erdbrink spreekt in de serie geen officials, hij spreekt de man op de straat. Dat gaat omdat hij Farsi spreekt, Perzisch, de taal van Iran waar hij tien jaar heeft gewoond en gewerkt. In de eerste twee afleveringen spreekt hij vooral Talibanstrijders.
Het is ongelofelijk zoals hij over de markt van Kabul loopt omringd door 25 Talibanstrijders die hem ‘beschermen’. Hij gaat met hen mee naar het platteland waar al die jaren drones hebben huisgehouden. Met drones zijn al die doelen gebombardeerd. Hele dorpen met halve bevolkingen zijn weggevaagd en de overblijvers zijn helemaal getraumatiseerd. Mensen met ernstige psychische klachten, die niet meer kunnen lopen of praten. 60% van de overlevenden daar heeft ernstige psychische klachten door die drones, die in het Westen als een ‘schone’ manier van oorlog voeren werden gepresenteerd. Voor deze mensen op het platteland is het land nu weer veilig.
In Kabul is het heel anders, daar hebben de Taliban jaren aanslagen gepleegd en nu nemen ze alles over. Het belangrijkste doel is vrouwen en meisjes binnenshuis te krijgen en ongeschoold. In de tweede aflevering praat Erdbrink vooral met Talibanstrijders die bommen hebben gemaakt om de Amerikaanse tanks van de weg te bombarderen. Ze zijn heel trots op hun bommen en genieten ervan om ongelovigen weg te vagen.
In de volgende afleveringen gaan we dus meisjes en vrouwen zien.
Nieuwe Wilma komt toch even bij de start van de wandeling en leest het gedicht van Guillaume van der Graft. Dat vind ik nou geschikt.
En dan lopen we zonder haar maar toch met zeven personages door het koude lege landschap van de Gagelpolder. Iedereen verzonken in eigen gedachten met steeds meer aandacht voor de omgeving. Het wordt allemaal steeds lichter in je hoofd en je hart. We lopen stukken enorm door de ijskoude blubber en moeten wel drie keer over een hek klauteren, maar de mensen wachten op elkaar en helpen waar nodig. Het is ok, in het veld is het indrukwekkender dan lopen op een asfaltpaadje. Na afloop gaan we met vier een wijntje drinken bij Fort de Gagel.
Dat het zo onverwacht mooi was, zeiden ze. Dat het zo fijn is samen in stilte te lopen. Dat ze volgende keer weer meedoen.
O shit. Nieuwe Wilma meldt zich ziek, met wie ik sinds september maandelijks zondagse Stille Wandelingen organiseer. Vanmiddag hebben we er weer een.
Zij is degene die onderweg de poëzie voorleest. De poëzie die we lezen gaat over stilte. We doen altijd een gedicht aan het begin en een halverwege, en aan het einde een ‘Zegenwens’.
Mijn rol in het geheel is - tot nu toe - dat ik de wandelingen kies en voorstellen doe voor de gedichten. Ik maak de foto’s en het ‘foldertje’ en de foto’s. Ik schrijf de persberichten, zij verstuurt ze. Het voorlezen van de gedichten doet zij dus ook. Dat doe ik liever niet. Dat is mij net iets te ‘gelovig’.
Vanmiddag hebben we het gedicht 'Stilte' van Guillaume van der Graft en 'Wandeling' van Rutger Kopland. Vooral tegen dat eerste zie ik wat op vanwege de woorden ‘Hij' en 'God". Nieuwe Wilma heeft daar geen moeite mee.
Zij weet niet zoveel van poëzie. Zij bezit één bundeltje van ene Catharina Visser. Die ken(de) ik niet. Zij is een christelijke dichteres. Ik vind haar woordkeus nogal geëxalteerd. Elke keer als Nieuwe Wilma zo’n gedicht inbrengt zeg ik ‘Eh, liever niet’. Het is een beetje geven en nemen, zeg maar. En dus kwam Guillaume van der Graft deze keer erin.
Over stille wandelingen gesproken: gisteren waren Bobby en ik te gast bij Arthur & Mieke. Arthur is onder andere gids bij Gilde Utrecht. Hij heeft veel verhalen en anekdotes over de stad, maar hij kan ook goed meditaties en stilte-dingen leiden. Hij vertelde dat hij graag Stiltewandelingen door de binnenstad zou doen, maar stilte past zo niet bij dit Gilde. De binnenstad van Utrecht is volgens Arthur voor stiltewandelingen heel geschikt, tenminste als het stil is, bijvoorbeeld in de ochtend. Ik mopper wel eens over de drukte in de Utrechtse binnenstad, maar dat geldt vooral de winkel- en de horeca-gebieden. Als je het organiseert ga ik graag mee, zeg ik.
Wandeling
Onze gesprekken werden langzaam onze vragen beantwoordden we met kijken naar de langzame wereld om ons heen
de dorpen en landerijen in de diepte de vogels verdwijnend in de hemel
we gingen zitten kijken naar deze prachtige onverschilligheid van de wereld naar de overbodigheid van onze vragen
Rutger Kopland Uit: Toen ik dit zag (Van Oorschot)
Ik heb het vast al eens over onze gymjuf gehad. Zij is onlangs 80 (!) geworden. Ze is geweldig. Ze is haar hele leven al gymjuf en kan niet stoppen. Onze gym vereniging is al 90 jaar en de seniore damesclub (50+) bestaat ook alweer 35 jaar - als ik het wel heb.
Aan het begin van het seizoen (afgelopen september) kondigde Juf aan dat ze aan het eind van het seizoen (juni) zou stoppen. Sindsdien hebben we voortdurend betekenisvolle momenten met de gym: Sinterklaas, Kerst, het 90-jarig jubileum van de Vereniging, haar verjaardag… Alles wordt uitbundig gevierd. Veel taartjes en andere ongezonde hapjes. In de les.
Ik was er steeds niet bij vanwege mijn zere voet, maar dan kwam er weer een stortvloed aan foto’s in de Groepsapp - die ‘Kanjers’ heet.
Nu is er een oproep gekomen om leuke dingen te bedenken voor het Werkelijke Afscheid over een paar maanden. Liedjes, dansjes, en een bijdrage voor het Vriendenboek. Iemand suggereerde al één Lintje en daar ben ik het helemaal mee eens. Deze gymjuf verdient een Lintje. Zelf ben ik aan een tekening begonnen.
Dinsdag en woensdag ben ik gaan zitten om het artikel te schrijven over de tentoonstelling in Venlo waar ik vorige week was. Ik vond het niet eenvoudig. Veel meer dan wat gestamel kwam er eerst niet. Maak daar maar eens een aansprekende tekst van. Mijn houvast was de ervaring van een mooie dag naar Venlo en een inspirerende tentoonstelling. Dat wilde ik vertellen. En ik wilde ook dat sceptici zouden doorlezen.
Ik vind het leuk om over tentoonstellingen te schrijven die mij trekken, ongeacht of ze blockbusters zijn. Een tentoonstelling over mystiek ik Venlo lijkt me geen blockbuster. Zwaze was dus vooraf wat sceptisch over het onderwerp, maar ging toen toch mee. En toen het af was las Hani501 mee. En Zwaze vond het goed. En nu staat-ie online. Het is volbracht. Daar ben ik dan weer trots op.
Ik weet niet of u het zich herinnert, maar in ergens in december werd ik benaderd door een buurtgenote die mij voorstelde spirituele wandelingen met oudere buurtgenoten te gaan maken. Nou nee, zei ik, maar toen haalde ze me over om voor de website van de wijkwandelingen uit gaan zetten. Met ‘Lucie’s Lievelingswandelingen’ als werktitel. Maar het kwam er niet van, want ik kreeg last van mijn voeten.
Ik denk er veel aan, vanwege mijn voortdurende innerlijke drang om dingen te maken.
De nieuwe hielspoorzooltjes heb ik nu twee dagen: ik loop nu op hele dunne waterbedjes. Ik maak mezelf wijs dat ze iets verbeteren, hoewel nog niet duidelijk is wat en hoeveel en hoe lang. Toch besluit ik vandaag Wandeling 1 te gaan beschrijven, ca 5 kilometer. Hij loopt onderlangs de Vecht naar de Marnixbrug en bovenlangs weerom. Ik had me afgevraagd of ik dat beschrijven niet uit mijn hoofd kon doen, maar dat is niet zo. Je moet echt elk kruispuntje goed in ogenschouw nemen: wat ziet de onbekende wandelaar hier aan keuzemogelijkheden.
De wandeling is net iets te lang, au au, maar wel heerlijk. Wandelen is heerlijk.
De Bayerische Freundin heeft tegenwoordig een Cineville-pas. Daarmee kun je voor €17,50 per maand oneindig in de filmhuizen naar de film. Met twee bezoeken per maand heb je de kosten er al uit. Zelf heb ik ook een periode zo’n pas gehad, maar ik had toen geen filmvriendin, en alleen naar de film vond ik niet altijd leuk. Dus haalde ik vaak twee keer per maand niet. Nu nodigt zij mij af en toe uit voor een film. Ditmaal voor ‘Trangle of Sadness’.
Het lijkt mij een hele merkwaardige film van een Zweedse regisseur met een internationale crew, een satire op de modellenwereld en op die van de krankzinnig rijken der aarde. Het onderwerp spreekt me niet meteen aan, maar zij wil alleen maar deze en niet bijvoorbeeld ‘De acht bergen’. Ik vind het leuk om met haar naar de film te gaan. Dus ik ga mee.
Twee modellen slash influencers staan centraal: een jonge man en een jonge vrouw. Het eerste deel is de casting van jonge mannen voor modellen werk. Ook dat is een harde wereld. Mannelijke modellen verdienen veel minder dan vrouwelijke. Voor dure merken moeten ze een hooghartige uitstraling hebben, voor goedkope merken zoals H&M hartelijk lachend.
In deel 1 maken de beide modellen ruzie over geld, ze zijn uit eten en zij laat altijd hem betalen en hij is dat zat. Pijnlijk gekibbel. Aan tafel, in de taxi, in de lift, thuis.
Daarna zitten ze op een dure cruise met steenrijke mensen die daar krankzinnig veel geld voor neerleggen en die wat ze ook verlangen daar een ja op krijgen. Rijke Russen, Britten, Duitsers, en wat al niet. Een bemanning die altijd glimlacht en ja en amen knikt (en Aziatisch personeel voor de schoonmaak). De kapitein is een geflipte communist die zich niet wil vertonen. Alleen bij de Captains Dinner laat hij zich zien en dat is tijdens een enorme storm. Dan worden al die steenrijke gasten kotsmisselijk met de vreselijkste braak partijen tot gevolg. Er blijft niets over van hun poeha.
Dan worden ze belaagd door een piratenschip, lijden ze schipbreuk en eindigen ze met acht overlevenden op een onbewoond eiland. De Aziatische toiletschoonmaakster is de enige in dit gezelschap die vissen kan vangen en vuurtjes kan maken, dus zij wordt de leider. Zij kiest het mannelijke model voor haar gerief. Omgekeerde wereld.
Ik ben een beetje sip, want Zus4 uit MeckPom zou een nachtje komen logeren hier. Daar verheugde ik me zeer op, maar door een plotselinge staking bij de bussen hier gaat dat ineens niet door. Het kwam zo. Zij gaat een weekje met haar schoonzussen op een tropische vakantie. Ze reizen vanaf Schiphol. Het leek haar een goed idee om de auto bij ons in Zuilen te parkeren en op vrijdagochtend vroeg met de trein naar Schiphol af te reizen. Er gaat vanaf Utrecht vier keer per uur een trein naar Schiphol.
Maar toen zag ik gisterochtend op Nu.nl dat er vandaag en morgen een landelijke OV-staking zou zijn. Die zou niet de NS gelden, maar wel de regionale vervoerders, en ook de bussen in Utrecht. Ik had er tot dan nog niets over gehoord of gelezen, maar ik gaf het toch maar even door. Ik beloofde hoe dan ook te zorgen dat ze vrijdagochtend op tijd op Schiphol zou zijn. Linksom of rechtsom. Met de auto tijdens de spits van Utrecht naar Amsterdam is niet heel handig, maar als je echt op tijd vertrekt lukt dat echt wel. En ik kon haar ook gewoon met de auto naar Utrecht CS rijden.
Enfin, de twijfel was gezaaid. Voor iemand van het Duitse platteland is file in de Randstad waarschijnlijk een nachtmerrie van de bovenste plank, net als de files rond Hamburg dat zijn voor ons. Dat geldt ook voor haar Grunninger schoonzusters. Ze zouden al voor de zekerheid allemaal al in een hotel op Schiphol gaan slapen. Nu gaat Zus4 dat ook doen.
Had ik maar niets gezegd. Vandaag fiets ik naar de binnenstad en blijken er best bussen te rijden. Wel wat minder, maar lang niet alle chauffeurs staken. Alleen de FNV-leden. Die eisen 8% loonsverhoging ter compensatie.
Het (mijn) leven wordt momenteel nogal ingekleurd door de hielspoor ofwel de pijn aan de hakken. Die is onvoorspelbaar meer of minder aanwezig. Ik heb intussen diverse tips gehad van mensen die het ook gehad hebben (behoorlijk wat) en die enorm geholpen zeggen te zijn met bepaalde zooltjes. Allemaal andere.
De gelzooltje die ik tot nu toe kocht hebben nog niet erg geholpen. Die zooltjes die mij sindsdien aanbevolen zijn, zijn bepaald niet goedkoop. Volgens de online reviews zijn ze voor de één de gedroomde verlossing tegen de pijn, maar bij de ander helpen ze nauwelijks. We gaan het zien. Vandaag arriveren nieuwe zooltjes met een vier millimeter hoog waterbedje onder de hak, waardoor het lopen minder pijn zou gaan doen. De rekening heb ik maar naar de zorgverzekeraar gestuurd.
Er zijn trouwens ook talloze ergonomische oplossingen (genaamd 'nachtspalk') om je voet(en) ‘s nachts in een haakse bocht te houden. Heel geestig om naar te kijken. Dan houd je die verkalkte pees onder de voet constant gestrekt. Ik kan me voorstellen dat je na enkele weken zo wanhopig bent dat je dat dan ook maar gaat proberen.
Ik zoek naar muziek van Annie Lennox en in het bijzonder een filmpje waarin ze ‘Dido’s Lament’ van Purcell zingt. Marg had het dacht ik uitgekozen voor haar eigen uitvaart in maart 2018. Tot dan toe kende ik alleen klassieke uitvoeringen. Dit ’Remember me’ is hartverscheurend. When I’m laid in earth / may my wrongs create / no trouble in my breast. Remember me, remember me,/ but ah, forget my fate.’Dat had ze op de dag van haar sterven nog bedacht. Ze wilde herinnerd worden, maar niet als zieke.
En zo kom ik op een uitvoering die gemaakt is in de eerste maanden van de Corona. 2020. Toen we ineens allemaal thuis moesten blijven. Alle sociale verbanden stopten. Iedereen in de war en wanhopig. En toen kwam er een eruptie aan creativiteit los. Artiesten die in hun woonkamer zongen. Koren die via Teams of Zoom samen zongen. Vreemde mensen die samen gingen zingen. Het is nu bijna drie jaar geleden. Deze uitvoering van Annie Lennox met al die mensen thuis voor een laken, met crisisgezichten, hartstochtelijk zingend. Wat een geweldige zangeres. Schots. Uit Aberdeen.
O ik vergis me. Het was Alison Moyet van wie dit lied op Margs uitvaart gezongen werd.
Vandaag heb ik ineens enorme zin in foe yong hai. Wat heb ik dat al lang niet gehad. Bobby heeft niet zoveel zin om uit eten te gaan met dit berenweer, dus ga ik het zelf proberen. De tomatensaus bestaat uit ui, knoflook, gember, blikje tomaten, tomatenketchup en gembersiroop. Ik heb wel ketchup zonder suiker gekocht. Door de omelet zit prei, wortel, champignons en bamboescheuten. En dan natuurlijk geen witte rijst maar zilvervlies. Ouderwets lekker.
Een paar weken geleden in de Kerstvakantie ging ik op zoek naar plaatjes van zingende en/of musicerende vrouwen, liefst Middeleeuws of Renaissance. Dat voor een mogelijk postertje voor het optreden van ons koor. Het is altijd een hele zoektocht om het juiste plaatje te vinden. Ik had er een paar gevonden. Deze vond ik ook leuk maar te donker voor in mei.
Het schilderij is uit Antwerpen 1530. Renaissance dus, veel minder kleurig dan de middeleeuwse prenten. De maker dezes is onbekend en wordt genoemd ‘Meester van de vrouwelijke halffiguren’.
Ik was dus bij de tentoonstelling ‘Mystiek’ in het Limburgs Museum in Venlo. Ik had er een filmpje over gezien in de tv-reeks ‘Nu te zien’ waarbij een museumdirecteur een tentoonstelling in een ander museum bezoekt en bespreekt. De directeur van het Teylersmuseum (Haarlem) was in Venlo.
De tentoonstelling zag er mooi uit: een combinatie van oude religieuze kunst en hedendaagse beeldende kunst met een spiritueel tintje. Het geheel is samengesteld door de hoofdconservator van het Van Gogh Museum in Amsterdam, die ook Limburger is. De tentoonstelling is heel theatraal. Zintuiglijk. Er zijn drie zalen. De eerste zaal ‘Rituelen’ hangt veel oudere religieuze kunst van het museum zelf, daar klinkt op de achtergrond hemelse muziek van de middeleeuwse abdis Hildegard von Bingen. Zintuiglijk. De tweede zaal ‘Verstilling’ is heel donker met als centraal kunstwerk een vrouw op een bed dat drijft op een vijver vol waterlelies De muren van de derde zaal ‘Extase’ zijn knalrood en alles wat daar hangt of staat is enorm opgetogen en kleurrijk.
De tentoonstelling is een gevolg van een kunstmanifestatie Biënnale die in Roermond zou plaatsvinden maar door Corona niet doorging. ‘Mystique’ zou daarvan het thema zijn, het zou een grootse zomerse manifestatie in de buitenlucht zijn. Toen bedacht het Limburgs Museum deze tentoonstelling. Die in de winter en binnen zou zijn, dus geheel anders van opzet. De conservatoren keken wat er in het museum aan religieuze kunst aanwezig was en wat ze de kunstenaars die ze voor Roermond uitgekozen hadden konden..
Mystiek. Je ogen sluiten. Naar binnen keren. Het is een heel andere werkelijkheid dan de dagelijkse werkelijkheid waarin de politieke en economische realiteit de boventoon voeren. Het dagelijks gedoe. Daarnaast is er ook iets als het onzegbare, de stilte, de diepere waarde. In ieders leven is dat anders, en ook in iedere cultuur. Het mystieke vindt soms een vorm binnen religies, maar ook individueel. Kunst en mystiek hebben heel veel gemeen, ze tillen de mensen uit naar een ander niveau boven het platte aardse. Het is past ook beter in zo’n oerkatholieke provincie Limburg dan in de wereldse Randstad.
Ik ga er wellicht later en elders een echt artikel over schrijven.
Tijdens afgelopen Oud&Nieuw had ik als goed voornemen geformuleerd dat ik dit jaar meer op stap wil. Dagje uit, daagjes uit. Van almaar vanuit huis opereren kan ik gaan somberen en series kijken. Het gemoed is opgeruimder als ik af en toe de wijde wereld in trek. En als er geen gezelschap voorhanden is ga ik gewoon alleen. Dat heeft ook wel wat.
De heenweg lees ik in De boekhandel van Algiers van de Algerijns-Franse schrijfster Kaouther Adimi. ‘U zult alleen zijn, want om te verdwalen en alles te zien moet je alleen zijn. In sommige steden is gezelschap een last, en dit is er zo een.’
Vandaag voert de reis naar Venlo. In Venlo was ik nog nooit. Ik heb een vooroordeel dat die stad heel lelijk is, maar ik heb een filmpje gezien over een tentoonstelling over ‘mystiek’, in het Limburgs Museum aldaar. Nooit van gehoord, maar de Limburgse vriendin zegt dat het museum heel mooi (geworden) is.
Ik ga met de trein op een (bijna gratis) Keuzedag. Het is een rechtstreekse trein via Den Bosch, Eindhoven, Helmond. Anderhalf uur. Het museum ligt naast het NS-station, dus ook met de zere voet moet dat te doen zijn. Tot mijn verrassing hebben ze hier een rekje met draagbare opvouwbare krukjes die je als publiek mag pakken voor als je onderweg even moet zitten.
De tentoonstelling doe ik later.
Na afloop loop ik toch even Venlo in, want ik wil de binnenstad en de Maas zien. Die binnenstad is best mooi oud. Valt me niets tegen. Mooie gebouwen en leuke winkels. En een enorm beeld aan de Maas-oever. Zoiets heb je ook bij Lelystad. Dat weet ik dan weer door al die eerdere uitstapjes. ‘De vreedzame krijger’ heet dit beeld.
Ik keek naar de korte serie (NPO/omroep Max): ‘The Thief, His Wife and The Canoe’. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een Engels echtpaar. Hij is gevangenbewaarder en zij secretaresse. Tegen de zestig. Ze wonen in twee grote panden aan zee. Hij geeft te gemakkelijk geld uit en heeft schulden. Er komen steeds deurwaarders aan de deur. En dan bedenkt hij dat hij de zee in gaat kanoën en vermist raakt. Dan kan zij de tonnen van de levensverzekering innen. Zij is het er steeds niet mee eens, maar hij overdondert haar en doet wat hij wil, en dan helpt ze hem toch. Dus zo gezegd en gedaan. Het gaat allemaal volgens plan, ze verhuizen naar Panama maar uiteindelijk lopen ze toch tegen de lamp. En krijgen ze zes jaar gevangenisstraf wegens fraude. Het is hartverscheurend, die vrouw. Want haar twee volwassen zoons die treuren over hun vader liegt ze ook voor, al die jaren.
De huisarts die ik ditmaal krijg is niet mijn eigen arts maar een arts-assistent. Ik vertel van mijn knetterzere hiel van zaterdagvond en zondag, na de wandeling om Haarzuilens, en van mijn eigen diagnose en behandeling tot nu toe. En dat iedereen zegt: ‘Je Móet Naar De Dokter’.
Inderdaad: het is hielspoor. En inderdaad, er is geen remedie tegen, geen medicijn, het moet vanzelf weer overgaan. Dat kán lang duren, tot wel een jaar. De twee oefeningen die de dokter suggereert doe ik al meer dan een maand. Meer dan één keer per dag hoeft niet.
Naar een podotherapeut hoef ik volgens haar ook niet, en inderdaad er is een hele industrie met producten en behandelingen rond hielspoor. Ik laat haar een plaatje van een half leren zooltje (voor onder de hak) zien, waar iemand in mijn omgeving zeer mee geholpen zegt te zijn, en de dokter zeg: Je kunt het proberen, maar wat bij de een helpt, helpt niet per se bij de ander.
Was dit nu een zinvol doktersbezoek, vraag ik aan het eind. Nou ja, we kunnen vaststellen dat je het zelf je allemaal goed uitgezocht hebt en de juiste dingen doet. Dit bezoek is ter bevestiging daarvan. Voorzichtig aan doen, goed op je grenzen letten, ga maar veel fietsen.
De gymnastiek schort ik voorlopig maar op, tot betere tijden. Wel ga ik terug naar het koor, waar ik wegens het adventstripje naar MeckPom en de wekenlange blafhoest ook al meer dan een maand niet ben geweest. Daar ga ik nu maar zittend zingen, naast het medekoorlid met erge MS.
Daar staat-ie dan te wachten op een bedrijventerrein te Zwolle. De autoverkoper te IJsselmuiden is een aardige vent en hij doet zijn best, als je hem mag geloven, maar het schiet niet op met de onderdelen die wereldwijd niet available zijn. Onze eigen Dirk kan ook niet veel doen, hij suggereert de Mazda-dealer in Maarssen nog eens te bellen, die hem een maand geleden zeer behulpzaam een tekening van de motor en de nummers van de onderdelen gemaild had.
Dus belt Bobby Mazda Maarssen. Ook weer een aardige vent, en die belooft ook te zoeken. En vandaag meldt deze man dat hij de onderdelen gevonden heeft en dat hij ze kan bestellen. Nu moeten niet wij maar de autoverkoper in IJsselmuiden bestellen. Het feit dat wij de auto van zijn vrouw gebruiken en zij daarover vertoornd is zal hem hopelijk stimuleren vaart te maken.
Alle lof aan Bobby en zijn vriendelijke vasthoudendheid. Zou deze verhaallijn binnenkort eindigen?
Gekeken naar ‘Nothing Compares’, een lange en indrukwekkende documentaire over de Ierse zangeres Sinead O’Connor, die in de jaren tachtig wereldwijd furore maakte met haar eigenzinnige optreden en mooie stem, en vooral in Amerika uitgekotst werd nadat zij voor een wereld optreden (een feestje ter ere van zoveel jaar Bob Dylan een foto van de paus verscheurde. Een uitgesproken protest tegen het misbruik en de macht van de katholieke kerk en de paus die de daders beschermde in plaats van de kinderen. Nu zijn we dertig jaar verder en kun je zeggen dat ze een voorloper was van de Me-Too- en de BlackLiveMatter-beweging.
Ik was nooit zo van haar, toen, dus ik had me er niet zo in verdiept, maar nu ben ik er diep van onder de indruk. Hoe zij als jong ding haar eigen weg ging en weigerde zich aan enige vrouwenrol te conformeren die de platenbonzen haar probeerden op te leggen. Toen ze op haar 19e zwanger werd werd ze tot een abortus geprest, wat ze niet deed. Ze is in haar jeugd zwaar mishandeld door haar moeder en kwam op haar 14e in een katholiek internaat terecht waar ze veel van het misbruik zag en hoorde. Zelf trof ze er een non die haar muzikaliteit onderkende en zorgde dat ze onderrricht kreeg.
Je ziet haar in diverse talkshows met oudere heren als gespreksleider, en allemaal kunnen ze alleen maar over haar haar praten. Ze antwoordt doorgaans heel charmant. Het is een mooie lieve kwetsbare vrouw, zo had ik haar vroeger nooit gezien. Maar in haar kunst ook woedend.
Je hoort wel - maar ziet niet - de huidige Sinead in beeld. Sinds een paar jaar is zij moslima, moeilijk te begrijpen voor zo’n straf katholiek opgevoede vrouw. Ze treedt ook nog altijd op in kleine zalen. Heel indrukwekkende film.
Naar Weesp met de Limburgse vriendin. De Appeltaartconcerten die zich vooral in Utrecht en Amsterdam afspelen hebben een nieuwe locatie: de Van Houtenkerk in Weesp. We gaan met de trein. Vanaf het station is het tien minuten lopen, dus ik waag het er maar op. Weesp is geweldig mooi en leuk. In deze prachtige Jugendstil-kerk was ik al eens eerder bij een klankschalenconcert.
Het concert is heel mooi: vier strijkinstrumenten en een mezzo-sopraan. Ze spelen / zingen Schubert. Een nieuwe locatie en een nieuw publiek voor de heerlijke Appeltaart-concerten.
Geen idee of u het weet, maar Weesp hoort sinds maart vorig bij de gemeente Amsterdam. Ik heb gehoord dat ze mochten kiezen: Gooise Meren of Amsterdam. Ik zou het logischer gevonden hebben als ze bij Gooise Meren waren gegaan, want óver het Amsterdam-Rijnkanaal. Maar het is Amsterdam geworden.
Deze Van Houtenkerk - ook wel ‘chocoladekerkje’ genoemd - valt nu onder Stichting Stadsherstel die veel mooie Amsterdamse oude kerken beheert. De bibliotheek is nu van de Oba. Raar is dat.
Ooit was in Weesp de Van Houten chocoladefabriek. Toen die begin 1900 werd afgebroken bouwden twee gezusters Van Houten er deze Jugendstil-kerk. Ik denk wel altijd: waar kwam hun rijkdom vandaan? Over wiens ruggen?
Regelmatig heb ik discussies met de BayerischeFreundin over de Nederlandse huisartsenzorg. Zij vindt die slecht georganiseerd, zij is het Duitse systeem gewend waarbij je voor elke klacht naar de huisarts kunt. Ik heb mij van jongs af aan de gedachtengang eigen gemaakt dat 90% van de gezondheidsklachten vanzelf weer overgaat dat dat je niet bij elk hoestje naar de dokter hoeft. De dokter heeft het druk, de wachtkamers zitten vol. Je merkt het als je telefonisch een afspraak wilt maken, zo sta je een half uur in de wacht.
Gisteren probeer ik te bellen omdat ik toch graag advies wil wat te doen met/tegen/voor die zere hiel. Je kunt naar een podotherapeut of aan de steunzolen. Maar op internet lees ik ook dat er weinig tegen te doen is dan wat oefeningen. Maar dat heb ik nu meer dan een maand gedaan, dat helpt ook niet erg. En ik wil toch wel weer eens lange wandelingen maken. ‘Lucie’s Lievelingswandelingen’ in de wijk gaan uitzetten.
Er is een nieuw antwoordbandje. ‘Dit is een nieuw antwoordbandje. Luistert u alstublieft de hele band af.’ Het komt erop neer dat de balie wegens personeelstekort alleen nog ‘s morgens open is. Ik bel om 13 uur, want ‘s middags is het doorgaans minder druk, maar dat is nu dus te laat.
Op de radio hoor ik een programma over de krapte in de zorg. Dat de huisartsen óverlopen van de patiënten drukte. Dat mensen met verkoudheid en een hoestje niet langs moeten komen. Geen afspraak krijgen. Dat de assistentes triage doen. Het is weinig aanmoedigend. Maar goed, ik wil toch advies wat te doen.
Dus nu zet ik me om 09u schrap voor een lange wachtrij bij het maken van de afspraak. En: Ik Ga Me Niet Laten Afpoeieren. Eigenlijk valt het best mee. De wachtrij duurt maar vijf minuten (vijf minuten lang hoor ik: ‘U bent de eerstvolgende’) en als de assistente hoort dat ik dit probleem al twee maanden heb mag ik morgen een afspraak.
Ik vind het mooi om te zien hoe de mantelzorg zich vormt rond Will-met-hernia-achtige klachten. Zus, zwager en vriendinnen komen boodschappen halen, poetsen, kletsen. Het stelt enorm gerust. Het gebeurt. Een vriendin van haar is ook nog eens superhuishoudelijk: die gaat enorm met emmers en sopjes in de weer. Ik zou een hulp in de huishouding nemen, adviseer ik, bijvoorbeeld eens per twee weken. Dat is altijd goed voor de hygiëne. Want de meesten van ons hebben carrière gemaakt en zijn niet zo huishoudelijk. Vandaag mag ik badkamer en toilet poetsen, vuilniszakken leger, afwasmachine uitruimen. Kopjes koffie zetten. Beetje kletsen tot ze moe wordt.
Ze heeft nu een fysiotherapeut die twee keer per week aan huis komt. Hij drukt op drukpunten. Of het werkt zal de tijd leren, maar het is fijn dat hij komt.
Gezien: de BBC-serie ‘The Split’. Nu ik weer een dag op de bank zit te herstellen, geef ik me maar weer over aan een serie. Ditmaal is het The Split, een reeks over een advocatenfamilie (moeder Ruth en drie dochters Hannah, Nina en Rose Defoe). Hoofdpersoon is Hannah, gespeeld door Nicola Walker, die ook zo goed was in ‘Last Tango in Halifax’). Het gaat enerzijds over de dure echtscheidingszaken die zij behandelen, en anderzijds over allemaal relatie- en familie-gedoe. Heerlijk.
Gisteren aan tafel met de Geschwister hadden we het ook over series. Eentje stelde vast: ‘Vroeger keken we naar Nieuwsuur, nu kijken we naar series.’ Waarom kijken we geen Nieuwsuur meer? Omdat het voorspelbaar is? Te erg? We kijken Journaal, we zien de ankeilers van de praatprogramma’s, we lezen de krant en volgen Nu.nl.
‘s Morgens had ik al gekeken naar Paul Haenen die te gast was bij ‘De Verwondering’ van Annemiek Schrijver. Haenen (1944) heeft altijd een mix gezocht tussen journalistiek, theater en troost. Dat hij als hij niet kan slapen van alle problemen in de wereld bedenkt: ‘Wat zou Dominee Gremdaat nu adviseren? Die zou zeggen: ‘Denk: wat lig ik hier lekker warm in mijn bedje’.’
Zo moeten we misschien ook mild naar die series kijken.
We hebben een mooie oplossing gevonden voor de hang naar mooie klassieke kerkmuziek: de Choral Evensong. Dan heb je mooie koormuziek en geen preek. Een aantal kerken doet dat 1 x per maand en ik heb nu een briefje boven mijn bureau hangen waarop staat waar welke zondag. De tweede zondag van de maand is het in de Anglicaanse kerk, the Holy Trinity Church. Het is om 17u dus dan hoef ik Bobby ook niet te pressen tot (vroeg)tijdig opstaan. En we kunnen dan ook nog om 19u Studio Sport kijken - met bord op schoot.
Het is zo’n lief kerkje en zulke hemelse muziek. Zalfje voor de ziel.
We hadden vorig jaar gevraagd of we ons kooroptreden hier konden doen, maar zij verhuren niet.
Wie niet van pijntjes houdt moet dit niet lezen. Dit gaat over pijntjes. Heb al een tijdje last van zere voeten, en in het bijzonder van de hiel. Begin december had ik het samen met Zus3 in MeckPom al gediagnostiseerd als hielspoor, dat is een irritatie of ontsteking van de peesplaat onder de voet. Het is een aandoening waar hardlopers nogal mee te maken krijgen. Het kan maanden duren en een remedie is er niet dan door zooltjes en oefeningen. Het moet vanzelf weer overgaan.
In november had ik de pijn aan beide hielen, maar de pijn aan de rechterhiel ging vanzelf weer over en deed ik wachten tot het ook over was bij de linkerhiel. Tot die tijd maakte ik geen lange wandelingen meer en vermeed ik sport en koor, want lang staan gaat ook niet. Er is een hele handel met gelzolen en gelsokken rond hielspoor, ik kocht een gelzooltje.
Door de hoest van de afgelopen maand bevond ik mij veel op de bank en op bed. Dan heb je van die hielspoor niet veel last. Het dagelijkse loopje naar Albert Heijn ging wat langzamer dan anders, maar was goed te doen. Dus eigenlijk was ik het een beetje vergeten.
Dat werd me gisteren fataal tijdens de 7 km lange wandeling om Haarzuilens heen. En toen ik er halverwege erge last van kreeg was er eigenlijk geen keus dan doorlopen. Dat heb ik geweten. ‘s Avonds kan ik geen stap meer zetten. Ik zou krukken moeten hebben.
Vandaag is het 99 jaar en één dag geleden dat Mutti geboren werd en dat herdenken we met een prachtige Geschwister-wandeling rond Haarzuilens. De hele week voorspelde de weer-app 80% kans op regen, maar het is weer niet waar: het is gewoon mooi weer. Het is heel gezellig en fijn dat het zo gezellig is.
Vandaag mag ik weer eens een nieuwe chauffeur inwerken bij de buurt taxi. Dat is fijn, want er zijn momenteel wat te weinig chauffeurs. De meneer die ik inwerk is 68 en slim op alle niveaus. (Ik heb een keer iemand ingewerkt die de hele middag zat te bluffen over hoe belangrijk hij (vroeger) was en hoe belangrijk zijn zoon is. En een keer iemand die niet goed kon rijden, niet goed achteruit kon inparkeren, en niet naar feed back luisterde.) Deze nieuwe collega snapt alles en doet alles goed.
Natuurlijk hebben we ook gesprekken over onszelf, wat we vroeger aan carrière gedaan hebben en nu aan vrijwilligerswerk. Hij had diverse bestuursfuncties gedaan maar dat wilde hij niet meer. Hij wilde gewoon werken.
We praten nog wat door over wat je mist als je werkt stopt en na enige aarzeling zegt hij: ‘Dat ik heel belangrijk was.’ Dat herken ik. ‘Maar het fijne van de Buurt Taxi is dat je voor de mensen die je vervoert weer heel belangrijk bent’, zeg ik. Hij kijkt me aan of ik hem in de maling neem. Nee dat doe ik niet.
Aan het eind van de dag bekent hij dat hij best zenuwachtig was vanochtend, dat hij voor het eerst sinds jaren zich weer moet kwalificeren voor werk. ‘Je deed alles goed’, zeg ik, ‘en je hebt er plezier in, dus volgens mij kun je volgende keer alleen.’
Gekeken naar de VPRO-serie ‘Sort of’ op NPO-start. Gebinged kan men wel zeggen. Acht afleveringen. Hoofdpersoon is een Pakistaans-Canadese jongen Sabi, of laten we zeggen gender-fluïde. Hij kleedt zich nogal vrouwelijk. Hij verdient zijn brood als een nanny en in een bar, en woont bij zijn zusje die als accountmanager wel carrière maakt. Sabi weet niet wat hij wil in het leven, struggle met zijn traditionele moeder (vader is niet in Toronto, die werkt in Dubai). Zijn werkgeefster krijgt een ongeluk met haar fiets en raakt in coma en Sabi gaat meer voor de oppaskinderen zorgen. We volgen zijn vriendje, zijn beste vriendin (een lesbo kunstenares), zijn zus, de man van zijn werkgeefster (jaloerse heteroman), zijn moeder (klemgezette huisvrouw) en nog veel meer. Iedereen is in beweging. Mooi. Leuk. Veelzijdig. Geestig.
Door de discussie over de middeleeuwen, de renaissance en de barok in de muziek ga ik maar eens een afbeelding van de componist Antonio Vivaldi zoeken. Had ik nog nooit gedaan. Dit is gemaakt naar een heel beroemd schilderij van hem. Wat een geweldig type. Hij lijkt hier wel een non-binair intersekse-type. In biografische schetsen lees ik dat hij een priester was. Dat is toch een heel ander gezicht.
Ik heb een keer eerder een componist getekend: Arvo Pärt. Het zou zomaar een nieuwe reeks kunnen worden.
Ik heb mijn eigen Neven-en-Nichten, van vaderszijde en van moederszijde, maar ik heb ook de Neven en Nichten van Bobby’s familie. Daar zijn het vooral de Neven-en-Nichten van vaderszijde. Soms hebben we een Neven-en-Nichtendag, en af en toe een begrafenis. De begrafenissen waren altijd van een stokoude ouder of van een oom of tante, maar vandaag hebben we (te Leusden) de begrafenis van de vrouw van een Neef. Ze was bijna zestig. Ja, we raken in de leeftijd dat we zelf kunnen gaan omvallen.
Eigenlijk ken ik ze helemaal niet goed, want we zitten altijd met zo tien om tafel waarbij veel oude verhalen opgehaald worden. Maar ik loop ook alweer 15 jaar in deze familie mee dus het wordt toch soort van vertrouwd. En als er dan ineens iemand overlijdt, dan zitten we daar allemaal aan tafel. Trouw.
Nicht Sonja voert bij de afscheidsplechtigheid als enige het woord over haar schoonzus Ada. Haar broer, wiens vrouw dus overleden is, en zijn zoon, die kunnen dat niet. Hun vocabulaire is vooral een lach en een traan en - blijkt vandaag - het Nederlandse lied. André Hazes. Wij aan de intellectuele Neven-en Nichtentafel vallen ervan stil. De meesten van ons zijn mensen van het woord, van de speeches.
Maar het is mooi en warmhartelijk. Bobby is (al jaren) aan de beurt voor het organiseren van de volgende Neven-en-Nichtendag. Vandaag beloof ik dat we die in de Volkstuin gaan houden.
Station Zwolle is wel het klantonvriendelijkste station dat ik ken. Het is groot en onoverzichtelijk, een knooppunt van landelijke en regionale lijnen. Dat is het altijd al geweest. Voor ons uit Emmen was het vroeger de poort naar het Westen. Het treintje naar Emmen kwam aa op (en vertrok ook weer van) een perrontje in een rare uithoek.
Nu rijden de treinen daar onder verschillende vlag, niet alleen NS dus, maar ook Blauwnet. Die laatste firma exploiteert de treinen naar Enschede, Emmen en Kampen. Ook bij Blauwnet kampen ze met personeelstekort: laatst hoorde ik op de radio dat er een hele dag geen trein reed van Zwolle naar Enschede, vanwege personeelstekort.
Op station Zwolle moet je goed opletten: als je er overstapt moet je wellicht in- en uitchecken, net als in Amsterdam als je op het metronet wilt. Alleen in Amsterdam zie je overstap-plaatsen. Hier niet. De Blauwnettreinen zoals Zwolle-Kampen staan ook niet op de NS-borden. Ik heb slechts 2 minuten overstaptijd, dus als een kip zonder kop hol ik naar de trein naar Kampen. Nergens zo’n overstap-paal te zien. Dus ik mag niet mee met de trein. Die overstap-paal is er echt wel, zeggen de 3 conducteurs. Hoezo personeelstekort. Dan maar een half uurtje later, zeggen ze. Grr.
Wat ik er ook niet kan vinden is een WC. In het hele stationsgebouw geen wc. Vroeger was er een restauratie en een AKO, nu alleen nog een Starbucks. Nu blijkt je onder het hele gebouw door te moeten en daar aan de achterkant zijn wc’s, een AKO en een AH. En almaar in- en uitchecken.
Voor Mutti werd de reis vanuit Emmen naar het westen steeds lastiger, herinner ik me. Ze vond het heel moeilijk om vanuit dat Emmense hoekje de trein naar Hilversum te vinden. Ze klampte zich dan aan iemand vast die haar redde. Als ik er nu loop te dwalen, de trein mis en een wc zoek bedenk ik dat dat verdwalen helemaal niet aan haar lag.
De autoverkoper te IJsselmuiden kan er ook niets aan doen dat er wereldwijd een tekort is aan auto-onderdelen. De brandstofpomp heeft hij al wel vervangen door een maar nu is het wachten nog op de leidingen, die in ‘backorder’ staan en helemaal uit Japan moeten komen. De feestdagen hielpen al niet erg, en sinds de Corona is er al een onderdelencrisis. Die is nog niet voorbij. De fabrikanten richten zich vooral op de productie van nieuwe onderdelen, niet op onderdelen voor gebruikte auto’s. Ondertussen probeert hij het ook via sloperijen. Maar het heeft nog niets opgeleverd en hij kan niets beloven.
Eerst zou ik de vervangauto al 23 december halen, maar toen was ik helemaal stuk na een nacht hoesten en niet slapen. En het kon pas einde middag en ik zag het niet zitten om met slaapgebrek en hoest in de regen in het donker in een vreemde auto te gaan rijden. We deden de kerst wel met het OV. Maar nu is het na ruim drie weken zonder auto wel genoeg. We hebben onze mantelzorg her en der en we hebben ook nog een uitvaart ver van een station… Dus vandaag reis ik in de regen in de trein naar IJsselmuiden om de vervangauto te halen. Eerst richting Enschede, dan van Amersfoort naar Zwolle, en van daar tenslotte naar Kampen.
De vervangauto wordt een Citroën Picasso of een Peugeot 109, zegt Chris, hij weet het nog niet. Ik stel me er zo bij voor dat de Peugeot 109 van zijn vrouw is en dat die haar auto niet zo graag wil afstaan.
Voor de zekerheid bel ik om 09u nog even dat ik wat dingen uit de Mazda nodig heb: de afstandsbediening voor de poort, de telefoon houder en de oplaadkabel. Chris zucht diep. De Mazda staat in Zwolle.
Gezien: de film ‘On Chesil Beach’ naar de gelijknamige roman van Ian McEwan, vorige week uitgezonden door de VPRO. Mooi Engels drama uit 2017, spelend in 1962. Een jong stel viert hun honeymoon in een hotel aan zee, alleen heeft zij zo’n angst voor seks dat het niets wordt. Het gaat allemaal even onhandig, ongemakkelijk en pijnlijk. De volgende ochtend vertrekt zij en dat was dat.
De film is mooi opgebouwd met veel flashbacks van hun totaal verschillende achtergronden. Zij komt uit een welgesteld deftig milieu met en is muzikaal ambitieus, hij komt uit een probleemgezin met een rommelig huis met een moeder met een hersenbeschadiging. Ze hebben een vrolijke verkering, al houdt zij hem vanaf het begin al af. Het is mooi Brits en heel goed gespeeld.
