Zondagmorgen. Voor op mijn terrasje voor het huis hebben we bij de Blokker een nieuw bloemig parasolletje gekocht. Ik zit er graag op zondagochtend, zo een half uurtje, dus we vinden het een beetje onzin om daarvoor in dure zonnewering te investeren. Maar zonnig dat het hier kan zijn!
Toen we hier kwamen wonen was ik wat geobsedeerd door de grote en succesvolle vrijgemaakte kerk tegenover ons huis. Zondags rond 10.15u komen er tientallen gezinsauto's voorrijden waar dan kinderrijke gezinnen uit rollen. In de coronatijd hield dat op, goddank, toen hadden ze geloof ik geloofskringen bij de mensen thuis, en sindsdien is het niet vaak meer meer zo vol in de straat. Of helemaal niet.
Maar vandaag is het weer erg raak. Ik probeer vredig op mijn erf(je) te genieten, maar ze zingen al meer dan een uur, en heel luid. Meerstemmig. Alsof het Groot Omroepkoor meezingt. Misschien staat de deur open vanwege de warmte? Het is alsof ze een nieuw liedboek hebben en dat van a tot z doornemen. Uit volle borst. Nederland Zingt van de EO schalt door de straat. Al anderhalf uur. Heb ik weer.
Na afloop ga ik het maar even vragen. Contact maken verzacht. Het was het 10-jarig jubileum van het koor, vertellen de mensen blijmoedig, geheel gewijd aan gezang. 'Vond u het mooi?' vragen ze stralend. 'Nee', zeg ik eerlijk. 'Ik vond het nogal luid. En langdurig.' Bleek dat alle koorleden een eigen microfoon in de hand hadden gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten