Carwash

Vandaag heb ik maar twee adressen bij mijn taxi-beurt. Vrijdagmiddag! Normaal heb ik er minstens 10.  

Jacques de ochtend-chauffeur die ik aflos suggereert dat ik naar de autowasstraat kan gaan, want de doorgaans spierwitte auto's zitten onder het rode Saharazand. Zelf ga ik altijd naar Loogman waar de wasstraat een hele supersonische experience is. Je kiest een bepaald programma en dat voert de machine dan uit onderweg. Je zet je auto in zijn vrij, motor uit, (geloof ik. Ik moet altijd even vragen). Vroeger ging ik met Mutti in Emmen ook vaak samen door de wasstraat. Zij begreep op het laatst niet zoveel meer van de wereld, maar door-de-wasstraat was een bijzonder leuk.

Maar de Buurt Taxi heeft een 'sponsordeal' met een andere carwash: de Turkse buurmannen van weleer. Wij voeren een reclamebord van hen op het dak van de taxi en in ruil mogen wij gratis door hun wasstraat. 

De autowasstraat is een uitgesproken mannenwereld. Omniversum. Mannen ontlenen veel aan een glimmende schone auto. De vrouwelijke collega's willen nooit. Hebben smoesjes. Kan ik niet. Weet niet. Geen zin. Dat herken ik, maar ik vind dat je beter een paar keer ervaring op kan doen, tot het geroutineerd gaat.

Het is een relatief eenvoudige wasstraat, met haast géén supersonische apparaten. De Turkse mannen (broers/neven) spuiten je auto zelf af met hogedruk, schuim en schoon water. Ze zijn gespecialiseerd in bedrijfsbusjes, die zijn er daar op dat bedrijvenoord nogal veel. Die staan allemaal in de rij om dat Sahara-zand af te spuiten. Kortom het duurt wel een kwartier voor ik aan de beurt ben en de wasbeurt zelf duurt ook wel een kwartier. Pff.

Gnocchi met witlof en worstjes

Deze is ook weer lekker: gnocchi met witlof en chipolataworstjes. Glutenvrije gnocchi zijn niet in een supermarkt te koop, die halen we bij een glutenvrije webwinkel. Je kunt ze koken, maar bakken is lekkerder. Gnocchi met witlof: je verzint het niet, maar dat is wel vaker met deze Vlaamse Libelle-site. Ze maken het af met gefrituurde salie-blaadjes. Die had ik niet in huis, dus ik heb gedroogde salie in de olie van de worstjes gegooid. Is ook heel lekker. Het is een heel

snel recept.

https://www.libelle-lekker.be/bekijk-recept/87637/gnocchi-met-witloof-en-chipolataworstjes-1

School voor de liefde

Gelezen: School voor de liefde door de Britse romanschrijfster Olivia Manning (1908-1980). Tip van Vinnie van twee weken geleden. Geleend bij de bibliotheek. Zij verbleef tussen 1939 en 1945 op de Balkan, het toneel van haar belangrijkste werk, de trilogie The great fortune (1960), The spoilt city (1962) en Friends and heroes (1965). In The rain forest (1974) gaf zij een beeld van de nadagen van een Britse kolonie.

Dit School voor de liefde, oorspronkelijk uitgebracht in 1951, speelt in Jeruzalem 1945. Hoofdpersoon is een tienerjongen Felix die zijn moeder in Bagdad is verloren en nu in Jeruzalem bij een merkwaardig ver familielid komt te wonen, die een pension drijft. Deze tante is nogal godsdienstwaanzinnig en behoort tot een sekte die in Jeruzalem de wederkomst van Christus afwacht. In Palestina loopt het Britse koloniale mandaat ten einde, en de machtsverhoudingen zijn aan het schuiven. Iedereen voelt aan dat er een donkere wolk boven het gebied hangt. Je ziet de tegenstelling tussen geopolitieke manoeuvres en de uitwerking daarvan op gewone mensen. Felix is de verpersoonlijking van de onschuld. Hij komt nog maar net kijken, heeft nauwelijks opleiding, heeft niemand meer in deze wereld, behalve dus zijn wonderlijke tante. Een ware coming of age roman tegen de achtergrond van het eeuwige Jeruzalem met zijn eeuwige conflicten.

Naar de Zodden

Met Zus3 loop ik van Westbroek naar Vliegveld Hilversum en weerom. Dat is een flink eind, zo'n 14 km, maar we zeggen: we hebben geen haast, er zijn bankjes onderweg, we gaan lunchen bij het Vliegveld. Dan kunnen we die afstand wel. En het is weer heerlijk daar in de stralende zon. De Zodden zijn wel behoorlijk uitgedroogd. Zo droog heb ik het er nog weinig gezien. Normaal is het een heel nat gebied. Het is nu al drie weken kurkdroog. 

Het begint met lammetjes, die draven in hun weitje. Zo schattig. 

Onderweg komen diverse vogelaars tegen, mannen-alleen met enorme toeters van camera's. De zwarte stern zou er broeden, en de roerdomp. Ik heb geen idee, maar Zus3 weet veel van vogels en knoopt met alle vogelaars praatjes aan. Waar ik zeg: wat heeft u een mooie fiets vraagt zij: heeft u de roerdomp gezien?

Het is daar vredig ledig en als je al iemand tegenkomt leidt het vaak tot een praatje.

https://www.naturetoday.com/intl/nl/nature-reports/message/?msg=27998

Moeten en willen

Er is een mooi gedicht van Ed Hoornik, getiteld 'Hebben en Zijn'. Nu een blog over de werkwoorden 'Moeten en Willen'. 

Ooit had ik een medewerkster, eindredacteur, en die raakte overspannen. Zij ging naar een coach die haar onder andere leerde te denken in 'ik wil' in plaats van 'ik moet'. Dat hielp enorm en dat is mij altijd bij gebleven. 

De laatste weken heb ik nogal last van 'ik moet'-gedachten. Ik-moet-ik-moet-ik-moet. Dat kom door de tuinen. Thuis voor, thuis achter, de volkstuin en de 14 moestuinbakken voor ons huis: de 'Tuyn te Zuylen'. In tegenstelling op de prille groei op de foto (vorig jaar) zijn zevverwilderd en verwaarloosd. Na acht jaar dat project getrokken te hebben vond ik twee jaar geleden eindelijk een opvolgster die de coördinatie wilde overnemen. Maar die heeft niet zoveel gedaan en twee weken geleden gaf ze het taakje weer terug aan de groep, die niet meer groep is dan een appgroep. Een aantal mensen heeft de bak 'teruggegeven'. Nou, bedankt!

Een aantal moestuinbakken is ingestort, waaronder die van mij. Maar om nu weer de gemeente aan zijn jasje te gaan trekken, dat is een oeverloos traject. Ik wilde niet meer. Ik had geen zin meer. Niet weer. Ik was in staat de gemeente op te gaan bellen en te zeggen: haal de hele troep maar weg. Dat zouden dan sommige tuinierders misschien jammer vinden, maar die hielpen mij toch ook niet. Maar ja, ik was er toch zo trots op. De gemeente ook, die vond ons een voorbeeldproject. 

Dus ik ben de afgelopen week weer alle stadia doorgegaan. Heb ondertussen wel een aantal troeperige bakken leeggetrokken, en een Marokkaanse meneer uit de buurt die mij aansprak geworven voor een bak. Die staat nu verwachtingsvol met nieuwe aarde en kruiden. 

Eigenlijk is het allemaal best overzichtelijk. Acht overwoekerde verwaarloosde moestuinbakken leegtrekken. Maar je moet het wel doen. En je eigen bakken leeghalen en vullen. Vier kroppen sla zitten er nu is, en ik heb nog een artisjok gekocht.

Enfin, in de appgroep gevraagd wat we zouden doen: of iemand van de overgebleven tuinierders een extra bak wilde, of ik het in de straat app zou vragen. Op twee na reageerde niemand. Twee stapten uit de appgroep. Die vinden het waarschijnlijk vreselijk gezeur van mij. O je daar heb je weer een appje van Lucie: mij niet gezien! Toes kwam er toch een die zei: doe mij maar een tweede bak. En toen ik weer een uurtje een bak aan het leegtrekken was en er weer een buurman kwam kletsen en zei dat hij met zijn vrouw zou overleggen en dat werd ja. Nu heb ik weer wat moed.

Dus nu heb ik een goedgemutst verzoek in de straat-app gezet. En daar zijn maar liefst drie reacties op gekomen. Dus ik kan ze nadat ze leeggehaald zijn verdelen. Dan nog alle onkruid eromheen wegmaaien, en dan is het weer een beetje netjes. En voor het najaar nieuwe bakken aanvragen. Het is toch wel geweldig dat de gemeente dit faciliteert. 

En denken 'ik wil' en niet 'ik moet'. Dit projectje is mijn bijdrage aan een betere wereld te beginnen bij een betere buurt. Pff.

De groentes

Misschien boeien mijn tuinwederwaardigheden u helemaal niet, dan slaat u ze maar over. Het houdt me namelijk erg bezig, en wat mij bezig houdt dat beschrijf ik hier. 

Woensdag heb ik dus wat groenteplantjes naar de volkstuin verhuisd, waar ik over twijfelde omdat de worteltjes nog teer zijn en de kleiklonten zo grof. En natuurlijk de angst voor de slakken. Ik had andijvieplantjes gekocht en sla, en rode kool en spitskool. Kolen vind ik mooi zwierig als ze opgroeien, maar ze worden meestal opgevroren. 

Toen ik woensdagavond met Elly op het terras zat begon zij met grote stelligheid te verkondigen dat niets van wat ik gepoot had het zou redden door de droogte, de nachtelijke kou en de slakken. Daar werd ik toch wel onrustig van, en dat is gebleven, de hele dag denk ik aan de plantjes en de gevaren. Dus sindsdien ga ik elke dag kijken en gieteren. 

Gisteren kon ik niet naar de zaterdagse plantjesmarkt vanwege alle bezigheden buitenshuis, dus vanmorgen ging ik even langs tuincentrum Steck die ook al veel groenten en kruiden verkopen. Dat is natuurlijk leuk spul voor de stadse kweker die van niets weet. Elly had een plantje basilicum gekocht voor op haar terras, en dat was verpieterd. Dat moet je ook niet kopen voor half mei. Dat weet ik dan weer wel. Zij vindt dat verkopers een groente of kruid pas mogen verkopen als het kán.

In een vergevorderder fase dan bij de kweker. Maar ik laat mij niet verleiden tot het kopen van hele paprikaplanten en tomatenplanten, half april, dat is al te vaak mis gegaan. Wel neem ik twee venkel en een artisjok. Dus die staan nu ook in de border. Bij elk groenteplantje dat ik in de aarde zet gooi ik nu een hand tuinaarde en koemestkorrels. En veel water. 

Vergeleken met twee drie weken geleden toen ik met het spitten begon ziet er al heel veel en veel levendiger uit.

De Surinaamse buurvrouw is er ook weer. Zij is er alleen in de weekends want zij werkt doordeweeks. Ze wil me koppelen aan haar broer in Suriname. Ze denkt dat ik vrijgezel ben en Bobby mijn zoon. Ze heeft haar broer ook al aan de andere tuinvriendinnen proberen te koppelen, en dat was ook niet gelukt. Of ik dan misschien nog iemand weet voor haar broer.

Kerstgerecht

Het is een fancy kerstgerecht, zo staat beschreven op de site. Dat lijkt me wel wat. Het is bijzonder van smaak en behoorlijk koolhydraatarm. De puree is van pompoen. Als je het wat vullender zou willen maken kun je er ook wat aardappel aan toevoegen, maar hij een kerstdiner waar iedereen toch veel te veel eet is zo'n licht hoofdgerecht natuurlijk van harte welkom. 

Een bedje van pompoenpuree, daarop kabeljauw, pastinaak uit de oven en rode bessensaus. Ik heb het sausje gemaakt van rood fruit uit de diepvries. Uitje, knoflook, rood fruit en sap van een sinaasappel. Kan het nóg gezonder? En lekker! En 'fancy'.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/kabeljauw-met-rode-bessensaus-pompoenpuree-en-pastinaak

Yemma

Gelezen: Yemma. Stilleven van een Marokkaanse moeder door Mohammed Benzakour. Ik vond het boek in de bibliotheek op de Boekenweektafel met Nederlandse literatuur. Uitgegeven bij De Geus in 2013. Benzakour is een Marokkaanse-Nederlandse schrijver, in de jaren zeventig als kind naar Nederland gekomen, opgegroeid in Zwijndrecht. Zijn vader was fabrieksarbeider, zijn moeder huisvrouw. Zij was een hele goeie lieve moeder, maar analfabeet. 

Hij vertelt het verhaal van de laatste jaren van zijn moeder, die na een operatie in het ziekenhuis een CVA krijgt, hersenbloeding, en dan halfzijdig verlamd en totaal sprakeloos is. Ze kan niet anders dan in een verpleeghuis, vader woont nog gewoon  thuis. De kinderen gaan heel veel op bezoek, heel liefdevol, zorgzaam, maar in het verpleeghuis is geen aandacht voor deze patiënt en haar behoeften. Of de zoon elke dag gaat denk ik niet maar wel heel vaak. Hij probeert een beetje het lijden van zijn moeder te verlichten, maar dat lukt maar nauwelijks. Het is heel mooi geschreven, hij heeft er de E. du Perronprijs voor gekregen. 

ZenZienTekenen

Nog wat druk in het hoofd van dat tamelijk enerverende voetbal-uitje naar Twente, wil ik toch graag naar het clubje ZenZienTekenen. Dat is vrijwel direct na thuiskomst.

Vandaag zijn we met zes: dames, types Utrechtse Heuvelrug. We hebben afgesproken op het terras bij het Koetshuis bij Landgoed Beerschoten. Ik voel me eerst nog te druk voor deze minimalistische meditatieve tekenvorm, en praat teveel over het voetbal. Eenmaal op een krukje in de beeldentuin lukken de eerste tekeningen voor mijn gevoel niet helemaal, maar uiteindelijk toch weer wel.

Het is leuk om na afloop ieders beleving tijdens het tekenen te horen en te zien hoe uiteenlopend de handschriften zijn.

Oranje

De voetbalvriendin en ik hebben weer een tópuitje. Aanleiding is de Nations League-wedstrijd van de Oranjeleeuwinnen tegen Oostenrijk in Almelo. Het is al lang geleden dat we een wedstrijd zagen: dat was in het Sparta-stadion in Rotterdam. Toen speelden ze tegen China. Het was zo koud dat we in de rust naar huis zijn gegaan.

Almelo vinden we te ver om 's avonds laat weer terug naar Utrecht te rijden  We hebben een Airbnb-tiny-house in Ambt Delden bij een kaasboerderij die op/bii het Landgoed Twickel ligt. En maken er weer een onvergetelijk dagje uit van. In Delden gaan we naar het museum No Hero. We eten bij de Griek Santorini. En dan naar het Heracles-stadion in Almelo. De sfeer is er ontzettend leuk en gemoedelijk. Veel kinderen. En dit alles in een schetterende zon. Het is hier prachtig en heerlijk. En de Leeuwinnen spelen niet heel goed maar ze winnen wel: 3-1.

Avondstond

Ik ben toch een beetje opgefokt van de voorspellingen van Elly dat de slakken mijn prille groenteplantjes in de moestuin zouden opeten, en van de droogte. Maar ik vrijdag met de voetbal vriendin naar het vrouwenvoetbal in Almelo (Nederland-Oostenrijk) en we overnachten in een tiny house in Ambt Delden dus een dagje weg. De grond vette klei is kurkdroog dus dat wordt niets met die twee worteltjes. Dus om half negen toch nog even naar de tuin in het half schemer. Alles staat er gelukkig nog pront bij en de gieter water zal ze ongetwijfeld goed doen. Het is mooi in de schemer op het complex. De ooievaar zit op zijn/haar nest.

Offerte

De ambtenares en ik hebben een afspraak met een drukker die graag zijn offerte voor het boekje over het Park wil toelichten. Zij heeft geen verstand van drukkers, zegt ze. Ik wel, zeg ik. Dus hebben we zo'n zakengesprek zoals ik vroeger zo veel had. Eerst een kwartiertje smalltalk, kijken waar de ander staat, woont, werkt, het verhaal eromheen, en dan een half uurtje to the point. Papier kiezen, de coating, het gewicht, de afwerking, de techniek. Leuk om te merken dat je zulke gesprekken goed kon en kunt. Jammer dat dat voorbij is. 

Terras

Dagelijks werk ik nu lekker in de tuin, maar langzaam maar zeker dringt tot me door dat het uitzonderlijk zonnig en droog is en dat dit helemaal niet goed is voor de natuur en de waterhuishouding. Maar vooralsnog geniet ik er wel van. 

Met Elly spreek ik 's avonds af op het terras van Peters Bistro in het Griftpark. Dat vinden we het mooiste terras van Utrecht, aan het water. We hebben wel een winterjas aan, dat wel, want 's nachts zitten we nog net boven het vriespunt, maar het is heerlijk ontspannen. We zijn de enigen op het terras.

Vandaag heb ik goede zin, want 's middags heb ik mijn jonge groenteplantjes in de volkstuin in de volle grond gezet. Normaal doe ik dat pas na een week thuis opkweken. Maar Elly voorspelt dat de slakken die plantjes meteen op zullen eten, knibbel knabbel knuisje, lekker verse blaadjes. Ik heb daar nog geen slak gezien, zeg ik. Door de droogte. Maar ja, er waren ook geen groenteplantjes. Bij hen in de wijk Wittevrouwen zijn al veel kleine slakjes waargenomen.

En dan de andere werkelijkheid. Bij thuiskomst moet ik mij toch ook nog even informeren over de lands- en wereldpolitiek. De importtarieven die Trump afkondigt. De motie van wantrouwen tegen Minister Faber. Israël dat de aanvallen op Hamas hervat. De catastrofe in Myanmar.

Vol goede moed

De groenteplantjes die ik vrijdag in Harmelen haalde (sla, andijvie, rode kool en spitskool, uitjes) heb ik thuis in kleine potjes gezet zodat ze eerst hier wat wortel kunnen schieten voordat ik ze in die ruige klei van de volkstuin poot. Daar heb ik nog tijd voor omspitten, zodat de tuin(en) steeds optimistischer worden. Met al die zon en elke dag een flinke slok water doet alles het heel goed. So far. Ik krijg er gewoon weer zin van. Het lijkt wel een antidepressivum. 

Het dameskoor

Ik zit wat te jeuzelen tegen Hani501 over ons koor (met name over een paar kwebbelende mezzo's) en ter ondersteuning stuurt zij dit filmpje. Arjan Ederveen en Koefnoen die een provinciaals dameskoor en hun dirigente spelen. 

Spotify delen

Vaste lezers van mijn blog weten wellicht dat ik samenleef met iemand die nogal kritisch is op de digitale vernieuwingen. Wij kunnen daar wel eens woorden over hebben. Maar zelf zegt hij dat hij gewoon tien jaar achterloopt en dan alsnog best heel enthousiast kan worden. Zo heeft hij onlangs eindelijk een smartphone aangeschaft en ik heb hem laten zien over welke apps ik enthousiast ben. 

Een daarvan is Spotify. Ik ben echt fan van het eerste uur. Een van de Duitse neven memoreerde met kerst dat ik de eerste was die hij kende die Spotify gebruikte. Ik weet nog dat je dat indertijd gratis bij je XS4ALL-abonnement kreeg. 

Ik luister veel naar Spotify en sinds een jaar maak ik ook actief playlists aan. Vooral van hele rustige klassieke, oude en religieuze muziek. En van mijn eigen muziekgeschiedenis. Nu heb ik Bobby toegang tot mijn account gegeven en hij is ineens laaiend enthousiast en zit er dag en nacht op. Als ik erop wil moet ik vragen of hij er af wil gaan, want je kan maar op één device tegelijk. 

Hij heeft al een lange playlist gemaakt, met vooral muziek uit de seventies. Ik kan het precies volgen. Ik vind dat wel leuk, maar al zijn muziekavonturen (de popmuziek uit zijn jeugd) beïnvloeden mijn algoritmen nogal. In alle aanbevelingen die altijd zo mooi raak waren, herken ik me nu helemaal niet meer terug.

Groenteman

Geluisterd naar de podcast 'Met Groenteman in de kast'. In een aflevering uit november interviewt hij Ernst-Jan Pfauth. Ik weet niet of jullie hem kennen, twintig jaar geleden was hij met Alexander Klöpping zo'n leuke jonge upcoming internetdeskundige / -ondernemer die aan de wieg stond van wijlen nrc next en de Correspondent.  De laatste jaren schreef hij onder andere over zelfhulpboeken, een in zijn ogen ondergewaardeerd genre.

Ooit heb ik deze Ernst-Jan ontmoet, toen we hem uitgenodigd hadden als dagvoorzitter van Boekblad-aan-Zee, een geweldig event dat wij organiseerden. Leuke ontmoeting, leuke jonge hond, intelligent, vlot gebekt. Hij deed dat presenteren heel goed en dat zonder zich al te gedetailleerd voor te bereiden. 

Enfin, we zijn nu zo'n vijftien jaar later, de jongen is ook alweer rond de veertig en is inmiddels gestopt met zo keihard werken en wijdt zich nu aan levensgeluk en zijn gezin. Drie, vier dagen werken, beetje vrijwilligerswerk en de kinderen centraal. Over zijn omslag van altijd werkend carriereman naar gelukkige huisvader schreef hij een zelfhulpboek. En daar interviewt Gijs Groenteman hem over. 

Gijs Groenteman is tegenwoordig niet meer van tv en podcast af te slaan. Ik was nooit zo fan van hem, maar langzamerhand word ik het toch, tegen wil en dank. Op maandagavond kijk ik naar het flauwe mediaprogramma Van Roosmalen & Groenteman, en daar moet ik ondanks mijzelf heel erg om lachen. Op vrijdagavond luister ik naar de Volkskrant-podcast 'De Kamer van Klok', waarin hoofdredacteur Pieter Klok, Sheila Sitalsing en Raoul du Pré de Haagse politiek van de afgelopen week doornemen zonder blad voor de mond. Gijs Groenteman leidt dat gesprek. Ik wist niet dat hij zo politiek op de hoogte was. Héél fijn programma. 

Op Instagram zie ik steeds ankeilers van de podcast van Gijs Groenteman en journalist Teun van der Keuken, waarin ook Gijs' moeder Hanneke Groenteman een rol in speelt. Ze hebben het over van alles en nog mat, vooral kleine dagelijkse onderwerpen. Naar zijn cultuurprogramma 'Groenteman op zondag' kijk ik trouwens niet.

En nu luister ik dan eindelijk naar een podcast 'Met Groenteman in de kast', waarin hij mensen die hij interessant vindt een uur lang interviewt. Ik had al eens een serie interviews van hem met stadsontwikkeling Riek Bakker beluisterd. Hij kan heel los heel interessante gesprekken voeren met allerlei mensen. Hij weet ontzettend veel. Blijft zelf uit beeld, is geheel dienstbaar aan zijn item.

Zomaar een Zondag

Het stormt ineens enorm als we wakker worden. Zelfs met alle ramen dicht klapperen de deuren.

Eerst even de puntjes op de 'i' voor de Stille Wandeling. We lopen bij ons in de buurt. Eerst alle klokken goed zetten op de zomertijd, en dan onderzoeken of de route over het dijkje (waar van de week werken-aan-de-weg was) vandaag weer voor voetgangers toegankelijk is. Dat is het. 

Ik fiets langs ons volkstuincomplex waar het toegangshek op slot is en op het terrein vier politie-auto's en drones en honden. Huh? Het ziet eruit als een grimmige crimi, de politie zegt niets, en niemand van de tuinders aan het hek weet wat er aan de hand is. 'Er wordt iemand gezocht, al sinds 03 uur vannacht.' Ik zoek op RTV Utrecht, de Duic en het AD, maar niets te vinden. Nu maar wachten op een mail van het bestuur.

En dan moet de Stille Wandeling nog beginnen. We zijn met acht personen. Mooi aantal. Mooi weer. Mooie sfeer. 

Aan het eind van de dag komt inderdaad het mailtje van het bestuur, maar dat verheldert ook niet alles.

Feest

Drie meisjes van een jaar of acht uit onze straat - Anne, Fiene en Babet - gaan een Lentefeest organiseren. Van de week kwamen ze al aan de deur voor sponsoring van een springkussen. Het zijn heel initiatiefrijke meisjes. Ze vormen ook een dansgroepje samen. Vorig jaar organiseerden ze een verkiezing voor een naam voor hun dansgroepje. Ze zijn hartverscheurend leuk. Ik vroeg of ze ter inspiratie een dansje wilden doen en dat wilden ze. In ons achtertuintje.

Natuurlijk heb ik ze nu een paar euro gegeven. Ze kwamen nog terug dat ze niet genoeg hadden en of we nog statiegeldflessen hadden. Vandaag kwam de uitnodiging en het programma op de straat-app. Geniet even mee!

Metamorfose

De Bayerische Freundin vraagt of ik meega naar de film Metamorfose van Pim Zwier over de beroemde 17e-eeuwse Duits-Nederlandse insectologe/wetenschappelijk tekenares Maria Sibylla Merian. (Dat beroep heb ik zelf bedacht.) Zij was van kindsbeen af mateloos geïnteresseerd in rupsen en hun leefwereld. De film is zeer onverwacht: een kunstwerk op zich. Het begint met een kwartier lang ontpoppen van een vlinder. Heel traag. Je weet dan wel waar het over gaat: de fascinatie voor rupsen en vlinders. Ook zijn er allemaal animaties met acteurs in 17e-eeuwse kostuums in prenten van Frankfurt, Neurenberg, Amsterdam en op zee. Want Maria Sybilla ging met haar dochter Dorothea naar Suriname om daar bloemen en rupsen te schilderen. Wat zal ik zeggen. Je stapt in een onverwachte wondere wereld, en dat op zaterdagochtend. Als we dit geweten hadden hadden we het nooit gedaan, maar het was een bijzondere ervaring, zeggen we achteraf.

Maria Sibylla is al twee keer eerder in mijn blog voorgekomen. Ik las een roman van Inez van Dullemen over haar. En ik kwam een kritische notie van de Surinaamse kunstenares Patricia Kaersenhout over haar tegen bij een tentoonstelling in het Centraal Museum over botanische kunst.

Naar Jongerius

Voor het eerst dit jaar weer naar kwekerij Jongerius in Harmelen. Op de fiets is het 40 minuten, maar met de auto is het maar een kwartier. Ze hebben er waanzinnig veel perkgoed, vaste planten, groenteplantjes en kruiden voor een relatief lage prijs. Ik vind het er veel leuker dan bij commerciële tuincentra die de mensen allemaal tuttigheden door de strot proberen te duwen. De kwekerij is open voor consumenten op vrijdag en zaterdag. Ik word er altijd heel hebberig: zo'n gevoel van it's now or never. Dan kom ik thuis met twee traytjes groen en heb ik de hele week weer taken in de tuinen. Dus slaplantjes, andijvieplantjes, bloemkool en savooiekool. 

Nu pas herinner ik me de rampen van vorig jaar weer: tot en met april regende het pijpenstelen. Alles was verzopen. En toen kwam er die gekmakende slakkenplaag. Alles mislukte. Toen heb ik de tuin maar in het honderd laten lopen. Daar pluk ik nu de wrange vruchten van. Benieuwd hoe dit jaar wordt.

Lubach

De hele week zaten we om 22u klaar om naar Lubach te kijken. Zo hadden we hem gemist. We hadden wel wat te moeten: zijn baard is langer, hij heeft niet meer dat leuke luisje, en niet het giletje, en niet meer de gymschoenen. De zaal en het decor waren hoger en smaller. Veel items vond ik niet heel erg leuk of te breed uitgesmeerd. Het reclameblok is zo ergerlijk dat je ervan zou kunnen gaan afhaken. Keelpastilles als hoofdsponsor. Ik heb veel recensies gelezen en Volkskrant en NRC zijn heel blij en de commerciële collega's vinden het maar niets. Die maken sneren over de autocue en de lachband (volgens hen). 

Gisteren keken we terug via NLZiet, die adverteren dat je er kunt terugkijken zonder reclame. Vanaf 22.30u. Hij had zijn lange item over de defensie-uitgaven waarin hij uiteenzette dat de laatste decennia kabinet na kabinet bezuinigde op defensie, ook onder Rutte. Nu dan NAVO-baas. Dat was wel weer een sterke.

Voorwandelen

Zondag doen we weer een Stille Wandeling. De dominee van de Kerk-op-Zuilen had een maand geleden gevraagd of geïnteresseerden uit hun kerk misschien mogen meelopen. Zij hebben aanstaande zondag geen kerkdienst, en stimuleren hun leden om aan te sluiten bij stilte-alternatieven in de stad. Zoals onze wandeling. Speciaal daarvoor hebben we de wandeling twee weken uitgesteld. En bedacht dat we naar Oud-Zuilen gaan lopen. Maar niemand van die kerk heeft zich ingeschreven. 

Zoals het er nu uitziet lopen we zondag met zes. Dat is een prettig aantal. Om de voorbereiding te vergemakkelijken lopen we routes die we al eerder gedaan hebben, maar we blijven ze wel voorwandelen. Er zijn tenslotte altijd weer verrassingen. In Groenekan was er een zondag we daar wilden wandelen een halve marathon op onze route. Het Bert Bos-pad in Groenekan was helemaal overhoop gewoeld. Nu ook weer. De Polderweg, een hele smalle asfaltweg tussen twee diepe sloten, wordt momenteel verstevigd. Nieuwe beschoeiing. Er staan graafauto's en fietsers en voetgangers mogen er absoluut niet langs. Geen idee hoe de situatie zondag zal zijn. 

Lord of the flies

'Lord of the flies' van William Golding (1954) heb ik nooit gelezen. Ik heb veel gelezen, maar ook veel nooit gelezen. De striptekenaar Aimée de Jongh heeft van deze klassieker een vuistdikke graphic novel gemaakt. In november zag ik een tentoonstelling van haar werk in de Kunsthal in Rotterdam, met de nadruk op tekeningen uit dit boek. Eenmaal thuis bestelde ik het bij de bibliotheek. Vandaag is het er. 

Pff wat een boek. Prachtig. Het verhaal is indrukwekkend en de tekeningen verdriedubbelen de kracht van het verhaal. 

Een groep jongens - stuk of dertig - op een onbewoond tropisch eiland. Ze zijn neergestort met een vliegtuig. Er zijn geen volwassen overlevenden. Het is een paradijselijk eiland. Twee jongens hebben leiderschapskwiteiten: de vrolijke Ralph en de arrogante Jack. Ralph wordt verkozen tot leider en hij stelt regels op waarnaar ze allemaal moeten leven om het leven leefbaar te houden. Over slapen, eten, hygiëne, overleg, etcetera. Maar Jack ondermijnt hem. De kleine jongetjes zijn bang en Jack voedt de angst. Hij trekt steeds meer jongens naar zijn kant en organiseert orgieën van jacht en geweld. Het samenlevinkje ontspoort en barst uit zijn voegen. 

Waarvan de bibliothecaresse (vorige blog) dus zei: 'U heeft een goede smaak' en Zelf heb ik het gekocht.' 

Ik merk wel dat ik hier niet meer zo goed bijhoud wat ik lees. Al weer weken geleden heb ik van Aimée de Jong ook gelezen: 'Zestig lentes' over een vrouw die op haar zestigste verjaardag man en kinderen in de steek laat en in een volkswagenbusje gaat leven, daarbij allemaal nieuwe mensen / vrouwen ontmoetend. Niet over geschreven.

Dus for the records: van Vinnie kreeg ik zaterdag 'En steeds is alles er. Over missen en herinneren' van Marjoleine de Vos. 'Dank je wel, maar eh, dat heb ik al.' Hij had op mijn blog gekeken of ik erover had geschreven, maar nee. En ik dácht nog.

Tuin en boeken

Vandaag stuurt een van de tuinvriendinnen een quote van de Romeinse wijsgeer Cicero. Ik was alweer een week niet op de tuin, omdat ik nogal opzie tegen het spittten in de zware klei. 

Vorige week kocht ik bij de Lidl twee jasmijn-plantjes. Eigenlijk moeten die tegen een muur of een schutting, maar als kruipplant kan het geloof ik ook. Maar eerst moeten de totaal vergraste borders omgespit. 

Zware klei is erg. Ik krijg de enorme klonten wel omgekeerd maar bijna niet klein. Maar ik moet wel, anders wordt het niets. Geen idee of jasmijn het doet in klei, of die tere jasmijnwortels vat krijgen in die klei.

Maar mijn adagium van vorig jaar indachtig: één uur werken afsluiten met één uur verpozen, en alles stap voor stap. 

Na afloop ga ik nog even langs de bieb, een boek halen van Aimée de Jongh dat ik gereserveerd had. Lord of the flies. Goeie smaak! zegt de bibliothecaresse. Hm, denk ik. Het klinkt een beetje superieur. Zij is jong, ze ziet in mij waarschijnlijk een buurtbewoner op leeftijd. 'Ik was bij haar tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam', vertel ik. Niet-van-de-straat. 'Ik heb het boek gekocht'', zegt zij. 

Ik leen mijn boeken en loop langs een tentoonstelling, stadsnatuur, door ene Marina. kijkend naar haar foto moet dat deze bibliothecaresse zijn. 'Is dat werk van jou?' 'Ja dat is van mij.' We wisselen websites uit. Het idee is dat mensen uit de wijk hier hun werk gaan exposeren. Marina Soares. Biologe. Illustrator. Bibliothecaresse. Tuin en Boeken.

Seventies

In MeckPom, daar doen ze nog eens leuke dingen. Je denkt misschien aan de AfD als je aan voormalig Oost-Duitsland denkt, en dat is daar ook afschuwelijk maar in de eigen bubbel is het leven daar net zoals in de eigen bubbel hier. Net als hier de groei van rechts afschuwelijk is. Bij hen regeert de AfD nog niet, zoals bij ons de PVV en de BBB, maar ook daar het zou zo maar kunnen gebeuren. Het werpt een zware schaduw op het heden en de toekomst. 

Maar ondertussen heeft Zus4 ook een heel leuk dameskoor en wel in het stadje Bützow, een half uur rijden bij haar vandaan. Ze hebben een bijzonder enthousiaste jonge dirigente die alles oppakt wat zich voordoet. Dus ze treden veel op. Klassiek. Pop. Dorpsfeesten. Musicals. Van alles. Jaloersmakend, zo leuk. Ons koor en onze dirigente vind ik ook leuk, maar dat is vooral klassiek. Zus4 stuurt filmpjes en foto's van een seventies-feestje dat ze opgefleurd hebben met een ABBA-medley.

Waar in MeckPom koop je zo'n jurk? vraag ik. Ik kan me dat niet voorstellen in Güstrow, Rostock, Schwerin, of nog verder in Hamburg of Berlijn. Maar ik blijk hopeloos old school. Dat koop je bij Amazon. Of je gaat met het hele koor naar een kledingverhuurbedrijf. Ik koop niet bij Amazon, zeg ik, het is een slechte werkgever en ze verpesten de hele markt, duwen echte winkels uit de markt. Ik ga zoveel mogelijk naar 'echte' winkels. Op dit terrein voel ik me vaak een machteloze moraalridder.

Met ons Bilthovense koor zie ik dit nog niet gebeuren. 

Op de koffie

Zus1 uit Hilversum appt of we een zondags kopje koffie zullen drinken in Tienhoven, dat is halverwege. Allebei 35 à 40 minuten fietsen. Er is daar een mooi ouderwets café met terras: het Olde Regthûs. Kunnen we de actuele levens van onze families weer even doornemen. Wat is er toch veel aan de hand.

Bloesempark

Al jaren ga ik elke maart naar het Amstelveense bloesempark. Ik vind het zo leuk, zo hysterisch ook, al die mensen die gelukkige selfies willen in het Bloesempark. Dit jaar ga ik met Vinnie, mijn oud-collega. Ik zag hem op de uitvaart van mijn nichtje, vier maanden alweer geleden. Zij hadden samen op de boekenvak-school gezeten en zij had hem bij mij aanbevolen: Je moet Vinnie nemen, hij is heel leuk en heel goed. Dat was ook zo. Vinnie en ik hadden heel veel geweldige jaren samen. Helaas werd hij ontslagen, een jaar voordat de boel failliet ging. Het is heel goed met hem gekomen sindsdien. Hij is nu eigenaar van een goedlopende boekhandel. Het is leuk om te praten over vroeger en nu, het werk en het pensioen. De boeken die wij lezen, de films die wij kijken. Heel oud vertrouwd. 

Afscheid van Vinnie 2016

- https://lucietheodora.blogspot.com/2016/01/afscheid.html?m=0

n Mooi pak

Ik heb weer mooie ontmoetingen in de Buurt Taxi. Een mevrouw die ik bijna was vergeten haal ik toch nog op het nippertje van onze halte HEMA. Zij is nog niet zo oud en een beetje slonzig. Alles te groot te wijd en versleten. Schoenen (sandalen) glijden van haar voeten, haar broek glijdt van haar gat. Ze zou nodig naar de kapper moeten en wat passender kleding. Deze mevrouw gaat altijd buiten bij het passagiersportier staan zonder het open te maken. 

Het duurt altijd even voor ik dat doorheb. Dan moet ik uitstappen en het portier voor haar openen. Als een bediende. Ik geloof dat dat is omdat ze geen kracht in haar handen of armen heeft en dat ze de deur niet kan openen. 

Enfin. Nadat ze me omstandig bedankt heeft dat wij zo betrouwbaar en op tijd zijn, vertelt ze trouwhartig dat ze een nieuw 'pak' gekocht heeft bij de Livera. Ze haalt het uit haar tas om het te laten zien. Dat lijkt mij een flanellen pyjama. Ik zeg dat ik het mooi vind.

Qi Gong - les 2

Vandaag heb ik de tweede les Qi Gong bij buurthuis / kinderboerderij Nieuw Rotsoord in de wijk Hoograven. Het zaaltje waar we les hebben blijkt verhuurd aan een ander, dus gaan wij in de boomgaard. De twee lessen (09.30u en 11u) samen. Veel deelnemers zijn er niet: vier vrouwen, twee mannen. De zon schijnt knetterend. Ik kan vanwege het karakter van de les geen foto's maken, vind ik. Het is erg rommelig gezellig bij dit oord. Het staat open voor iedereen. In de middagpauze komen studenten van de naastgelegen Hogeschool voor de Kunsten in de boomgaard lunchen.

Wegens al gemaakte afspraken moest ik de twee vorige donderdagen overslaan, waardoor de twijfel over of dit Chinese zweverige wel wat voor mij is weer volop kon toeslaan, maar nu we hier zo staan te bewegen in de maartzon is het alleen maar prachtig. De bewegingen snap ik nog niet ten volle, maar ik volg de juf maar een beetje. En zo'n clubje welwillende dames en heren tezamen met weinig praten vind ik ook prettig. Voor je het weet begint weer iemand haar lichamelijke ongemakken uit de doeken te doen.

 

Op lessen van 11-12.30u ben ik niet zo dol, dat bepaalt je hele dag. Dat blijft een minpuntje. Maar voor de vroege les van 09.30u ben ik nog niet ver genoeg, meent de juf. In deze wijk zijn ook op zaterdagochtenden om 09u een gratis Qi Gong-lessen op een pleintje in een vrij kaal park. Het is 20 minuten fietsen van mijn huis, maar dat is bijna alles. Zuilen ligt nu eenmaal in het noordelijke puntje van de stad. Misschien kan ik aan die zaterdaggroep mee gaan doen - zodra ik het allemaal een beetje beter begrijp en aanvoel.

Hersenkneuzing

Dinsdag na afloop van het koor spreekt een van de mezzo-sopranen mij aan. Een ver-in-de-zeventigster. Of ik het druk heb. Of ik creatieve dingen doe. Wat ik voor vak/beroep ik heb gehad. Zij valt mij altijd wel op. Er is iets met haar. Dat zie je. Ze kan dingen niet aan. Het gaat te snel. Als ik het merk help ik haar wel eens. Wel muziekstuk we doen, welke blad zij, welke maat. Bij anderen denk ik wel eens kribbig: let toch beter op, maar bij haar is het anders. Dus ik vertel dat ik in het boekenvak heb gewerkt, en zij vertelt dat zij een boek heeft geschreven, uitgegeven door uitgeverij De Geus, toen nog in Breda. Reinjan Mulder was haar redacteur geweest. 

Ze heeft niet-aangeboren-hersenletsel. Ze kan haast niets. Na de repetitie kan ze de hele dag niets.maar haar man heeft liever dat ze een ding doet waar ze gelukkig van wordt dan iets in de huishouding. Thuis heb ik het boek gezocht en gevonden. Het ongeluk (ze is aangereden door een te hard rijdende brommer) was in 1990. Het boek verscheen in 1999. Het heeft immense inspanning gekost om het te schrijven. Jaren. Het is heel goed geschreven. Knap. Gelaagd. Van niets meer weten en kunnen en dan daarna.

Café Moeke

Op de fiets ga ik met Elly naar Café Moeke in Hollandsche Rading, en vandaar belopen we Landgoed Einde Gooi. O wat is het prachtig mooi allemaal. Zó zonnig. Strakblauw. En haast geen mensen. Al die mooie natuurgebiedjes rond Utrecht zijn vrijwel leeg, zeker doordeweeks. Het Café is relatief nieuw voor mij, echt ouderwetse gezelligheid. Binnen allemaal Perzische tapijtjes op tafel. Ik was er laatst met de Bayerische Freundin, en die had dat nog nooit gezien: tapijtjes op tafel. Café Moeke heet het en ooit was het een pension voor de treinreizigers van en naar Hollandsche Rading.

We krijgen weer erge zin in lange fietstochten, zoals vorig jaar naar Muiderberg en Spakenburg. Of Culemborg.

https://cafemoeke.nl/historie/

Frau und Hondje

De Bayerische Freundin heeft het hondje van haar zoon nu definitief in huis gekregen. In eerste instantie logeerde het diertje vanaf Kerst bij hen, toen brachten zij het terug richting Berlijn, maar bij nader inzien kan haar zoon het toch niet zo goed combineren met het arbeidzame leven en het privé. Niets aan de hand, iedereen blij. 

Ik heb het diertje al eerder getekend, vanaf een foto, maar nu even wat uit de losse pols.

Utrecht e.o.

Fascinerende kaart van Utrecht en omgeving van omstreeks 1830, het gebied tussen Weesp en Vianen,  de Zuiderzee en de Lek, waarop de inundatiegebieden staan en de verdedigingswerken. Hier fiets en wandel ik zoveel. Het wonderlijkste vind ik dat-ie niet noord-zuid georiënteerd lijkt, en dat Culemborg Kuilenburg heet. 

Koken uit de kelderkast

Het is altijd de kunst iets te koken als je geen puf hebt om boodschappen doen doen. Wij doen eigenlijk elke dag boodschappen. Om en om. Wie kookt gaat halen wat er die dag en de volgende ochtend nodig is. 

Vandaag dus maar eens creatief met de voorraadkast. Dit Libelle-recept kwam eruit. Recept-met-feta, had ik gegoogeld, want er lag nog feta in de koelkast. En ik de voorraadkast vond ik een blik artisjokharten, tomatenblokjes, olijven. Pijnboompitten had ik ook en oregano. Geen verse groente, maar best lekker. 

https://www.libelle-lekker.be/bekijk-recept/74428/pasta-met-artisjok-en-feta-1

Lullaby

'n Avondje oefenen. Het is al weer vijf weken geleden dat ik de laatste koorrepetitie had. Er was voorjaarsvakantie en een hoestgriep. Dit 'Lullaby' van Daniel Elder is geloof ik het moeilijkste nummer.

De tuinvriendinnen

Het is koud maar zonnig, en dan wil je naar de tuin. Stukje omspitten. Alle borders zijn vergrast. Niet te veel spitten, dat trekt de rug niet, Een vierkante meter per keer. 

De tuinvriendinnen zijn er ook weer. Aan het eind van de zondagmiddag doen we een wit wijntje, eten we een handje pinda's en lachen we veel. Dat is mooi.

PS Zus4 uit MeckPom stuurt een mooi plaatje:

Rouw

In Trouw staat een artikel over 'rouw' die mensen kunnen ervaren na baanverlies. Echt serieus rouw. Een arbeidspsychologe Janske van Eersel is erop gepromoveerd. Het wordt vaak niet (h)erkend. Zij heeft nu een boek geschreven - voor collega- arbeidspsychologen - om daar beter mee om te gaan. 

Eigenlijk komt het neer op een tweesporen beleid: enerzijds erkennen en doorleven van het verlies van de baan: de dagbesteding, de sociale omgeving, het werk waar je goed in was en jarenlang je ziel en zaligheid in had gestoken. Als er geen afscheid was zelf een afscheidsritueel creëren. En het andere spoor: zoeken naar iets nieuws, iets anders. De omgeving begrijpt het vaak niet en doet het af met: jij bent zo goed, jij vindt toch zo iets anders. 

Bij mij is het inmiddels vele jaren geleden dat ik door een faillissement mijn baan kwijt raakte, 62 was ik geloof ik, en daardoor ook een groot deel van mijn Umfeld. Ik heb het allemaal intens doorleefd, gehuild, genetwerkt, gesolliciteerd, gecoacht, cursus, vrijwilligerswerk... Wandelen, fietsen, tekenen, schrijven, praten, naar een geestelijk verzorger... 

Ik weet nog goed hoe oprecht ontdaan zij was van mijn verdriet, en dat ze vroeg: heb je wel genoeg gerouwd? Nu is het allemaal voorbij, al bijna een jaar ben ik een pensionado, en leef te midden van vele pensionado's met allemaal hun manier om ermee te dealen dat er geen werkkring meer is. Sommigen blij, anderen een gemis. Je werk was je identiteit, aan je werk werd je gewaardeerd. 

Ik weet ook nog goed dat ik (verplicht) een workshop volgde bij het UWV met vooral zestigplussers die hun banen waren kwijtgeraakt. De docente wilde niet horen van de mensen wat er gebeurd was, hoe fijn ze gewerkt hadden, hoe ze eruit gebonjourd waren, hoe ze bij sollicitaties naar functies waar ze zeer geschikt voor waren nooit uitgenodigd werden. Vooruit moesten we kijken, en netwerken. Na twee bijeenkomsten haakte iedereen af, was verplicht aanwezig, zei sociaal wenselijke dingen, meldde zich een keertje ziek, en dat was dan dat.

Ja, dit artikel raakt wel even aan die moeizame jaren.

https://www.trouw.nl/duurzaamheid-economie/de-impact-van-je-baan-verliezen-wordt-onderschat-het-helpt-als-je-het-rouw-noemt~b0e4f0ab/

Uit het paradijs

Bobby en ik gaan naar Museum Krona in Uden. Het is een oude wens van Bobby. Er is daar een tentoonstelling genaamd 'Uit het paradijs: kunst, mythologie, psychologie'. De laatste dag: it's now or never. In dit museum was ik nog nooit, waar ligt Uden? Uden ligt midden in Brabant, een eindje ten oosten van Den Bosch. Tot 2019 was het een museum voor religieuze kunst, van de Zusters Brigittinessen. Sinds een paar jaar heet het Krona, Zweeds voor het kroontje waarmee deze religieuzen zich tooien. Het is nu ook veel moderner en interreligieuzer. Het klooster is er ook nog steeds en de Orde is nog actief.

Het idee van deze tentoonstelling is het levenspad van de mens met al zijn ups en downs te volgen. Door de zondeval zijn wij uit het paradijs verdreven en is de reis die wij door het leven maken niet eenvoudig en kent hij veel tegenslagen. In de bijbel en in mythologieën zijn daar veel verhalen over en metaforen voor die veel kunstenaars gebruikt hebben in hun werk. In deze tentoonstelling over de reis er ook sprake van een thuiskomst, zoals de verloren zoon van Rembrandt. 

https://www.museumkrona.nl/nl/nu-te-zien/tentoonstellingen/uit-het-paradijs

Families Like Ours

Gebinged: de Deense serie 'Families Like Ours', die aanstaande zaterdag gaat beginnen is op de NPO en nu al te bingen is op NPOPlus. 

Hoe het Denemarken vergaat als het wassende water er aan komt. De Deense regering besluit het land te sluiten en de mensen te evacueren. Mensen met geld kunnen nog wel naar Frankrijk ofzo, maar mensen zonder geld worden gedeporteerd naar oost-Europese landen. We kennen de beelden van vluchtelingen die naar West-Europa willen, hier vertrekken ze naar economisch minder bedeelde landen. We volgen een familie in goeden doen, vader is architect, hij woont met zijn tweede vrouw, hun zoontje en zijn 18-jarige dochter Laura uit zijn eerste huwelijk in een prachtig huis. Dat gezin is ook alles kwijt, maar kan naar Parijs. 

Met de moeder van Laura gaat het minder florissant, dus die kan naar Boekarest. Laura kan het niet over haar hart verkrijgen om haar moederziel alleen naar Boekarest te laten gaan en volgt haar. Daarbij zelfs haar geweldige vriendje Elias in de steek latend. Nou ja ermee er zijn nog meer personages en vreselijke verwikkelingen. Mensen die alles kwijt raken: hun huis, hun werk, hun status, hun taal, en die het in een vreemd land met een vreemde taal en cultuur moeten zien te rooien. Zelfmedelijden helpt niet, ze moeten er zelf wat van maken.

Interview met de regisseur Thomas Vinterberg:

https://www.vprogids.nl/cinema/series/lees/artikelen/2025/Thomas-Vinterberg-over-Families-Like-Ours---Het-is-een-rampenfilm-in-slow-motion-.html

In beweging

Sinds ik van de dinsdagavondgym af ben ben ik weer zoekende. De kille grijze winter was niet zo goed voor de innerlijke gesteldheid dus af en toe dreigde ik in een futloos gat te vallen. Ik blog over de dingen die ik dóe, dus het komt allemaal energiek en vrolijk over. Maar er zijn natuurlijk ook talloze wezenloze momenten. 

Nu de lentezon weer gaat schijnen verandert het wel: onmiddellijk is er de aandrang om bloemetjes kopen, struiken te snoeien. Ook al doe ik het maar een kwartier of een half uur per dag: er zit weer energie is. Een keer ben ik nu bij Qi Gong geweest, en nu kon ik twee donderdagen niet, volgende week ga ik weer. Toch twijfel ik of het echt wel wat voor me is. 

Dus heb ik Nederland in Beweging maar weer opgepakt. Ná het ontbijt doe ik het. Het is maar een kwartier, mijn energie gaat stromen, en ik word er opgewekt van. Daar is de vrolijke kleurige vormgeving van het programma ook helemaal op ingesteld. Ik had het er met K. over die fanatiek yoga doet, en zij zegt ook dat steeds meer mensen om haar heen Nederland in Beweging doen. Het is maar een kwartiertje, het kost niets, je kunt het doen wanneer het jou uitkomt, het is niet moeilijk, je beweegt van alles dus het komt ongetwijfeld de soepelheid van het stramme lijf ten goede. Je kunt ook een keertje overslaan. Dit had ik ongetwijfeld de vorige keer dat ik het deed ook bedacht,. Kijken hoe lang ik het nu volhoud

Ter herinnering

Het is alweer twee jaar geleden dat Will overleed. Ik ga met een van haar wandelvriendinnen wandelen te Baarn. In loving memory. 

Het is wel steeds een gedoe om een datum te vinden met het clubje oude vriendinnen, het idee is rond haar verjaardag in oktober en/of rond haar sterfdag in maart. Toen het afgelopen oktober mis ging hebben we afgesproken dat we het op de sterfdag zelf zouden doen. Maar dan moet iedereen dat wel in de agenda zetten en niet net dan ziekenhuisafspraken maken. Nu ga ik alleen met Ans. Ook goed.

Heel weemoedig word ik van die foto's. Wat hebben wij veel van Nederland gezien. Er zijn veel herinneringen aan de Corona-tijd toen alle horeca dicht was en alleen sommige terrassen een coffee-to-go hadden. Als het even kon namen we na afloop van de wandelingen een patatje en een witte wijn. Die bij De Generaal in Baarn, waarin ik nu met Ans heb afgesproken staat nog in mijn geheugen gegrift, evenals die bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in 's Graveland. Daar was ik vorige week te wandelen met Diana. En altijd hoor ik mezelf zeggen: Hier was ik ook met Will.

Snoeien

Vandaag snoei ik de vlinderstruiken en de kuisheidsstruik. Het stralende lenteweer is weer even voorbij, maar eigenlijk is het nog steeds goed te doen. Terug naar de traagheid van de tuin. Stukje bij beetje. Stapje voor stapje. Als de appelboom en de vlinderstruiken gesnoeid zijn komt het spitten en een plan maken. 

Ik doe een uitje naar de Lidl, alwaar ik twee beginnende jasmijnstruikjes en prille hibiscus-planten scoor. En wat zomerbollen. Hopelijk zal dit mij stimuleren om te besluiten waar die gaan komen. En daar naar toe te werken.

Wie zijn schuld?

Als ik stop bij het eerste adres van mijn routelijst in Bilthoven, blijkt boven in tas 1 een doos te zitten met een heel andere naam dan op de lijst staat. De tweede en derde naam van de lijst zitten ook niet in de tas. De eerste doos in de eerste tas staat als nummer 19 op de lijst. Wat nou? Moet ik al die tassen binnenste buiten keren? Ik chagrijnig. 

Dus dan bel je 'Logistics' en daar suggereren ze dat het aan mij ligt. 'Je hebt 5 tassen, zie ik in het systeem.' 'Nee ik heb 4 tassen.' 'Maar in het systeem staat 5.' Ik heb 4 tassen: 1 van 4, 2 van 4, 3 van 4 en 4 van 4. En de lijst correspondeert niet met de tassen. In elk geval niet het begin.' 

Uiteindelijk komen we natuurlijk wel uit, maar ik kan er slecht tegen als het hún fout is en ze gaan er vanuit dat het mijn fout is. Ik besluit de route te rijden volgens de dozen in de tas, dan hoef ik niet steeds te zoeken. Misschien is de afstand dan niet de meest efficiënte, maar dat nemen we dan maar voor lief.

's Avonds bellen ze me thuis dat ze achterhaald hebben waar (bij hen) de fout zat, en dat die drie klanten hun maaltijden gelukkig wel gehad hebben, maar nog geen sorry. Je moet niet alleen je klanten te vriend houden, denk ik dan. maar ook je bezorgers.

Bolletjes

De zon schijnt uitbundig en elke dag zoek ik bij de supermarkt, de bloemist of een tuincentrum wat bloembolletjes in de reclame. Gele tulpen, blauwe en witte druifjes, crocusjes, sneeuwklokjes, viooltjes. Wat een uitbundig feest is dat toch, elk jaar weer.