Pop-up Choir

Het is al een tijd geleden dat ik tickets kocht voor het Popup Choir met kerstliederen. In de Pieterskerk hier in Utrecht. Ze bestaan al zes jaar en ze trekken ze met thematische singalongs door het land. Twee jongens, Maarten Bos (34, dirigent) en Tijmen de Koning (35, gitarist) laten iedereen zingen. Het is grotendeels eenstemmig, gewoon meezingen, maar dan ook één parel uit de popmuziek die we driestemmig leren zingen. Ze hebben een waanzinnige energie. Ze treden op van Sittard tot Den Helder en Oosterhout tot Veendam. In theaterzalen, maar ook voor bedrijven. Het idee is: zij leiden, het publiek volgt. Lekkere popnummers beloven ze, alleen maar happy feelings en een driestemmig hoogtepunt. Ook als je denkt dat je niet kan zingen.

Deze weken zijn het dus Kerst-singalongs. Popkerstnummers. Ik ben er eerlijk gezegd niet zo in thuis, maar de Bayerische Freundin kan ze allemaal uit haar hoofd. De mensen om ons heen gaan helemaal uit hun dak. Met als hoogtepunt van de avond driestemmig 'War is over' van John Lennon. 

https://popupchoir.nl/

The Split

Het is alweer jaren geleden dat ik verslaafd was aan de BBC-serie The Split. 2018, 2020, 2022, 2024. Nu popt-ie ineens op bij NPO Plus en NLZiet. Vier seizoenen, het laatste heb ik nooit gezien. Nicola Walker is de hoofdpersoon, als Hannah. Hannah and her sisters.  De Nederlandse acteur Barry Atsma speelt ook een belangrijke rol. 

En zo raak ik opnieuw vele uren verzeild in alle strijd en intriges. Het gaat allemaal over echtscheidingen (ofwel 'familierecht'). Sommige stukken herinner ik me nog goed, andere zijn toch echt weggezakt. Een duur gespecialiseerd juristenkantoor verdient er goud geld aan. Ambities, smeerlapperij, liefde, overspel, verslaving, familiegeschiedenissen, familiegeheimen, schone schijn, professionalisme... You name it. Heel goed verhaal, heel goede acteurs. 

https://npo.nl/start/serie/the-split/afleveringen/seizoen-3

Lean On Me

 

Het is een leuke eerste kennismaking met het Bees Choir afgelopen woensdag. Allemaal aardige mensen, en een erg leuke enthousiaste dirigente, Sophie. Ze dirigeert ons samen met een andere conservatorium-dirigent Olav. Omdat ik mij al ijverig georiënteerd had met wat materiaal van de Bayerische Freundin had kon ik al best aardig meezingen. We zingen ook een Zweeds liedje, 'Vem kan segla', dat is moeilijker omdat de tekst niet te volgen is. Het heerlijkst vind ik 'Lean On Me' van Bill Withers, nooit van gehoord. Soulzanger en componist Bill Withers groeide op in de mijnstad Slab Fork in West Virginia. Toen hij naar Los Angeles verhuisde, miste hij die sterke gemeenschapszin uit zijn hometown en schreef hij het nummer als een boodschap van steun en eenheid, hij speelde het op een kleine piano en het werd een wereldwijde hit.

Maar ook 'Jolene' van Dolly Parton doet mij groot genoegen.

Als aspirant-lid mag ik niet meteen in de map met bladmuziek en audiobestanden, het Heilige der Heiligen. Maar hoe kan ik dan oefenen. Ik word ik maar meteen lid. Lekkere muziek, leuke dirigente. Natuurlijk Google ik net zo lang tot ik haar heb gevonden op YouTube:

Naar Kleve

Bobby en ik doen een dagje Kleef (in het Duits heet het Kleve), een Duits stadje bij Nijmegen over de grens. Ik was er nog nooit, terwijl we toch vaak van mensen horen due er een dagje naar toe gaan, shoppen en stadten Goedkope levensmiddelen, drogisterij-artikelen, benzine, en leuk uit eten. Ik ben er altijd een beetje kritisch op geweest dat je zo'n eind gaat rijden voor goedkope boodschappen. Maar nu gaan we toch een dagje uit. Lunchen, stadje bekijken, naar het Museum en hopelijk een Weihnachtsmarkt met Glühwein. 

Het komt ook: Bobby wil al tijden graag naar het Koekkoek-Haus, een museum gewijd aan de 19e eeuwse Nederlandse landschapsschilder Bernard Koekkoek. Hij werd geboren in Middelburg maar vestigde zich op zijn dertigste in Kleve vanwege het mooie afwisselende landschap. Hij was heel goed en heel invloedrijk in zijn tijd. Eerlijk gezegd ken ik de hele man niet, en ben ik ook niet zo van de 19e eeuwse Romantiek, ik moet allereerst aan Boer Koekoek denken. Maar vandaag vind ik het best.

Ja een heel leuk uitje. We tanken benzine gekocht, toch 20 cent per liter goedkoper dan bij ons. We lunchen lekker warm. We belopen de winkelstraat, altijd leuk, klimmen naar het kasteel en doen verder wat sightseeing. En dan het museum. En dan de Weihnachtsmarkt, met een Gühwein-Treffen.

https://www.koekkoek-haus.de/

Luchtmassameter

Wij vinden het helemaal goed, het idee van een kapotte bobine, ook al hebben we er nog nooit van gehoord. Alle symptomen kloppen. 

Maar het is niet de bobine, meldt Dirk. Het is de luchtmassameter. Dus die wordt nu vernieuwd. Dirk heeft in zijn kantoor een vitrine vol motor onderdelen. Hij geniet ervan om het allemaal te laten zien.

Nu kunnen we gelukkig weer de wijde wereld in. Ik schrijf maar even een blogje, want anders kan ik de bijbehorende woorden nooit onthouden.

'Misschien is het de bobine'

Er is weer iets aan het handje met de auto. Al een paar weken stottert de motor soms als ik in een lage versnelling rijd. Ik merkte dat vooral tijdens het maaltijdenrijden, en omdat het altijd weer over ging besteedde ik er niet genoeg aandacht aan. 

Maar vandaag rijd ik de parkeerplaats op bij het bos en midden op het pad valt zomaar de motor uit en wil hij niet meer starten. Wel kucht hij nog een beetje als ik probeer te starten dus de dynamo is het niet. Na vijf minuten start hij ietwat stotterend weer wel, en kan ik de auto netjes in een parkeervak zetten. En dan probeer je er maar even niet aan te denken. Want in het bos.

De terugweg naar huis is peentjes zweten. Telkens als ik rem dreigt de motor af te slaan hetgeen je hoort en voelt en ziet aan het knipperde accu-symbooltje op het dashboard. Er brandt nu ook een ander lampje. Pff. Snelweg zonder vluchtstrook, avondspits en veel stoplichten. Eerst rijd ik naar huis en doe ik Bobby verslag van de wederwaardigheden. Dat dit bij nader inzien al weken aan de hand is en dat ik het niet  verteld heb. We brengen de auto naar Dirk, die zegt dat hij morgen de auto zal doorlichten. Misschien is het de bobine, zegt Dirk.

Verraden

Bij de tentoonstelling over Liefde was een video kunstwerk met een film over een prachtig opgemaakte tafel buiten, met een duur tafellaken en servies en glazen rode wijn en plat brood. Maar er zit niemand aan en de tafel verregent. Het roep associaties op met het laatste avondmaal, maar misschien komt dan omdat het in het Catharijneconvent was en het tafereeltje in de erker ernaast. Daar stonden twee stoeltjes en je mocht er gaan zitten, alleen of met zijn tweeën, en reflecteren op de vraag of je ooit verraden was of zelf iemand had verraden.

K. vertelde dat ze daar gezeten had met haar schoonzus en dat ze wederzijds ontboezemd hadden. 

Bornia Heidestein

Nieuwe Wilma woont vlakbij station Driebergen-Zeist en van daar uit gaan we wandelen op landgoederen Bornia/Heidestein. Het is nu echt een winters bos, al is de dagtemperatuur ineens tien graden hoger dan normaal: 14 graden. Op de radio zeggen ze dat het een soort hittegolf is voor de tijd van het jaar. De winterjassen die we aan hebben slaan inderdaad nergens op. 

We missen onze stiltewandelingen, zeggen we, de wandelingen zelf en het organiseren ervan, want dat schepte zo'n leuke band. Een wandeling uitkiezen, voorwandelen, een bankhe uitzoeken voor de pauze halverwege, de mensen uitnodigen, het foldertje maken... ik was er aan gehecht en trots erop, we deden het geloof ik drie jaar, maar op het laatst bleef de deelname erg achter bij de energie die we er in staken.

Uptown Girl

Ons avontuur bij het popkoor van de Ierse dirigente (augustus/september) is al lang weer afgelopen. Dat was het echt niet voor mij. Te groot, te snel, geen bladmuziek, geen tekst, te ambitieus. Ik was elke dag serieus aan het luisteren en oefenen, almaar nerveus dat ik niet mee zou kunnen komen. Zingen doe je toch voor je plezier, dacht ik. Inmiddels heeft de Bayerische Freundin alweer een nieuw koor gevonden en wel in de school achter haar huis. Ze is heel enthousiast, er is bladmuziek, er zijn audiobestanden en er zijn twee jonge begeesterde dirigenten die nog op het conservatorium zitten en om-en-om dirigeren. Ze heeft me aangemeld voor een proefrepetitie.

Zij gaat niet meer naar Bilthoven. Dat vindt ze niet leuk genoeg meer. De Liimburgse vriendin weet het nog niet. Maar alles overwegende denk ik dat een deel van het plezier is dat ik met hén op een koor zit. De gedeelde ervaring. 

Dit is alemaal popmuziek. Ik weet heel weinig van popmuziek. Kortom: er is weer een wereld te winnen.

Black-out

Gelezen: Black-Out van P.F.Thomése. Gevonden in de buurtbibliotheek. Ik heb heel wat gelezen van Thomése, maar de laatste jaren houd ik de kritieken en bestsellerlijstjes niet meer zo bij dus er ontschiet mij veel, ook dus dat dit boek goed ontvangen en gelezen is. Het is wel weer een goeie, zo'n boek dat je in een keer uitleest. 

Het speelt in een soort Aerdenhout of Bloemendaal, een stinkend rijk villadorp in de duinen, waar een vrouw in een SUV door een heg heen een tuin van zo'n villa inrijdt en het dochtertje des huizes dood rijdt. Wat is er gebeurd? De vrouw die de auto reed komt bij in het ziekenhuis en weet er niets meer van. Zij is de ex van een nieuwe bewoner van het villadorp, Surinaams.

In feite is het een boek over rouw. Hoe gaan mensen om met zo'n schokkende gebeurtenis. De vader van het overleden meisje schiet onmiddellijk in de regelstand en organiseert een megalomane begrafenis zonder medeweten van zijn vrouw. Hij wil meteen gaan proceduren tegen de bestuurster. De ex-man van de vrouw die de auto reed is bang voor claims omdat de auto op zijn naam stond en neemt ook al een advocaat in de arm. We volgen al die mensen en ook buren die er een slagje uit willen slaan.

De vrouwen volgen hun emoties, de mannen kunnen alleen regelen en financiële plaatjes zien. In een interview op NPO1 zei Thomése dat deze mannelijke personages niet per se slechte mensen zijn maar wel een beperkte scoop hebben.

In het Catharijneconvent

We hebben weer het clubje ZenZienTekenen in Museum Catharijneconvent omdat we er vorige maand zo heerlijk zaten, maar bij nader inzien vind ik het toch minder geslaagd om twee keer naar dezelfde locatie te gaan. Bij de middeleeuwse beelden op de eerste verdieping heb ik nog steeds dezelfde Maria-met-baby en dezelfde Heilige-Ursula-met-reisgezellen als favoriet, maar die had ik de vorige keer immers al getekend. 

Ik ga even naar de naastgelegen kathedraal die open zou zijn maar waar je niet verder kunt dan de Mariakapel. Het hek is gesloten. Wel is er een hemels koor aan het repeteren, dus dan teken ik dat altaar maar.

Gaza's Twins

Gezien: de documentaire Gaza's Twins. Come back to me. Mooie documentaire. Een liefdevol gezin in Gaza dat probeert het hoofd boven water te houden. Samen. De meeste beelden die we zien van Gaza zijn die van de puinhopen na een bombardement, uitgehongerde mensen die vrachtwagens met hulpgoederen bestormen, wateroverlast en kou in de tentenkampen. Het is onverdraaglijk en niet om aan te zien en daarom kijken we maar liever niet. 

Nu dan op tv deze mooie documentaire over hoe een gezin deze chaos overleeft. Ze zijn zorgzaam en liefdevol. De moeder heeft een drieling gebaard en die zijn in een van de meest chaotische momenten vanuit het hospitaal naar het zuiden verscheept. Toen het noorden en het zuiden gescheiden werden konden ze niet naar het zuiden verhuizen om de baby's te halen. Familie in het zuiden verzorgt ze. 

De filmer/regisseur woont met zijn gezin in Gaza, zijn beste vriend - editor en producer - is gevlucht naar Qatar en heeft daar de film in delen ontvangen en gemonteerd. Op het laatste documentairefestival IDFA is de film in Carré vertoond waar de makers een heel groot lang applaus kregen. 

https://www.npodoc.nl/documentaires/2025/12/gazas-twins-come-back-to-me.html 

Kerstmarkt

Ik fiets langs de Intratuin van Vleuten en besluit het kerstbomengebeuren eens te bestuderen. Ik ben 68 en heb nog nooit een kerstboom gehad. Ik denk altijd: dat is niets voor mij. 

We hangen altijd twee mooie kartonnen kerststerren op, en dat is het. Ik kocht ze in een heerlijk cadeauwinkeltje in Woudsend. Een ging naar Schoonmama in Maassluis. Wat was ze altijd blij als-ie hing. Ik vind het ook leuk, en wij doen het pas na Sinterklaas, ook al doen we zelf niet aan Sinterklaas. (Wel mag ik morgenavond een zak cadeaus bij buren met kleine kindertjes oor de deur zetten. Moet ik dan hard kloppen? Schreeuwen? Of alleen aanbellen?)

Nu denk ik: misschien een klein Kerstboompje dan? Een kunst-kerstboom, of een echt sparretje met een kluit in een pot? En een kersttafellaken en kerstservetten

Utrecht heeft een Kerst-Kringloopwinkel. Achter de Dom.

Massawa

Laatst zat ik bus 3 naar het station en zag ik uit een ooghoek flink verbouwd worden in een pand aan het begin van de Straatweg. Een Eritrees-Ethiopisch restaurant zou er komen. Een paar weken later was het open en het zag er heel fris gezellig uit. On-Europees. Ik nog een beetje googelen: Massawa is een havenstad aan de Rode Zee. Sinds Eritrea onafhankelijk is van Ethiopië heeft Ethiopië geen kust meer. Boven Eritrea ligt Soedan, onder Eritrea ligt Somalië. Allemaal bloedige oorlogen daar. Eritrea is voor tweederde een christelijk land en voor eenderde islamitisch. Jongeren vluchten uit Eritrea omdat ze er voor tientallen jaren in militaire dienst moeten. Er zijn sinds 1988 vier golven Eritrese vluchtelingen in Nederland geweest, die het nu faliekant met elkaar oneens zijn, er zijn een tijd terug grote rellen tussen groepen Eritreeërs geweest. Dit ter introductie. 

Ella, ga je mee Eritrees eten?

Ik vind de Straatweg echt avontuurlijk om uit eten te gaan. Eerder waren we er al eens Jemenitisch eten. Dat was toen niet zo geslaagd. Maar dit is geweldig. Ze hebben grote ramen, gebloemde meubels en gebloemd behang, veel rieten lampen aan het plafond. Heel verwelkomend als het buiten donker, koud en nat is. De helft van de klandizie bestaat uit jonge Eritreeërs en de helft uit jonge Nederlanders. En wij dan. Een mooie mix.

Het eten is vers gezond kleurig en lekker kruidig. Net als bij Ethiopisch eten eet je zonder bestek van een pannenkoek.

Le boeuf et l' ane gris

De helft van de repetitie / les in Bilthoven besteden we aan het kerstrepertoire van vorig jaar. Onder andere dit middeleeuwse 'Entre le boeuf et l'ane gris'. Mijn alt-buurvrouw heeft boven de partituur 'de os en de ezel' geschreven. Haar Frans is niet zo goed, bekent ze.

Het is weer een bijzondere les. De dirigente heeft dit seizoen de ochtendzanggroep bijna gehalveerd. Een aantal is vertrokken, en aantal is naar de avondgroep verhuisd en qua repertoire zitten we nu op een wat lager niveau. Wat de overwegingen zijn geweest? Men kan er naar gissen. 

Twee repetities geleden was ze ineens een beetje humeurig, op het bozige af, maar de vorige keer was ze weer OK. Ze benadrukt keer op keer dat ze zangpedagoge is en geen dirigent. Dat wij een zanggroep zijn en geen koor. Thuis gis ik vaak met Bobby waarom dat toch is. Het zou veel fijner als ze gewoon dirigeerde, vind ik. Ze praat de laatste tijd ook veel over de tijd dat ze op het conservatorium zat of dat ze optrad in het Concertgebouw. Of dat ze les had van Aafje Heynis. Ik heb er theorieën over. Ze loopt tegen ze zestig nu. Is het zuur dat je zangcarrière zo moet eindigen? De tragiek van de opkomst en neergang van een carrière. Treft ons die niet allen?

Vandaag staat ze in de modus van zangpedagoge en krijgen we een uur stem- en ademtechniek. Ik vind het minder leuk, laat ons maar zingen. Wij doen gehoorzaam mee, maar zitten ook stiekem wat te ginnegappen, als baldadige leerlingetjes.

De kerstliederen die we tenslotte zingen gaan haar zeer aan het hart. Ze vertelt dat ze er in het verleden mooi mee opgetreden heeft. Je ziet en hoort de weemoed. Twee jaar geleden zongen we met Kerst in de Woudkapel en het weekend ervoor in het winkelcentrum. Maar dat doen we niet meer. Is het een beetje op?

De Bayerische Freundin meldt dat ze gaat stoppen met Bilthoven. De Limburgse vriendin twijfelt nog. Nu weet ik het ook niet zo goed meer. Ik vond het zó leuk.

https://youtu.be/rBZ8CvlAn-o?si=D3OAuWp9O5jNuXCZ

Farèn

Gezien: de documentaire 'Water tussen ons' van een jonge Iraans-Nederlandse filmmaakster Faydim Ramshe. Het is een film over haar moeder Farèn die ooit een Iraanse zwemkampioen was maar na haar echtscheiding Iran ontvlucht is met achterlating van haar dochtertje. Het is een veel te groot verhaal, dus de dochter die haar moeder vijftien jaar later volgde en inmiddels de Filmacademie afgerond heeft, heeft er iets fascinerend poëtisch samengebalds van gemaakt. Niets over de jeugd in Iran met de weggelopen moeder.  Nee, een portret van de moeder die een restaurant genaamd Farèn heeft in Maastricht en daar migranten-meisjes laat werken en opbloeien. Ze geeft die meisjes ook zwemles. In feite geeft ze die meisjes de liefde die ze haar dochter niet gaf.

Een beetje googelen (mijn favoriete hobby) levert op dat er al een film aan deze film vooraf ging, of was het een onderzoeksplan voor déze film toen onder de werktitel 'Onder Zeeniveau', waarbij dochter Faydim in smetteloos Nederlands haar idee voor de film over dit Iraanse restaurant uit Maastricht uitlegt, en daarbij totaal achterwege laat dat het om haar moeder gaat. Een Iraans restaurant waar ze als Iraanse wel eens komt, zegt ze. Hoe zou dat zijn, een film maken over je moeder in haar verre leven.

- De documentaire: https://www.npodoc.nl/documentaires/2025/11/water-tussen-ons.html

- Het restaurant: https://faren.nl/

- https://fondszoz.nl/project/onder-zeeniveau/

Sjoeltoernooi

Met de Duitse vriendinnen gaan we naar een sjoel-event. Het is in de middag in een voor mij nieuw hip café Hondekop aan de Daalsedijk. Eigenlijk helemaal niet ver van mijn huis, maar ik had nooit reden om er naar toe te gaan. Het café staat in een nieuw ontwikkeld stukje stad tegen het oude rangeerterrein van het Werkspoor. Creatief, verrassend. Doet een beetje denken aan het Java-eiland in Amsterdam, industrieel met bijzondere kleinschalige architectuur. Hoe anders dan die krankzinnige cityvorming op het Jaarbeursterrein. Maar dit terzijde.

Hoe we hier terecht zijn gekomen? De Limburgse vriendin heeft een zoon die event-management heeft gestudeerd. En dit is dan zo'n event, in de middag. Mensen kunnen in teams komen sjoelen. Er komen vooral jonge mensen op af. Er zijn er heel wat op af gekomen. Ze krijgen een sjoelbak en een hapje en een biertje en er is een deejay. En er is ook nog een zangeres van het Utrechtse levenslied. De Limburgse vriendin voelt zich helemaal thuis en danst glimmend van vreugde de polonaise. Het is net carnaval, zegt ze verheugd.

De rest van ons zestigsters vindt het veel te veel herrie, maar we geven toe: het is een universum zoals we lang niet zo meegemaakt hebben. Jonge mensen en ongecompliceerd plezier.

Sheila Sitalsings opa

Gelezen: Waar ik me voor schaam van Volkskrant-journaliste Sheila Sitalsing. Ik ben groot fan van haar. Sinds een jaar ofzo luister ik graag naar de vrijdagse Volkskrant-podcast  'De kamer van Klok', waar zij ook een prominente rol in speelt. 

Dit boek is vorig jaar verschenen en popt nu op als nieuwe titel I de e-bibliotheek. Het gaat over haar NSB-opa, van moederskant. Sheila heeft een Nederlandse moeder en een Hindoestaans-Surinaamse vader. Zelf is zij geboren in Paramaribo, dus een NSB-opa verwacht je niet meteen. Haar moeder heeft het haar leven lang geheim gehouden en pas op haar sterfbed verteld, nou ja niet eens verteld maar via een A4-tje. Die moeder was in een oorlog nog een meisje en dus ook lid. 

Het was een mededeling die er bij Sheila nogal in hakte. Zoektochten langs de bruine archiefdozen in het Nationaal Archief. Er zijn heel veel nazaten van mensen die 'fout' waren in de oorlog. Die kinderen en kleinkinderen kunnen er niets aan doen, maar er is veel afwijzing en schaamte. Sitalsing is heel goed in het ontleden en benoemen van alle nuances en grijstinten. Heel interessant boek.

Coba Ritsema

Vandaag naar het Frans Hals Museum in Haarlem waar een tentoonstelling hangt van de Haarlemse impressionist Coba Ritsema. Ik was nog nooit in het Frans Hals Museum en van Coba Ritsema heb ik wel gehoord maar ik geloof nog nooit wat gezien, maar ik las een bijzonder lovende inspirerende recensie in de Volkskrant. Het is wel een thema dit jaar: de prachtige schilderessen van zo een eeuw geleden. Ooit zeer succesvol, nu vrijwel vergeten. 

Ik was bij vrouwen in het Singermuseum, (verzamelaarsters en kunstenaressen), bij Jacoba van Heemskerk in het Kunstmuseum in Den Haag, bij Jo Koster in het Stedelijk Museum Gouda en dan nu weer Coba Ritsema. Twee jaar geleden bezocht ik de Duitse Paula Modersohn Becker in Bremen, de Russische Marianne Werefkin in Zwolle en de Zweedse Hilma Af Klint in het Kunstmuseum. Steeds het verhaal dat ze in hun tijd niet of nauwelijks onderdeden voor hun mannelijke collega's, maar de de tand des tijds deed hen verbleken. Ze schilderden vaak portretten en stillevens, binnen, want in hun eentje naar buiten mocht niet, en werden daarom door de modernisten traditioneel genoemd en dat was dan de genadeklap. Het is echt mooi werk. Ze was onderdeel van de Amsterdamse groep schilderessen De Joffers, wat volgens de Volkskrant een soort laatdunkende trem was: ongehuwde welgestelde dames. 

Wat erg geprezen wordt is de lose touch van het schilderwerk en het feit dat ze veel van haar (vrouwelijke) modellen op de rug schildert, wat extra intimiteit zou geven. Ze schildert ook steeds een buurmeisje Leentje. Eén keer ligt ze op bed, net als Breitners meisje in kimono. Maar waar het meisje van Breitner geërotiseerd wordt hangt het meisje van Ritsema wat te lanterfanten. 

Ik wil dat het werk van deze 'vergeten vrouwen' even sterk in mijn geheugen gegrift staat als een Van Gogh, een Breitner, een Kees van Dongen, een Jan Sluijters, een Charley Toorop. En dat werkt het best als je een oeuvre bij elkaar ziet.

https://franshalsmuseum.nl/nl/zien-en-doen/coba-ritsema

https://www.volkskrant.nl/tentoonstellingen/de-onbekendheid-van-coba-ritsema-is-ons-verlies-haar-schilderijen-komen-op-je-af-als-een-oase~b85fe77d/

Fruitmand

De Voetbalvriendin heeft haar kuitbeen gebroken.  Voor de kenner: een Weber A-fractuur. Eerst was ze er nog mee doorgelopen, maar nu zit ze op de bank met haar voet in een brace. Op Facebook schrijft ze heartbreaking 'Fruitmanden welkom' en dat neem ik natuurlijk ter harte. 

Fruitmanden zijn echt iets van vroeger, ik vind ze heel mooi. Als je écht ziek was kreeg je een fruitmand. Dat waren serieuze zaken. Erkenning. 

Ze stammen uit de tijd dat er nog Nederlandse groentewinkels waren. Ik weet niet of de Turkse groentewinkels het fenomeen kennen. Zou dus niet weten waar je ze kan kopen, behalve dan online. 

Dus ga ik er nu zelf een knutselen: een mandje uit de kast met ooit-nuttige-zaken, exotisch fruit, flesjes vers fruitsap en een grote reep Tony Chocolonely chocola, doorzichtig folie en versierselen van de inpaktafel van AH. Het is een heel project. 

Tijdens het bijzonder gezellige ziekenbezoek eten we de hele reep op. 

Kniekousen

Laatst zag ik een talkshow - ik weet niet meer welke - en toen ging het even over het verschil tussen boomers en millennials. Een van de verschillen die benoemd werden waren de sokken. Boomers zouden hoge sokken dragen en millennials korte sokjes. Nu val ik geloof ik in de categorie boomers, maar ik draag eigenlijk altijd korte sokjes. 

De laatste maand vind ik dat echt koud aan de kuiten en de 'hoge' sokken lossen dat ook niet op. Ik wil kniekousen. Bij de Hema hebben ze die niet op voorraad, die kun je online bestellen. Wel saai. Ze hebben ze alleen in het zwart, wit en grijs. 

Sokken is echt een issue. Liefst zou ik sokken en sokjes in alle kleuren willen, maar die vind je nergens meer. Ik heb vooral zwarte sokken, maar in de was raken er altijd sokken kwijt. Het is ook al moeilijk om de juiste zwarte sokken bij elkaar te vinden. Er blijft altijd een tuiltje losse sokken over. Die verzamel ik dan, in de hoop dat de andere ooit weer tevoorschijn komt. Maar nee. Dus de sokkenla is een bende.

Misschien is daar wat aan te doen met een paar setjes van dezelfde kniekousen. De Black Friday-ziekte is ook toegeslagen bij de sokkenverkoop van de Hema. Ik kan niet goed zien wat ik koop. Een paar? Twee paar? Als je 2+2 koopt krijg je wat gratis. Maar is dat dan twee sokken, twee páár sokken, of twee pakjes met twee paar sokken? Ik weet het niet. 

Het is best een grote doos als ik mijn pakje bij de Hema ga halen. Het zijn alleen maar wat kniekousen, zeg ik. Ik blijk acht paar zwarte kniekousen besteld te hebben. Zestien zwarte kniekousen. Dan is het nu maar tijd om korte metten te maken met de zwarte sokkenbende in mijn sokkenla.

Als je haar maar goed zit

Ik mag van mezelf een keer per drie maanden naar de kapper voor een vers kapsel. Vandaag is het weer zover. Ik heb een nieuwe kapper, sinds het Poolse Maisje is weggegaan bij de kapper in het winkelcentrum. Ik weet niet wat er gebeurd is. Iets niet fijns. Dat vond ik jammer, want ik was erg aan haar gehecht. 

Sinds mei heb ik een nieuw kapster. Voor de derde keer ben ik bij haar. We raken al een beetje aan elkaar gewend. Dat moet wel, want nieuwe krullen zetten duurt twee uur. Ik vind het niet eenvoudig om aan te geven hoe ik het graag wil. Het liefst wil ik grote woeste krullen. Breeduit. Maar de laatste tijd hangen de krullen een beetje suf naar beneden. Uw haar groeit heel hard, zegt de kapster. En het is heel zwaar. Wel heel gezond. Dus ditmaal knipt ze het weer wat korter. Nu moet ik er twee dagen van af blijven. Niet wassen, geen product in smeren. 

Het kan heel druk zijn bij deze kapper. Op hoogtijdagen werken er vijf praatgrage kapsters met evenzo praatgrage klanten. Ze hebben het over een tv-programma waarbij de politie van een bepaalde stad gevolgd wordt. Nu zou dat Utrecht zijn. Het gaat om het programma 'Bureau Utrecht' van RTL4. Het is heel erg in Utrecht, is het algemeen gevoelen. Ik weet niet, zeg ik zachtjes, ik kijk geen RTL4, maar woon hier heel vreedzaam en prettig.

November Fietstocht

O wat een mooi weer. Ik heb enorm zin in een fietstocht. Zus1 is wel bereid om naar Vliegveld Hilversum te rijden dus zo gezegd zo gedaan. 

Het is heel stil in deze tijd van het jaar. Voor mij fietst een man. Ik kan alleen maar denken aan die man die het meisje Lisa van haar fiets duwde en later met messteken om het leven bracht. De rechtszaak was gisteren uitgebreid op het nieuws. Ik houd m'n tempo maar een beetje in om de man niet voorbij te rijden. Het is toch wat.

BuZa

BuZa het eerste seizoen (2021) heb ik nooit gezien, maar het tweede seizoen dat net begonnen is heb ik helemaal gebinged. Heel erg goed. Kees Prins als minister van Buitenlandse Zaken Maarten Meinema die allemaal crises moet trotseren. Internationaal, op het departement, met de collega-ministers, met de staf, met de media en met zijn alcoholprobleem. Heel goed script, heel goede rol. Zeer aan te bevelen.

Frau und hondje

Het afgelopen jaar heb ik diverse malen verteld over de Bayerische Freundin en haar hondje Mochi. Ik heb het even teruggezocht. Het was Kerst 2024 dat haar zoon uit Berlijn het diertje bij haar achterliet. Voor drie weken. De drie weken werden drie maanden, en drie maanden werden een half jaar. Hij is ook een keer teruggegaan naar Berlijn, maar toen toch weer hier gekomen. En de Freundin en haar man raakten steeds meer verknocht aan het diertje. Hoe moest hun leven zónder? En sinds een maand is Mochi echt terug naar Berlijn.

Sinds gisteren hebben ze een nieuwe hondje dat precies op Mochi lijkt. Hij komt van een idealistische dierenopvang op Cyprus en gisteren is hij (6 maanden) op Schiphol gearriveerd. Ze konden zo-een niet in de asielen in Nederland vinden en toen werd het Cyprus. Ze noemen hem Loki. Loki is in de Noordse mythologie de god van misleiding en chaos, bekend om zijn tweezijdige karakter: hij helpt de goden soms met zijn slimmigheid, maar werkt hen ook vaak tegen. Hij is een onruststoker die uiteindelijk werd gestraft door de andere goden. 

Binnen

Het is koud, het heeft vannacht gesneeuwd en vanmiddag is er gestage regen. Brr. We verzoenen ons met een binnen-dagje. Geen bosbad en geen vesper. 

Gisteravond hadden we Dorita op bezoek, die vroeger kunstschilder was, en nu alweer jaren zangeres. Beide kunstvormen is te veel, zegt ze, dus schilderen doet ze niet meer. Ik vertel haar over mijn Zen-teken clubje, hoe daarbij alles open gaat. Mag ik het zien, vraagt ze en ik toon haar het schriftje met potloodschetsen en de ingekleurde. Ze is vol lof. Heerlijk is dat. 

Maar ik merk wel dat er tekeningen kwijt zijn. Dat moet niet. Deze zondag vul ik dus met zoeken, vinden en ordnen van de tekeningen. Inscannen ook. Ik ben er nog één kwijt.

Beste Fietsstad

Utrecht Beste Fietsstad, kopten de nieuwssites deze week. En de voorbeelden die daarbij worden genoemd zijn de Westelijke Boulevard (Marnixlaan) en de Amsterdamsestraatweg, allebei bij ons in de buurt en zeer aanwezig in je dagelijkse werkelijkheid. Omdat die straten jaren open hebben gelegen zijn ze in de beleving van de mensen nog steeds obstakels. Maar over de Straatweg (waar de ondernemers jaren moord en brand over schreeuwden want er kwamen geen klanten meer) wordt nu alom de lof geprezen. Het was achenebbisj, en  u is het een mooie straat.  fietspad is verbreed dat je elkaar kan passeren. (Dat dat voorheen niet kon was een grote ergernis) en er zijn veel nieuwe bomen en groenperken. Als dat t.z.t. een beetje aangeslagen is wordt het een heerlijke straat. Ik heb nu de keuze tussen fietsen langs de Vecht of langs de Amsterdamsestraatweg als ik naar de stad wil. Allebei fijn, lekker doorfietsen. Eigenlijk ben ik overal waar ik wezen moet in circa 20 minuten, dat komt omdat onze wijk Zuilen nogal een eindje buiten het centrum ligt. 

De Marnixlaan is moeilijker. Dat was een vierbaans verkeersader en die is nu op veel plekken tweebaans met een groene middenberm met veel bomen en struiken. Maar daar hebben ze ook ovale rotondes in aangelegd en dat stroomt zeker in de spits niet door. Er zijn geen stoplichten. Als het heel druk is en alle automobilisten getergd zijn lukt het je als fietser  nauwelijks om over te steken. 

En dan hebben we het Centraal Station. De fietsroute van en naar het Centraal Station is zo druk dat het daar vaak muur vastloopt met fietsers. Horror. Ze proberen wel alternatieven te bedenken langs de grachten en andere uitvalswegen, maar daar zijn de bewoners dan faliekant tegen en het is ook maar de vraag of het werkt want fietsers willen de kortste route. Ook bij het Vredenburg, de Neude en het Janskerkhof is het maar nauwelijks te doen. 

Er wordt ook hoog opgegeven over de vele ondergrondse fietsenstallingen. Dat is heel goed, maar die zijn doorgaans bomvol. Geen pretje. En veel mensen hebben elektrische fietsen en bakfietsen, die passen niet. Ik parkeer tegenwoordig weer liever op straat. Dan maar een eindje verder lopen.

Maar ik moet toegeven: doorgaans als ik van A naar B moet gaat dat zeer gesmeerd. De prijs is zeer verdiend.

Het Panbos

Gelukkig schijnt er weer een zonnetje. Met Ella ga ik naar het heerlijke Panbos. 8 km. Niets fijner dan dit.

De tuinvriendinnen

Een van de tuinvriendinnen is zo enthousiast over het samen mandala's kleuren dat ze wel elke week wil. De rest tempert haar een beetje en stemt in met een keer per maand. Want we vinden het allemaal heel erg leuk. Alsof we weer kindertjes zijn. Een kinderpartijtje.  Soms zijn er intensieve gesprekken over levensthema's, dan weer is het een hele poos stil. Heel mooi.

Langs de deuren

De meeste mensen hebben een ontzettende hekel aan collectanten en colporteurs. Zelf ben ik altijd enorm vertederd als er kleintjes aan de deur komen voor een heitje-voor-een-karweitje, maar ik heb geen karweitjes. 

Nu moet ik dus de deuren langs voor handtekeningen voor nieuwe moestuinbakken.  Ik heb mijn komst al aangekondigd in de straatapp, dus ik hoef geen lange verhalen te vertellen. Veel mensen hebben nee/nee stickers bij de bel. Maar ik verman mijzelf en ga een uurtje langs de deuren. Moeders sturen hun kind naar de deur en roepen zelf vanuit de kamer: 'Geen interesse!' 'Ja maar ik ben Lucie, buurvrouw, van de moestuinbakken...' Pff. Ik heb nu 14 handtekeningen en 16 niet thuis, voor de tweede ronde.

Lohues

Ik stuit op de podcast 'Met Groenteman in de kast' met Daniel Lohues, een van de bekendste en succesvolste dialectzangers van Nederland. Het eerste kwartier hebben ze het alleen maar over gitaren. Ik weet niet wat ik zoek, meer liedjes denk ik. Dus doe ik een hele avond liedjes en filmpjes van Daniel Lohues. Daniel Lohues is net als ik geboren en getogen in Emmen Drenthe en opgegroeid in het kanaaldorp Erica bij aan het Oranjekanaal, mij allen zeer bekend. Zijn vader was kerkorganist. Gitaar spelen mocht hij zeker niet, hij moest en zou orgel spelen.

Maar het liep toch anders. Later na een periode in Utrecht is hij teruggekeerd naar Erica. O, hij is heerlijk. Vol lof voor zijn land van herkomst, wat ik dan weer helemaal niet heb. Ik ben weggegaan om niet meer terug te komen. Alleen toen Mutti ziek werd daar gingen we zorgen. Lohues heeft een nieuwe verzamel-cd gemaakt en gaat weer on tour. Hij is een zeer gewaardeerd muzikant en muziekproducer. Wordt ook al een oude man. 

Voor wie dat leuk vindt een kleine bloemlezing.

'Op fietse', Skik (1997)

'Aordig Doen Tegen Mensen Die Niet Aordig Doen'

'Prachtig Mooie Dag' 2012

'Hier kom ik weg', met Ilse de Lange (2014)

50 JAAR - Daniël Lohues (beelden van Erica 1966)

'Met Groenteman in de kast' met Daniel Lohues

 - Tour Daniel Lohues 2025-2026: https://www.lohues.nl/agenda/

Hij treedt vooral op in het oosten en het noorden, maar ook in Carré.

Herfst

Soms is de herfst prachtig, soms is de herfst afschuwelijk. Vandaag dus. Het regent, het waait en het is zo rond de vijf graden, en de temperatuur gaat 's nachts al naar de nul toe. Vandaag heb ik taxi dienst. Dus als de mensen niet klaar staan of jij bent te laat, dan lijdt de ander daar enorm onder. 

De gesprekken gaan vandaag dan ook voornamelijk over het weer. Of ik vraag ze of ze het huis goed warm krijgen. Ik heb een mevrouw die in een arbeidershuisje in Ondiep woont, en die stook haar huis op tot 23 graden. Is uw huis geïsoleerd? vraag ik. Nee, alleen dubbele beglazing, zegt ze. Zelf woon ik in een ontzettend goed geïsoleerd huis en wij stoken tot 19,5 graden, alleen in de woonkamer. Ik stel mij voor dat zij een AOW-tje heeft en honderden euro's per maand verstookt. Dat valt wel mee, zegt ze. Ze wil het écht niet koud hebben.

Ik rijd een nieuwe rollatorman die dagelijks zijn demente vrouw bezoekt. Tot zijn knie-operatie had hij nog gemantelzorgd, maar nu ging het niet meer. Ze heeft daar in dat huis nogal een sterke wil. Niet willen eten, geen incontinentieluiers aan. De verzorging heeft er maar wat mee te stellen. Ze kent u nog wel, vraag ik. Ja, ze kent me nog wel.

Een hindoestaanse dochter die heel goed voor haar demente vader zorgt vertelt dat ze hem meegenomen heeft naar de gigantische kerstafdeling van tuincentrum Vechtweelde. Daar houdt hij van. Dit is denk ik de laatste keer.

Een oude Surinaamse mevrouw in Overvecht-Zuid moet naar onze huisarts aan de Amsterdamsestraatweg. Ze is benauwd, ze spuugt slijm, ze wil het raam wijd open en ze zegt dat ze niet kan lopen van duizeligheid. Heeft u kinderen, vraagt ze. Nee, zeg ik. Dat is maar beter ook, zegt ze. Kinderen zijn allemaal onrust.

En zo meer. En allemaal staan ze buiten te blauwbekken tot ik kom.

Rösti

Gevonden: een gezonde-rösti-recept met venkel en warmgerookte zalm. Rösti is een Zwitsers gerecht met geraspte aardappel. Dat raspen  lijkt me een heel gedoe. Bobby maakt het wel eens, en dan duurt het behoorlijk lang voor het allemaal geraspt en gaar is. Ik zie nu dat het geraspt en al in de diepvries ligt, bij de patatten. Het zijn zakken van 750 gram, dus voor twee personen is een halve zak genoeg. 

Voor dit gerecht snijd je twee uien fijn en een venkel, en die roer je met een ei en wat karwijzaad allemaal door de rösti. Volgens mij is dan de rösti al ontdooid. Het geheel gaat een half uur in de oven.

De sla en de snippers warmgerookte zalm leg je erop als de schotel uit de oven komt.

Recept: 

https://www.ah.nl/r/1195912

Cortenstaal

Ik heb maar eens diep adem gehaald en heb een afspraak gemaakt met het Wijkbureau over de moestuinbakken in de straat. De helft is helemaal ingestort en de andere helft gaat volgend jaar ofzo instorten. Liefst zou ik ze allemaal laten vervangen maar het is de vraag of ze dat nog doen, want er zijn gemeentelijk veel bezuinigingen. 

Vorige week had ik al een afspraak, maar die ben ik toen glad vergeten. Nu is er een nieuwe medewerker Max op het Wijkbureau en die gaat me helpen. Er is veel verloop bij de gemeente. De laatste wijkopzichter is ook al weer verdwenen. Die functie wordt nog geen jaar volgehouden. Ik moet een aanvraag indienen bij het Initiatievenfonds maar dat formulier is zo onbegrijpelijk dat ik gevraagd heb of Max me wil helpen.

Er zou een zelfbeheer-overeenkomst moeten zijn. Die is er, zeg ik, die heb ik in 2020 ingestuurd. Maar die is kwijt in hun systeem. Ik zal 'm thuis zoeken. Ook moet ik weer handtekeningen verzamelen om het draagvlak aan te tonen. Ook leuk. 

Ze werken nu met bakken van cortenstaal. Maar krijgen we dan ook aarde? Volgens Max niet. Want de gemeente moet bezuinigen. 

Letse koormuziek

Van een mede-alt van het dinsdagochtendkoor in Bilthoven komt er in de ochtend een appje met een postertje over een optreden hedenmiddag van een Lets koor in de Wilhelminakerk, dezelfde kerk als waar ikzelf jaren geleden alweer met het vrouwenkoor Pica Bella het 'Gloria' van Vivaldi zong. 

Heb je zin om mee te gaan, vraag ik aan Bobby, en tot mijn verrassing zegt hij ja. We gaan. Het concert is ter ere van de onafhankelijkheid van Letland van Duitsland (1918) met een groot projectkoor. Dat bestaat eigenlijk uit drie koren: een uit Letland, een uit Utrecht en een uit Londen. De Letse ambassadrice is er ook, dus we krijgen heel wat lange speeches te verduren, in  het Lets. Maar de muziek is prachtig en ontroerend. Zou ik ook wel willen zingen.

Na afloop zijn er Letse hapjes en champagne, ons geschonken door de Letse ambassade. De Letse diaspora. Volgens Wikipedia wonen er 5000 tot 7000 Letten in Nederland. Expats. Wat is het verschil tussen expats en arbeidsmigranten? Hoger opgeleiden versus ongeschoold werk? Waarschijnlijk veel jonge mensen die hier studeren of in de IT werken. Letten zijn hele lieve mensen, zegt mevrouw de voorzitter. Je voelt dat ze bezorgd zijn vanwege Poetin die zijn Sovjet Unie weer terug wil.

Willie blijkt op dit koor te zitten door haar Letse schoondochter. Die er zelf niet meer op zit, want ze is terug verhuisd naar Letland. Met medeneming van Willie's zoon.

Passage to India

Sinds vrijdag heb ik weer een nieuwe verhaallijn in mijn leven: de reis van Zus+Zwager4 (uit MeckPom) naar India. Zij zijn nu ook met pensioen, maar in hun werkende leven hadden zij daar een groot melkveebedrijf. Milchviebetrieb. Een paar jaar geleden alweer hadden ze twee stagiairs uit India, leuke studenten, over wie zij zich mooi ontfermd hadden. Een heel goede band hadden ze, en al jaren was er de afspraak dat ze ze zouden bezoeken. 

Afgelopen donderdag zijn ze vertrokken en sindsdien heb ik al vele foto's mogen ontvangen. Zeer zeer vermakelijk. Ik had Zus3 nog aangemoedigd om verslag te doen via Polarsteps, maar dat vond ze te ingewikkeld om te leren zo op het nippertje. Ook leek het haar moeilijk voor digibete familieleden en vrienden. Jammer. Ik volg graag de mensen op hun reizen. Polarsteps geeft geweldige mogelijkheden voor plaatjes en verhaaltjes. Nu doen we het met foto's via Signal en af en toe een verhaaltje. Ik durf niet te veel aan te dringen, want dan ben ik bang dat ze ophoudt met sturen.

Volgens mij zijn ze in de provinciestad Panipat in Noord-India, een eindje boven New Delhi. Ik google me suf over die stad om me een voorstelling te maken van waar ze zijn. Direct de eerste dag zijn ze ondergedompeld in het Indiase leven. Te midden van de locals. De voormalige student is inmiddels getrouwd en ze bezoeken hem, zijn familie en de schoonfamilie. De hele straat loopt uit om de Duitse bezoekers te bekijken. Zus4 heeft als zij alleen op straat loopt zwermen jongetjes om zich heen. Ze kochten feestkleding, want dat hoort zo. O wat een feest!

Ik vraag of ik haar mag bloggen en het mag.

Viktor

Gelezen: de roman Viktor van Judith Fanto. Een mij nog niet bekende Nederlandse schrijfster. Het is een tip van de Bayerische Freundin, die het zelf in Duitse vertaling heeft gelezen. Het boek is een 'dubbelverhaal' over haar Joodse grootouders die in 1938 uit Wenen naar België zijn gevlucht en daar in de oorlog ondergedoken hebben gezeten. En over haar oudoom Viktor, de broer van haar opa, een bonvivant, die in Wenen is achtergebleven, vele mensen heeft weten te redden maar uiteindelijk zelf in Dachau vermoord. 

Judith is niet joods opgevoed, haar ouders noemden haar Geertje. De tweede verhaallijn is dus het verhaal van Geertje die tijdens haar rechtenstudie in Nijmegen haar Joodse roots en het Joodse geloof gaat onderzoeken en zich Judith gaat noemen. 

Het is een lijvig boek. Hoofdstuk Viktor, hoofdstuk Judith. Om en om. Een indrukwekkend verhaal over de tweede generatie Joodse overlevers van de Holocaust, die zo min mogelijk joods zijn opgevoed. Onderduikers en kinderen van onderduikers. Weinig familie.  (Ik ken de verhalen wel van oudere Joden als Andreas Burnier en Ed van Tijn, Sonja Barend die zich na hun pensionering gaan verdiepen in de Joodse spiritualiteit. Arnon Grünberg. Ronith Palache schreef er ook een boek over.

Ik heb de roman geleend bij de bibliotheek, die het Grote Letter Bibliotheek-uitvoering heeft met een Sissi-achting omslag. Alsof je een streekroman in handen hebt.

(De hele zomer heb ik nauwelijks boeken gelezen. Ik kijk veel nieuwsprogramma's, documentaires, en soms series. Begin mij al zorgen te maken over mijn lage score eind dit jaar. Ik doe vast een tussentelling: ik zit op 27 boeken dit jaar.)

Van Gogh-Experience

Het schettert me al weken tegemoet via Facebook en Instagram: de 'immersive' Van Gogh Experience. Ik moest het woord immersive ook even opzoeken: het betekent meeslepend. 

Ik denk dat ik het vreselijk ga vinden, maar toch wil ik het zien. Het is in een van de hallen van de Jaarbeurs, ook al zo'n dor gebied vol te hoge te dicht bebouwde nieuwbouw. Op een of andere manier verzeil ik hier zo eens per jaar in november bij slecht weer. Je moet een tijdslot kopen à €28,50, maar als senior mag je voor €21,50. 

Vervolg: Het bezoek noodt wel uit tot een mini-reportage, het genre dat Marcel van Roosmalen wekelijks propageert. Die krankzinnige Manhattan-achtingen omgeving van de Jaarbeurs, die lelijke hal in een tochtgat. De hausse mensen die erop af komt. Mijn tijdslot is vanaf 15.30u en ik mag er natuurlijk niet eerder in.

Het is eerst een uitgebreide expositie met allemaal enorme reproducties en zijn levensverhaal. Zoveel info dat je afhaakt. En dan kom je in een grote zaal waar je op een tuinstoel mag plaats nemen en naar de enorm overweldigende 3-D projecties kijken die wel drie kwartier duren. Echt overwhelming.

https://vangoghexpo.com/utrecht/?utm_source=google&utm_medium=localcards&utm_campaign=371469_utc

Te Tienhoven

We gaan naar het kerkje in Tienhoven, waar een Londens strijkkwartet speelt: het Marmen Quartet. Jonge musici, aanstormend talent.

In de nazomer toen ik weer eens door Tienhoven fietste zag ik een aanplakbiljet voor de nieuwe serie concerten en een e-mailadres voor de nieuwsbrief. Het blijkt dat dat daar al 25 jaar gebeurt. Het kerkje is stampende vol. Ik vind dat leuk, het doet me denken aan concertjes tijdens onze vakanties op de diverse plattelanden. Waar wij wonen aan de rand van de stad is het platteland nog zo dichtbij.

Een strijkkwartet is niet per se eenvoudige kost. Als je zwierige muziek verwacht kom je bedrogen uit. Ze spelen Haydn, Bartók, Fisher en Debussy. Het is echt wel moeilijke muziek. Abstract. Dit stuk,  gecomponeerd door ene Salina Fischer, is het modernste: het heet 'Healing' en is geschreven in de coronatijd.

 

Thuishaven

Gelezen: de roman Thuishaven van Judith Hermann. Weer een boek van een Duitse schrijfster over het Noord-Duitse platteland. Hermann is een Berlijnse van 1970, dus 55 inmiddels, met ook een huis in Ostfriesland. Als ik aan ChatGPT vraag of ze een partner heeft en/of kinderen dan komt er een weifelend antwoord. Waarschijnlijk een zoon. En een bron noemt een relatie met een fotograaf.

In dit boek gaat een vrouw van tegen de vijftig wonen op Duitse platteland. Onder de dijk. In haar eentje. Ze heeft er een broer wonen met een café waar ze kan haar inkomen kan verdienen. Deze broer heeft een heel jonge vriendin, een soort pleegkind. De hoofdpersoon heeft ook een zonderlinge buurvrouw met wie ze bevriend raakt. Die heeft op haar beurten weer een zonderlinge broer, een varkensboer met schuren vol krijsende varkens. En een dochter die over de wereld reist en bijna nooit contact opneemt behalve dan dat ze coördinaten doorgeeft. Ze heeft een ex-man die een verwoed verzamelaar is, een hoarder. Met hem schrijft ze brieven over vroeger. Hij is de enige link naar vroeger. 

Het leven wordt beschreven met veel gevoel voor sfeer en detail. Maar niet wordt haar hele levensloop uit de doeken gedaan. Flarden. Het is mooi.

Ik ervaar overeenkomsten met het leven hier. De nieuwe vriendinnen die ik in Utrecht heb leren kennen. Ik was 58 toen ik er kwam wonen. Met een aantal ben ik echt heel vertrouwd. Toch ken je elkaars levensgeschiedenis maar een heel klein beetje. Als mensen van nu stukjes uit hun leven vertellen verlies je als toehoorder al gauw het overzicht. Daar doet me dit boek aan denken. 

De winterjas

Het vraagstuk van de nieuwe winterjas steekt weer de kop op. Vorig jaar heb ik me er ik weken mee bezig gehouden, weken vol vondsten en twijfel. Ik weet nog goed dat ik zocht bij Bever Houten en Utrecht, de Bijenkorf, Kathmandu, en uiteindelijk na veel wikken en wegen uitkwam op een donkerblauwe Didrikson-jas bij Bever Houten en toen hadden ze mijn maat niet meer. Ik dacht er nog een bij Kathmandu te vinden, maar die zat toch een beetje zakkiger dan ik mij herinnerde en dat bleek te kloppen, het was een herenmodel. 

Nu begin ik weer, eerst bij America Today, dan naar Bever in Houten, met een lange groene Mayum-jas. En de Didrikson. Bij de Bever in het centrum hebben ze weer andere modellen. Weer jassen passen, foto's maken, naar deze en gene sturen, hun antwoorden afwegen. Vandaag hak ik de knoop door. 

De zoektocht van 2024:

- https://lucietheodora.blogspot.com/search?q=Winterjas

- https://lucietheodora.blogspot.com/2024/12/de-jas.html

It Was Just An Accident

Gezien: de Iraanse film 'It Was Just an Accident'. Hij draait in de Filmhuis Slachtstraat. Ik was met de Bayerische Freundin. We zouden eigenlijk naar een andere film (The Blue Trail), maar we hadden verkeerd gekeken in de filmladder. 

Dit is geen lichtzinnige film: hij gaat over gewone Iraniërs, maar wel ex-politieke gevangenen die in de gevangenis ernstig gemarteld zijn en daar nog altijd veel last van hebben. Een garagehouder hoort een klant en realiseert zich dat de man lid was van de geheime dienst die hem in de gevangenis heeft ondervraagd en gemarteld. Hij volgt de man en sluit hem op in een busje, om hem in de woestijn om te brengen. Maar daar slaat de twijfel toe of het hem echt is en hij gaat bij andere ex-gevangenen langs om bewijs te vinden dat echt die man was. 

Het is allemaal heel opgewonden, de mensen verschillen van mening en schreeuwen veel, soms is het ook wel komisch. Kortom een indringende film die naar verwachting hoge ogen zal gooien in Cannes. De Bayerische Freundin vindt het een nare film, maar ze is het met me eens dat het minste wat je kunt doen is films van dissidente regisseurs uit landen met onderdrukkende regimes.

Oosterse visschotel

Zus3 zei laatst dat ze graag op mijn blog kijkt voor leuke recepten. Dan hoeft ze niet zo ver te zoeken. Ze weet dat ik ze er alleen op zet als ze echt lekker zijn. 

Vandaag heb ik kookbeurt na mijn maaltijd-bezorg-dienst, dus het moet vooral niet te ingewikkeld zijn. Veel groente, vis en rijst, op Oosterse wijze. 

De kabeljauw snijd je in stukjes en marineer je in een sausje van sojasaus, knoflook, honing en citroensap. En door de groente in de wok (ui, paprika, broccoli, champignons) gaat een beetje ketjap en vissaus. Ik zie nu dat ik de sesamzaadjes op de vis was vergeten. En natuurlijk zilvervliesrijst. Mmm.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/oosterse-roerbak-met-vis/