In het kader van Einfacher und Glücklicher Leben zojuist de Amsterdam Auto Recycling gebeld. Schoon schip vóór het eind van het jaar. Het is al meer dan een maand geleden dat de garage mij geen nieuwe APK meer kon verschaffen wegens verregaande roestvorming. 'Kunt u niet een béétje sjoemelen', smeekte ik nog, 'één jaartje nog...' Maar het was een rechtschapen garagehouder en hij kon er echt niks van maken. 'Kijkt u maar mevrouw', en hij stak zijn schroevendraaier op verschillende plekken zo door de onderkant. Au au! Hou maar op, ik zie het, maar ik wil het niet zien.De autorecyklaar heeft beloofd mijn bak nog vandaag te halen. Geweldige wagen was het. De Nissan 100NX. Lekker opschepperig, met open dakje, werkte uitstekend om indruk op de meisjes te maken. Beetje ordinair. Sommige mensen noemden het een 'pooierbak', en een Rotterdammer zei ooit 'mattenbak'. Voor mij een auto met geschiedenis, die ik vier jaar geleden voor slechts 250 euro overnam van KLM-purser Cora. Geen geld, want de verwarming was kapot. Dat heb ik geweten.
Toen ik 'm had gekocht en naar huis gereden had bleek ik er geen verzekering voor te kunnen vinden. Het model stond op een zwarte lijst, er rijden in die auto's alleen jongens met teveel testosteron, zo vertelde mij menig verzekeringsemployé. 'Maar ik ben een dame van middelbare leeftijd, ik heb nog nooit enige schade gehad!' riep ik tegen de Univé-employe, die nota bene zelf óók Nissan 100 NX zei te rijden. Vréselijke zin, en uit mijn mond! En hij hielp niet eens, want zwarte lijst is zwarte lijst.
Ik heb er veel in meegemaakt. Lange tochten heen en weer naar Duitsland, Emmen, Den Bosch, Middelburg, Goes, Antwerpen, Gent, en laatstelijk nog de Haut Marne, maar ook nachtelijke dwaaltochten langs de provinciale wegen van het schier oneindige Gooi, herinner ik mij nu, het was na de bruiloft van nicht Marloes. De oprit naar de A27 was afgesloten en ik dacht nonchalant: ik ga wel binnendoor... De goddelijke muziek die ik onderweg draaide van Aafje Heynis stelde me altijd gerust.
Onmiddellijk na het telefoontje met de AAR heb ik alles uit de auto getrokken: het Grote Stratenboek, kaarten van Nederland, België, Duitsland en Frankrijk, de parkeerschijf, de ruitenkrabber, het rode driehoekige tasje setje met gevarendriehoek en accukabels, waarmee ik al menig vriendin zònder uit de brand heb mogen helpen, mijn mapje en route-cd's... Daarvan waren naast Aafje Heynis ook Hans Teeuwen en Brigitte Kaandorp favoriet, geschikt als zij zijn om bijrijders te testen op hun gevoel voor humor en drama. Met ingehouden adem wacht ik nu de komst van de autorecyklaar af.
Nu ben ik een Frau ohne Auto! Sinds ik niet meer in mijn 100NX rijd, maar mij behelp met de rode Peugeotjes 206 van Greenwheels, droom ik bijna elke nacht van een koningsblauwe Ford Probe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten