IM

Op de grond in mijn kapelletje valt me in dat het vandaag vijf jaar geleden is dat Mutti overleed. Ik kan dat laatste jaar, de laatste maanden, weken, dagen dromen. Wat een intensieve tijd was dat. En alweer lang geleden. 

Op de Geschwister-app verschijnt een filmpje van Mutti die heel onzeker met een ijl stemmetje 'Op de grote stille heide' zingt. Ze wist toen al bijna niets meer, maar de woorden van de liedjes waren er nog wel. Zo onzeker als ze was. Zo lief. Tranen schieten me zo in de ogen. 

Ik lees mijn blog van vijf jaar geleden na: de weken voor en na haar verscheiden. Wat mooi deed ik dat, toen, al zeg ik het zelf. Hoe diep. En hoe vlak voelt het nu, vaak. De dagen rijgen zich aaneen. Genieten we wel genoeg, vraag ik aan Bobby. Of genieten we juist teveel? 

De afgelopen week moest ik vaak aan haar denken. Hoe je je als je ziek bent af en toe een kindje voelt. Hoe je als ziek kindje kan hunkeren naar de zorg van je moeder. Op de bank onder een deken liggen luisteren naar de huishoudelijke geluiden die zij produceerde.

Na een avond liggen in het kapelletjes ga ik maar weer eens piano spelen. Onder het toeziend oog van Vati en Mutti. Eert uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengd worden in het land dat de Heere uw God u geven zal.