Tegenwoordig ga ik als Bobby naar de Eredivisie gaat kijken naar mijn eigen kamer lezen of een documentaire kijken. Nu kijk ik naar de documentaire 'Wat ik nog ben' van Omroep Max, over de laatste jaren van Gerard Smit. Hij was hersenwetenschapper en kreeg Alzheimer. Zijn vrouw Liz en hun drie kinderen zorgen liefdevol voor hem.
Hij wil als de ziekte gediagnostiseerd is dat de ziekte gefilmd wordt, deels door een cameraploeg, deels door Liz zelf. Het is prachtig gedaan en zeer ontroerend. Natuurlijk raakt het kijken aan de ziekte en einde van onze ouders, en met name aan dat van Mutti. Maar het is meer universeel, dat het leven eindig is en het verval niet altijd mooi. En dat er in die periode toch ook veel mooie momenten zijn.
Gerard gaar bijvoorbeeld schilderen, prachtig werk maakt hij. Hij voelt zich vaak een toeschouwer, maar kan lange tijd daar ook wel van geniete. Wel wordt de angst en de verwarring steeds groter, en de heldere momenten steeds zeldzamer. Vooral als de dochters in tranen vertellen wat het met hen doet biggelen mij ook de tranen over de wangen. Het is heel mooi gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten