QiGong

 

Vandaag een geheel nieuw avontuur: een proefles Qi  Gong. In mijn buurt heb je zulke lessen  niet, ik heb iets gevonden in de wijk Hoograven, in een zaaltje bij de kinderboerderij. De lerares was daar tot voor kort beheerder, vandaar. Geen idee van die wijk, ik ben er nooit geweest en niemand die ik ken woont daar. Officieel is het 22 minuten fietsen, maar ik neem maar wat extra tijd vanwege mogelijk verdwalen. Dat is inderdaad slim.

Blokje educatief: Qi Gong is een Chinese bewegingskunst, net zoiets als als Tai Chi. Beide zijn  gericht op het bevorderen van gezondheid, ontspanning en energiebalans. Tai Chi is ontstaan als een krijgskunst, en combineert gevechtstechnieken met meditatie en energiebeheersing. Het richt zich op vloeiende, langzame bewegingen die balans, coördinatie en energie verbeteren. 

Qi Gong richt zich op het cultiveren en beheersen van levensenergie door middel van ademhalingsoefeningen, houdingen en meditatie. Het is meer therapeutisch. Het heeft eenvoudige bewegingen die herhaald worden. Voor beginners is Qi Gong toegankelijker. .

De proefles is een hele uitdaging. Eerst kan ik de ingang van het pand niet vinden. Waar moet ik zijn? Uiteindelijk kom ik in een soort buurtcafétje terecht met vrijwilligsters achter de bar, maar niemand kan mij kan vertellen waar de Qi Gong-les is. Gaat u daar maar op dat bankje zitten, en dan gebeurt er een kwartier niets. Uiteindelijk komt de juf, die zich afvraagt waar ik blijf. We zijn maar met zijn tweeën als cursist.  

Het zijn langzame bewegingen die we doen, dus niet heel inspannend, maar het steekt allemaal wel nauw. Ten grondslag aan dit alles ligt de Chinese geneeskunst met theorieën over energiebanen, meridianen, als ik het goed begrijp. We gaan het zien. 

Asura

In de Volkskrant las ik een zeer lovende recensie over de nieuwe Japanse Netflix-serie Asura, over vier zusters in Tokyo 1979. Het is een mini-serie, 7 afleveringen. De regisseur Hirokazu Kore-eda was ook de regisseur van de veelgeprezen film Shoplifters die ik ook gezien heb en erg mooi vond. We zijn maandag begonnen en snapten er weinig van, want je moet eerst leren Japanse personages van elkaar te onderscheiden, maar we zijn wel van zins om door te zetten. Vanavond heb ik eerst de eerste aflevering voor de tweede maal bekeken, wat bijzonder hielp, en toen de tweede gezien. 

Een van de zussen heeft uitgevonden dat hun oude vader (70) al jaren een relatie heeft met een andere vrouw en een zoontje van acht. Ze willen hun moeder niet op de hoogte stellen maar wat moeten ze ermee? Veel gedoetjes en onderlinge complicaties, maar ook veel lachen. 

Dagje dwalen

Diana heeft na haar pensionering haar auto weggedaan en doet nu alles met het OV. Om te gaan wandelen spreken we af bij NS-station Bussum-Zuid, dat met de trein heel wat eenvoudiger te vinden is dan met de auto. 

De weg vinden is eigenlijk wel het thema van de hele dag. We wilden eigenlijk over de Westerheide lopen maar blijken richting 's Graveland te gaan. De andere kant van het spoor.

De wandelkaart die verspreid wordt voor Bussum-Zuid en omgeving is niet te volgen. Routepaaltjes zijn ook niet te vinden in de buurt van het station. Ze zouden wat houvast kunnen geven. Waar de TOP-locatie vlak bij het station (Toeristisch Overstap Punt) is is een raadsel. Op die locaties hangen meestal overzichtelijke kaarten met een keur aan wandel- en fietsroutes. Voor de zekerheid heb ik een ouderwetse wandelkaart meegenomen, maar die biedt hier geen soelaas. 

Maar ondanks alles slagen we erin om bij 's Graveland te geraken en weerom. 9,9 km.

Zo is Zuilen

Het is altijd feest als ons buurtkrantje weer in de bus valt. Meer en meer valt op hoe we hier thuis zijn geraakt. Tien jaar alweer. We kennen de meeste mensen die geportretteerd zijn. Op de cover staat de Prinsentuin, waar ik mijn eerste jaren hier geholpen heb invade tuin. De meneer is Peter. Hij was er toen ook als. Hij is een oud-boekenvakker, was heel lang de manager Boeken bij de Bijenkorf. Hij deed snoeien en zijn vrouw deed kruidenplantjes poten. Er was toen altijd gedoe. Er was een supervrijwilliger die heel slecht was in communiceren en uiteindelijk ben ik ermee gestopt. De fietsenmaker staat er ook in met zijn zoon. Een jonge vrouw met hoofddoekje die aerobics heeft in de gymzaal van de school tegenover ons huis. Het is van 19-20 uur, wel een beetje vroeg. En een Koreaanse vrouw die helende massages geeft.

https://zoiszuilen.nl/wp-content/uploads/2025/02/ZoisZuilen-mag2025-1-feb-LR.pdf

Over-Holland

De zondagmiddagwandeling doen we in het Bos Over-Holland, een natuurgebiedje van Stichting Utrechts Landschap tussen Breukelen en Nieuwersluis. Het hoort bij een gelijknamig 'buiten' aan de Vecht, aan de overkant van de Straatweg, maar dat is niet toegankelijk. Ik ben er nooit zo enthousiast over, omdat het op een onduidelijk stukje langs de Rijksstraatweg ligt en er is daar geen plek om te stoppen of te keren. Op het parkeerplaatsje, dat je altijd te laat ontwaart, kunnen max zes auto's parkeren en echt niet meer. Keren en terug is ook een heel gedoe. Maar als je dat allemaal overleefd hebt is het er leuk. Veel sneeuwklokjes vandaag.

We doen ook nog even een loopje naar het kanaal, het Amsterdam-Rijnkanaal, waar een fietser- en voetgangerveerpont is van Breukelen naar Nieuwer ter Aar. Dat is ooit afgedwongen door de Heer van dit Buiten toen ze in de 19e eeuw dat enorme kanaal gingen graven. Ik weet te vertellen dat dat veer een paar jaar geleden toch uit de vaart is genomen vanwege een aanvaring met een vrachtschip. Die vrachtschepen op het kanaal hebben een enorm tempo.

Maar het pontje ligt er gewoon, dus ik klets geloof ik uit mijn nek. O nee, maar er zijn ontwikkelingen. Rijkswaterstaat wilde het pontje uit de vaart nemen, maar heel Breukelen en Nieuwer ter Aar stonden op hun kop en  u komt er een fietsbrug, zoals er al diverse zijn over het Amsterdam Rijnkanaal. Die bruggen moeten heel hoog zijn, vanwege de hoge containerschepen. In de wijk Oog en Al waar de Daphne Schippersbrug ligt is een heel schoolgebouw afgebroken en opgetuigd om de op- en afrit van de fietsbrug mogelijk te maken. Dat zal hier aan de Nieuwer ter Aar-kant ook nog een heel gedoe worden, want daar ligt de spoorlijn Amsterdam-Utrecht

RTV Utrecht: Strijd om pontje Nieuwer ter Aa beloond: er komt een nieuwe fietsbrug, pontje blijft voorlopig varen 

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3514480/strijd-om-pontje-nieuwer-ter-aa-beloond-er-komt-een-nieuwe-fietsbrug-pontje-blijft-voorlopig-varen #rtvutrecht

Lima bonen

Al twee keer deze week heb ik een witte bonen- ovenschotel gemaakt. Heb ik ineens zin in. En dan neem ik limabonen, gewone witte bonen vind ik te klein. Een klein blik is genoeg voor twee personen. Er zijn verschillende recepten voor, maar ze lijken allemaal op elkaar. Ui, knoflook, (vega) gehakt, paprika, prei, courgette. Blikje tomaten, zout, peper, paprikapoeder, evt chilisaus. En dan 25 minuten  in de oven met geraspte kaas erop. 

Eigenlijk lijkt het erg op de Mexicaanse bonenschotel, die is alleen met chilibonen en mais. En daar leg je ook nog maischips op en geraspte kaas, dus die is nog gevulder.

Hoe dan ook: Mmm!

https://www.jumbo.com/recepten/gegrtineerde-ovenschotel-witte-bonen-met-gehakt-spek-en-veel-groenten-1428629-7

Bezoekers

Normaal heb ik hier zo'n 200 bezoekers per dag, het aantal schommelt een beetje. Ik ben er wel trots op. Als het een tijdje onder de 100 komt ben ik teleurgesteld. Moet-ik-maar-stoppen, denk ik dan. 

Elke dag kijk ik naar de bezoekersaantallen. Kan me niet voorstellen wie die mensen zijn. Mijn zussen, vriendinnen, buren, wat mensen die hier toevallig verzeild zijn geraakt? Nu zijn het er al dagen rond de 2000. Daar kan ik me helemaal weinig bij voorstellen. Vandaag duik ik maar eens in de cijfers en dat relativeert het wel. Het overgrote deel zou uit Singapore, Frankrijk, USA komen. Rara politiepet.

Het komt goed

Een paar weken geleden kocht ik de bundel 'Het komt goed. De mooiste gedichten over geluk', samengesteld door Elisabeth Lockhorn. Ik koop tegenwoordig wel vaker een dichtbundel, op zoek naar dat gevoel van toen ik twintig was en ik gedichten die me aanspraken overschreef op een ansichtkaart en bij Marg door de bus gooide. 

Nu lees ik elke avond een paar. En ik herlees en herlees ze, opdat de woorden blijven hangen en ik het gedicht en de naam van de dichter onthoud.

Frans Kuipers, uit: 'Wolkenherderliederen'

Joke van Leeuwen, uit: 'Het moet nog ergens liggen'

C. O. Jellema, uit: 'Verzamelde Gedichten'

J.A.Dèr Mouw, uit: 'Volledig dichtwerk'

Judith Herzberg, uit: 'Beemdgras'

Flamingoplant

In het najaar tekende ik wat kamerplanten, geïnspireerd door het tuincentrum waar we met de Buurt Taxi kantoor houden, die ik heel mooi vond. Sindsdien loop ik er wekelijks doorheen, in de hoop inspiratie te vinden.

Peeq zei van de week dat ze mijn kerstkaartje zo mooi had gevonden. Dat was die van de kamerplant de meloenplant. Die hing nu bij haar op het toilet. Ze vond de tekening zo filosofisch. Daar begon ik helemaal van te glunderen. 

Nu probeer ik er weer een, de flamingoplant, maar oei wat is dat moeilijk.

Kanaries

Ik heb een nieuwe mevrouw in de Buurt Taxi, die van het Woonzorgcentrum naar het tuincentrum wil. Ze heeft van een overleden medebewoonster haat twee kanarie-pietjes overgenomen. Ze was bang dat de nabestaanden ze zo bij het vuilnis zouden zetten. De kooi is groot genoeg, heeft de dierenarts gezegd, maar de stokjes zijn van plastic en daar kunnen de diertjes hun nageltjes aan open halen. De dierenarts heeft hun nageltjes geknipt en nu gaat ze houten stokjes halen. Ze is heel heel blij met de vogels, ze zingen prachtig!

Op de terugweg vertelt ze verder. Ze heeft een erfelijke aandoening, maar daar wordt geen onderzoek naar gedaan. En Rutte als NAVO-baas maar veel verdienen. Een schande is het. Zij stemt al jaren Partij voor de Dieren.

Oranje

De voetbalvriendin en ik zijn dus niet bij de Nations League-wedstrijd Nederland-Duitsland in Breda, omdat we geen zin meer hadden in zo'n koude zit op de tribune. Het vroor tenslotte nog begin deze week, maar vandaag is het ineens 17 graden. Lente. Slechts één dag, maar wat een feest. Dus na een lange Europa League-voetbalavond donderdag (met AZ, Ajax en Twente) nu nog weer een voetbalavond op vrijdag met de Leeuwinnen. Iedereen heeft er zin in. En Lineth Beerensteyn is de ster van de avond. Zij scoort twee maal. 

De voetbalvriendin en ik hebben al wel weer kaartjes voor Nederland-Oostenrijk op 4 april in Almelo. Omdat die wedstrijden zo laat zijn (tot 23u) gaan we een nachtje slapen in Delden.

Ten afscheid

Het einde van het driedaagse minitripje komt in zicht. Peek en ik zijn het erover eens dat het een superformule is. Helemaal uit je gewone doen. Het is maar twee nachtjes maar het voelt als een week weg. 

We zijn erg tevreden met onze onverwacht luxe hotelkamers en het rijke ontbijt, maar één minpuntje moeten we wel even kwijt bij de receptie: dat het zo ontzettend warm op de kamer is, en dat wij niet hebben kunnen ontdekken hoe de temperatuur te regelen is. Er is vloerverwarming én een radiator. Die laatste hebben we natuurlijk meteen uit gezet, maar we deden de balkondeur ook maar een eind open. De temperatuur had u kunnen regelen met de airco, zegt de receptioniste, maar ze begrijpt dat het niet voor iedereen duidelijk is hoe die werkt.

Dan gaan we nog naar de vuurtoren van Ouddorp op Goeree Overvlakkee. Om daar nog af te kikken. Helaas is die vuurtoren niet te bezoeken. Het mist en miezert. Grijs en beige. Er is en, strand, afgeslagen duinen. Er is bijna niets en niemand. Zeker geen strandtent. Leeg. Wat eerder dan de bedoeling was gaan we weer naar huis.

Te Renesse

Vandaag lopen we een rondje richting Burg Haamstede. Het is een afstand die ik al een tijd niet gedaan heb en dat voel ik na afloop wel aan alles. Au au. Maar dan kan ik in mijn viersterrenligbad een beetje liggen genezen. 

Het is prachtig hier. Nooit geweten. En zo dichtbij. Het is maar anderhalf uur rijden. Het strand is héél breed en gaat over in een enorme zandbank die trouwens heel verraderlijk schijnt te zijn. Als het vloed wordt schijnt binnen een kwartier het strand vanaf de zandbank niet meer te bereiken te zijn. En gevaarlijke stroming dan. Dus overal waarschuwingsborden om de zandbank NIET op te gaan. Ondertussen strekt zich voor je een oneindige zandvlakte uit. 

Afgezien van dat enorme strand is het heel afwisselend landschap. Duingebied, bos, heide. In de duinen passeren we vlakbij twee reeën. En een roodborstje.

19.000 stappen. 13,5 km.

Naar Renesse

Ik ben met Peeq naar Renesse. Schouwen-Duiveland. We logeren in het Badhotel. Het is prachtig weer en het dorp is nog vrijwel leeg. Je kan je voorstellen dat het hier 's zomers overloaded is met toeristen. Nu niet. Het strand is breed en leeg en mooi. Er ligt een zandplaat tegenover de strandovergang vol met zeehonden. 

Na de eerste lange zonovergoten strandwandeling dineren we bij een restaurant op een huisjespark. Héél erg lekker.  

Het Romantik Badhotel waar we verblijven is heel deftig en smaakvol viersterren. Ik was via Voordeeluitjes.nl op zoek gegaan naar aanbiedingen voor single reizen, waarmee ik indertijd met Will fantastische tripjes gemaakt heb. Maar nu betaal je voor een kamer in je eentje gewoon voor twee. Ik heb er nog over gebeld, maar de juffrouw van voordeeluitjes kon er niets aan doen. Hotels vullen zelf hun aanbod in. Toen ben ik via Booking gaan zoeken naar 2 kamers voor elk 1 persoon en heb ik maar het best betaalbare aanbod genomen.  eenpersoonskamers zijn doorgaans onooglijke pijpenlaatjes met een eenpersoonsbedje. Ook best. 

De avond voor vertrek krijgen we nog het aanbod om voor €25 per nacht extra te upgraden naar een betere tweepersoons kamer, maar dat doen we lekker niet. Uiteindelijk krijgen we in het hotel een gratis upgrade naar elk een eigen chique tweepersoonskamer met alles erop en er aan. Het is een viersterren hotel dus alles even deftig. Vloerverwarming. Ik had nog een kruik mee voor het geval dat, maar dat is echt niet nodig hier. Peeq stuur een appje naar haar Joost, die schrijft: 'Ik kom er onmiddellijk aan.'

Er zij licht...

Geen idee hoe lang dit koude zonnige weer gaat aanhouden, dus we gaan maar gauw naar buiten voor de broodnodige lichtkick. 

Het is weer héérlijk bij de Westbroekse Zodden. Wel waait er een snerpende oostenwind, maar dat moet dan maar.

Farioli (2)

Ik was niet zo tevreden over de Farioli van eerder deze week. De zwarte fineliner was te dik en te vet, de waterverf liep uit... Vanochtend maar eens opnieuw met de bruine fineliner. Een stuk subtieler nu. Hoewel misschien wat veel eer, twee tekeningen. 

Werk ohne Autor

Gezien: de Duitse film 'Werk ohne Autor' (ook wel 'Never Look Away'). Gemaakt in 2018. Regisseur Florian Henckel von Donnersmarck. Die maakte ook de film 'Das Leben der Anderen', over de stasi-praktijken in de DDR: iedereen die iedereen in de gaten hield. Uitgezonden door de VPRO. Gezien via NL Ziet. 

De film gaat over een Duitse kunstenaar Kurt Barnert, opgegroeid in de Nazitijd in en bij Dresden, in eerste instantie tot kunstenaar opgeleid in de DDR, maar in 1961 gevlucht naar West Duitsland naar Düsseldorf, waar hij naar de kunstacademie gaat.

Het verhaal van de film is geweven rond het levensverhaal van de Duitse kunstenaar Gerhard Richter, hoewel dat nergens benoemd wordt. De Bayerische Freundin wilde het afgelopen halfjaar steeds met me naar Düsseldorf naar de overzichtstentoonstelling van Gerhard Richter, maar het kwam er steeds niet van en nu is hij voorbij. Zij zei steeds dat hij de belangrijkste Duitse kunstenaar is, maar ik had maar weinig beeld. Allemaal grote duistere grijs zwart witte schilderijen, net als Armando, het trok me niet erg. Nu ik deze film gezien heb, heb ik wel spijt. Als ik de film eerder had gezien was ik zeker gegaan.

De film duurt ruim drie uur, maar is niets te lang. Boeit van begin tot het eind. Hij begint met een scène dat Kurt in 1937 als jongetje samen met zijn lievelingstante in het prachtige Dresden een tentoonstelling over Entartete Kunst bezoekt. Die tante is mooi en getalenteerd, maar heeft ook psychische problemen (wat zich uit in dat zij naakt piano speelt) en zij wordt opgesloten en uiteindelijk vergast. De SS-arts die die tante opsluit, steriliseert en uiteindelijk vergast wordt later zijn schoonvader.  

Friday Night

Elke keer als het wereldnieuws weer op zijn kop staat kijken we de hele avond tv. Journaal, Nieuwsuur, Café Kockelmann. 

Ik schrijf hier over mijn kleine dagelijkse  dingen, maar natuurlijk zijn de nationale en internationale politieke ontwikkelingen voortdurend in je bewustzijn. Je staat erbij en kijkt ernaar..

Het is zo krankzinnig dat er elke twee weken weer een nieuw duizelingwekkende wending is of verwacht wordt, bijvoorbeeld dat het kabinet valt, maar nee. Deze week is het Trump die met Poetin al gebeld heeft over 'vrede' in Oekraïne, en vice-president Vance die bij een NAVO-top in München aankondigt dat de USA zich terugtrekt uit Europa/Navo. Je zou haast Israël en Gaza vergeten. En dan gaat de volgende dag het gewone dagelijkse leven weer door. We zijn zeer te spreken over Café Kockelmann. 

We zijn een beetje verbaasd dat zijn brutale bolle side-kick Thomas van Groningen er niet meer is. Geen uitleg. Hij is vervangen door Mats Akkerman, een frisse leuke jongen.

Farioli (1)

Ajax wint nu weer zo lekker, dat ik maar weer eens een voetbaltrainer ga tekenen. We weten niet hoe lang hij blijft, volgens Bobby is er al weer interesse voor hem vanuit Italië. 

Er zijn niet zoveel trainers die ik leuk vind. Het is toch wel een typisch slag. En als ze niet succesvol zijn zijn ze zo weer ontslagen. Dus dan kijk ik het even aan en dan zijn ze alweer weg. Of ze hebben een glimmende kale kop. Of het zijn een beetje kinkels. Of ze zijn wel mooi, maar nog niet succesvol. Ik zou natuurlijk ook de commentatoren/analisten kunnen gaan doen.

Klasje

In de trein van Utrecht naar Alkmaar beland ik in een klas ROC-studenten. Ofzo. Zij gaan een dagje naar Amsterdam. 

De leerlingen hebben om de beurt een kennismakingsgesprekje met een juf. Ze zitten pal achter mij en praten tamelijk luid. Een Irakees meisje dat nu twee jaar in Nederland woont en geen idee of en wanneer ze en officiële 'status' krijgt. Ze is hier met haar broer. De rest van de familie woont nog in Irak. Ze is de jongste uit een groot gezin. Het is wachten wachten wachten op haar status. Ze wil graag doktersassistente worden. Haar ouders zouden hier graag komen. Het was daar genocide. Ze zegt het woord genocide wel vijf keer. En je denkt aan de politiek in Den Haag. De wereld. 

Volgende gesprekje. Een meisje uit Brazilië. Haar moeder woont al twee jaar hier. In die tijd woonde zij bij haar opa en oma. Die mist ze nu erg, maar ze bellen elke dag. Wonderlijk luide gesprekjes. Wat ze lekker eten vindt. Wat ze het meest missen uit het land van herkomst. 

De andere klasgenoten bespreken de verkiezingen in Duitsland. 'Mijn moeder heeft nooit gestemd. Maar nu gaat ze wel stemmen. Dat die vrouw niet aan de macht komt.' Alice Weidel van de AfD.

Sport

En nu? Ik ben in een winterdepressie gestort en heb de gymnastiek (weer) opgezegd, per heden, ik heb zo ontzettend geen zin, dat ik tegen mezelf moet zeggen dat ik ook niet hóef.

Om dat weer goed te maken ben ik me aan het oriënteren op QiGong. Er is in onze wijk echter geen aanbod voor QiGong, dan moet je naar Oost of naar Zuid. Twintig minuten fietsen beide adressen. Er is ook op zaterdagochtenden buiten QiGong, in Hoograven. Gratis. Dat vind ik mooi, maar daar is het nu echt geen weer voor.

Het is dat ik op maandagen 25 dozen vol maaltijden bezorg. Dat is ook een soort work out. Auto in auto uit. Doos met maaltijden pakken, naar de voordeur, al dan niet via het trappenhuis... maar ik moet daarnaast natuurlijk wel iets extra's aan sport blijven doen. 

Ook oriënteer ik me maar eens op zwemmen. Het is al heel wat jaren geleden dat ik 's avonds ging zwemmen in zwembad De Kwakel, na 21u is het er helemaal niet druk. Dan zijn er in de banen wel veel fanatieke hardzwemmers, en tot die categorie behoor ik zeker niet. Je hebt er ook seniorenzwemmen wat ik vrij stom vind maar ja. Reëel zijn. En vrij zwemmen in het warmwaterbad oftewel het Doelgroepenbad. 

Kameroense kip

Tegenwoordig krijg ik bijna elke maandag een paar 'reserve-maaltijden' mee van de maaltijdbezorgdienst. Helaas kunnen we ze meestal niet eten, omdat ze niet glutenvrij zijn, en dan geef ik ze aan de buren die er heel blij mee zijn. Maar vandaag zit er ook een Kameroense kipschotel bij met rijst en spinazie, en die mag Bobby wel. 

Ik heb weer wat misverstanden met de bezorgservice. Had ik daar al over geschreven? Ik geloof het wel. Ik kreeg steeds zes koeltassen mee (waarin zes dozen per tas) terwijl toch duidelijk in het systeem staat dat ik er max 5 wil. Hoe moeilijk kan het zijn? Maar dat konden ze niet beloven. Dus heb ik mijn max naar 4 veranderd, waarna ik steeds 5 koeltassen kreeg. Maar vandaag krijg ik echt maar 4 koeltassen en niet eens vol, dus na twee uur ben ik al klaar. En ik mis de helft van mijn route. En de helft van mijn wekelijkse personages. Dat is nou ook weer niet de bedoeling.

Ik ben echt gehecht aan mijn personages. Zo is er een oude meneer die heel slecht schijnt te horen. Hij krijgt elke week in zijn eentje twee dozen, dus van eten houdt hij nog wel. Hij hoort de bel niet, maar als ik op zijn raam tik schrikt hij wakker en doet hij de deur open. Ik vertelde dat laatst aan zijn schoondochter, die zei dat hij niets hoorde en dat er binnen allemaal alarmbellen en lampen afgaan als je aanbelt in de hoop dat hij iets gewaar wordt. Nou, zeg ik, op het raam tikken hoort hij wel hoor. Nee zegt ze, dat hoort hij niet. Wel, zeg ik, dat hoort hij wel. Vandaag hoort hij het wel.

Vandaag heb ik ook een nieuwe mevrouw in een villa die helemaal afgesloten is met volautomatische hekken en alarmen. De mevrouw komt uit de garage hollen die ze ook met een afstandsbediening heeft geopend. Pff. Wat een vesting, zeg ik. Ze geeft geen sjoege. Zit ik in de auto. zie ik dat ik haar twéé dozen had moeten geven. Moet dat hele tafereel met die hekken en die garage nóg een keer over.

En de laatste mevrouw, die altijd zingt van vreugde als ik aan de deur kom, die vraag ik of ik alsjeblieft even van haar toilet gebruik mag maken. Op mijn normale route heb ik een serviceflat met een gastentoilet gevonden, waar ik elke week een sanitaire stop maak, maar dat adres staat vandaag dus niet op de lijst. Natuurlijk mag ik. En kom je daarna even binnen, vraagt de blije mevrouw. Ik heb een nieuwe pup! Een kleine Lassie. O! 

Open Sing-In

Ik had een advertentie gezien van een Open Sing-In in een buurtcentrum in Leidsche Rijn onder leiding van ene Froukelien. Er zou ook een Hongaarse zangeres meedoen en ons een Hongaars liedje leren. Ik had de Limburgse vriendin uitgenodigd die in een Hongaars koor zingt. Zij wil wel mee. Volgens mij heb ik ooit een avond met deze Froukelien enorm doorgehaald in café Het Gegeven Paard onder Tivoli/Vredenburg. zij was een goeie vriendin van Bobby's toenmalige collega Kitty. Gelachen dat we hebben. Kitty heb ik al in geen jaren gezien. Reden genoeg dus om hier te gaan kijken.

Het is een enorme belevenis. We hebben vooraf al een kwartier extra reistijd ingeruimd vanwege het verdwalen, want Leidsche Rijn is best moeilijk als je het niet kent. Er zijn ruim dertig mensen bijeen: de dirigente, een pianiste, de Hongaarse zangeres met man en dochtertje en allerlei moeilijk te duiden mensen. Niet allemaal geoefende zangers, zeg maar. Buurthuis. De dirigente geeft mij een hand en ik vraag haar of ze die avond lachen toen jaar geleden nog herinnert en inderdaad, mij weet ze niet meer maar dat lachen herinnert ze zich wel. En kijk, wie komen daar binnen? Kitty en haar man Rinke. 

Mijn Limburgse vriendin kent ook alweer twee mensen en zij netwerkt met de Hongaarse zangeres om haar binnen te harken bij haar Hongaarse koor dat ook wel wat vers bloed kan gebruiken. Dus we socialiseren ons het leplazarus.

Het is een echte buurthuis-belevenis. Community-singing. We zingen een kinderliedje, een popliedje, een operaliedje, een Hongaars liedje. Van alles wat. Er is ook een verlegen meneer met een stem als een klok die graag opera zingt. Ze noodt hem op het podium. En als we 'zeven dagen lang' zingen van Bots waan ik me helemaal in de jaren zeventig toen iedereen nog links was.  

Kitty herinnert zich die avond in Het Gegeven Paard ook nog goed. 'Je woonde nog maar kort in Utrecht en had er een beetje een hard hoofd in. Maar na die avond zei je: Als ik in Utrecht zo hard kan lachen, dan moet het wel goed komen.'

Het avondje uit: sept 2015: https://lucietheodora.blogspot.com/2015/09/inburgeren.html?m=1

Naar het Amsterdamse Bos

Vandaag mis ik Amsterdam enorm. Waarom zou ik gaan? Bijna niemand woont er nog. Will is overleden, Hani501 woont in Heeg, Reenske in Elspeet... Ik besluit de voetbalvriendin te appen of zij zin heeft om naar het Amsterdamse Bos te gaan. Sneeuwklokjes zoeken.  

'Wat vind je zo speciaal aan het Amsterdamse Bos?' vraagt ze. 'Alles', zeg ik 'De ruimte. De afwisseling. De mensen. De lanen. De herinneringen. Dat ik hier met mijn hond Dino liep. Dat ik hier met Will liep. Dat de vliegtuigen zo laag overvlogen. Het hondencafé 'Chez Favié'. De geitenboerderij. De kersenbloesemtuin. De Bosbaan'.

De voetbalvriendin begint graag gesprekjes met hondenbezitters. Vooral met mensen met teckels. 'Wat ìs dat?' vraagt ze dan. 'Een teckel?!? Wat bijzonder! En wat ontzettend lief'. En dan lopen die mensen helemaal leeg over hun tekkel.

We bespreken de komende wedstrijden van de Oranjeleeuwinnen. 4 april gaan we naar Almelo.

Dagen van zand

Eind november woonden Dia en ik onze laatste voetbalwedstrijd van de Oranjeleeuwinnen bij in Het (Sparta-) Kasteel in Rotterdam. Het was zo ijzig koud op de tribune dat we maar een winterstop hebben ingesteld. Maar voorafgaand hadden we een topuitje naar de Kunsthal en een Libanees restaurant in Delfshaven. In de Kunsthal aangenaam verrast door de tentoonstelling van Aimée de Jongh, illustrator. Striptekenaar. Graphic novels. Ik vond het fantastisch. In de collectie van de bibliotheek van Utrecht was maar één titel beschikbaar, die ik meteen bestelde. Vandaag kwam die binnen. Dagen van Zand, over de zandstormen in de jaren dertig in de binnenlanden van de USA, met name 1934 en 1935. De Dust Bowl. Ze heeft er drie jaar aan gewerkt. Heel mooi boek. Prachtige tekeningen.

Het vertelt het verhaal van een jonge fotograaf die voor een fotoagentschap gaat werken en naar Oklahoma wordt gestuurd om de effecten van de gigantische en jaren lang durende enorme zand- en stofstormen in beeld te brengen. Het was vreselijk. John Steinbeck schreef er beroemde romans over. Er zijn enorme archieven met foto's uit die apocalyptische periode. Die heeft zij ook allemaal geraadpleegd. 

Haar boeken worden wereldwijd uitgebracht en verkocht. In Frankrijk en België, waar veel meer markt is voor graphic novels, is deze Aimee de Jongh een echte ster. 

 

De appelboom

Het is dat eindelijk de zon weer wat schijnt dat ik wel weer naar de tuin wil. Bij AH was ik al een van de tuinbuurvrouwen tegengekomen die de snoeicursus had gevolgd. Zij had afgelopen dagen de appelboom gesnoeid. Dat moet in januari/februari moeten, vóórdat de appelsappen gaan stromen. Ongetwijfeld heb ik dat vorig jaar ook uitgezocht en geconstateerd, maar het is het soort dingen dat ik vergeet.

Bobby heeft de grote snoeischaar van Colette mee naar huis genomen en scherp geslepen, dus die neem ik even mee om uit te proberen. Zelf werk ik liever met een kleine snoeischaar, maar dan moet ik op de trap of de picknicktafel klimmen en de grond is nogal drassig. De grote snoeischaar is heel zwaar, boven je hoofd werken. Maar na een uur of wat ben ik toch weer tevreden. 

Het gas doet het gelukkig ook weer. Ik ben vergeten of ik daar propaan of butaan heb, maar een van beide doet het niet onder het vriespunt. Butaan dus, is niet geschikt voor de wintermaanden. Propaan wordt pas onbruikbaar bij -44 graden. Zoiets is ook aan de hand met batterijen, van de fiets of van de radio. Die van de radio zijn leeggelopen ofzo door de vorst. Het is niet minder dan -3 of -4 graden geweest, maar blijkbaar lopen batterijen dan leeg. Heel leerzaam, een volkstuin.

Te Egmond aan Zee

In juni vorig jaar had ik Zwager3 voor zijn verjaardag een dagje naar Egmond beloofd: een bezoekje aan de abdijwinkel waar hij dan een boek mag uitzoeken, een gebedsdienst bij de monniken, een lunch aan het strand en een strandwandeling. 

Het kwam er steeds niet van, maar vandaag is het eindelijk zo ver, en het is een topuitje. Stralend zonnig weer, wat je vooral aan het strand merkt. Hij vindt het boek 'Chinees denken', en ik 'Het komt goed. De mooiste gedichten over geluk', verzameld en samengesteld door Elisabeth Lockhorn die ook de biografie over Andreas Burnier schreef.

Door de jaren heen heb ik diverse malen gelogeerd in dit klooster, zowel en groupe als individueel, heel fijn, dus het voelt een beestje weemoedig om er slechts twee uur te zijn en dan weer weg te gaan. Dat wordt wel weer goed gemaakt met een lekkere lunch en een stralende strandwandeling. Ongelofelijk. 

Signal

Toen Signal kwam (in 2019 ofzo) was ik er als de kippen bij. Maar bijna niemand anders was/ging op Signal en de mensen die er principieel op zaten en Whatsapp meden, werden in de communicatie vaak vergeten. Als iemand mij al via Signal een berichtje stuurde dan zag ik dat vaak niet. Het had er ook mee te maken dat ik alle meldingen van mijn telefoon had gehaald, om niet telkens afgeleid te worden. Met die appgroepen is dat nogal aan de hand. Ping! Ping! Ping! 

Maar nu ik een nog steeds wat tegenstribbelende smartphone-gebruiker in huis heb wordt een en ander toch weer heroverwogen. Vanwege Marc Zuckerberg weigert Bobby Facebook en Whatsapp, dat geldt voor steeds meer mensen. In elk geval zit hij nu met zijn zus op Signal. Bij haar op het werk zit nu iedereen op Signal, zegt ze. Je moet het gewoon uitdragen. Nou goed, ik dan ook maar. 

Ik heb ook al gehoord van families die vanwege één principieel familielid overgestapt zijn. Zelf twijfel ik nog een beetje, want twéé berichtenschermen is ook weer zo wat, maar nu weet ik de oplossing: voorlopig sta ik 'meldingen' van Signal toe. Niet een geluidje, maar wel een beeldje. 

De Wit en de Brit

Gekeken naar de VPRO-miniserie 'De Wit en de Brit'. Tim de Wit is ineens een nieuwe ster aan het tv-firmament. Hij presenteert ook 'Bar Laat' waar ik bijna nooit naar kijk mede omdat het me ergert dat Sofie Hilbrand en Jeroen Pauw de aankondigingen net zo belachelijk snel doen als indertijd Matthijs van Nieuwkerk in DWDD. Je kunt het niet eens verstaan, zo snel. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat vrijwillig doen, ze onderwerpen zich aan het format. Tim de Wit is nieuw daar en doet het niet. Hij is vers en oogt nog tamelijk naturel. Prettig.

Wie herinnert zich hem niet van de Brexit-periode. Van het referendum tot de werkelijke Brexit duurt vier jaar en als correspondent te Londen was hij vrijwel dagelijks in het Journaal te zien. Nu gaat hij terug om met de Britten te praten hoe hun leven is veranderd. Vrienden, ex-dates, mensen op straat, mensen in de gezondheidszorg, een oud tabloid-journalist, Verpleegkundigen uit Nigeria, bewoners van een klein stadje in Wales. 

Het zijn drie afleveringen en natuurlijk heb ik ze weer alle drie achter elkaar gekeken.

Nieuw Rooster

Bij de Buurt Taxi werkten we tot afgelopen vrijdag met een werkrooster in een gedeeld Excel-sheet, waar alle medewerkers met een toegangscode in konden, maar er ging wel eens wat mis. Ik was slechts gebruiker dus wat er onderliggend allemaal fout ging weet ik niet, maar met zekere regelmaat werden er weer nieuwe inloggevens rond gemaild.

Donderdag was er blijkbaar zoveel mis, dat de directie er helemaal niet meer in kon. En deze organisatie hángt op het rooster. Zo'n dertig à veertig mensen die allemaal één of twee dagdelen per week rijden of centralist zijn. Afgelopen vrijdag kregen we ineens een mailtje met een link naar een nieuw programma: 'Het Rooster', speciaal voor vrijwilligersorganisaties. Tevens een app. Wat een onrust. Je moet echt de stemmetjes in je hoofd te lijf die zeggen: 'Dat is vast moeilijk'. 'Dat kan ik vast niet.' 

Ik heb al lang geleerd dat ik zoiets meteen moet gaan doen, want misschien is het gewoon heel gemakkelijk en gebruikersvriendelijk en dan zouden al die muizenissen voor niets zijn. Dus nu zit een aantal fanatiekelingen zichzelf opnieuw in te roosteren. Soms op momenten dat er in het oude rooster iemand anders ingeroosterd stond. Dus verwarring alom. De kwestie is nu: welk rooster geldt nu: het oude of het nieuwe rooster? De instructies zijn tegenstrijdig

Pannenkoekenplant

Het is erg leuk en om de Zen-Zien-tekeningen in te kleuren. Ik maak een scan van de schets en een printje, zodat de oorspronkelijke tekening ook blijft bestaan. Ik vind het werkje verrassend los en speels van touch

Zuurkool met appel en brie

Een verrassende vegetarische zuurkool gevonden en gemaakt. Terwijl de aardappelen koken, voor de puree, uiteraard half om half met selderijknol, bak je een uitje en de zuurkool. Daar gaan dan stukjes appel en walnoten door, en de puree. Het geheel gaat een half uur in de oven met plakjes brie, appel en walnoot bovenop. Erg lekker.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/zuurkool-met-appel-en-brie/

Zen Zien Tekenen

Vandaag tekent het maandelijkse Zen-Zien-Tekengroepje in in tuincentrum Abbing in Zeist. Ik vind het leuk. Het is zo klein en toch is het avontuurlijk. Met je tekenblokje in een openbare ruimte gaan zitten tekenen vergt best een beetje moed. Ik heb in het cafeetje aan een tafel gezeten en steeds een ander plantje gepakt om te tekenen. Mensen tekenen vind ik ongemakkelijk, die vinden ongevraagd getekend worden niet fijn. De eerste keer in de bibliotheek van Amersfoort tekenden we elkaar. Dat was leuk.

De juf van het clubje (ze is er niet altijd bij, vaker niet dan wel, heb ik begrepen) vindt dat we niet aan het eind de tekeningen aan elkaar moeten/hoeven laten zien, omdat het niet om het resultaat gaat maar om de meditatie. Maar wij van het clubje vinden het zelf wel leuk om te (laten) zien.

Thuis ga ik alles inkleuren. Ik kan het niet laten.