Les Ardennes

We gaan een huisje zoeken in de Ardennen. Ik vind huisje zoeken niet eenvoudig. Waar moet je beginnen? Jarenlang gingen we naar Landal-parken die in november enorm aantrekkelijke aanbiedingen hadden, maar die hebben we nu allemaal wel gehad. De een is leuker dan de ander. Een park - Village Gottales bij het dorp Trois Ponts - had een geweldig leuk rond torenhuisje maar het dorpje was niet heel leuk. Eén restaurant slechts en alleen in  het weekend open. Je moet echt rekening houden met mogelijk slecht weer. Een houtkachel doet wonderen.

Nu heeft Bobby behalve Landal ook Roompot, Centerparks en een paar Belgische Ardenner-parken vooronderzocht, maar steeds als ik me in die huisjes/parken mist en regen voorstel, tenslotte is de kans daarop groot in de herfst, dan word ik een beetje mismoedig. De afmetingen en inrichting van die huisjes zijn knap karig. De 'aanbiedingen' zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, die bedragen inmiddels minimaal 500 euro per week. En meer dus.

Dus vanmorgen ga ik toch nog maar even bij Airbnb zoeken op 'Ardennen'. Dan kom je ook uit in Noord-Frankrijk. Daar zijn echt leuke huizen bij. Wel weer tikje duurder, maar echt gezellig. Er zit ook een watertoren bij, maar die is zo raar ingericht, een woonkeukentje met daar boven twee slaapkamers, dat doen we maar niet. We verdienen toch echt wel gezellig. Eind van het liedje: we boeken een groot kleurig huis van ene Annie in het dorpje Léglise in de buurt van Arlon.

De terugreis

Gezien: de film De terugreis met Leny Brederveld en Martin van Waardenburg als oud echtpaar Maartje en Jaap die al meer dan 50 jaar bij elkaar zijn. Ze hebben (in het echt) net de prijs voor de Beste Film 2024 gewonnen op het Nederlands Film Festival. En de film staat op Netflix. Sla je slag, zou ik zeggen. Heel geestig en ontroerend. Ouwe mopperkonten die niet mét en niet zonder elkaar kunnen. Zij is nog wel actief maar hij zit alleen maar voor de tv naar nieuwsbulletins te kijken. Dan komt er een kaartje van een oude Spaanse vriend, dat hij niet lang meer te leven heeft en of ze nog even langs komen. Dat wil Maartje. Ze is vastberaden. En dan gaat Jaap maar mee. Het is een heerlijke road movie. De wereld is al lang hun wereld niet meer. Ze zingen liedjes in de auto van cassettebandjes. Maartje is langzaam aan het dementeren en oude mopperaar Jaap doet alles voor haar. Want wat moet hij zónder haar. Ja, heel mooi.

Dag Hammarskjöld

We gaan naar de Woudkapel omdat ze er een 'dienst'  hebben over de Zweed Dag Hammarskjöld, de eerste bijeenkomst in een reeks over moderne profeten en mystici. Hij was een beroemde diplomaat in dienst van de Verenigde Naties in de Koude Oorlog en hij is in 1961 omgekomen bij een vliegtuigongeluk in Afrika. Postuum kreeg hij de Nobelprijs voor de vrede. Bobby heeft drie edities van zijn (postume) boek Merkstenen in de kast staan. In Zuid-Zweden hebben we in 2018 zijn buitenverblijf bezocht, dat nu een museum is. De meditatiecirkel bij dat huis maakte diepe indruk op me. Mij staat bij dat hij daar met diverse regeringsleiders tijd heeft doorgebracht, in stilte, maar ik vind dat nu op Internet niet terug. Ik vind het een onbegrijpelijk boek, dat Merkstenen. Misschien is het wel heel diep, maar bij mij komt het niet binnen. 

Van tevoren zie ik een beetje op tegen de bijeenkomst omdat ik gelezen heb dat we in subgroepjes uiteen zullen en praten over iets wat ons raakt bij Dag. Mij raakt helemaal niets, namelijk.

Maak ik kom te zitten naast een Friezin, Akke, en wij krijgen een bijzonder geanimeerd gesprek. Eerst moeten we de ander wat vertellen wat ons getroffen heeft in de inleiding - en de ander mag luisteren en niets terugzeggen. En dan doen we de oefening met de repeterende vraag. De vraag luidt: wat betekent vrede voor jou? Je stelt de vraag aan de ander, die geeft een paar regels antwoord, dan zeg je dank je wel en dan stel je de vraag opnieuw. Dat is een bijzondere ervaring, je komt in een heel andere laag.

Daarna praat ik bij de koffie nog een half uur door met Akke. 

Blog in juli 2018: 
http://lucietheodora.blogspot.com/2018/07/mysticus.html?m=1

Wicked Little Letters

In december 1918 verhuisde Rose Gooding met haar man Bill naar badplaats Littlehampton en raakte ze bevriend met haar buurvrouw Edith Swan. Het was wel een atypische vriendschap, want de zeer gelovige Swan en haar wilde, grofgebekte buurvrouw hadden maar weinig met elkaar gemeen. Toch trokken de twee toch naar elkaar toe, totdat een ruzie een wig dreef. En toen begon de onrust in het dorp.

Dit (waargebeurde) verhaal vormde de inspiratie voor de komedie Wicked Little Letters (2023), te zien op Netflix. De oerchristelijke spinster Edith wordt gespeeld door de geweldige Olivia Colman. We kijken naar het Engeland van de jaren 20, waar alles een beetje modderig en bruin is en waar de buren alles van je weten omdat de muren zo dun zijn en iedereen smult van roddels.

Nadat Rose en Edith ruzie kregen begon Edith anonieme brieven te ontvangen waarin ze werd uitgescholden voor de meest obscene dingen. En op een gegeven moment moest het hele dorp eraan geloven. De politie verdacht de wat losbandige  Rose en arresteerde haar, zonder enig bewijs. En dan wordt het een film over vrouwen die vechten tegen onrecht in een rechtssysteem dat hen structureel uitsluit en niet serieus neemt. Maar de personages zijn nogal stereotiep, zodat je het verhaal niet erg serieus neemt. Maar Olivia Colman en Jessie Buckley spelen zo goed dat het desondanks een plezier is om naar te kijken.

Voorbij Tienhoven

De kunst van het kijken en het zien. Ik was het een beetje kwijt, maar het komt weer terug. 

Gepubliceerd

Zwaze vindt mijn stukje over het Singer blijkbaar zo leuk dat ze het vanmorgen meteen publiceert. Yes. Deze week is productief (werken, fietsen, schrijven, tekenen). Dat vind ik fijn. Niemand dwingt mij. En toch lig ik ik ook nog heel wat op de bank. 

https://www.museumkijker.nl/een-nieuwe-kijk-op-singer-laren-focus-verzamelaars-en-vrouwen/

Fietsen

Je kunt tegenwoordig niet erg vertrouwen op de weerapps en de buienradar, de voorspellingen veranderen per uur, maar ik waag het erop en fiets naar Hilversum via de Maarsseveense Plassen, Oud-Maarsseveen en Tienhoven. Geweldig avontuurlijke luchten. En nauwelijks tot geen regen. Kopje koffie met Zus&Zwager1 bij het voormalig sanatorium Zonnestraal. Echt een mooie dag.

Een nieuwe kijk

Naar het Singer Museum in Laren. Altijd weer een feestuitje. Ik mopper er wel eens op dat daar altijd hetzelfde hangt maar net iets anders gegroepeerd, maar het is zo mooi dat dat niet echt erg is. Nu zijn er een nieuwe tentoonstelling: 'Een nieuwe kijk'.

Ik vind het knap om elke keer weer een nieuwe insteek voor al die de beroemde werken te vinden en steeds weer de (oude en nieuwe) bezoekers te trekken. Deze tentoonstelling licht beeldbepalende verzamelaars uit (naast Anna Singer ook het echtpaar Groeneveld-Woerlee, Renée Smithuis en Els Blokker-Verwer), én de rol van vrouwen in de kunstwereld, of ze nu maker, model, verzamelaar, schenker, opdrachtgever of professional zijn.

Singer Laren heeft op dit gebied nog heel wat stappen te zetten. Ze geven dat toe en doen er wat aan. In deze expositie maken we kennis met een aantal bijzondere en vooruitstrevende vrouwen, onder wie als Else Berg, Gertrud Leistikow, Charley Toorop, Suze Robertson, Edle Alma-Saxlund, Lizzy Ansingh, Hetty Broedelet-Henkes, Constantia Arnoldia Balwé, Jo Koster.

Er zijn zowel publiekslievelingen te zien als zelden getoonde werken. Hoe vaker je de zelden-getoonde-werken ziet, hoe meer je ook bij deze kunstenaars de Aha-Erlebnis krijgt. Ik vind het mooi.

Vegan babi pangang

Uiteindelijk heb ik toch een setje van die vegan vleesvervangers van Peas Makers gekocht, een kennismakingspakket met slechts zes zakjes, dat is voor twaalf tweepersoons maaltijden. Je gebruikt zestig gram voor een maaltijd voor twee. Het is gedroogd spul en je weekt het in kokend water. Zelf vind ik het wel aardig, en Bobby vindt de recepten zelfs heel erg lekker, maar ik zou het nog niet voorzetten aan gasten. Ik heb nog vier zakjes in de voorraadkast en vandaag probeer ik het recept babi pangang. Normaal maak je dat met varkensvlees, maar dat koop ik nooit.

De kunst bij deze recepten is de saus, die is uitgesproken en de vegan stukjes nemen de smaak van de saus aan. In dit recept zit ook steranijs, maar dat proef ik niet terug, dus dat ingrediënt kun je denk ik wel weg laten. De rode saus maak je zelf, met rode ui, knoflook, gember, azijn, sambal, suiker, tomatenpuree en water. Die is erg lekker.

Ze serveren er atjar bij, maar dat ben ik vergeten te kopen. Ernaast doe ik sperziebonen en (zelf) ingemaakte komkommer. 

- Vegan babi pangang:

https://www.peasmaker.nl/blogs/alle/vegan-babi-pangang?srsltid=AfmBOoroh_z-spN73CNeJMvCirqvKUiQN7zWtvJnMENU213rirHI-7Vl

- Babi pangang met vlees:

https://www.lekkerensimpel.com/babi-pangang/

Te Bilthoven

Vandaag fiets ik met de Limburgse vriendin naar Bilthoven. De Bayerische Freundin verkeert in Bayern bij de Oktoberfeste. Ik zie haar zo voor me in een Dirndl-jurk, app ik haar, maar dat ontkent ze. 

De Limburgse vriendin is sinds de zomervakantie met pensioen. Zij werkte tot dan als lerares Duits op een Bilthovense school en laten we daar nou precies langs fietsen, op weg naar het koor. Op het bospad naast de school staat een groepje pubers (jongens) die haar toejuichen. Ik vind dat heel erg leuk, maar zij heeft gemengde gevoelens.

Verder is het geweldig om weer bij het koor te zijn. Ik geef me er helemaal aan over. 

De tuinbuurvrouwen

De tuinbuurvrouwen (met wie ik ruim een maand geleden een Pyjamaparty op de tuin had) hebben nu weer een septemberetentje georganiseerd. Einde seizoen. Het is qua temperatuur de laatste zomerdag, maar het miezert al wel. We zitten in Tonny's huisje. Het is weer grote pret. Bobby is ook mee en Trudy heeft speciaal glutenvrije pannenkoekjes gebakken. 

Ze vragen naar de stiltewandelingen en lijken mee te willen gaan doen. We vertellen over onze reisjes-alléén en dan zegt Karin: Ik zie ons nog wel eens met zijn vieren op reis gaan. Tòch?

Our Lady of Rosa Mystica

Ik wou dat er een oud katholiek kapelletje in de buurt was hier. Met mooie troostende parafernalia. Laatst waren we in Woudsend en daar was er zo een. Zó mooi. De troost van wenende Maria's. Gelukkig kan ik ze zelf ook een beetje maken. Dat helpt ook wel.

Ter troost luister ik naar muziek van Karl Jenkins: 'And the Mother did Weep' (dat we met het koor een poosje geleden gezongen hebben bij de uitvaart van een mede-koorlid) en 'Miserere Mei'. Jenkins is een Welshe componist van klassieke, jazz en rockmuziek, vooral bekend van zijn crossover-project 'Adiemus' en zijn gewijde muziek voor koor en orkest. Als u een Spotify-abonnement heb kunt u meeluisteren. Anders misschien even op YouTube zoeken.

Zondag

Bijkomen door kokkerellen. Vanavond heb ik een afsluitend tuinetentje met de tuinbuurvrouwen, en ik heb een salade beloofd. Het is sociaal gezien wat veel programma dit weekend, maar ik wil het ook niet missen. Een tuinbuurvrouw heeft een quiche beloofd, een maakt pannenkoekjes, en ik maak een Waldorfsalade. Bleekselderij, appel, druiven, gerookte kip, walnoten. Mmm. Dressing van mayo, kwark, citroensap, mosterd. Peterselie en basilicum.

Terwijl ik groenten en fruit aan het snijden ben belt de Chinese buurman aan of ik nog rabarber wil. Het is een woord dat hij niet zo goed kan zeggen. Hij blijkt een enorme aardappeloogst in zijn moestuinbak te hebben. Hele grote aardappelen. Hij heeft de bak van een buurvrouw overgenomen die gedemotiveerd was geraakt door de slakken en de groentendiefstal. De groentendievegge herkent geloof ik geen aardappelen, want die steelt ze niet. Van mij heeft ze trouwens niets gestolen en zijn rabarber eet ze ook niet. Maar de Chinese buurman eet zelf ook geen rabarber, dus raad ik hem aan om die plant helemaal uit te graven. Dat is zwaar werk, want rabarberplanten groeien groot en diep. Dan kook ik voor het feestje ook maar rabarber. Met aardbeien. Relaxen door kokkerellen.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/waldorfsalade/

Naar de Middenweg

Bobby heeft een neven- en nichtendag van zijn neven en nichten van moederskant en hij wil graag dat ik meega. Ik ken daar bijna niemand, sputter ik. Één nicht was ook betrokken bij de zorg voor onze Auntie, met haar heb ik nog de kamer van Auntie ontruimd omdat Bobby net toen Auntie overleed naar Zweden was. Sommige anderen heb ik waarschijnlijk de hand geschud op de begrafenis van Auntie, maar ik herinner me ze niet meer. Peter en Nelly. Hans en Ineke. Kees en Petra. En zo meer. Een kring met onbekende gewone Nederlanders tussen de 60 en de 80. Het is iets voor een comedy. Maar uiteindelijk besluit ik toch mee te gaan. We gaan met het bus-trein-bus, vanwege de hoge parkeertarieven. En ik wil sowieso meer met het OV. Het duurt wel iets langer, maar het heeft ook iets relaxts, om je over te geven aan de loop der dingen.  

De oudste Neef heeft het georganiseerd, of liever: zijn dochter. Zij heeft een kast van een huis aan de Middenweg, Amsterdam Oost, vlak bij Park Frankendaal, dat ik in mijn jaren in Oost frequenteerde. Onder andere hadden we daar onze partnership-lunch. En ik had er het Damesgenootschap. Sweet memories. Ook iets minder zoete herinneringen. We hebben daar om de hoek bij de Oosterbegraafplaats de laatste jaren diverse uitvaarten meegemaakt. Ook die van Will.

Van 16-20u houd ik het vol. Het is allemaal heel goed en liefdevol georganiseerd, maar echt aansluiting vind ik niet. Ik besluit weer te gaan. Bobby blijft want hij geniet enorm tussen zijn Neven en Nichten van wie hij ook sommigen 40 jaar niet heeft gezien. En dan zwerf ik in mijn uppie wat in het donker door Amsterdam-Oost. Heerlijk. Prachtig.

Tiny plants

Na een intensieve dag gisteren moest ik vandaag maar eens een overzichtelijk klusje doen. In mijn kapelkamer heb ik op de vrij smalle vensterbank voor kleine cactusjes en vetplantjes gekozen, die je in principe best een beetje kunt verwaarlozen zonder dat dat onmiddellijk desastreuze gevolgen heeft. Ze staan een groot deel van de dag in de zon. 

Maar ik heb ze geloof ik heel erg verwaarloosd want driekwart van de plantjes is morsdood danwel bijna dood. Dus ik naar Vechtweelde voor tien nieuwe mini-plantjes, ook wel modieus tiny plants genoemd. Wat een heerlijk effect.

Je koopt ze in minuscule plastic potjes en ik verpot ze in iets grotere aarden potjes. In cactus-aarde. Je moet dit soort plantjes met enige regelmaat even dompelen en voeding geven, lees ik. Omdat ze zo weinig aarde hebben drogen ze heel snel uit.

Beschouwingen

Tussen de bedrijven door hebben we ook nog de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer, de tweede dag na Prinsjesdag. En Bobby wil ook kijken naar Feijenoord - Bayer Leverkusen. Integraal. En zo schipperen we met het 8 Uur Journaal, Nieuwsuur, Lubach en het nieuwe 'Bar Laat'. Ik vind dat  ik te weinig van het debat te zien krijg en ga boven naar de directe uitzending van de debatten kijken. Fascinerend hoe alles uit de hand loopt en toch weer niet. De macht van Wilders. Het gestuntel van Schoof. De innerlijke strijd van Omtzigt-vervanger Nicolien van Vroonhoven. Jimmy Dijk van de SP en Henri Bontebal van het CDA zijn goed. Rob Jetten. Ik wou dat Jesse Klaver weer op het podium stond.

Kabeljauw met mosterd topping

Het is nog wel geen herfst, maar toch komt er weer zin in ovenschotels. Dit recept is koolhydraat-arm, de puree is van bloemkool. Maar ik doe er een paar aardappelen bij. Het is heerlijk. De topping is met olijfolie, mosterd en vadouvan, een Indiase kruidenmix. Ik heb 'm van Jonnie Boer. Heel uitgesproken. Mmm.

https://www.lowcarbchef.nl/recept/kabeljauw-met-mosterd-topping

De herfstjas

Wat ik met schoenen heb (nooit 100% tevreden) heb ik ook met jassen. Het kost me ontzettend veel moeite om de juiste te vinden. Ik zoek me een ongeluk, twijfel als een gek, en na uren, dagen kies ik dan maar een, die heel goed kan, maar niet wat ik mij gedroomd had. Ik heb diverse jassen aan de kapstok hangen die aan vervanging toe zijn. 'n Helblauwe regenjas (ANWB) die niet waterdicht en te blauw is. Een met teddy gevoerde winterregenjas waarvan de rits al tijden hapert. Héél vervelend. En een oudroze in betweenjas die me inmiddels veel te zachtroze is en alles behalve waterafstotend. 

En toen zag ik de Limburgse vriendin in een práchtige glamoureuze regenjas van het merk Maium. Schitterende snit. Roestbruin. Wil ik ook!!!

Dat heb ik geweten. Outdoorwinkel Bever voert het merk, maar in de Utrechtse binnenstad hebben ze het niet op voorraad. Terwijl er op de Maium-site veel meer kleuren staan heeft Bever alleen zwart en chocoladebruin in de collectie. Zo donker. In Houten is er nog een exemplaar op voorraad, die hangen ze voor me weg. Want ik wil 'm natuurlijk wel eerst passen. 

En dan begint het getwijfel, want die kleur. Ik draag nooit donkerbruin, en zwart wil ik ook niet. Vervolgens ga ik langs de ANWB om te kijken wat ze daar hebben aan herfstjassen. Passen. Fotograferen. Er zussen en vriendinnen mee lastig vallen. 'Wat ben je een leuk model!' reageert Nichtje die verder niet op de vraag in gaat.

Mooie jas ja, die Maium, maar die kleur! Hani501 vindt dat ik er 100% voor moet gaan, anders niet. Steeds kijk ik naar de ANWB-jassen, en de jassen aan de kapstok. De donkerroze wordt door iedereen als tweede beste gekozen. Kleur en model.

Vanmiddag hak ik de knoop door. Eerst gooi ik drie jassen van de kapstok in de Leger-des-Heils textielbak. Weg is weg. Dan koop ik de donker-roze ANWB-jas die softshell en waterdicht heet te zijn. 

En later gaan we wel voor een nieuwe wind- en waterdichte winterjas.

Naar Schoorl

Wandeling met Zus2 door de Schoorlse Duinen. Op weg naar Schoorl toe sta ik 20 minuten stil voor de Wijkertunnel (de tunnel onder het Noordzeekanaal door, bij Beverwijk) omdat er een te hoge vrachtwagen gestrand is, zo lees ik na een tijdje op de ANWB-app. 

Schoorl is vol toeristen en de auto is er een grote uitdaging. Overal betaald parkeren. Ja, dat moeten we met elkaar maar accepteren. We verzamelen bij het bezoekerscentrum. We zijn allebei niet in de allerbeste conditie, dus het Klimduin (Schoorl heeft het hoogste duin van Nederland) laten we maar links liggen. De zee halen we bij lange na niet, want de duinen zijn hier wel 5 km breed. Verder zijn er veel fietsende bejaarden, net als laatst in Heerde. Op het terras waar we lunchen zitten allemaal Duitsers en Vlamingen.

Dans

Ik word een beetje gek van al die uren nieuws die ik dagelijks consumeer en ga een beetje muziek luisteren en kijken. Hoe ik hier op terecht kom, geen idee, maar het is een gewéldig filmpje. Hadden we maar zulke danslessen gehad! Al vrees ik dat ik dit ook niet had gekund. Ik weet  helemaal niet wat het is, de  regisseur-choreograaf is een Braziliaanse Nederlander Sergio Reis. Maar fan-tas-tisch.

Linkse journalistiek

De nood aan scherpe kritische journalistiek is groot. Hier te huize zijn wij geabonneerd op Trouw (papier, Bobby) en NRC (digitaal, ik), maar hebben allebei momenteel grote behoefte aan de Volkskrant. Waar een columnist als Sheila Sitalsing excelleert. Ik luister nu ook graag naar de Haagse podcast van de Volkskrant. En elke avond hangen we aan de lippen van Arjen Lubach.

Boer zoekt vrouw

Gelezen: 'Onder de mensen' van Mathijs Deen. Schoonzusje had een 'waddenthriller' van hem aangeraden maar die vond ik noch in de gewone bibliotheek, noch in de e-bibliotheek. Deze vind ik in de e-bibliotheek. Kort door de bocht: een nurkse Groninger boerenzoon Jan en een nurkse Amsterdamse Wil zoeken elk een partner en vinden elkaar zo'n beetje. Heel aards geschreven, maar ook humoristisch.

De Kievit

Bobby voelt er wel voor om een Monument te bezoeken in het licht van de Open Monumentendag, maar ik heb niet zo'n zin in een onderzoek naar wat-dan-en-waar.. 

Dan gaan we maar twee natuurgebiedjes uitproberen van Utrechts Landschap  in Harmelen: het Vijverbos en De Kievit. Beide gebiedjes zijn klein maar fijn. Pareltjes. Ze zijn meer voor een ommetje in de eigen buurt dan om er helemaal naar toe te rijden, maar toch leuk om te ontdekken. Het Vijverbos is een oud landgoedje met een mooie vijver - stinkt wel een beetje vanwege stilstaand water - maar wel heel schilderachtig. De Kievit is een klein vergeten landje met een boomgaardje, een moestuin en drie ooit daglonershuisjes. Het gebiedje ligt geperst tussen een nieuw nieuwbouwwijkje en een lang oud pad tussen Woerden en Breukelen: de Hollandse Kade. Een gezellig rommelig bloeiend juweel, beheerd door een stichting met oude mannen voor wie het hun lust en hun leven is. 

De voorzitter van de stichting is gastheer. Hij ontvangt ons onder de hooiberg en vertelt. Hij is ook vinoloog. We kopen drie flesjes wijn van hem. Franse wijn die hij heeft gekocht bij de Franse supermarkt bij Lille, met een sticker van Stichting De Kievit erop. Ontdekkingen op zomaar een zaterdagmiddag.

Het lijkt mij een superlocatie voor de volgende Familiedag, maar het is niet mijn taak...

Ontmoetingen

Het leuke van de Buurt Taxi zijn de ontmoetingen. Ik heb een  nieuwe klant, een Marokkaanse vrouw die ik uit het revalidatiecentrum moet halen. Daar ben ik nog nooit geweest. Het ligt in een chique woonwijk, maar ik kan me weinig voorstellen bij de ingang en de parkeersituatie. Daar moet je als chauffeur naar toe, die mensen zoeken. Vorige week moest ik nog twee oude dames, zusters, uit het Diaconessenziekenhuis halen. Ik kon er pal voor de ingang parkeren maar ik zag ze nergens. Na tien minuten wachten ging ik ze maar zoeken. Ze hadden zich in een hoekje bijna in de bosjes verschanst.  

Deze mevrouw is veel jonger dan ik gewend ben, in der dertig denk ik, ze zit gelukkig mid voor de ingang, en staat onmiddellijk op als ze de auto ziet. Heel andere koek. Ze blijkt in het revalidatiecentrum te verblijven, al zes maanden. Ze is heel ziek gewrest en verlamd, in coma, zonder gedachten en spraak. Het is nu alweer veel en veel beter. Ze loopt zonder hulpstukken en spreekt goed. Ik breng haar naar de school van haar zoontje in Overvecht-noord, voor het ouder-gesprek, best een eindje, dus we hebben veel tijd om te praten. Ze heft een man en drie kindjes, ze wonen bij ons in Zuilen. Zo lang zij in het revalidatiecentrum verblijft wonen haar kinderen in een pleeggezin.

Later breng ik haar met haar (dove) zoontje van de school naar haar moeder.

Verder breng en haal ik dames van de kapper, naar het winkelcentrum. Het is een leuke dienst.

De vice-premiers

Weer zit ik aan de nieuwuitzendingen gekluisterd. Nu was er de Regeringsverklaring. Komende dinsdag is het Prinsjesdag en woensdag Algemene Beschouwingen. Pieter Omtzigt zit inmiddels weer thuis. Caroline van der Plas heeft geroepen dat ze weg is als er gedwongen krimp van de veestapel komt. De vreselijke migratieminister Marjolein Faber is even een dag níet in beeld. Maar ze klinkt in alles door.

Bij Nieuwsuur de vier vice premiers. Drie dames ministers op hun mooist en een heer. Even ministernamen oefenen. Mona Keijzer (BBB) van Volkshuisvesting, Eddy van Hijum (NSC) van Sociale Zaken, Sophie Hermans (VVD) van Klimaat en Groene Groei) en Fleur Adema (PVV) van Volksgezondheid.

Wat zoek ik? Dat ik ze zie liegen en draaien. Deze vier ministers stralen - anders dan de vier ruziënde partijleiders - eensgezindheid uit. Daar hebben ze vast goed op geoefend. We-gunnen-elkaar-dingen. We-luisteren-goed-naar-elkaar. We-willen-Nederland-uit-de-problemen-helpen.

En dan zo hardvochtig asielbeleid.

Het nieuwe paspoort

Ik zie dat het nieuwe paspoort een hele verhaallijn op mijn blog is. Zo lang blog ik al. Diverse nieuwe paspoorten lang. En rijbewijzen. De bezoeken aan de stadskantoren des levens. 

Twee weken geleden kon ik het nieuwe paspoort aanvragen. Online moet je een afspraak maken en daarna kreeg ik dagelijks mailtjes om mij aan die afspraak te herinneren. 

Het is nooit iets gewoons. Nu had ik er weer stress over omdat je je fiets nergens kwijt kunt in de buurt van het station en het enorme Stadskantoor Utrecht staat aan de Jaarbeurskant van het station. Ik wil altijd graag uitwijden over de gruwel van Hoog Catharijne, het Centraal Station, de bushaltes aldaar, en het Stadskantoor. Ik heb het gebied zelf nu wel zo'n beetje in de vingers, maar aan mensen van buiten is het niet uit te leggen. En mensen van Utrecht gruwen er ook van. Zo heeft Utrecht CS de grootste fietsenstalling van de wereld. Daar kun je wel trots op zijn, maar er is nooit plek, want vol. Maar je mag niet je fiets ergens buiten zetten, dan loop je de kans dat-ie door Handhaving verwijderd wordt. Je kan maar beter met de bus gaan. Maat omdat er vaak bussen uitvallen wegens personeelstekort kun je er niet op rékenen. Op zich is het allemaal niet heel erg, maar je kan er niet zo van op aan. Dus dan neem je maar nog een kwartiertje extra voor de zekerheid. 

Dan hebben we het Stadskantoor. Dat is intimiderend groot en hoog en alles gaat digitaal. Je komst aanmelden gaat met een QR-code die in de mail stond. Dan krijg je - als alles meezit - een bonnetje met een viercijferig nummer. Als het niet werkt is er niet iemand aan wie iets kan vragen. Het aanmelden blijkt gelukkig ook gewoon met je geboortedatum te kunnen. 

De burgerzaken-loketten zijn op de eerste en tweede etage. Heel veel loketten, tientallen, maar niet logisch van volgorde en opzet. Je moet zo gaan zitten dat je goed zicht hebt op een scherm waar die nummers totaal at random op verschijnen. Dat gaat soms heel snel. Je moet echt alert zijn.

Toen ik twee weken geleden het paspoort aanvroeg kreeg ik een jongeman die me geen een keer aangekeken heeft. Nu haal ik het paspoort op, ik ben te vroeg en sneller aan de beurt dan verwacht. Gelukkig dat ik me die mogelijkheid realiseerde en niet de historische panelen in de centrale hal ging lezen, want dan had ik mijn afspraak gemist. Het paspoort komt via buizenpost naar het loket. Met de foto van de fietsenmaker uit Heerde. In mijn blog lees ik dat ik tien jaar geleden geen bril op mocht op de pasfoto. Nu mag dat weer wel.

De belevenissen op het stadhuis. 

Naar Eindhoven

Ineens heb ik zin in een dagje Eindhoven. Ik wil wel eens naar het Van Abbemuseum, want daar ben ik nog nooit geweest. Over de stad heb ik erg weinig verwachtingen: veel beton en asfalt herinner ik me van de keren dat ik er kwam. Jaren geleden alweer. Boekhandel Van Piere. 

Elly wil ook wel. We gaan met de trein en we zijn er zo vroeg, dat we besluiten lopend naar het museum te gaan. Wie schetst onze verbazing als de binnenstad verregaand vergroend blijkt. Het is alsof je door een artists impression loopt. Blijkt dat her vergroenen hier al jaren beleid is. Die stad was zo versteend, die kon niet tegen de zinderende hittes. Vergroenen is daar het devies en je weet niet wat je ziet.

Het Van Abbemuseum is ook geweldig. Het ligt aan het riviertje de Dommel en die oevers zijn ook geheel vergroend. Alles daar is even schilderachtig: het gebouw (vooral de nieuwbouw), de collectie en de presentatie. Er lopen diverse gastvrouwen en gastheren rond (ik vermoed vrijwilligers) die je van alles willen vertellen en als ik zeg dat ik in heel veel musea kom maar nog nooit in het Van Abbe was, dan zeggen ze: 'Dat hoor ik nou zo vaak! Zegt het voort!'

Beelden

Nieuwe Wilma is geloof ik een beetje vergeetachtig aan het wordev. Vorige week toen we de stiltewandeling van zondag zouden vóórwandelen was ze het ook al vergeten, nu zouden we alsnog samen wandelen om de stille wandeling van afgelopen zondag te evalueren en een nieuwe datum te prikken. Bij Beerschoten omdat het weer zo wisselvallig en daar is een goed café-restaurant. Maar weer geen Nieuwe Wilma. Ze had de afspraak niet opgeschreven. Het is echt steeds vaker een punt bij ons en onze leeftijdgenoten. Het vergeten en kwijt raken. 

Het is niet erg. Terwijl zij alsnog van Driebergen naar Beerschoten snelt kan ik even de beeldentuin bekijken. Dat heb ik nog nooit gedaan. Klein Kröller-Müller. In de strálende zon. Als ze een half uur later arriveert hebben we onweer en hagelstenen.

Vandaag zijn we niet stil gaat het veel over ziekte en naderende dood, want dat is (weer) aan de hand aan de rand van ons beider leven. Haar schoonmoeder is aan het eind van haar leven en met zijn allen wachten ze het einde af. Moeder is ernstig verzwakt maar nog goed bij de pinken.

Sometimes

Met de Beierse en de Limburgse vriendin gaan we einde middag naar de film 'Sometimes I think about dying' in het Louis Hartlooper. Hoofdpersoon is Fran, een in zichzelf gekeerde jonge vrouw op een rommelig Amerikaans havenkantoor. Haar taak is spreadsheets uit te werken. Er is veel sociaal verkeer tussen de collega's, kantoorkletspraat, maar Fran doet daar nauwelijks aan mee en verstopt zich in haar eigen hoekje. Thuis en op straat is ze ook helemaal alleen. Wat haar geschiedenis is is volstrekt onduidelijk. 

Er komt op het werk een nieuwe collega Robert en die maakt ze aan het lachen. Hij nodigt haar uit voor een film en een hapje eten en een heel klein beetje komt ze los. Het is een heel bijzondere lieve film. een pleidooi voor compassie met / acceptatie van afwijkend gedrag. Heeft allemaal prijzen gewonnen.

Op Reportage

Maandagavond is mannenhumor-avond. Eerst 'Van Roosmalen en Groenteman', dan 'De Avondshow' met Arjan Lubach. En tussendoor kijk ik terug naar het nieuwe programma van 'Van Roosmalen op Reportage', dat op de vrijdagavond geprogrammeerd staat. Hij is op reportage bij de Vakantiebeurs en bij de persconferentie van het Tata Steel Schaaktoernooi, beide veel eerder dit jaar. Zijn boodschap is de zielloosheid en lulligheid van dit soort evenementen te laten zien als ook van de weg ernaar toe. Hij reist met de trein vanaf station Wormer, even niets en doods als station Zuilen. 

Zijn (mini)reportages raken een snaar. Als (hoofd)redacteur van het vakblad werd indertijd mijn aanwezigheid bij Ledenvergaderingen en Congressen zeer op prijs gesteld, vooral ook vanwege een artikel na afloop over het belang ervan, maar doorgaans was het eindeloos geestdodend met zouteloze powerpointlezingen. De meeste aanwezigen durfden niet met je te praten, omdat je de pers was, en naar de collega's en de lezers moest je er iets van maken en bewijzen dat je dag het-veld-in zinnig was. In de redactie hadden we de afspraak dat je weg mocht als je twee leuke ontmoetingen had gehad. Als stukjesschrijver moest je dan 's avonds nog aan de bak. Van niets iets maken.

Aan die gruwel raakt dit. Die congrescentra. De angstige employees bij de entree. Angst voor 'de pers'.  De persvoorlichter die ook maar doet wat hij doet. De voorzitter / spreekstalmeester die het allemaal probeerde op te kloppen tot iets. Deelnemers hadden vaak honderden euro's betaald voor deelname want het was een verdienmodel. Ik vind Van Roosmalen heel geestig, want raak. Zo is het.

Ik heb er een discussie over met Hani501 omdat zij indertijd onze hoffotograaf was die wekelijks naar een borrel ging na afloop van zo'n bijeenkomst en daar een geestige reportage maakte. Zij deed dat onnavolgbaar leuk en was een zeer belangrijke factor van de titel. Vakblad-Was-Erbij. Zij realiseerde zich niet dat ik/wij tegen de tijd dat zij kwam een tergend saaie zeg maar meestal totaal zinloze dag achter de rug hadden, maar net als iedereen moesten spelen dat het belangrijk was. Wij moesten tekst maken, zij plaatjes. Voor haar waren ze niet bang. Hani501 was charming, licht spottend en ongevaarlijk.

Zij had leuke ontmoetingen, daagde de mensen uit en kreeg ze geweldig op de foto. Een soort 'Glamourland' van wijlen Gert Jan Dröge. Geen van de andere fotografen kon dat en wilde dat. Het leuke van ons vakblad toen was dat we de illusie creëerden dat het allemaal heel belangrijk en leuk was. Dat kan, als je de lulligheid ontkent of negeert.

 

Waar nu Van Roosmalen een programma over maakt. Ja hij heeft gelijk en ik vind het héérlijk.

Vrouwenfeesten

In Trouw staat een verhaal over vrouwenfeesten. Lesbische feesten wel te verstaan. In Amsterdam-Westpoort. De foto die erbij staat kiepert me even terug in de tijd. Eind jaren zeventig begin jaren tachtig. Toen had je dat ook. Vrouwenfestivals, vrouwencafés, vrouwenboekhandels, vrouwendemonstraties... Het besef dat wat vrouwen belangrijk vonden even veel waard was als wat mannen dominant verkondigden. Ik beleefde het eerst in Groningen en later in Amsterdam.

De linker vrouw op de foto doet sterk denken aan de toendertijd jonge Amerikaanse lesbische zangeres Joan Armatrading. Groot idool toen. En ook aan een mooi leuk en lief Arubaans meisje dat verliefd op mij werd en verkering met mij wilde. Ik was heel vereerd, maar vond dat ik daar niet op in kon gaan omdat ik niet 'zo' was. We hebben maanden om elkaar heen gedraaid, tot ze een andere vriendin kreeg. Toen had ik grote spijt. Ik heb haar laatst gegoogeld en ze is nu kunstenares te Haren (Gr.). Ik verloor haar uit het oog, maar er volgenden vele vrouwenfeesten. Nu is het veertig jaar later en als ik dit verhaal lees is er weinig veranderd. 

Een tijdje terug stuurde Zus4, die tegelijk met mij in Groningen studeerde, linkjes naar artikelen in de Groninger Gezinsbode (Nieuwsblad van het Noorden) over het archief van het vrouwencafé en de vrouwenboekhandel aldaar, Dikke Trui geheten. Toen. Dat archief werd overhandigd aan een stadsarchief, ofzo. Dikke Trui was een tijd mijn Umfeld. Ik was er niet actief, maar ik kwam er veel. Lezen. Dansen. Ik zag foto's van toen, maar ook foto's van de vrouwen nu. Inmiddels zeventig. Ik zal eens zoeken.

https://www.trouw.nl/cultuur-media/op-een-festival-met-uitsluitend-vrouwen-is-het-ontspannen-feesten~be19fd09/

https://museumaandea.nl/zien-en-doen/overdracht-dikke-trui-archief

Die Drei Sängerinnen

We zouden morgenochtend voor het eerst weer gaan zingen in Bilthoven, maar nu heeft de Dirigente een ingreep ondergaan ('niets ernstigs') en moeten we nog twee weken wachten voor de start van het seizoen. De Bayerische Freundin maakt gelijk een app-groep aan om iets leuks te gaan doen, nu de Limburgse vriendin ook van de partij is.

Het leven van de pensionado. Hoe-noemen-we-de-appgroep? Wat-voor-plaatje-plakken-we-erbij? We zijn er uren mee bezig. Alsook met het kiezen van de film, wie-koopt-de-kaartjes, wie-heeft-welke-kortingskaart, op-welke-rij-gaan-we-zitten... Voortdurend kleine misverstanden. Voer voor cabaretiers.

Working Class

Vandaag heb ik maar 17 aflever-adressen, in plaats van de 27 die ik normaal heb. Er wordt bij het bedrijf groots verbouwd en verbeterd, begrijp ik uit de bezorgers-app. En daardoor kunnen ze even minder koken. Mij is niet duidelijk wie wel en wie niet eten krijgt. Misschien bestellen de mensen die online bestellen pas op het nippertje? Ik voer de bestelbonnen die ik meekrijg meteen na thuiskomst in. Hoop maar dat dat goed gaat. Maar een paar vaste klanten worden deze route overgeslagen. Ik maak me toch een beetje zorgen of ze de komende week wel eten krijgen.

Tot nu toe heb ik steeds gereden op tropische dagen, maar vandaag heb ik een nieuw fenomeen: de hoosbui. Je denkt: ik blijf even in de auto wachten tot het droog is, maar dat kost teveel tijd. Drie adressen lever ik in de regen, daarna is het gelukkig weer droog.

Na afloop van de rit - ik ben veel eerder klaar dan normaal - tref ik een chauffeur van de avondploeg, een Marokkaanse jongen. Hij vertelt dat hij in Zuilen rijdt. Mijn wijk (Bilthoven, Den Dolder en Maartensdijk) heeft hij ook wel eens gereden. Moeilijke adressen, en ver uit elkaar, vindt hij. Hij rijdt in een dienst 35 adressen. Soms heeft een portiek met meerdere adressen. Dan gaat het lekker snel.

Stille wandeling

Het is weer een mooie stille wandeling. We zijn ditmaal met elf. Drie nieuwe mensen. De laatste aanmeldingen kwamen pas een paar dagen geleden. Dat geeft niet. Het zijn echt aardige mensen die meelopen. Bijzonder. We doen de stille wandelingen nu twee jaar. Gewoon gratis en voor niks. Dankbaar voor de mensen die meelopen.

Veenplassen

Erni en Nol hebben opeens een chalet gekocht op de chaletpark De Veenplassen. Bobby en ik gaan bij ze eten. Ze hebben een terras aan vis- en  zwemwater mer dit uitzicht. 

Toen zij twee jaar geleden op onze volkstuin op visite kwamen, bloednieuwsgierig, was Erni zo enthousiast dat ze zich ook inschreef voor een tuin. Toch had ze twijfel of ze het tuinieren wel aan zou kunnen, naast haar werk. 

En nu is het dus dit geworden. Heel anders dan ons groene en rommelige volkstuinenpark. Hier is elk chalet ommuurd met stenen muren. Elk chalet heeft een betegeld terras. Maar ze hebben een echt huisje met woonkamer, twee slaapkamers, douche, gas, licht, water, riolering. 

Vanuit Zuilen is dit paradijsje slechts 25 minuten fietsen, voor hen denk ik 35. Zij wonen aan het AmsterdamRijnkanaal waar ze toen ze er kwamen wonen vrij uitzicht hadden op uptempo binnenvaartschepen en schilderachtigef avondluchten. Nu rukt daar aan de overkant van het kanaal de wijk Leidsche Rijn op. Leuke architectuur, maar geen vrij uitzicht meer en veel minder avondzon. 

Hier hebben ze wél vrij uitzicht. En die enorme luchten over de Bethunepolder. Nu is het heerlijk stil, maar in de zomer huizen in de chalets om hen heen veel kinderrijke gezinnen met alle bijbehorende geluiden. 

Moeraswandeling

Aanstaande zondag doen 'Nieuwe Wilma' en ik weer een Stiltewandeling. Omdat het organiseren van die wandelingen nogal wat werk is (nieuwe route zoeken, voorwandelen, persbericht en e-mail maken en versturen, twee nieuwe passende gedichten vinden over stilte, foldertje maken) heb ik besloten alle tot mu toe gewandelde wandelingen en gedichten in een ton te gooien en ad random te hergebruiken. 

Vandaag zouden we weer voorwandelen, meende ik. Maar Nieuwe Wilma weet van niets. Dus ga ik alleen. We doen weer de Westbroekse Zodden. Dat was ook onze allereerste wandeling. Het is weer een tropische dag en het is er heet! Er is geen enkele beschutting. 

Verder heb ik er altijd diepe gevoelens van dankbaarheid dat het er zo prachtig leeg is, maar vandaag snak ik naar een boom. Aan het eind van de wandeling is er gelukkig een stukje 'moerasbos'. Prachtig onverwacht en verrassend. En schaduw De kers op de taart. Ik merk trouwens dat ik het er eng vind, in mijn eentje. Of er overal een 'enge man' om de hoek kan verschijnen, een verkrachter of met een mes. Hu. Die angsten heb ik in het open veld gelukkig helemaal niet.

In juni had ik een stukje over onze wandelingen geschreven in de PUP, het kwartaalblad van de protestantse kerken in Utrecht. Daar had ik een vraag op gekregen van een mevrouw uit de Domkerk. Ik hoopte dat ze ook mee zou gaan lopen, maar in hun Nieuwsbrief zie ik nu dat ze nu zelf een stilte wandeling organiseert op 6 oktober onder de noemer 'Verwonderwandeling'. Ik heb me meteen aangemeld. Als zij het organisatorische werk doet is het natuurlijk ook goed.

Thais aan de Gracht

De Bayerische Freundin is terug van twee maanden Bayerische, Belgische, Zeeuws-Vlaamse en Berlijnse avonturen. Om dat te vieren gaan we uit eten. Thais aan de gracht. Ik zoek een aanbieding bij Social Deal. Het is elke keer weer verrassend waar je terechtkomt. Eten bij de werfkelders aan de Oudegracht is altijd avontuurlijk. Als je buiten eet je zit pal aan het water, op de kade vrijwel zonder randje, waar aan een stuk door ganzen, eenden, rondvaartboten, kano's en suppers langs glijden. Venetië, maar dan thuis. De grootste zorg: als de telefoon maar niet in het water valt.

De aanbieding is een viergangenmenu voor €23,95 per persoon. Maar bij het afrekenen moeten we voor twee glaasjes pino grigio en een koffie nog 20 euro per persoon bijbetalen. Nou ja. Dat moet dan maar.

Gelikt

Het heeft even geduurd voor het stuk af was, maar nu is het weer zover. Gepubliceerd en wel. Het is altijd weer tevreden stemmend. Misschien vindt u het leuk er even te kijken.

https://www.museumkijker.nl/licked-by-the-waves-nieuwe-baders-in-de-kunst-in-museum-more/

Bloembloembloembloem

Met tuinfoto's van vorige week lok ik de Limburgse vriendin naar mijn volkstuin voor een theevisite. Zij is heel goed in theevisite, neemt altijd Limburgse vlaai mee of zoiets. Dat was ik vergeten, want ik had zelf ook fruitgebakjes gekocht. Lekker veel, zeg maar. 

Zij heeft ook een volkstuin, of liever: zij is hulpje bij iemand met een moestuin aan de rand van de Utrechtse binnenstad. Daar hebben de mensen geen huisjes op de tuin, alleen een gereedschapskist. Ze doen daar voornamelijk groenten. Ze is vol lof over mijn tuin en ook een beetje een kenner. Alle tuinieders die ik ken zeggen dat ze er niet veel van af weten, dat doe ik zelf ook. Maar de Limburgse vriendin ziet mijn resultaat, mijn worsteling, mijn werk en mijn vrijheid. Zij vindt het juist heel mooi, die net in toom gehouden wildheid. En bij hen op de tuin had ook maar heel weinig het gedaan. Ook zij had bloemenzaad gezaaid, maar niets was opgekomen.

Maar de ruimte van het perceeltje, de rust van het complex, en het wonderschone en in eenvoud uitblinkende spirihuisje, ze is vol lof en de theevisite loopt ver uit. Al die lof doet me goed.

Televisie-seizoen

Het nieuwe televisie-seizoen is begonnen. Ik ben er dezer dagen maar druk mee. Vorige week was ik al begonnen met 'Bar Laat' van om-en-om Jeroen Pauw en Sophie Hilbrand, maar hoewel ik graag naar hen kijk zijn die formats met tafels vol BN-ers over politiek en entertainment niet helemaal mijn ding.  'Van Roosmalen & Groenteman' vind ik wel nog steeds erg leuk, dat zit boordevol spot en zelfspot, daar zit ik steeds bij te grijnzen, en dat is gelukkig alleen op maandag. Top is natuurlijk 'De Avondshow' van Arjen Lubach, vier avonden per week maar liefst. Ook nog even naar 'Eva' gekeken, Jinek. Maar die had Acda & De Munnik te gast, en dat kon me werkelijk niet schelen. 

Het verschil met 'Op1' (dat in de plaats kwam van 'Pauw' en 'Pauw & Witteman') is allemaal niet zo groot. Ik geloof dat Eva Jinek net zo enthousiast probeert te doen als indertijd Matthijs van Nieuwkerk in 'De Wereld Draait Door', die we inmiddels al bijna vergeten zijn. Het gaat allemaal over kijkcijfers, de (ooit) succesvolle formats volhouden en die presentatoren aan het werk houden - of afschieten. 

Ik verwacht dat mijn kijkgedrag vergelijkbaar blijft met vorig jaar. Elle dag het Acht Uur Journaal. Af en toe een documentaire, af en toe 'NieuwsUur'. In het weekend 'NOS Sport' met de Eredivisie. Elke maandag tot donderdag Arjen Lubach. Elke maandag Van Roosmalen & Groenteman. En misschien komt er weer 'Maestro' en 'Project Rembrandt'. 

Lullaby

Eindelijk gaat het seizoen weer beginnen. Het koorseizoen. Twee maanden zijn we eruit geweest. Volgende week dinsdag gaan we weer van start en de dirigente stuurt nu alvast nieuwe muziek: bladmuziek  en audiobestandjes. Ze heeft gezegd dat ze meer ambitie wil. Ik denk dat 'Lullaby' van Daniel Elder (Amerikaans componist, geboren in 1986) wel in die categorie. Nog niet zoveel informatie over hem gevonden. Oef! Denk ik als ik buister. En: Het zal lukken. Het lukt altijd.

Nieuw aan het nieuwe koorseizoen is dat behalve de Bayerische Freundin - nu ook de Limburgse vriendin mee gaat. We kennen elkaar van het Utrechtse koor waar we slle drie af zijn.

En we gaan ook zingen: de canon  'Flying' van Alan Simmons.

Frans Bromet

Ik kijk bijna altijd naar Frans Bromet als hij weer een nieuwe documentaire heeft gemaakt. Hij is inmiddels 80 en de onderwerpen zijn steeds dichter bij huis. De laatste documentaire ging geloof ik over mensen op scootmobielen en daarvoor over mensen op hondencursus. Nu heeft hij een gemaakt over mensen in een revalidatiecentrum aan de Overtoom in Amsterdam. Hij kwam er zelf terecht na een hersenbloeding. Hij was verrast over de menselijkheid, betrokkenheid, goede zin. Zelf was hij na drie weken weer genoeg opgekalefaterd om terug naar huis te gaan, anderen zitten er veel langer. 

Het roept herinneringen op. Onze vader kreeg tussen zijn vijftigste en zijn zeventigste meerdere hersenbloedingen. Hij kon niet meer werken. Van de eerste bloedingen knapte hij nog behoorlijk op, maar het werd wel elke keer erger met de eenzijdige verlamming en de spraak. Hij voelde zich na een verblijf in het revalidatiecentrum ook altijd heel verbonden met de medepatienten. 

https://youtu.be/IXUm4mXPapI?si=HkIPXRxb8iyqQKLo

Weekendje weg

Ik geloof dat een verblijf op de Veluwe meer iets is voor twee wéken dan voor drie dagen. Je moet wennen aan het huis, het dorp, de winkels. Je wilt alles leren kennen, maar ook lanterfanteren en niets doen. Nu hebben we twee dagen gefietst en één dag gewandeld, een dag uit lunchen, een dag gekookt  en een dag naar de Chonees. En eigenlijk wilde je wel fietsen naar Zwolle, Hattem, Elburg, Harderwijk, maar dat zijn teveel wensen. Omdat ik nu op maandag mijn baantje heb en de auto dinsdag naar de garage moet voor de APK gaan we vandaag maar weer terug. Maar niet na nog één wandeling over de heide bij de Schaapskooi.

Wij hadden vroeger diverse bejaarde ooms te tantes met een stacaravan op de Veluwe. Nu heb ik dus een schoonzusje met zwager die er naar toe verhuisd is en heb ik ook weer twee (alleengaande) leeftijdsgenoten (v) met een chalet daar. Hoenderloo en Elspeet. Het bos geeft de mens op leeftijd blijkbaar veiligheid en rust.

https://epe-heerde.knnv.nl/natuurpad/

Lutje hoeske

Het is helemaal niet klein, het woonoppervlak is 140 vierkante meter, maar van buiten ziet het er wel heel klein uit, het Veluwse huis van Schoonzusje en Zwager. Ze wonen in het kleinste huis van een villawijkje in een bos net buiten Heerde. De andere huizen zijn majestueus met rieten daken. Voor twee personen is het hier vrij ruim. 

Het oerhuis is ooit begonnen als kippenren, als ik het me goed herinner. Met allemaal leuke aan- en uitbouwen en bijgebouwtjes is het echt ruim. En de tuin (voor én achter) is enorm.