Sommige van de Geschwister zijn hun leven lang veel en veel trouwer geweest in het bezoeken van oude familieleden dan ik. Zus3 vraagt of ik meega op bezoek bij Tante-Annie-uit-Haren, die sinds een jaar in Voorthuizen woont. Ze is geen echte tante, maar wel bijna. Zij en haar man Oom Harm waren goede vrienden van Vati en Mutti, uit hun Leeuwarder tijd. Ze hadden geen kinderen. We zagen zoals ik het mij herinner ze best vaak. Deze tante is ook al weer een eindje in de negentig. Zoeken in het familie-archief levert één foto op uit 1962/1963. Tweede van links, boven. Ik sta helemaal rechts onder.
Ze is zo leuk, levendig en hartelijk. 'Lucie', zegt ze steeds, 'Lucie, hoe lang hebben we elkaar niet gezien?' 'Minstens 50 jaar', zeg ik. 'Ik herken níets aan jou. Niets. Je had toch donker haar?' En op een gegeven moment: 'Ik zie het! Je lijkt op je moeder. Je hebt de ogen van je moeder.'
Ze vertelt hoe ze indertijd in Leeuwarden in het gezin van Vati terecht kwam. Een katholiek meisje uit Noordwijk, dat door haar man straf gereformeerd werd. Ze mocht van onze strenge oma niet breien op zondag, en ook niet roken.
Ze heeft de laatste decennia van haar leven besteed aan het verzamelen van blikjes. Blikjes van merkartikelen. Koffie. Maggi. Buisman. Nivea. Zwitsal. Appelstroop. Beschuit. Nu ze is een verzorgingsflat woont kan ze niet meer al die vele honderden blikjes uitstallen. Een deel staat in dozen in de berging.
Ik ben heel trots op mijn hervonden tante. Vertel bij thuiskomst zeer uitgebreid over haar aan Bobby. Jouw tantes vond ik ook geweldig, zeg ik, maar nu heb ik een éigen tante!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten