Toen, door deze foto, werd ik mijn droom bewust om piano te gaan spelen. Die is dus gemaakt tijdens de Making of Amoriet (zie vorige blog). Op deze foto speelde ik trouwens niet, het is wat je noemt een tableau vivant. Ik zag die vleugel en mijzelf en wist: dit is een plaatje 'Little Mozart'. Geen idee wie van de heksen ik toen de camera in de handen duwde en verzocht: Wil je een foto van me maken?Het duurde nog wel drie jaar voor ik daadwerkelijk een piano kocht. Want ik dacht: Dit is waarschijnlijk weer zoiets wat ik per se wil en zodra ik het heb is de obsessie weg. Ik had geen idee of ik inderdaad wilde leren spelen.
Op pianoles ben ik niet gegaan. Les was echt erg, vroeger, bij onze orgelleraar Stekelenburg. Plezier, daar ging het niet om. Het was vaardigheden hameren. Toch speel ik inmiddels best aardig. Klassiek, jazz en ragtime, beetje latin. Niveau beginnersboeken. Maar sinds ik de pedalen gebruik zeggen ze niet meer voorzichtig: '(...) Misschien zou je moeten proberen met wat meer gevoel te spelen...'
Zal eens zoeken of er in de fotoboeken des levens ook een foto zit van mijzelf achter het harmonium. Want de oorsprong van de verhaallijn 'Frau und Orgel' heb ik geloof ik nog niet onthuld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten