Naar Breukelen

Soms kan ik verlangen naar leven in een dorp. Zo kleinschalig overzichtelijk. Zus 3 woont in een dorp en speelt daar al jaren in een blokfluitensemble. Vanavond treden ze op in een kerk in Breukelen. Te Breukelen doen ze in aanloop naar de kerst elk jaar een muziekavond in drie kerken, die met elkaar verbonden zijn met waxinelichtjes in jampotjes. De bezoekers mogen vrijelijk in en uit lopen. 

Of ik kom luisteren. 

Dus rijd ik in het duister in de regen een heel ander universum binnen, eerst langs de bochtige Vecht en dan pittoresk Breukelen in. Langs de Straatweg daar staan inderdaad kaarsjes in een lang lint op de grond, helaas tamelijk verregend. Maar wat een inzet en toewijding om ze ondanks de regen neer ze zetten. 

Leuk om bij te zijn. Zes Maarssense dames op blokfluiten. Sopraan, alt, tenor en bas. En een blokfluitjuf. Mooi sfeertje. Ze gaan een tweede keer optreden, dus uitgebreid bijpraten is er niet bij. 

Dus ga ik weer terug door het aardedonker langs de Vecht naar ons Zuilen waar het bestaan al veel stadser is. Ook bij ons is het kerstseizoen aangebroken. We hebben een kerstborrel in de straat. Elke keer is er weer een andere buur die een uitnodiging doet. Een stuk of 15 mensen komen erop af. Meestal dezelfden. Mannen staan bij mannen, ik denk dat zij over klussen praten en moderne installaties. Domotica. Ik sta bij de dames. Vier zijn in de dertig en zitten bij elkaar op de maandagavondyoga. Een is net vijftig geworden. We praten over kappers en zumba en hoe dankbaar we elke dag weer zijn met ons mooie huis en onze straat en ons buurtje.