Inmiddels heb ik weer een evaluatie achter de rug van het revalidatietraject, want de max 16 weken die voor het experiment anderhalve lijnszorg staan zijn nu op. Conclusie: het gaat steeds beter met de hand/pols, de laatste maanden is er duidelijk sprake van vooruitgang, maar we zijn er nog niet. De vingers zijn nog dik en niet recht, de pols is nog pijnlijk en hand&pols zijn nog lang niet zo krachtig als we zouden willen. Dus we gaan nog even door. Twee maal in de week: eenmaal fysio en eenmaal ergo. En tussendoor een keertje oefenzaal.
Het 'wrede meisje' was er vrijdag bij de evaluatie onverwacht niet bij, maar vandaag is ze er weer wel. Nu heeft ze zelf een beetje een krachteloze hand, dus haar stagiaire moet mijn hand/pols maar rekken en strekken. Ze zegt ineens steeds U tegen me, en dat terwijl er al maanden jij-en en jou-en. Waarom zeg je ineens U? vraag ik. Dat vinden de collega's. Zij vinden dat respect. Maar als ik nu fijn vind dat je je en jij zegt, zeg ik. Ja, aarzelt ze, want haar collega's spreken haar er steeds op aan. Het is uit respéct, legt de stagiaire nog eens uit. Ja maar als je steeds jij hebt gezegd, en nu zeg je ineens weer U, dan denk ik dat we misschien wel een probleem hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten