Resusaapjes

Ik mis het tekenen, maar weet vaak niet wat te tekenen. Ik loop en kijk, maar zie het niet. Het vorige moment van inspiratie was het logeerhondje van de Bayerische Freundin. Gisteren dacht ik aan resus-aapjes, hoe geweldig beschermd die aan/in hun moeder hangen, en toen wist ik het.

Zolen

Ik vrees door een reclame op Facebook heb ik me laten overhalen tot supersonische inlegzolen. Niet goedkoop.  Als je twee paar koopt krijg je veel korting, bij drie paar nog veel meer. Maar ja. Wat ze beloven: holistische voetverzorging door acupressuur-inlegzolen en een innovatieve combinatie van magnetische en reflexzonemassage, die de doorbloeding bevordert en vermoeidheid voorkomt. Tegen hielspoor ook. Bobby moet erg lachen als hij ze ziet, maar stopt ze dan toch ook even in zijn eigen schoenen. En als ik er nu heel licht en luchtig en pijnvrij en gezond van word, lach je dan nog?

Op een blog van ene Aartjan die van alles test waaronder inlegzolen komt hij uit bij het Chinese AliExpress voor nog betere en veel goedkopere inlegzolen.

Weer een nieuw buurtbiebje

Het is negen jaren geleden dat ik samen met een ondernemende buurman een buurtbiebje in ons plantsoen zette. Hij had het zelf gemaakt en het hield het enkele jaren. Ik was de bibliothecaresse. 

Het eerste kastje hield het een paar jaar uit en toen liet hij een mooi kastje maken door een houtbewerker-kennis die objecten maakt van Utrechtse bomen. Gesubsidieerd. Heel circulair en mooi. Het tweede kastje was gemaakt van het hout van de iepen die hier stonden maar die het veld hadden moeten ruimen vanwege de heersende iepziekte. Het was echt een prachtig kastje, mooi hout, mooi geolied.

Maar ook dat was niet bestand tegen weer en wind en heuende jongeren die het vernielden, in brand staken. De initiatiefrijke en handige buurman in kwestie verhuisde helaas naar Wageningen en ook dit oorspronkelijk beeldschone biebje verloederde met de jaren. Ik wist het ook niet meer en keek maar eromheen. 

Gisteren meldde een buurman Kees in de straatapp dat een meneer uit de buurt het verkommerde kastje niet langer aan kon zien en hij heeft een nieuw kastje getimmerd en gemonteerd. En nu staat het er. Het is heel robuust. Geen idee wie de gulle gever is. De buurman Kees ken ik niet. Ik hoop dat hij mij gaat onthullen wie de man is.

New me

Als je haar maar goed zit. Ik dub er al een half jaar over, maar het Poolse maisje (de buurtkapster) is nog steeds niet terug. Ik-wil-weer-krullen-ik-wil-weer-krullen. Niet dat beetje slag, zoals het nu is, maar echt veel krullen. Zaterdag heb ik aan haar collega/baas gevraagd of hij Dauerwellen wilde zetten (eerder zei hij dat hij daar echt niet van hield), en dat ik ook naar een andere kapper kon gaan, maar toen wilde hij het toch zelf doen. 

En vanochtend is het zo ver. Van half 12 tot 14u. En dan loop je naar huis met een beetje naar ammoniak stinkend nog nat haar, want het droogt het mooist aan de lucht, en dan is het dit. Ik ben er heel blij mee. Mijn nieuwe ik lijkt op mijn oude ik. Dat opgestoken haar was het niet. Bobby die mij met mijn opgestoken haar met journaliste Wouke van Scherrenburg vergeleek ziet nu gelijkenis met schrijfster Nelleke Noordervliet.

Dorst

In mijn zondagse  ledigheid ga ik een aflevering 'Boerderij Van Dorst' terugkijken, en wel de aflevering met operazangeres Francis Broekhuizen en voormalig dichteres des vaderlands Lieke Marsman. Tegenwoordig heet alles en iedereen die afwijkt van de heteronorm LGBTI of 'gender-disfoor', maar in mijn beleving hebben we hier gewoon drie lesbische mensen bij elkaar. Bijzonder leuke energie. Francis is veel te dik en ziet er in korte broek in het geheel niet uit als een operazangeres. Ze is heel praatgraag. Lieke heeft botkanker en mist een arm. Zij noemt zich zelf heel introvert en had heel erg opgezien tegen deze energieke dames. Ze is beeldschoon maar vindt zichzelf niet aantrekkelijk. Nooit gevonden ook. En Raven dwarrelt er op haar onbevangen wijze vragen stellend tussendoor. 

Zware arbeid doen ze niet, want dat kunnen deze gasten niet. Lieke legt een boomschorspaadje aan, want met één arm kan ze nog wel emmers tillen. Leuk moment is als Francis wat takken van een boom afzaagt en bekent dat ze Raven wel heel erg leuk vindt. Bloos bloos.

 

https://npo.nl/start/serie/boerderij-van-dorst/seizoen-4_1/boerderij-van-dorst_16/

Fluisterstille wandeling

Wat een verschil in weer met dinsdag toen het zo mistte. Er zijn drie afzeggingen, dus deze zondag lopen we de stille wandeling maar met zijn vieren. Maar mooi is het. 

https://defluisterstillestem.nl/wandeling/

Plantaardige garnalen?

Voor vanavond heb ik een Thais recept uitgezocht, een curry met garnalen. Er staat bij dat je ook veganistische garnalen kunt nemen. Huh? Googelend kom ik er achter dat AH die ook heeft in de nieuwe gezonde productlijn 'terra'. 

Sta ik in AH, vind ik het laatste pakje vegetarische garnalen, lees ik voor de zekerheid de ingrediënten- en voedingswaardenlijstjes, zie ik dat je ze alleen koud mag eten en dat er 0 gram eiwit in zit. Nul. Waarom zou je ze dan eten?

'Yesterday'

Het is onder gepensioneerden gebruik om jezelf, elkaar en de wereld te vertellen wat je allemaal doet en onderneemt, want actief zijn blijft wel de norm. Helemaal onledig niets doen is best een kunst. 

Nadat ik gisteren enkele uren bij Elly aan haar Mac aan ons Park-boek gewerkt heb en toen her Afscheidsfeest, en toen nog weer Journaal en Eredivisie toen was het vanochtend even helemaal genoeg. Ik doe in bed midden op de dag een film: Yesterday (Netflix). Een onderhoudende romcom, nog maar een paar dagen te zien. 

Een Indiaas- of Pakistaans-Britse jonge zanger Jack treedt roemloos op in halflege cafétjes en op straat, zijn beste vriendin Elly (onderwijzeres) is zijn manager. Het is niets met zijn zangcarrière, en het wordt niets. Dan zingt hij voor zijn trouwe vrienden een liedje van The Beatles en niemand kent het. Sterker nog, ze hebben nog nooit van The Beatles gehoord. Ze vinden de song fantastisch. Als Jack googelt op de Beatles is er geen enkele hit te vinden. Niet op de zangers, niet op de liedjes. En dan gaat hij enorm furore maken net Beatle-songs. 

Het is een heerlijke film. Heerlijk al die Beatle-liedjes, leuke acteurs. En natuurlijk een happy end.

Admiraal de Ruyterweg

Dit is de Admiraal de Ruyterweg in Amsterdam-West. 1957. Op de grens van de wijken Bos&Lommer en De Baarsjes. Ik ben dol op oude foto's. Ik woonde er vlakbij van 1981 tot 1994 en fietste er dagelijks doorheen. Ik had er een kapper (Hans, die kriebelde oude dames in het kuiltje in hun nek, die dan verrukt rilden en kreetjes slaakten. Dat vond hij leuk). En een fotozaak Vertax. Ik kwam daar vaak, want ik maakte nogal wat foto's. Die eigenaar bleek altijd al je foto's bekeken te hebben. Hij had soms commentaar op vakantiekiekjes van de natuur. Al die bloemkoolvelden, zei hij dan. 

Verderop een eindje noordwaarts was een wasserette wat erg fijn was toen ik nog geen wasmachine had. Vooral toen ik doorkreeg dat de dames voor weinig meerprijs je was netjes voor opvouwden. En er was een buurt-politiebureau. Aan het eind van de straat was het oude station Sloterdijk. Heel dorps. Oud-politica Annemarie Grewel stond er vaak met een tekkel. Daar reed de trein naar Haarlem en Zandvoort.

En al die trams daar: 12, 13, 14, bus 18... die lopen nu allemaal anders. 

Broerlief woont er, alweer decennia. Ik stuur hem de foto en hij ziet onmiddellijk dat er toen nog geen bomen in de straat waren. Ik zie de klinkers op de weg, die nu geasfalteerd is. Dat er nog parkeerplekken te over waren. Ik weet niet hoe ik aan de foto kom. Waarschijnlijk een Facebook pagina. Maar welke?

Ik geloof dat de nieuwe online schrijfcursus vruchten begint af te werpen. Ik krijg steeds meer herinneringen. Juist de onbetekenende details zijn leuk. Vandaag is de opdracht: Washandje.

Afscheid

Bobby heeft Afscheid van zijn werk. 'n Grote dag.  Tientallen mensen komen handje schudden, praatje maken, cadeautje geven. Ik sta er ondersteunend bij.

Jandirk (l) houdt een klinkende  afscheidsspeech, veel lof, Bobby zelf houdt ook een speech, over hospitality en gastvrijheid. Hij klinkt als een klok, er is een prediker aan hem verloren gegaan.

Eromheen kletsen we met al die lieve aardige mensen. Schoonzusje en Hans zijn er ook bij. En dat was dan dat. Heel mooi. Jammer dat het voorbij is. Na afloop gaat Schoonzusje weer terug naar Heerde en gaan we met Hans dikkedakken bij Het Dikkertje, de Griek aan de Straatweg. Weer een periode afgesloten. 

Nu zijn we echt twee pensionado's. 

Fairphone

Sinds vanmiddag heeft Bobby een smartphone. Eindelijk. Het is niet echt vrijwillig, hij voelt zich gedwongen. Onder meer internetbankieren kan niet meer zonder smartphone, en de sport- en andere clubjes communiceren bijna alleen nog via Whatsapp. Een hele revolutie, want hij was altijd tégen. Principieel.

Na rijp beraad is het een Fairphone geworden. Dat is een duurzame smartphone die is ontworpen met aandacht voor mens en milieu. Het idee van Fairphone is om een eerlijkere elektronica-industrie te bevorderen door producten te maken die duurzaam, ethisch en gemakkelijk te repareren zijn.

 
- Fairphone streeft ernaar om conflictvrije en duurzaam gewonnen materialen, zoals tin, goud, wolfraam en kobalt, te gebruiken. Het bedrijf werkt samen met leveranciers om betere werkomstandigheden en een eerlijk loon voor arbeiders te garanderen.
- Fairphones zijn modulair, wat betekent dat je onderdelen zoals de batterij, camera of scherm zelf kunt vervangen. Dit verlengt de levensduur van het apparaat en vermindert elektronisch afval.
- Fairphone biedt langdurige software-updates, zodat gebruikers hun telefoon langer kunnen gebruiken zonder verouderde software.
- Het bedrijf zet zich in om de ecologische voetafdruk van hun producten te minimaliseren door recyclingprogramma’s en het gebruik van gerecyclede materialen.
- De Fairphone is populair bij mensen die willen bijdragen aan een eerlijkere en duurzamere wereld.

Nu ik nog.

Naar de pedicure

Ik vind mijn teennagels raar worden. Ze zijn harder en groeien een beetje krom/rond. Het lukt niet goed te mooi te knippen dus ik besluit tot een bezoek aan een pedicure. Een jaar geleden had Bobby me al eens een voeten-verwen-behandeling cadeau gedaan, maar daar was ik nooit op in gegaan. Dat was bij een mevrouw vlak bij ons huis, aan de andere kant van het plantsoen. Zij blijkt inmiddels gestopt en zo kom ik terecht bij een nieuwe pedicure aan de Gageldijk.

Ze is een médisch pedicure, benadrukt ze een paar keer. Heel anders dan een gewóne pedicure. Nagels lakken en voetmassages (wat ik eigenlijk ook wil) doet ze niet. In Groenekan zit iemand die voetmassages geeft.

Ik heb niets raars aan mijn voeten, die nagels kan ze weer mooi knippen en vijlen en een laagje eraf schuren. Dan zal ik me herboren voelen. Iedereen die bij haar vandaan komt voelt zich herboren, zegt ze. 

Ik vind het resultaat mooi, ik heb weer ordentelijke nagels en voeten. Maar herboren? Daar heb ik denk ik aanvullend ook een verwennende welriekende voetmassage voor nodig.

Frau und Auto

Ik weet niet of u het zich nog herinnert, dat ik de rechterdorpel (spoiler) van onze auto eraf reed, een paar maanden geleden. Het was een heel gedoe, maar Dirk de garageman heeft hem er uiteindelijk weer op gekregen. Er kwam een föhn aan te pas om het ding weer plat te krijgen Ik had Bobby nog laten zien waar en hoe het gebeurd waas, ik kon er écht niets aan doen, kijk. Enfin.

In Hollandsche Rading gebeurt het wéér, nu aan de  andere kant. De parkeerplaats bij het station is helemaal vol, echt geen enkel plekje meer, dus ik rijd richting de ingang van landgoed 'Einde Gooi', waar tot mijn verrassing (ook) een klein en rommelig parkeerplekje is. We wandelen prachtig, gelukkig en tevreden, en zullen nog een koffie met appeltaart nuttigen om het af te maken, en dan hoor ik bij het wegrijden een raar geluid. Ik kijk en zie niets, behalve een betonnen paaltje maar daar ben ik nog zeker 25 cm bij vandaan. Enfin, het rare geluid blijft, zit er een  grote tak onder de auto? en dan is de linker spoiler eraf gevallen. 

'Jij kon er écht niets aan doen', zei de Bayerische Freundin lief ondersteunend, 'ik ben getuige'. Ze betaalt mijn appeltaart ter troost. Maar ja, ik durf bijna niet naar huis.

We rijden nog even terug langs de plek des onheils en zien een heel laag grijs bijna onzichtbaar tweede paaltje, al eerder omver gereden, maar niet helemaal, dat de boosdoener moet zijn geweest. Dat kon ik van achter het stuur echt niet zien. Ik maak een foto die aantoont dat ik er echt niets aan kon doen. Bobby is eerst verbaasd, maar uiteindelijk toch wel soort van overtuigd. Shit happens.

Eerst ga ik naar de autowasstraat, want je kan toch niet met zo'n vuile winterauto naar de garage. 'Er is wat ergs gebeurd', zeg ik tegen Dirk. Ik vertel en laat de foto zien. 'Pure pech', zegt hij. 'Kan iedereen overkomen'. 'Die dorpel is van kunststof', zegt hij, 'die gaat er relatief gauw af. Dat is maar goed ook.' Ter troost laat jij mij op zijn telefoon een enorme kras zien die hij in/op zijn eigen auto heeft gereden. In de deur. Tegen een lantaarnpaal aan. 'En ik ben een automan in hart en nieren'. Die reparatie had hem 6000 euro gekost, maar hij is all risk verzekerd, dus dat had hij niet gevoeld. Zodra hij tijd heeft gaat hij onze auto weer maken.

Zing met Passie

De Bayerische Freundin en ik hebben ons aangemeld voor een Passie Project van MP Duo (Hans Veldhuizen) in Maastricht op 8 maart. Vele jaren geleden in Amsterdam zong ik in diverse projecten van hem in het Concertgebouw in Amsterdam. 'Zing&Beleef Bach', 'Zing&Beleef Mozart', 'Zing&Beleef Kurt Weil'. En meer. Wat was dat telkens een feest. 

Heb ik over deze Maastrichtse plannen al geschreven? De zangdag begint om 10u 's morgens dus we gaan er daags tevoren al naar toe. Tot nu toe was dat het avontuur: om een betaalbare B&B te vinden. Want de goedkoopste eenpersoonskamer in Maastricht kost €149. Dus ik op jacht naar een betaalbaarder B&B. Maar dat is een ander verhaal.

Nu hebben ze van de organisatie een link naar een Dropbox-map gestuurd en die gaat zich de komende weken vullen met bladmuziek en audio-files. Op het programma staan Gabriel Fauré ('Cantique de Jean Racine'), Mozart ('Ave Verum Corpus'), Lady John Scott ('Think on me') en Arthur Sullivan ('The long day closes'). Spannend allemaal.

    'The long day closes' - Arthur Sullivan 

    'Ave Verum Corpus'- Mozart 

    'Cantique de Jean Racine' - Gabriel Fauré 

    'Think on me' - Lady John Scott

https://www.mpduo.nl/

Honden met truitjes

De Bayerische Freundin heeft nog steeds het Berlijnse hondje te logeren dus zij gaat weer mee uit wandelen. We gaan de stille wandeling van komende zondag door het gebiedje Einde Gooi vóórwandelen. En ja hoor, er is weer een verrassing. Een vorige keer toen we in Groenekan zouden gaan lopen werd er op een bomen de halve-marathon-van-Groenekan aangekondigd. Nu is de wandelroute een beetje verlegd, om de boerderij heen waar je voorheen over het erf liep. 'Wegens meerdere incidenten'. Wel jammer. 

Het hondje draagt een babytruitje waar ik smakelijk om moet lachen. Niet al te smakelijk natuurlijk, want je wilt niet kwetsen.

Mannendingen (2)

Af en toe doe ik een 'schrijfingang' niet. Als er geen een bel gaat rinkelen. Zoals bij de opdracht 'schrijft een zin op die je leven helemaal heeft veranderd'. Zonder te denken dat ik helemaal met de opdrachten ga stoppen. Ik kan niet zo'n zin bedenken. Dus dan laat ik het maar. Vandaag is de opdracht 'mannendingen' en dan is tien minuten schrijven veel te kort. Ik woon tenslotte met een manspersoon die echt van de mannendingen is. Als we obs avondloopje doen vertelt hij een mop, over een padvinder en een hopman. Moppen vind ik ook mannendingen.

Mannendingen (1)

Gelezen: Een bevoorrecht mens. Honderd mannenportretten door Joost Prinsen. Ik kwam het tegen in de e-bibliotheek, had eigenlijk niet zo'n idee dat hij schreef. Je ziet hem tegenwoordig vooral als wederhelft van Noraly Beijer. Dit is een bundeling van 100 columns uit het Haarlems Dagblad. Uit de periode 2011-1019 ofzo. Natuurlijk staat Joost Prinsen op mijn netvlies gegrift, als personage. Mooi ook zoals hij liedjes zingt. Maar eigenlijk ken ik niet zo goed. Dus na een halve bundel met aardige herinneringen aan bekende en minder bekende mannen gs ik een beetje op YouTube en NPO Plus grasduinen naar filmpjes van/met/over hem.  Een belezen mannenman. Een bibliotheek vol witte mannenboeken. Niks mis mee, tot je op een gegeven moment denkt: en de rest van de wereld dan? Dan is het wel weer grappig dat hij met Noraly in een programma over Oerol zit en ze aan Cornald Maas vertellen dat hij mee wilde naar Suriname. 'Hij wist helemaal níks van Suriname', vertelt Noraly daar.

Bloeyendael

Eerst zouden we op de fiets naar Amelisweerd, Elly en ik, maar vanwege de kou gaan we dichterbij haar huis naar Park Bloeyendael. Het ligt daar raar ingeklemd tussen de A27, de A28, de Waterlinieweg de Biltse Rading en de Biltsestraatweg. De kantorengebouwen van Rijnsweerd.

Zoals zoveel plukjes groen in een om Utrecht is dit ook park(je) zwaar  bevochten op de plannenmakers en planologen. Er worden al gauw snelwegen en hoge kantoren op de laatste plukjes groen ingetekend en het kost de bewoners dan heél veel strijd om het te behouden. https://www.bloeyendael.nl/begin/

Tegen drieën nuttigen we ons 'twaalfuurtje' in een bijzonder leuk restaurantje Meneer Vink.

Woeste Grond

Van de week hoorde ik dat de nieuwe tv-serie 'Woeste Grond' (AvroTros) over het moderne boerenleven in Oost Nederland wekelijks maar liefst 1 miljoen kijkers trekt en dat er een vervolg komt. Twintig afleveringen. U begrijpt het al: ik ben een van die 1 miljoen en ondanks mijn bedenkingen af en toe was ik  helemaal hooked en nu heb ik alles gezien. 

Alle standpunten komen in de serie aan bod: de oude boer met twee zonen, waarvan de een beoogd opvolger is die biologisch wil gaan boeren en de ander makelaar die het land verkwanselt aan projectontwikkelaars. De (klein)zoon die bij het boerenverzet gaat. De echtscheiding, de nieuwe vriendin, een dochter die per ongeluk zwanger raakt, een dochter die lesbisch, een zus met een verstandelijk gehandicapte zoon...

En wat lees ik nu op NU.nl? BBB-partijleider Caroline van der Plas wil Kamervragen stellen over een scène waarin een boerenprotest tegen een AZC wordt vergeleken met de NSB. Van der Plas wil nu Kamervragen indienen. Zij noemt het 'een respectloze en onjuiste vergelijking die diep kwetsend is voor boeren en burgers die vreedzaam protesteren voor hun toekomst'. 

https://www.nrc.nl/nieuws/2025/01/17/caroline-van-der-plas-boos-over-nsb-vergelijking-in-boerensoap-woeste-grond-a4879888

Mist

Vandaag ga ik naar Hani501 te Heeg. Die heb ik al weer veel te lang niet gezien. Het is heel mistig onderweg en morgen zal dat ook weer het geval zijn op de terugweg. Op de radio hoor ik dat je je mistlampen aan moet doen als het zicht minder is dan 200 meter. Dat is twee hectometerpaaltjes. Het zicht is minder, maar bijna niemand gebruikt zijn mistlichten.

Rond Woudsend en Heeg op de provinciale wegen is het nog erger dan op de snelweg. Je rijdt zo'n dorp in en ziet de kruispunten en rotondes vrijwel niet. Gelukkig voorspelt Google Maps wat er aan bochten aan komt. Ik rijd er max 60 km en houd afstand. 

De paniekerige nieuwe hond Spikkel is een heel stuk gekalmeerd sinds vorig jaar. Hij komt steeds tegen mij aan zitten en met zijn kop op schoot. Mmm.

Aan het eind van de avond komen we er achter dat er een Staakt-het-Vuren-akkoord ligt tussen Israël en Hamas, per zondag, en zitten we verder aan de tv geplakt.

'n Beetje André Rieu

De dirigente heeft nieuwe nummers. Dit is héél mooi zegt ze, ook al denk je eerst dat het André Rieu is.

Dienst

Er is wat met de meneren tijdens deze dienst. Vier van hen doen vandaag de deur niet open en dan bel ik ze maar op dat hun maaltijd op de brievenbus staat. Of wat dan ook. Een meneer doet de deur op een kier open en zegt angstig: 'Ik ben niet gekleed. Ik voel me niet lekker. Ik ga nu in de woonkamer. Wilt u dan de maaltijden in de keuken op het aanrecht zetten?' 

Ik heb weer vier koeltassen, 24 maaltijden voor 21 adressen. En een extra tas met drie reservemaaltijden. Die zijn dus voor mijzelf. Ditmaal twee hutspot met kalfssaucijsjes, wel glutenvrij.

Ruim voor zonsondergang ben ik terug bij het depot. Wat een verschil is dat: de terugtocht van Maartensdijk naar huis bij licht of in het donker. Nog twee drie weken, en ik kan wel weer vijf tassen.

Ik herinner me...

De 'schrijfingang' van vandaag is 'Ik herinner me...': nogal breed dus. Juf Geertje zegt dat we ons niet moeten verzetten tegen opdrachten, niet blokkeren, maar meegaan in de flow. Dan gaat er een weteld open. 

Vandaag ga ik na afloop van het koor naar het volkstuinhuisje om te schrijven. Misschien dat die omgeving me meer inspireert. De nieuwe radio gaat ook mee, we beginnen hier gewoon opnieuw. Kijken hoe lang deze het volhoudt. 

Het is ouderwets geweldig met Radio 4 (dat tegenwoordig NPO Klassiek heet) op de speaker. Ik probeer nog even een klassieke playlist op mijn Spotify, via bluetooth, maar nee, hier gaat de verrassing van radiomakers de boventoon voeren.

Mijn herinnering gaat meteen naar mijn eerste studentenkamer. Bloemstraat 27a te Groningen. Een minimale zolderkamer met twee kleine dakraampjes. Er stond een petroleumkachel, vanwege de geur natuurlijk de herinnering. Die had trouwens wel een uitlaat naar buiten, in tegenstelling tot de kachel hier in huisje. De atmosfeer, de kou en de vochtigheid zijn een beetje vergelijkbaar.

Ik had er een bed van slechts 70 cm breed, dat was mijn meisjesbed uit de periode dag er thuis nog twee meisjesbedden en een bureautje in een niet zo grote slaapkamer moesten. Dat vond ik gewoon, tot er het eerste liefje kwam. Die paste er echt niet bij op/in mijn bed. Een tafel met twee stoelen en twee oude fauteuils van thuis. En een kleed op de houten vloer. Later plakte ik daar gele Heugaveld tapijt-tegels op. Grappig dat zo'n woord ineens boven komt. Dat is wat Juf Geertje ook zegt. Eens kijken of er ergens nog een foto is van mijn studentenkamer. Ik vrees van niet.

Op schrijfreis met Geertje

Het is wel fijn om niet meer op maandagochtend de schrijfcursus te hebben, voor het maaltijd-rondbrengen aan. Dat was te veel. Die schrijfcursus is weer voorbij maar ik heb iets vervangends gezocht. Een online schrijfcursus met dagelijks een 'schrijfingang', zo noemt de docente het. Niet een schrijfopdracht. Een jaar lang krijg je 's ochtends in de mail een 'schrijfingang'. Het doel is niet een boek te gaan schrijven, een product, maar je geest en je herinneringen los te kloppen. Als je met de hand begint te schrijven dan gaat het vanzelf stromen. Dat is het idee. Die ervaring had ik ook bij Lasse van de HOVO-schrijfcursus, bij haar werd ik er heel blij van. Het is niet dat ik moet leren schrijven, het is meer dat je wat muren rond je herinneringen neerhaalt.

Ik heb Elly gevraagd of ze ook meedoet, dan kunnen we ervaringen uitwisselen. Er is inmiddels een week voorbij. We hebben nog geen ervaringen uitgewisseld, behalve dan dat Elly appte dat ze het héél leuk vindt. Zelf heb ik nog enige reserves. Dat komt omdat de schrijfingangen bij mij af en toe minder leuke herinneringen aanboren. Lasse van de Hovo hield je daar expliciet bij weg. Je moet een wekker zetten en 10 minuten schrijven. Dan stoppen. Het is 10 minuten per dag. Het is te doen.

Vandaag mogen we over een kanariepietje schrijven. Maar wij hebben thuis nooit een kanariepietje gehad. er komt geen een herinnering.

De opdrachten tot nu toe: 1. Schrijf over de allereerste keer dat je verliefd was. 2. Beschrijf je ondergoed-lade. 3. Maak een lijst van 10 dingen die je vertederen. 4. Schrijf over vloeibaar eten. 5. Schets een object binnen handbereik. 6. De handen van je moeder. 7. Het verhaal van je nagelriemen.  Ga er maar aan staan. De kunst is niet te blokkeren maar gewoon maar de pen op het papier  te zetten en de inkt te laten vloeien.

40 jaar

Schoonzusje en Zwager zijn 40 jaar getrouwd en zij vieren dat in een Boscafé in de buurt van Heerde. Met familie en vrienden. Het feest begint om 14u en eindigt om 22u. De vrienden moeten rond 18u weer weg, de familie (broers en zussen al dan niet met aanhang, en de kinderen al dan niet met aanhang) blijft dineren. Het is heel mooi, zoveel dankbaarheid, maar duurt al met al best heel lang. In de eerste helft voer ik wel vier gesprekjes met 'vrienden' (waar woon je, wat doe je voor werk, waar ben je geboren, hoeveel kinderen hebben jullie?) tot ik totaal uitgeput ben. 'Ik heb nog nooit iemand zó uitgeteld gezien', zegt tegen tienen een ander schoonzusje van Schoonzusje tegen mij. 

Om 23u zijn we goddank weer thuis, om daar nog naar het Journaal en de Eredivisie te kijken. Ajax staat gelukkig weer op 2. 

Nu is het zondagmorgen. Eerst ga ik snert koken, dat is lekker aards, en daarna met een boek weer terug naar bed. Pyjamadag. Hier moeten we maar lering uit  trekken.

De Paddestoel

Met Nieuwe Wilma eindelijk weer een wandelafspraakje. De vorige Stille Wandeling is wel anderhalve maand geleden. Ons beider november-december leven was te vol. Vooral met afscheid van mensen die dood gingen. 

We gaan lopen bij café-restaurant De Paddestoel in de bossen tussen Hollandsche Rading en Lage Vuursche. Hoewel het gisteravond laat nog stortregende is her nu kraakhelder weer. Blauwe luchten. Heerlijk. 

De Paddestoel is qua architectuur een grappig bijzonder gebouwtje, van buiten. Maar van binnen is het een beetje oubollig en niet helemaal meer van deze tijd met de hedendaagse clientele die een glutenvrij broodje verlangt. Dan nemen we maar een grote kop erwtensoep. Glutenvrije pannenkoeken hebben ze dan weer wel.

Naar de fietsenmaker

De remmen van mijn e-bike doen het al weken niet goed, vooral niet bij regen, gevaarlijk dus. Maar met al die kou en regen kan ik een ritje naar de fietsenmaker niet zo goed opbrengen. Want dan moet je fiets achterlaten en op een stroeve leenfiets terug. 

Maar vanmiddag schijnt onverwacht de zon, en ga ik zomaar op de fiets naar Hornbach in Nieuwegein. De tekening van het huisje van Schoonzusje + Zwager in Heerde in laten lijsten. Ze zijn 40 jaar getrouwd. Hornbach is een half uur fietsen. Om precies te zijn: een half uur heen en een half uur terug. Langs het Merwedekanaal met alle ambitieuze nieuwbouwprojecten. Wel leuk om te zien hoe dat vordert. 

Op de terugweg (alweer harde wind en motregen) fiets ik vrijwel langs de fietsenmaker. It's now or never.

Vijfenhalf jaar geleden kocht ik mijn e-bike. De fietsenmaker was nog een machtig man. Hij had best een groot florerend bedrijf. Net verplaatst van de Amsterdamsestraatweg naar het Werkspoorterrein. Inmiddels heeft zijn zoon het overgenomen, een snel ambitieus jongmens. Vader, moeder, zoon, schoondochter en babygirl zijn altijd in de zaak. Maar pa wordt ouder, kwetsbaarder. Waar hij voorheen met gezag een centrale rol speelde beweegt hij zich nu nederig op de achtergrond. 

Maar de zoon heeft nu even geen tijd voor mij. Het is druk. Dus helpt pa mij toch. Ik wil graag een service-beurt en mijn (hydrolische) remmen moeten nagekeken. Ik heb nog niet zo lang geleden nieuwe remmen gehad, zeg ik, dus svp niet meteen weer nieuwe remmen erop zetten. Die kosten nogal wat. Hij gaat in de computer naar de geschiedenis van de fiets kijken. Hij is een beetje onhandig met de computer, dat zie je. Maar ook het fietsenmakersvak is tegenwoordig grotendeels electronisch/digitaal. 

'Ik weet nog dat u deze fiets kocht', vertelt hij, 'samen met uw man. Weet u hoe lang dat geleden is? 2019!' En dan: 'Van welk jaar bent u?' 'Van 1957.' 'Dan schelen we niet veel.' 

'Het valt niet mee he,' zeg ik. 'Nee, het valt niet mee.' Maar je ziet hem ook niet stoppen met werken.

Leenfiets mee. Morgen is de fiets weer klaar.

Internationaal

Nu ik toch op het Station ben wil graag een vraagstuk beantwoord zien. Hoe kun je de 'gratis' Keuzedagen van de NS inzetten voor een tripje naar een buitenland? Bijvoorbeeld een twee- of nog-meer-daags tripje naar Keulen, Aken, Bremen, Antwerpen of Brussel. Hoe activeer je als je vanuit het buitenland Nederland terug inrijdt je Keuzedag? Of moet je dan op het eerste-beste Nederlandse station uitstappen en daar die Keuzedag activeren? En aldus je trein missen?

De meneer van het Internationale Loket zegt dat je je tickets kunt laten aanmaken door dit Loket, dan zit dat allemaal in de digitale codes verwerkt, maar bij hen je tickets laten aanmaken kost wel €7,50 extra. Dat heet ontmoedigen.

Als je ze zelf bestelt op Internet dan vink je gratis-reizen-in-Nederland aan, en op de dag van vertrek activeer je op het station je Keuzedag. Dat is logisch. Maar voor de terugreis dan? Moet je dan bij de grens uit de trein stappen om je Keuzedag te activeren? Nee dat hoeft niet, zegt hij. Volgens deze beambte kun je op de vertrekdag in Nederland ook meerdere Keuzedagen activeren, dus ook voor de terugreis. Hij kijkt echter niet zeker van zijn zaak. Echt? Ja echt. Dit ga ik een ander keertje nog een keer vragen.

Er staan trouwens allemaal filmpjes op internet om de onnavolgbare en steeds veranderende regels aan de bejaarde reiziger uit te leggen. In heel eenvoudige geruststellende taal. 

Als je de kwestie nazoekt op de FAQ-pagina van NS over Keuzedagen zeggen ze toch echt dat je op de terugreis bij de grens moet uitstappen om ter plekke je Keuzedag te activeren. https://community.ns.nl/abonnementen-2/keuzedagen-ophalen-87226

Naar Gouda

Ik zit al een tijdje in de trein naar Rotterdam, waar ik de ontwerper van het Park ga interviewen, eindelijk, als ik gebeld word door een 010-nummer. Nou dan weet je het wel. Wéér afgezegd. Grr. Het meisje dat me afbelt zegt dat ik morgen door zijn P.A. gebeld zal worden voor weer een nieuwe afspraak. Ik ben met bij Gouda en spring daar maar uit de trein. 

In het Museum van Gouda is een tentoonstelling over de bijbelfiguur Susanna: 'Van Middeleeuwen tot #MeToo'. Eigenlijk weet ik niets over deze Susanna, maar dan moet ik dit maar zien als een uitgelezen kans. Wel herinner ik me dat ze door de eeuwen heen vaak geschilderd is, poedeltjenaakt. Naakt mochten maar een paar figuren geschilderd worden: uit de klassieke mythologie de drie Gratiën, Venus en Diana, en uit de Bijbel Eva en Susanna. Dat valt terug te lezen in mijn artikel van een paar maanden terug over de nieuwe baadsters. 

Susanna is een personage uit het Oude Testament uit het bijbelboek Daniël. Zij was een 'vrome jodin', getrouwd met een rijke man, en zij ging vaak baden in hun ommuurde tuin. Waar echter 'ouderlingen' haar begluurden en lastig vielen. Daar kreeg zij natuurlijk de schuld van en zij werd berecht en ter dood veroordeeld. Maar de profeet Daniël zorgde ervoor dat uiteindelijk niet zij maar de 'ouderlingen' berecht en gedood werden.

Aanleiding voor heel veel schilders door de eeuwen heen om een de prachtige blote Susanna te schilderen met aan haar zijde de oude geilaards. Ik weet het niet hoor. De kans om een blote vrouw te schilderen is door de eeuwen heen met beide handen aangegrepen. Die geile oude mannen waren dan een morele rechtvaardiging. Nu ook weer in dit museum, dat nog nooit zoveel blote vrouwen exposeerde.

Slot Zeist Revisited

Als Geschwister hebben wij een mooie traditie: tussen 6 en 12 januari gaan we ergens wandelen. Ter herinnering aan onze ouders. Die waren op 6 en 12 januari jarig (allebei geboren in 1924) en bij leven vierden zij dat op de zaterdag tussen die twee data. Afschúwelijk vond ik dat vroeger: Kerst naar Emmen, Oud&Nieuw naar Emmen en dan ook nog het weekend ná Oud&Nieuw. Nu doen we het vrijwillig. Je hóeft niet. En we gaan ook niet meer helemaal naar Emmen. Maar (bijna) iedereen is er. 

Vanwege de onvoorspelbare weersvoorspellingen gaan we niet naar Beerschoten zoals eerst het plan was maar naar Slot Zeist. Koffie, wandeling, lunch. En bij regen voor de liefhebbers de vogeltentoonstelling van Erik vsn Ommen, maar die had ik zaterdag al gezien. 

Een van de zwagers is geboren en getogen in Zeist, maar deze wandeling door het Zeister Bos kende hij nog niet.

Riders on the Storm

Het is in de nieuwe storm Floriane dat ik vandaag  mijn dienst maaltijd bezorging rijd. Als het hard regent is het echt niet leuk. Vaak is het zo'n 20 meter lopen van de auto naar de voordeur en dan wachten tot ze open doen. In een minuut tijd kun je echt goed nat worden. Gelukkig gebeurt dat vandaag maar één keer. Verder waait het inderdaad heel hard, er liggen pittige boomtakken her en der op de weg, maar ik vind het niet eng. Als het maar niet regent. 

in het systeem heb ik mijn maximum aantal koeltassen teruggezet van 5 naar 4. En vandaag heb ik er dus 5, bestaande uit 4 volle tassen, en een met slechts twee dozen, waarvan een met 'reservemaaltijden' voor mijzelf. De route is nu een stuk korter: 19 adressen in plaats van 26 Ik ben ruim voor het donker klaar. Héél relaxed. Dit aantal houden we er even in, tot het rond 18u niet meer donker is.

De doos met 'reservemaaltijden' voor mijzelf blijkt dit keer behoorlijk zwaar. Er zitten maar liefst vijf maaltijden in. Daar ben ik helemaal niet zo blij mee, want ik houd erg van koken. En ook dat Bobby kookt. Geen van deze maaltijden is glutenvrij, dus nu baal ik helemaal. Dan zou ik vijf dagen kant-en-klare maaltijden moeten eten en Bobby wat anders. Ongezellig! Ik heb helemaal geen plek voor vijf maaltijden in onze te kleine koelkast. Maar ik kan ze ook niet weggooien. 

Wat een toestand weer. Ik app twee buurvrouwen of ze misschien kant-en-klare maaltijden willen. En dat willen ze. De bami houd ik zelf, vanwege de gluten eet ik dat nooit meer. Wat is bami lekker. Bobby belooft glutenvrije noedels bij de Sligro te gaan halen.

Van Ommen

Als je dan toch in Slot Zeist bent kun je ook naar een tentoonstelling van ene Erik van Ommen, vogelkunstenaar genoemd. Hij maakt gebruik van verschillende technieken: houtdruk, ets, aquarel, sumi-e en olieverf. Hoe eenvoudiger hoe mooier. Zo beeldschoon, zo raak. Hij tekent buiten en kijkt door een groothoeklens om de dieren goed te bestuderen.

https://www.erikvanommen.nl/kunstenaar/

Zen-Zien-Tekenen

Vandaag ben ik voor de tweede keer op stap met het tekenclubje Zen-Zien-Tekenen. De eerste zaterdag van de maand. Ze hebben ditmaal afgesproken in Slot Zeist. We zijn met zijn vieren. Er is daar ook een tentoonstelling van Erik van Ommen die landschappen en vogels schildert. In hun restaurant is het te druk dus zoeken we een plekje in de galerie en het museumwinkeltje. Het zijn geen ideale plekken om te tekenen, maar je doet het er maar mee. Dat is het leuke spirituele ervan: je bent wat men noemt heel erg in het hier-en-nu. Daar moet je er wat van maken. En dan komt er wat.

Bij het brainstormen over locaties nodig ik ze uit op mijn volkstuin. Maar als dat in Oud Zuilen blijkt te zijn vinden de dames dat véél te ver weg. Zij wonen in Bilthoven, Amerongen en dat soort oorden. Ik zeg nog: ik ben toch ook hier? Het was maar 20 minuten rijden. Maar zo werkt dat niet in die koppies.

Mochi

De Bayerische Freundin heeft sinds Weihnachten het hondje van haar Berlijnse zoon te logeren voor drie weken. Volgens haar is het diertje een kruising tussen een teckel en een Jack Russell. Mochi heet hij. Dat is ook de naam van een Japans rijstgerecht. We lopen op Landgoed Beerschoten en alle andere hondenbezitters barsten in kirren uit. Middernachtelijk krijg ik ineens de geest. Morgen afmaken.

Jongensuur

In de kleine theaters speelt momenteel een voorstelling 'Jongensuren' naar de gelijknamige roman van Andreas Burnier. Zij was in mijn vroeglesbische periode een groot lichtend voorbeeld, evenals Doeschka Meijsing. Zij bezondigden zich niet aan bet radicaal feminisme, wat ik een groot pré vond. Ze wordt nu door jonge queers (her)ontdekt. Al weken geleden heb ik kaarten voor de voorstelling besteld, volgende week vrijdag, maar het theater waarin het gespeeld wordt (Kikker) werkt met een onbegrijpelijk wachtlijstsysteem. 

Enfin. Bij de bibliotheek had ik een bloemlezing van brieven en artikelen en interviews werk besteld, Privédomein, samengesteld door Ronit Palache, en die komt vandaag binnen. Ik lees de uitgebreide inleding over haar leven, maar de artikelen en brieven spreken me vooralsnog niet zo aan, ik wil eerst haar romans zelf (weer) lezen. Het jongensmeisje dat ze was sprak me intertijd erg aan. Dat weet ik nog heel goed. De brutaliteit ook. Ik weet alleen niet meer wat ik gelezen heb. Was het Het Jongensuur? Of Een tevreden lach? Ik hoef alleen maar de trap op naar onze bibliotheek te lopen om te kijken welke titels ik in de kast heb staan, maar daar ben ik te lui voor, dus download ik Het jongensuur via de e-bibliotheek. En ook maar meteen de biografie van Burnier.

In een adem uitgelezen. Gaat over de onderduiktijd van Haags joods jongensmeisje Simone. Van haar negende tot haar twaalfde woonde ze op heel veel verschillende onderduikadressen op het Nederlandse platteland. Allerlei geloven en gezindten. Nee dit heb ik niet eerder gelezen. Een tevreden lach moet het geweest zijn dat mij zo verpletterde in die tijd.

Over de voorstelling:

https://www.theaterkrant.nl/recensie/jongensuren/koen-verheijden-toneelschuur-producties/

Naar m'n huisje

Het is 2 januari, het is volbracht, alle feestdagen zijn voorbij, het leven is weer gewoon, hoera. En de zon schijnt ook nog. 

Ik ga naar mijn volkstuinhuisje, waar ik sinds 30 november niet meer geweest ben. Het is er lang zo nat niet als januari vorig jaar: toen stond mijn hele tuin onder water. Er staat nog een afwasje van de laatste keer, toen we een slot-etentje met de tuinvriendinnen deden. 

Ik stuur ze een appje of toevallig iemand zin heeft om koffie of thee te komen drinken. Twee van de drie komen zowaar. Om de beurt. Dat is leuk. Het petroliekacheltje snort gezellig. Het is alleen wel zo dat de ramen steeds beslaan van alle vocht, dus elk kwartier zeem ik ze even droog. 

Nu nog weer een nieuw radiootje (met batterijen en Bluetooth). Het geld van het vorige dat kapot gegaan was, heb ik teruggekregen. Ik ga er maar van  uit dat ik pech had en precies dezelfde. Alle transistor-radio'tjes op batterijen heten ineens 'noodradio's', sinds de boodschap van Rutte dat we ons op een oorlog moeten voorbereiden. 

.

Vispannetje a la Ans

Het recept 'Vispannetje à la Ans' staat zowel bij Chicks Love Food als bij de Jumbo. En die hebben het weer van Smulweb. Erg lekker verjaardagsrecept. Met kabeljauw en garnalen, uit paprika, champignons en courgette, in een saus van yoghurt, mosterd en rode pesto. Ik serveer er aardappeltjes naast, en sperziebonen, dan kan het koolhydraatarm. Rijst of pasta kan natuurlijk ook.

https://chickslovefood.com/recept/vispannetje-a-la-ans/

Gelukkig Nieuwjaar

Sinds een paar jaar stuur ik weer nieuwjaarskaartjes per post. De kerst- en nieuwjaarswensen via Whatsapp zijn ook mooi en goed bedoeld, maar het kaartje vind ik iets persoonlijker en nadrukkelijker. Ook omdat de wensen vaak via groepen tot je komen word je erdoor overladen. Filmpjes. De collega's van de Buurttaxi, het koor, de gymnastiek, het Park, de tuinvriendinnen, de Duitse vriendinnen, de collega's van de maaltijdbezorging, de Geschwister. Alsmaar bevind ik mij in dubio of ik ook was moet/zal sturen of niet. Of het onattent is als ik niet ook wat stuur. Maar iets in me verzet zich er tegen. Ik stuur nu soms een hartje terug.

We hebben een gezellige Oudejaarsavond. Vanwege Bobby's verjaardag op Nieuwjaarsdag doen wij met Oudjaar al jaren geen feestjes meer. Ik sta er helemaal achter, maar vind het toch ook een beetje saai. Tot onze verrassing staan halverwege de avond Zus+Zwager3 op de stoep. Met wie we een lange en genoeglijke avond hebben. Hoewel tegenwoordig in Utrecht vuurwerk verboden is, is er geweldig veel en mooi vuurwerk in de buurt.