Het is negen jaren geleden dat ik samen met een ondernemende buurman een buurtbiebje in ons plantsoen zette. Hij had het zelf gemaakt en het hield het enkele jaren. Ik was de bibliothecaresse.
Het eerste kastje hield het een paar jaar uit en toen liet hij een mooi kastje maken door een houtbewerker-kennis die objecten maakt van Utrechtse bomen. Gesubsidieerd. Heel circulair en mooi. Het tweede kastje was gemaakt van het hout van de iepen die hier stonden maar die het veld hadden moeten ruimen vanwege de heersende iepziekte. Het was echt een prachtig kastje, mooi hout, mooi geolied.
Maar ook dat was niet bestand tegen weer en wind en heuende jongeren die het vernielden, in brand staken. De initiatiefrijke en handige buurman in kwestie verhuisde helaas naar Wageningen en ook dit oorspronkelijk beeldschone biebje verloederde met de jaren. Ik wist het ook niet meer en keek maar eromheen.
Gisteren meldde een buurman Kees in de straatapp dat een meneer uit de buurt het verkommerde kastje niet langer aan kon zien en hij heeft een nieuw kastje getimmerd en gemonteerd. En nu staat het er. Het is heel robuust. Geen idee wie de gulle gever is. De buurman Kees ken ik niet. Ik hoop dat hij mij gaat onthullen wie de man is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten