In de kleine theaters speelt momenteel een voorstelling 'Jongensuren' naar de gelijknamige roman van Andreas Burnier. Zij was in mijn vroeglesbische periode een groot lichtend voorbeeld, evenals Doeschka Meijsing. Zij bezondigden zich niet aan bet radicaal feminisme, wat ik een groot pré vond. Ze wordt nu door jonge queers (her)ontdekt. Al weken geleden heb ik kaarten voor de voorstelling besteld, volgende week vrijdag, maar het theater waarin het gespeeld wordt (Kikker) werkt met een onbegrijpelijk wachtlijstsysteem.
Enfin. Bij de bibliotheek had ik een bloemlezing van brieven en artikelen en interviews werk besteld, Privédomein, samengesteld door Ronit Palache, en die komt vandaag binnen. Ik lees de uitgebreide inleding over haar leven, maar de artikelen en brieven spreken me vooralsnog niet zo aan, ik wil eerst haar romans zelf (weer) lezen. Het jongensmeisje dat ze was sprak me intertijd erg aan. Dat weet ik nog heel goed. De brutaliteit ook. Ik weet alleen niet meer wat ik gelezen heb. Was het Het Jongensuur? Of Een tevreden lach? Ik hoef alleen maar de trap op naar onze bibliotheek te lopen om te kijken welke titels ik in de kast heb staan, maar daar ben ik te lui voor, dus download ik Het jongensuur via de e-bibliotheek. En ook maar meteen de biografie van Burnier.
In een adem uitgelezen. Gaat over de onderduiktijd van Haags joods jongensmeisje Simone. Van haar negende tot haar twaalfde woonde ze op heel veel verschillende onderduikadressen op het Nederlandse platteland. Allerlei geloven en gezindten. Nee dit heb ik niet eerder gelezen. Een tevreden lach moet het geweest zijn dat mij zo verpletterde in die tijd.
Over de voorstelling:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten