In Hollandsche Rading gebeurt het wéér, nu aan de andere kant. De parkeerplaats bij het station is helemaal vol, echt geen enkel plekje meer, dus ik rijd richting de ingang van landgoed 'Einde Gooi', waar tot mijn verrassing (ook) een klein en rommelig parkeerplekje is. We wandelen prachtig, gelukkig en tevreden, en zullen nog een koffie met appeltaart nuttigen om het af te maken, en dan hoor ik bij het wegrijden een raar geluid. Ik kijk en zie niets, behalve een betonnen paaltje maar daar ben ik nog zeker 25 cm bij vandaan. Enfin, het rare geluid blijft, zit er een grote tak onder de auto? en dan is de linker spoiler eraf gevallen.
'Jij kon er écht niets aan doen', zei de Bayerische Freundin lief ondersteunend, 'ik ben getuige'. Ze betaalt mijn appeltaart ter troost. Maar ja, ik durf bijna niet naar huis.
We rijden nog even terug langs de plek des onheils en zien een heel laag grijs bijna onzichtbaar tweede paaltje, al eerder omver gereden, maar niet helemaal, dat de boosdoener moet zijn geweest. Dat kon ik van achter het stuur echt niet zien. Ik maak een foto die aantoont dat ik er echt niets aan kon doen. Bobby is eerst verbaasd, maar uiteindelijk toch wel soort van overtuigd. Shit happens.
Eerst ga ik naar de autowasstraat, want je kan toch niet met zo'n vuile winterauto naar de garage. 'Er is wat ergs gebeurd', zeg ik tegen Dirk. Ik vertel en laat de foto zien. 'Pure pech', zegt hij. 'Kan iedereen overkomen'. 'Die dorpel is van kunststof', zegt hij, 'die gaat er relatief gauw af. Dat is maar goed ook.' Ter troost laat jij mij op zijn telefoon een enorme kras zien die hij in/op zijn eigen auto heeft gereden. In de deur. Tegen een lantaarnpaal aan. 'En ik ben een automan in hart en nieren'. Die reparatie had hem 6000 euro gekost, maar hij is all risk verzekerd, dus dat had hij niet gevoeld. Zodra hij tijd heeft gaat hij onze auto weer maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten