Zen Zien

Met het zaterdagse ZenZien-tekenclubje tekenen we vandaag bij een van de deelneemsters thuis in haar villa in Bilthoven-Noord. We zijn met zijn vijven. Eerst zouden we naar de kinderboerderij in Zeist, maar het weer is voor buiten tekenen te wisselvallig en dat terrein te zompig. De organisatrice nodigt ons bij haar thuis uit. Dat is een design-villa met een naaldbomenbos als achtertuin. Prachtig! Alles even smaakvol.

We tekenen binnen en buiten. Eerst leest ze een stukje uit Hermann Hesse's Uren in de tuin. Een idylle. En dan gaan we anderhalf uur ons weegs. Het is geweldig inspirerend om zo stil bijeen te zijn en te tekenen. Na afloop laten we elkaar de dingen zien en dan gaan we weer naar huis. Een wonderschone vorm van samenzijn. 

Op haar bank ligt het boekje Zen Zien Zen Tekenen van Frederick Franck, grondlegger van deze methode. Ik lees er een eindje in. Voor het eerst komt de tekst binnen. Over tekenen als vorm van zijn.

Blokje educatief:
Frederick Franck (1909–2006) had een diep spirituele en filosofische benadering van tekenen. Tekenen is voor hem geen technische vaardigheid, maar een manier van aandachtig kijken en werkelijk aanwezig zijn. Hij beschouwt tekenen als een spirituele oefening, verwant aan meditatie. Het dwingt de tekenaar tot volledige aandacht voor het hier en nu. Het is een manier om los te komen van oordelen en van de innerlijke stem die zegt dat het mooi moet zijn. In zijn boek The Zen of Seeing (1973) stelt hij dat het bij tekenen niet om het eindproduct gaat, maar om de ervaring van het werkelijk zien. Tekenen ziet hij als een manier om diep contact te maken met de werkelijkheid - of dat nu een boom, een mens of een insect is. In de huidige wereld, waarin we vaak oppervlakkig waarnemen en veel dingen voor lief nemen, ziet hij tekenen als een manier om terug te keren naar echte verwondering en verbinding. 

's Avonds ga ik een van de tekeningen inkleuren. Daar zijn de dames erg enthousiast over.