Onze appelboom doet bijna niets qua appels, maar die van de buurvrouw op de volkstuin des te meer. Daar hangen vele tientallen zo niet honderden appels aan. En ze vallen er ook af. En die blijven liggen. Niet om aan te zien. De buurvrouw is niet veel op de tuin de laatste tijd, tenminste niet als ik er ben, dus ik trek de stoute schoenen aan en raap vier valappels. Maak er appelmoes van. Past net in een jampot. 'n Schep suiker er bij, en het is heerlijk friszuur. De dag erop pak ik er nog eens drie, maar dan voel me wel een beetje schuldig, dus biecht ik het maar aan haar op. Want dit hoort echt niet.
Ze moet even nadenken en zegt dan dat ze een mand met valappels zal neerzetten, dan mag ik die pakken.
Gisteren heeft ze maar liefst zo'n twintig valappels op mijn tafel gelegd. Dat is enorm lief en gul, maar wel een beetje veel. Gelukkig komt Monique op de thee en die wil er wel vier. Een ook een reuzencourgette die ik over het hoofd had gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten