De halve nacht ik kijk naar 'Oogappels Seizoen 7', tevens laatste seizoen. Ik lees in krantenberichten dat er 1,5 mijoen mensen naar de serie keken, de best bekeken serie. THet eerste seizoen ging over ouders met puberkinderen. Vier gezinnen werden gevolgd. Inmiddels zijn die kinderen nu twintigers, en de ouders zijn van veertigers vijftigers geworden. Dus andere vraagstukken in het leven.
Ik ben pas in het vierde of vijfde seizoen ingestapt maar was meteen verslaafd. Haast aan alle personages, oud en jong. Natuurlijk waren Merel (Malou Gorter) en Erik (Ramsey Nasr) en hun kinderen de sterkste karakters, maar aan de rest raakte je ook zeer gehecht.
Merel die echt een boze bitch was in de eerste seizoenen wordt de wijsheid en mildheid in eigen persoon. Erik de zorgzame blijkt behoorlijk pathologisch zorgzaam en moet dat uiteindelijk in zijn eentje uitzoeken. Diverse personages kampen met burn out. Stappen over van banen in grote bedrijven naar kleinschaliger idealistischer werkomgevingen. De liefdesrelaties van de twintigers gaan niet van een leien dakje. Vriendschappen spelen een grote rol. Het is allemaal heel herkenbaar en heel wijs.
Wat mooi is aan de serie is de inclusiviteit zoals dat geloof ik heet. Witte Nederlanders van diverse sociale klassen, Surinamers Marokkanen, oud en jong, homo's en lesbo's, tevreden alleenstaanden, samengestelde gezinnen, exen, bonus kinderen, drugs, you name it.
Wat me een beetje stoort is dat de oudere generatie neergezet wordt als louter wijs. Dat is ongetwijfeld goed bedoeld en respectvol, maar ook wel tamelijk cliché. Ook mensen van omtrent de 70 hebben hun gedoetjes en onhebbelijkheden. Nu is dat alleen Erik met zijn zorgdrift en en smetvrees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten