Het Dikke Torentje

Vandaag is de uitvaart van het koorlid. Die vindt plaats in Eemnes, in een locatie genaamd 'Het Dikke Torentje'. Een mooi oud kerkje dat nu dienst doet als trouwlocatie. Daar was ik nog nooit, in Eemnes. Het ligt boven de A1 bij Baarn. Het dorp en de omgeving staan op mijn netvlies door een artikel over een Vietnamese man die er woont en er prachtige natuurfoto's maakt. Het kerkje ligt helemaal buiten het dorp. Gisteren toen het ineens een snikhete tropische dag was had ik bedacht dat ik wel op de fiets kon gaan, maar het is alweer koud en het regent weer.

Het is een mooi afscheid. Alle aanwezigen kennen haar, dus er wordt geen 'levensloop' verteld, maar gaandeweg kom ik er toch achter dat ze in haar werkzame leven orthopedagoge was én directeur van een grote GGZ-instelling in de regio. In in haar gepensioneerde jaren actief voor van alles, wandelen, fietsen, quilten, klassieke muziek en de Voedselbank. Die zag je dan elke week tussen de sopranen zitten.

Er is veel mooie muziek te horen en vijf speeches: kersverse echtgenoot, zoon, dochter, zus, vriendin, collega. Wij van de zanggroep zijn de kers op de taart.

Einde beukenhaag

Grote consternatie in de straatapp. De na zeven jaar eindelijk mooie beukenhaag wordt rücksichtslos gerooid. Wat een herrie, en dat om 07uur. Voor de meeste bewoners is dit een volkomen verrassing. 

Het komt zo: De verlichting aan de schuurtjes op het achterterrein dat dient als parkeerplaats & kinderspeelplaats is al jaren kapot. Eerst werd die regelmatig gerepareerd en toen niet meer. Al jaren is het aardedonker daar 's avons en 's nachts. De leidingen lagen ongeveer onder die heggen en er viel niet te achterhalen waar die kapot was. Uiteindelijk is op de VVE (we hebben een VVE voor de parkeerplaatsen) besloten dat we de oude leidingen laten voor wat ze zijn en dat er nieuwe leidingen moeten komen. Het gaat altijd over die verlichting, waarom dat niet opgelost wordt.

Afgelopen herfst zouden de heggen er tijdelijk uit gaan en die zouden als alles weer werkte  teruggeplaatst worden. Dat was het idee. Maar er gebeurde helemaal niets. En dan nu dit op de vroege mei-ochtend. Wat een herrie en wat een kaalslag. En een opwinding. 

De mannen van het bestuur van VVE op de app in de verdediging. De hovenier had gezegd dat het niet haalbaar was: eerst rooien en dan weer terugplaatsen. Die beukjes zouden dat niet overleven. Maar de bestuursleden hadden niet bedacht om hun nieuwe besluit, het advies van de hovenier te communiceren: alles rigoureus eruit en als er weer verlichting is nieuwe heggetjes planten.

Het lijkt me niet fijn: bestuurder zijn van de VVE. Veel werk en altijd verontwaardigde mensen. Veel mensen die de stukken niet lezen. Die niet op de vergadering komen. 

Zomerdag

De naweeën van het verjaardagsfeestje. Het was helemaal niet laat, maar ik ben behoorlijk gevloerd. Eerst denk ik bij het opstaan nog energiek: ik ga een dag fietsen, maar in de achtertuin stuit ik op twee kratten vol plantjes, die Hani501 uit Friesland heeft meegebracht en die ik goed kan integreren. Geen idee wat het allemaal is, maar dat zal de tijd leren. 

Dus in de plots ongekend felle zon ruim ik in de stadstuintjes voor en achter de resten van de lentevreugd op, en op naar de zomer. De heg gesnoeid. Heet dat het is. 27 graden! Geen haar op mijn hoofd die nog aan fietsen denkt. 

En zo eindig ik in de hangmat met het boek Om en nabij. Langs de grenzen van mijn tuin in Frankrijk van Yolanda Entius, ook een verjaarscadeau. Het gaat over een huis en tuin in Frankrijk tuinen en over het gevoel van thuis door de jaren heen. Het huis van je ouders dat niet als thuis voelde, de eerste studentenkamer, het kraakpand met een vrouwenwoongroep... En dan de bouwval in Frankrijk. Toegespitst op alle aspecten van wonen en thuis zijn.

Peek komt onverwacht op de thee. Dat is leuk! Maar ze zit nog niet, of het begint te onweren. Zij is panisch voor onweer en vliegt naar huis. Dan is het ineens weer 16 graden. Wat een rare dag.

Er Is Er Een Jarig

Op de een of andere manier voel ik me een beetje zorgelijk of mijn verjaardagsfeestje wel gezellig wordt. Een groot gezelschap kan ik niet aan, ik wil maar een paar vriendinnen. Maar de laatste jaren heb ik twee belangrijke vriendinnen verloren, Marg en Will, die altijd een constante en een soort spil waren. Gelukkig is Hani501 er nog wel en zijn er weer nieuwe vriendinnen in mijn leven gekomen. Maar kunnen die het dan wel met elkaar vinden? Ik stel ze voor. Kijk: met haar ga ik naar het voetbal. Kijk: met haar doe ik stille wandelingen. Met haar zit ik op koor. En met haar ga ik fietsen en exotisch uit eten. En dan hoop je maar dat het tussen hen onderling ook klikt. En dat doet het. Pff.

We hebben een tafel gereserveerd bij de Colour Kitchen bij ons achter. We zitten buiten. De zon schijnt stralend. We hebben een tafel buiten. Het is enorm gezellig, geanimeerd en feestelijk. Wie had dat durven dromen.

Over Emmen

Het filmpje is alweer een paar dagen oud, maar ik had het nog niet gezien. Ik stuur het naar de Geschwister-app, want ik moet er nogal om  lachen, vooral om de twee vals viool spelende meisjes. Maar niet iedereen vindt het leuk. 'Het eeuwige Emmen-bashing door Hilversum', hoor ik. Dat is ook weer waar. Maar echt leuk vond en vind ik Emmen niet. Ik ben nog eens terug geweest naar de nieuwe dierentuin Wildlands, maar die was zo groot dat je bijna geen dier zag. Dat ze zich konden verstoppen was deel van het concept. Wat je in veel dierentuinen in het buitenland ook ziet.

De dirigente

Ik heb al een maand niet getekend. Geen inspiratie. En ik mis het zeer. En vandaag na het koor heb ik een idee: ik wil de dirigente tekenen. Zij is zo leuk! Dat denk ik al langer, maar ik durf niet haar uit de les te trekken om te vragen of ik een serie foto's mag schieten. Dus vraag ik het aan haar moeder, naast wie ik sta te zingen. En die stuurt mij wat. Dit is wel een mooi cadeau voor mijzelf op de vooravond van mijn 67ste verjaardag.

Te Bilthoven

Het koor is weer mooi. De stem van de dirigente (kinkhoest)  is bijna weer terug, en haar energie heeft ze zeker weer terug. Ze jut ons voortdurend op om niet zo stijf stil te staan, mee te deinen, wenkbrauwen omhoog, mond verticaal wijd open. Nu is het helaas meivakantie en zingen we wel een maand niet.

Alleen nog aanstaande vrijdag. De al maanden (jaren?) zieke sopraan is vorige vrijdag overleden en nu gaan we met twaalf dames vrijdag zingen bij de uitvaartdienst in Eemnes. Sommige dames willen afspreken dat we in het zwart gaan, maar dat vinden anderen weer té somber. De sopraan was tenslotte bij leven een levensblije kleurrijke persoon. Nu wordt het donkerblauw.