Bobby's jongste nichtje gaat trouwen. Een jaar geleden hebben we al een Save The Date gehad. Nu valt de echte uitnodiging in de bus. We zijn uitgenodigd voor de evangelische jubelkerkdienst om 19u en het feest daarna. Niet overdag. Er is een dresscode genaamd 'tenue de ville'. Ik heb een grote hekel aan dresscode. Het is een soort van geschikt voor mooie jonge slanke vrouwen en dito mannen. Het is sierlijk en elegant en pastel, jurken over de knie en zéker geen platte schoenen. Blote schouders mag ook niet. Buitengemeen keurig. Ze willen zeker keurige foto's. Mannen moeten ook pakken in die pastelkleuren. Van die smalle broekjes en smalle colbertjes. Ik word daar op de een of andere manier boos over. Om mensen zo te pressen niet hun eigenste zelf te zijn. Mij staan zulke kleren helemaal niet. Ik houd van kleurige opvallende bloezen en gewaden en platte schoenen. Bobby sust het een beetje en trekt zich er sowieso niets van aan. Hij heeft één overhemd en één colbert en veel paren hele mooie Van Bommels die hij nooit draagt.
Ik weet niet meer wat ik droeg op de perfecte bruiloft van het eerste nichtje. Die hadden nog eens een groot feest voor de hele grootfamilie en heel veel vrienden met een tweede nog groter feest van een week in Colombia, waar de bruidegom vandaan kwam. Wij waren daar ook uitgenodigd maar zijn niet gegaan. Dat huwelijk duurde een paar maanden.
Bij de bruiloft van ons eigen Nichtje had ik een witte linnen jurk aan met bloemmotieven. Nichtjes schoonmoeder in haar beeldschone tafzijden tenue zei toen tegen mij: 'Als je je daar goed in voelt...' Ja, het is een thema. Ik ben nu eenmaal niet the marrying kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten