Dinsdag na afloop van het koor spreekt een van de mezzo-sopranen mij aan. Een ver-in-de-zeventigster. Of ik het druk heb. Of ik creatieve dingen doe. Wat ik voor vak/beroep ik heb gehad. Zij valt mij altijd wel op. Er is iets met haar. Dat zie je. Ze kan dingen niet aan. Het gaat te snel. Als ik het merk help ik haar wel eens. Wel muziekstuk we doen, welke blad zij, welke maat. Bij anderen denk ik wel eens kribbig: let toch beter op, maar bij haar is het anders. Dus ik vertel dat ik in het boekenvak heb gewerkt, en zij vertelt dat zij een boek heeft geschreven, uitgegeven door uitgeverij De Geus, toen nog in Breda. Reinjan Mulder was haar redacteur geweest.
Ze heeft niet-aangeboren-hersenletsel. Ze kan haast niets. Na de repetitie kan ze de hele dag niets.maar haar man heeft liever dat ze een ding doet waar ze gelukkig van wordt dan iets in de huishouding. Thuis heb ik het boek gezocht en gevonden. Het ongeluk (ze is aangereden door een te hard rijdende brommer) was in 1990. Het boek verscheen in 1999. Het heeft immense inspanning gekost om het te schrijven. Jaren. Het is heel goed geschreven. Knap. Gelaagd. Van niets meer weten en kunnen en dan daarna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten