In Trouw staat een artikel over 'rouw' die mensen kunnen ervaren na baanverlies. Echt serieus rouw. Een arbeidspsychologe Janske van Eersel is erop gepromoveerd. Het wordt vaak niet (h)erkend. Zij heeft nu een boek geschreven - voor collega- arbeidspsychologen - om daar beter mee om te gaan.
Eigenlijk komt het neer op een tweesporen beleid: enerzijds erkennen en doorleven van het verlies van de baan: de dagbesteding, de sociale omgeving, het werk waar je goed in was en jarenlang je ziel en zaligheid in had gestoken. Als er geen afscheid was zelf een afscheidsritueel creëren. En het andere spoor: zoeken naar iets nieuws, iets anders. De omgeving begrijpt het vaak niet en doet het af met: jij bent zo goed, jij vindt toch zo iets anders.
Bij mij is het inmiddels vele jaren geleden dat ik door een faillissement mijn baan kwijt raakte, 62 was ik geloof ik, en daardoor ook een groot deel van mijn Umfeld. Ik heb het allemaal intens doorleefd, gehuild, genetwerkt, gesolliciteerd, gecoacht, cursus, vrijwilligerswerk... Wandelen, fietsen, tekenen, schrijven, praten, naar een geestelijk verzorger...
Ik weet nog goed hoe oprecht ontdaan zij was van mijn verdriet, en dat ze vroeg: heb je wel genoeg gerouwd? Nu is het allemaal voorbij, al bijna een jaar ben ik een pensionado, en leef te midden van vele pensionado's met allemaal hun manier om ermee te dealen dat er geen werkkring meer is. Sommigen blij, anderen een gemis. Je werk was je identiteit, aan je werk werd je gewaardeerd.
Ik weet ook nog goed dat ik (verplicht) een workshop volgde bij het UWV met vooral zestigplussers die hun banen waren kwijtgeraakt. De docente wilde niet horen van de mensen wat er gebeurd was, hoe fijn ze gewerkt hadden, hoe ze eruit gebonjourd waren, hoe ze bij sollicitaties naar functies waar ze zeer geschikt voor waren nooit uitgenodigd werden. Vooruit moesten we kijken, en netwerken. Na twee bijeenkomsten haakte iedereen af, was verplicht aanwezig, zei sociaal wenselijke dingen, meldde zich een keertje ziek, en dat was dan dat.
Ja, dit artikel raakt wel even aan die moeizame jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten