Het dameskoor

Ik zit wat te jeuzelen tegen Hani501 over ons koor (met name over een paar kwebbelende mezzo's) en ter ondersteuning stuurt zij dit filmpje. Arjan Ederveen en Koefnoen die een provinciaals dameskoor en hun dirigente spelen. 

Spotify delen

Vaste lezers van mijn blog weten wellicht dat ik samenleef met iemand die nogal kritisch is op de digitale vernieuwingen. Wij kunnen daar wel eens woorden over hebben. Maar zelf zegt hij dat hij gewoon tien jaar achterloopt en dan alsnog best heel enthousiast kan worden. Zo heeft hij onlangs eindelijk een smartphone aangeschaft en ik heb hem laten zien over welke apps ik enthousiast ben. 

Een daarvan is Spotify. Ik ben echt fan van het eerste uur. Een van de Duitse neven memoreerde met kerst dat ik de eerste was die hij kende die Spotify gebruikte. Ik weet nog dat je dat indertijd gratis bij je XS4ALL-abonnement kreeg. 

Ik luister veel naar Spotify en sinds een jaar maak ik ook actief playlists aan. Vooral van hele rustige klassieke, oude en religieuze muziek. En van mijn eigen muziekgeschiedenis. Nu heb ik Bobby toegang tot mijn account gegeven en hij is ineens laaiend enthousiast en zit er dag en nacht op. Als ik erop wil moet ik vragen of hij er af wil gaan, want je kan maar op één device tegelijk. 

Hij heeft al een lange playlist gemaakt, met vooral muziek uit de seventies. Ik kan het precies volgen. Ik vind dat wel leuk, maar al zijn muziekavonturen (de popmuziek uit zijn jeugd) beïnvloeden mijn algoritmen nogal. In alle aanbevelingen die altijd zo mooi raak waren, herken ik me nu helemaal niet meer terug.

Groenteman

Geluisterd naar de podcast 'Met Groenteman in de kast'. In een aflevering uit november interviewt hij Ernst-Jan Pfauth. Ik weet niet of jullie hem kennen, twintig jaar geleden was hij met Alexander Klöpping zo'n leuke jonge upcoming internetdeskundige / -ondernemer die aan de wieg stond van wijlen nrc next en de Correspondent.  De laatste jaren schreef hij onder andere over zelfhulpboeken, een in zijn ogen ondergewaardeerd genre.

Ooit heb ik deze Ernst-Jan ontmoet, toen we hem uitgenodigd hadden als dagvoorzitter van Boekblad-aan-Zee, een geweldig event dat wij organiseerden. Leuke ontmoeting, leuke jonge hond, intelligent, vlot gebekt. Hij deed dat presenteren heel goed en dat zonder zich al te gedetailleerd voor te bereiden. 

Enfin, we zijn nu zo'n vijftien jaar later, de jongen is ook alweer rond de veertig en is inmiddels gestopt met zo keihard werken en wijdt zich nu aan levensgeluk en zijn gezin. Drie, vier dagen werken, beetje vrijwilligerswerk en de kinderen centraal. Over zijn omslag van altijd werkend carriereman naar gelukkige huisvader schreef hij een zelfhulpboek. En daar interviewt Gijs Groenteman hem over. 

Gijs Groenteman is tegenwoordig niet meer van tv en podcast af te slaan. Ik was nooit zo fan van hem, maar langzamerhand word ik het toch, tegen wil en dank. Op maandagavond kijk ik naar het flauwe mediaprogramma Van Roosmalen & Groenteman, en daar moet ik ondanks mijzelf heel erg om lachen. Op vrijdagavond luister ik naar de Volkskrant-podcast 'De Kamer van Klok', waarin hoofdredacteur Pieter Klok, Sheila Sitalsing en Raoul du Pré de Haagse politiek van de afgelopen week doornemen zonder blad voor de mond. Gijs Groenteman leidt dat gesprek. Ik wist niet dat hij zo politiek op de hoogte was. Héél fijn programma. 

Op Instagram zie ik steeds ankeilers van de podcast van Gijs Groenteman en journalist Teun van der Keuken, waarin ook Gijs' moeder Hanneke Groenteman een rol in speelt. Ze hebben het over van alles en nog mat, vooral kleine dagelijkse onderwerpen. Naar zijn cultuurprogramma 'Groenteman op zondag' kijk ik trouwens niet.

En nu luister ik dan eindelijk naar een podcast 'Met Groenteman in de kast', waarin hij mensen die hij interessant vindt een uur lang interviewt. Ik had al eens een serie interviews van hem met stadsontwikkeling Riek Bakker beluisterd. Hij kan heel los heel interessante gesprekken voeren met allerlei mensen. Hij weet ontzettend veel. Blijft zelf uit beeld, is geheel dienstbaar aan zijn item.

Zomaar een Zondag

Het stormt ineens enorm als we wakker worden. Zelfs met alle ramen dicht klapperen de deuren.

Eerst even de puntjes op de 'i' voor de Stille Wandeling. We lopen bij ons in de buurt. Eerst alle klokken goed zetten op de zomertijd, en dan onderzoeken of de route over het dijkje (waar van de week werken-aan-de-weg was) vandaag weer voor voetgangers toegankelijk is. Dat is het. 

Ik fiets langs ons volkstuincomplex waar het toegangshek op slot is en op het terrein vier politie-auto's en drones en honden. Huh? Het ziet eruit als een grimmige crimi, de politie zegt niets, en niemand van de tuinders aan het hek weet wat er aan de hand is. 'Er wordt iemand gezocht, al sinds 03 uur vannacht.' Ik zoek op RTV Utrecht, de Duic en het AD, maar niets te vinden. Nu maar wachten op een mail van het bestuur.

En dan moet de Stille Wandeling nog beginnen. We zijn met acht personen. Mooi aantal. Mooi weer. Mooie sfeer. 

Aan het eind van de dag komt inderdaad het mailtje van het bestuur, maar dat verheldert ook niet alles.

Feest

Drie meisjes van een jaar of acht uit onze straat - Anne, Fiene en Babet - gaan een Lentefeest organiseren. Van de week kwamen ze al aan de deur voor sponsoring van een springkussen. Het zijn heel initiatiefrijke meisjes. Ze vormen ook een dansgroepje samen. Vorig jaar organiseerden ze een verkiezing voor een naam voor hun dansgroepje. Ze zijn hartverscheurend leuk. Ik vroeg of ze ter inspiratie een dansje wilden doen en dat wilden ze. In ons achtertuintje.

Natuurlijk heb ik ze nu een paar euro gegeven. Ze kwamen nog terug dat ze niet genoeg hadden en of we nog statiegeldflessen hadden. Vandaag kwam de uitnodiging en het programma op de straat-app. Geniet even mee!

Metamorfose

De Bayerische Freundin vraagt of ik meega naar de film Metamorfose van Pim Zwier over de beroemde 17e-eeuwse Duits-Nederlandse insectologe/wetenschappelijk tekenares Maria Sibylla Merian. (Dat beroep heb ik zelf bedacht.) Zij was van kindsbeen af mateloos geïnteresseerd in rupsen en hun leefwereld. De film is zeer onverwacht: een kunstwerk op zich. Het begint met een kwartier lang ontpoppen van een vlinder. Heel traag. Je weet dan wel waar het over gaat: de fascinatie voor rupsen en vlinders. Ook zijn er allemaal animaties met acteurs in 17e-eeuwse kostuums in prenten van Frankfurt, Neurenberg, Amsterdam en op zee. Want Maria Sybilla ging met haar dochter Dorothea naar Suriname om daar bloemen en rupsen te schilderen. Wat zal ik zeggen. Je stapt in een onverwachte wondere wereld, en dat op zaterdagochtend. Als we dit geweten hadden hadden we het nooit gedaan, maar het was een bijzondere ervaring, zeggen we achteraf.

Maria Sibylla is al twee keer eerder in mijn blog voorgekomen. Ik las een roman van Inez van Dullemen over haar. En ik kwam een kritische notie van de Surinaamse kunstenares Patricia Kaersenhout over haar tegen bij een tentoonstelling in het Centraal Museum over botanische kunst.

Naar Jongerius

Voor het eerst dit jaar weer naar kwekerij Jongerius in Harmelen. Op de fiets is het 40 minuten, maar met de auto is het maar een kwartier. Ze hebben er waanzinnig veel perkgoed, vaste planten, groenteplantjes en kruiden voor een relatief lage prijs. Ik vind het er veel leuker dan bij commerciële tuincentra die de mensen allemaal tuttigheden door de strot proberen te duwen. De kwekerij is open voor consumenten op vrijdag en zaterdag. Ik word er altijd heel hebberig: zo'n gevoel van it's now or never. Dan kom ik thuis met twee traytjes groen en heb ik de hele week weer taken in de tuinen. Dus slaplantjes, andijvieplantjes, bloemkool en savooiekool. 

Nu pas herinner ik me de rampen van vorig jaar weer: tot en met april regende het pijpenstelen. Alles was verzopen. En toen kwam er die gekmakende slakkenplaag. Alles mislukte. Toen heb ik de tuin maar in het honderd laten lopen. Daar pluk ik nu de wrange vruchten van. Benieuwd hoe dit jaar wordt.

Lubach

De hele week zaten we om 22u klaar om naar Lubach te kijken. Zo hadden we hem gemist. We hadden wel wat te moeten: zijn baard is langer, hij heeft niet meer dat leuke luisje, en niet het giletje, en niet meer de gymschoenen. De zaal en het decor waren hoger en smaller. Veel items vond ik niet heel erg leuk of te breed uitgesmeerd. Het reclameblok is zo ergerlijk dat je ervan zou kunnen gaan afhaken. Keelpastilles als hoofdsponsor. Ik heb veel recensies gelezen en Volkskrant en NRC zijn heel blij en de commerciële collega's vinden het maar niets. Die maken sneren over de autocue en de lachband (volgens hen). 

Gisteren keken we terug via NLZiet, die adverteren dat je er kunt terugkijken zonder reclame. Vanaf 22.30u. Hij had zijn lange item over de defensie-uitgaven waarin hij uiteenzette dat de laatste decennia kabinet na kabinet bezuinigde op defensie, ook onder Rutte. Nu dan NAVO-baas. Dat was wel weer een sterke.

Voorwandelen

Zondag doen we weer een Stille Wandeling. De dominee van de Kerk-op-Zuilen had een maand geleden gevraagd of geïnteresseerden uit hun kerk misschien mogen meelopen. Zij hebben aanstaande zondag geen kerkdienst, en stimuleren hun leden om aan te sluiten bij stilte-alternatieven in de stad. Zoals onze wandeling. Speciaal daarvoor hebben we de wandeling twee weken uitgesteld. En bedacht dat we naar Oud-Zuilen gaan lopen. Maar niemand van die kerk heeft zich ingeschreven. 

Zoals het er nu uitziet lopen we zondag met zes. Dat is een prettig aantal. Om de voorbereiding te vergemakkelijken lopen we routes die we al eerder gedaan hebben, maar we blijven ze wel voorwandelen. Er zijn tenslotte altijd weer verrassingen. In Groenekan was er een zondag we daar wilden wandelen een halve marathon op onze route. Het Bert Bos-pad in Groenekan was helemaal overhoop gewoeld. Nu ook weer. De Polderweg, een hele smalle asfaltweg tussen twee diepe sloten, wordt momenteel verstevigd. Nieuwe beschoeiing. Er staan graafauto's en fietsers en voetgangers mogen er absoluut niet langs. Geen idee hoe de situatie zondag zal zijn. 

Lord of the flies

'Lord of the flies' van William Golding (1954) heb ik nooit gelezen. Ik heb veel gelezen, maar ook veel nooit gelezen. De striptekenaar Aimée de Jongh heeft van deze klassieker een vuistdikke graphic novel gemaakt. In november zag ik een tentoonstelling van haar werk in de Kunsthal in Rotterdam, met de nadruk op tekeningen uit dit boek. Eenmaal thuis bestelde ik het bij de bibliotheek. Vandaag is het er. 

Pff wat een boek. Prachtig. Het verhaal is indrukwekkend en de tekeningen verdriedubbelen de kracht van het verhaal. 

Een groep jongens - stuk of dertig - op een onbewoond tropisch eiland. Ze zijn neergestort met een vliegtuig. Er zijn geen volwassen overlevenden. Het is een paradijselijk eiland. Twee jongens hebben leiderschapskwiteiten: de vrolijke Ralph en de arrogante Jack. Ralph wordt verkozen tot leider en hij stelt regels op waarnaar ze allemaal moeten leven om het leven leefbaar te houden. Over slapen, eten, hygiëne, overleg, etcetera. Maar Jack ondermijnt hem. De kleine jongetjes zijn bang en Jack voedt de angst. Hij trekt steeds meer jongens naar zijn kant en organiseert orgieën van jacht en geweld. Het samenlevinkje ontspoort en barst uit zijn voegen. 

Waarvan de bibliothecaresse (vorige blog) dus zei: 'U heeft een goede smaak' en Zelf heb ik het gekocht.' 

Ik merk wel dat ik hier niet meer zo goed bijhoud wat ik lees. Al weer weken geleden heb ik van Aimée de Jong ook gelezen: 'Zestig lentes' over een vrouw die op haar zestigste verjaardag man en kinderen in de steek laat en in een volkswagenbusje gaat leven, daarbij allemaal nieuwe mensen / vrouwen ontmoetend. Niet over geschreven.

Dus for the records: van Vinnie kreeg ik zaterdag 'En steeds is alles er. Over missen en herinneren' van Marjoleine de Vos. 'Dank je wel, maar eh, dat heb ik al.' Hij had op mijn blog gekeken of ik erover had geschreven, maar nee. En ik dácht nog.

Tuin en boeken

Vandaag stuurt een van de tuinvriendinnen een quote van de Romeinse wijsgeer Cicero. Ik was alweer een week niet op de tuin, omdat ik nogal opzie tegen het spittten in de zware klei. 

Vorige week kocht ik bij de Lidl twee jasmijn-plantjes. Eigenlijk moeten die tegen een muur of een schutting, maar als kruipplant kan het geloof ik ook. Maar eerst moeten de totaal vergraste borders omgespit. 

Zware klei is erg. Ik krijg de enorme klonten wel omgekeerd maar bijna niet klein. Maar ik moet wel, anders wordt het niets. Geen idee of jasmijn het doet in klei, of die tere jasmijnwortels vat krijgen in die klei.

Maar mijn adagium van vorig jaar indachtig: één uur werken afsluiten met één uur verpozen, en alles stap voor stap. 

Na afloop ga ik nog even langs de bieb, een boek halen van Aimée de Jongh dat ik gereserveerd had. Lord of the flies. Goeie smaak! zegt de bibliothecaresse. Hm, denk ik. Het klinkt een beetje superieur. Zij is jong, ze ziet in mij waarschijnlijk een buurtbewoner op leeftijd. 'Ik was bij haar tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam', vertel ik. Niet-van-de-straat. 'Ik heb het boek gekocht'', zegt zij. 

Ik leen mijn boeken en loop langs een tentoonstelling, stadsnatuur, door ene Marina. kijkend naar haar foto moet dat deze bibliothecaresse zijn. 'Is dat werk van jou?' 'Ja dat is van mij.' We wisselen websites uit. Het idee is dat mensen uit de wijk hier hun werk gaan exposeren. Marina Soares. Biologe. Illustrator. Bibliothecaresse. Tuin en Boeken.

Seventies

In MeckPom, daar doen ze nog eens leuke dingen. Je denkt misschien aan de AfD als je aan voormalig Oost-Duitsland denkt, en dat is daar ook afschuwelijk maar in de eigen bubbel is het leven daar net zoals in de eigen bubbel hier. Net als hier de groei van rechts afschuwelijk is. Bij hen regeert de AfD nog niet, zoals bij ons de PVV en de BBB, maar ook daar het zou zo maar kunnen gebeuren. Het werpt een zware schaduw op het heden en de toekomst. 

Maar ondertussen heeft Zus4 ook een heel leuk dameskoor en wel in het stadje Bützow, een half uur rijden bij haar vandaan. Ze hebben een bijzonder enthousiaste jonge dirigente die alles oppakt wat zich voordoet. Dus ze treden veel op. Klassiek. Pop. Dorpsfeesten. Musicals. Van alles. Jaloersmakend, zo leuk. Ons koor en onze dirigente vind ik ook leuk, maar dat is vooral klassiek. Zus4 stuurt filmpjes en foto's van een seventies-feestje dat ze opgefleurd hebben met een ABBA-medley.

Waar in MeckPom koop je zo'n jurk? vraag ik. Ik kan me dat niet voorstellen in Güstrow, Rostock, Schwerin, of nog verder in Hamburg of Berlijn. Maar ik blijk hopeloos old school. Dat koop je bij Amazon. Of je gaat met het hele koor naar een kledingverhuurbedrijf. Ik koop niet bij Amazon, zeg ik, het is een slechte werkgever en ze verpesten de hele markt, duwen echte winkels uit de markt. Ik ga zoveel mogelijk naar 'echte' winkels. Op dit terrein voel ik me vaak een machteloze moraalridder.

Met ons Bilthovense koor zie ik dit nog niet gebeuren. 

Op de koffie

Zus1 uit Hilversum appt of we een zondags kopje koffie zullen drinken in Tienhoven, dat is halverwege. Allebei 35 à 40 minuten fietsen. Er is daar een mooi ouderwets café met terras: het Olde Regthûs. Kunnen we de actuele levens van onze families weer even doornemen. Wat is er toch veel aan de hand.

Bloesempark

Al jaren ga ik elke maart naar het Amstelveense bloesempark. Ik vind het zo leuk, zo hysterisch ook, al die mensen die gelukkige selfies willen in het Bloesempark. Dit jaar ga ik met Vinnie, mijn oud-collega. Ik zag hem op de uitvaart van mijn nichtje, vier maanden alweer geleden. Zij hadden samen op de boekenvak-school gezeten en zij had hem bij mij aanbevolen: Je moet Vinnie nemen, hij is heel leuk en heel goed. Dat was ook zo. Vinnie en ik hadden heel veel geweldige jaren samen. Helaas werd hij ontslagen, een jaar voordat de boel failliet ging. Het is heel goed met hem gekomen sindsdien. Hij is nu eigenaar van een goedlopende boekhandel. Het is leuk om te praten over vroeger en nu, het werk en het pensioen. De boeken die wij lezen, de films die wij kijken. Heel oud vertrouwd. 

Afscheid van Vinnie 2016

- https://lucietheodora.blogspot.com/2016/01/afscheid.html?m=0

n Mooi pak

Ik heb weer mooie ontmoetingen in de Buurt Taxi. Een mevrouw die ik bijna was vergeten haal ik toch nog op het nippertje van onze halte HEMA. Zij is nog niet zo oud en een beetje slonzig. Alles te groot te wijd en versleten. Schoenen (sandalen) glijden van haar voeten, haar broek glijdt van haar gat. Ze zou nodig naar de kapper moeten en wat passender kleding. Deze mevrouw gaat altijd buiten bij het passagiersportier staan zonder het open te maken. 

Het duurt altijd even voor ik dat doorheb. Dan moet ik uitstappen en het portier voor haar openen. Als een bediende. Ik geloof dat dat is omdat ze geen kracht in haar handen of armen heeft en dat ze de deur niet kan openen. 

Enfin. Nadat ze me omstandig bedankt heeft dat wij zo betrouwbaar en op tijd zijn, vertelt ze trouwhartig dat ze een nieuw 'pak' gekocht heeft bij de Livera. Ze haalt het uit haar tas om het te laten zien. Dat lijkt mij een flanellen pyjama. Ik zeg dat ik het mooi vind.

Qi Gong - les 2

Vandaag heb ik de tweede les Qi Gong bij buurthuis / kinderboerderij Nieuw Rotsoord in de wijk Hoograven. Het zaaltje waar we les hebben blijkt verhuurd aan een ander, dus gaan wij in de boomgaard. De twee lessen (09.30u en 11u) samen. Veel deelnemers zijn er niet: vier vrouwen, twee mannen. De zon schijnt knetterend. Ik kan vanwege het karakter van de les geen foto's maken, vind ik. Het is erg rommelig gezellig bij dit oord. Het staat open voor iedereen. In de middagpauze komen studenten van de naastgelegen Hogeschool voor de Kunsten in de boomgaard lunchen.

Wegens al gemaakte afspraken moest ik de twee vorige donderdagen overslaan, waardoor de twijfel over of dit Chinese zweverige wel wat voor mij is weer volop kon toeslaan, maar nu we hier zo staan te bewegen in de maartzon is het alleen maar prachtig. De bewegingen snap ik nog niet ten volle, maar ik volg de juf maar een beetje. En zo'n clubje welwillende dames en heren tezamen met weinig praten vind ik ook prettig. Voor je het weet begint weer iemand haar lichamelijke ongemakken uit de doeken te doen.

 

Op lessen van 11-12.30u ben ik niet zo dol, dat bepaalt je hele dag. Dat blijft een minpuntje. Maar voor de vroege les van 09.30u ben ik nog niet ver genoeg, meent de juf. In deze wijk zijn ook op zaterdagochtenden om 09u een gratis Qi Gong-lessen op een pleintje in een vrij kaal park. Het is 20 minuten fietsen van mijn huis, maar dat is bijna alles. Zuilen ligt nu eenmaal in het noordelijke puntje van de stad. Misschien kan ik aan die zaterdaggroep mee gaan doen - zodra ik het allemaal een beetje beter begrijp en aanvoel.

Hersenkneuzing

Dinsdag na afloop van het koor spreekt een van de mezzo-sopranen mij aan. Een ver-in-de-zeventigster. Of ik het druk heb. Of ik creatieve dingen doe. Wat ik voor vak/beroep ik heb gehad. Zij valt mij altijd wel op. Er is iets met haar. Dat zie je. Ze kan dingen niet aan. Het gaat te snel. Als ik het merk help ik haar wel eens. Wel muziekstuk we doen, welke blad zij, welke maat. Bij anderen denk ik wel eens kribbig: let toch beter op, maar bij haar is het anders. Dus ik vertel dat ik in het boekenvak heb gewerkt, en zij vertelt dat zij een boek heeft geschreven, uitgegeven door uitgeverij De Geus, toen nog in Breda. Reinjan Mulder was haar redacteur geweest. 

Ze heeft niet-aangeboren-hersenletsel. Ze kan haast niets. Na de repetitie kan ze de hele dag niets.maar haar man heeft liever dat ze een ding doet waar ze gelukkig van wordt dan iets in de huishouding. Thuis heb ik het boek gezocht en gevonden. Het ongeluk (ze is aangereden door een te hard rijdende brommer) was in 1990. Het boek verscheen in 1999. Het heeft immense inspanning gekost om het te schrijven. Jaren. Het is heel goed geschreven. Knap. Gelaagd. Van niets meer weten en kunnen en dan daarna.

Café Moeke

Op de fiets ga ik met Elly naar Café Moeke in Hollandsche Rading, en vandaar belopen we Landgoed Einde Gooi. O wat is het prachtig mooi allemaal. Zó zonnig. Strakblauw. En haast geen mensen. Al die mooie natuurgebiedjes rond Utrecht zijn vrijwel leeg, zeker doordeweeks. Het Café is relatief nieuw voor mij, echt ouderwetse gezelligheid. Binnen allemaal Perzische tapijtjes op tafel. Ik was er laatst met de Bayerische Freundin, en die had dat nog nooit gezien: tapijtjes op tafel. Café Moeke heet het en ooit was het een pension voor de treinreizigers van en naar Hollandsche Rading.

We krijgen weer erge zin in lange fietstochten, zoals vorig jaar naar Muiderberg en Spakenburg. Of Culemborg.

https://cafemoeke.nl/historie/

Frau und Hondje

De Bayerische Freundin heeft het hondje van haar zoon nu definitief in huis gekregen. In eerste instantie logeerde het diertje vanaf Kerst bij hen, toen brachten zij het terug richting Berlijn, maar bij nader inzien kan haar zoon het toch niet zo goed combineren met het arbeidzame leven en het privé. Niets aan de hand, iedereen blij. 

Ik heb het diertje al eerder getekend, vanaf een foto, maar nu even wat uit de losse pols.

Utrecht e.o.

Fascinerende kaart van Utrecht en omgeving van omstreeks 1830, het gebied tussen Weesp en Vianen,  de Zuiderzee en de Lek, waarop de inundatiegebieden staan en de verdedigingswerken. Hier fiets en wandel ik zoveel. Het wonderlijkste vind ik dat-ie niet noord-zuid georiënteerd lijkt, en dat Culemborg Kuilenburg heet. 

Koken uit de kelderkast

Het is altijd de kunst iets te koken als je geen puf hebt om boodschappen doen doen. Wij doen eigenlijk elke dag boodschappen. Om en om. Wie kookt gaat halen wat er die dag en de volgende ochtend nodig is. 

Vandaag dus maar eens creatief met de voorraadkast. Dit Libelle-recept kwam eruit. Recept-met-feta, had ik gegoogeld, want er lag nog feta in de koelkast. En ik de voorraadkast vond ik een blik artisjokharten, tomatenblokjes, olijven. Pijnboompitten had ik ook en oregano. Geen verse groente, maar best lekker. 

https://www.libelle-lekker.be/bekijk-recept/74428/pasta-met-artisjok-en-feta-1

Lullaby

'n Avondje oefenen. Het is al weer vijf weken geleden dat ik de laatste koorrepetitie had. Er was voorjaarsvakantie en een hoestgriep. Dit 'Lullaby' van Daniel Elder is geloof ik het moeilijkste nummer.

De tuinvriendinnen

Het is koud maar zonnig, en dan wil je naar de tuin. Stukje omspitten. Alle borders zijn vergrast. Niet te veel spitten, dat trekt de rug niet, Een vierkante meter per keer. 

De tuinvriendinnen zijn er ook weer. Aan het eind van de zondagmiddag doen we een wit wijntje, eten we een handje pinda's en lachen we veel. Dat is mooi.

PS Zus4 uit MeckPom stuurt een mooi plaatje:

Rouw

In Trouw staat een artikel over 'rouw' die mensen kunnen ervaren na baanverlies. Echt serieus rouw. Een arbeidspsychologe Janske van Eersel is erop gepromoveerd. Het wordt vaak niet (h)erkend. Zij heeft nu een boek geschreven - voor collega- arbeidspsychologen - om daar beter mee om te gaan. 

Eigenlijk komt het neer op een tweesporen beleid: enerzijds erkennen en doorleven van het verlies van de baan: de dagbesteding, de sociale omgeving, het werk waar je goed in was en jarenlang je ziel en zaligheid in had gestoken. Als er geen afscheid was zelf een afscheidsritueel creëren. En het andere spoor: zoeken naar iets nieuws, iets anders. De omgeving begrijpt het vaak niet en doet het af met: jij bent zo goed, jij vindt toch zo iets anders. 

Bij mij is het inmiddels vele jaren geleden dat ik door een faillissement mijn baan kwijt raakte, 62 was ik geloof ik, en daardoor ook een groot deel van mijn Umfeld. Ik heb het allemaal intens doorleefd, gehuild, genetwerkt, gesolliciteerd, gecoacht, cursus, vrijwilligerswerk... Wandelen, fietsen, tekenen, schrijven, praten, naar een geestelijk verzorger... 

Ik weet nog goed hoe oprecht ontdaan zij was van mijn verdriet, en dat ze vroeg: heb je wel genoeg gerouwd? Nu is het allemaal voorbij, al bijna een jaar ben ik een pensionado, en leef te midden van vele pensionado's met allemaal hun manier om ermee te dealen dat er geen werkkring meer is. Sommigen blij, anderen een gemis. Je werk was je identiteit, aan je werk werd je gewaardeerd. 

Ik weet ook nog goed dat ik (verplicht) een workshop volgde bij het UWV met vooral zestigplussers die hun banen waren kwijtgeraakt. De docente wilde niet horen van de mensen wat er gebeurd was, hoe fijn ze gewerkt hadden, hoe ze eruit gebonjourd waren, hoe ze bij sollicitaties naar functies waar ze zeer geschikt voor waren nooit uitgenodigd werden. Vooruit moesten we kijken, en netwerken. Na twee bijeenkomsten haakte iedereen af, was verplicht aanwezig, zei sociaal wenselijke dingen, meldde zich een keertje ziek, en dat was dan dat.

Ja, dit artikel raakt wel even aan die moeizame jaren.

https://www.trouw.nl/duurzaamheid-economie/de-impact-van-je-baan-verliezen-wordt-onderschat-het-helpt-als-je-het-rouw-noemt~b0e4f0ab/

Uit het paradijs

Bobby en ik gaan naar Museum Krona in Uden. Het is een oude wens van Bobby. Er is daar een tentoonstelling genaamd 'Uit het paradijs: kunst, mythologie, psychologie'. De laatste dag: it's now or never. In dit museum was ik nog nooit, waar ligt Uden? Uden ligt midden in Brabant, een eindje ten oosten van Den Bosch. Tot 2019 was het een museum voor religieuze kunst, van de Zusters Brigittinessen. Sinds een paar jaar heet het Krona, Zweeds voor het kroontje waarmee deze religieuzen zich tooien. Het is nu ook veel moderner en interreligieuzer. Het klooster is er ook nog steeds en de Orde is nog actief.

Het idee van deze tentoonstelling is het levenspad van de mens met al zijn ups en downs te volgen. Door de zondeval zijn wij uit het paradijs verdreven en is de reis die wij door het leven maken niet eenvoudig en kent hij veel tegenslagen. In de bijbel en in mythologieën zijn daar veel verhalen over en metaforen voor die veel kunstenaars gebruikt hebben in hun werk. In deze tentoonstelling over de reis er ook sprake van een thuiskomst, zoals de verloren zoon van Rembrandt. 

https://www.museumkrona.nl/nl/nu-te-zien/tentoonstellingen/uit-het-paradijs

Families Like Ours

Gebinged: de Deense serie 'Families Like Ours', die aanstaande zaterdag gaat beginnen is op de NPO en nu al te bingen is op NPOPlus. 

Hoe het Denemarken vergaat als het wassende water er aan komt. De Deense regering besluit het land te sluiten en de mensen te evacueren. Mensen met geld kunnen nog wel naar Frankrijk ofzo, maar mensen zonder geld worden gedeporteerd naar oost-Europese landen. We kennen de beelden van vluchtelingen die naar West-Europa willen, hier vertrekken ze naar economisch minder bedeelde landen. We volgen een familie in goeden doen, vader is architect, hij woont met zijn tweede vrouw, hun zoontje en zijn 18-jarige dochter Laura uit zijn eerste huwelijk in een prachtig huis. Dat gezin is ook alles kwijt, maar kan naar Parijs. 

Met de moeder van Laura gaat het minder florissant, dus die kan naar Boekarest. Laura kan het niet over haar hart verkrijgen om haar moederziel alleen naar Boekarest te laten gaan en volgt haar. Daarbij zelfs haar geweldige vriendje Elias in de steek latend. Nou ja ermee er zijn nog meer personages en vreselijke verwikkelingen. Mensen die alles kwijt raken: hun huis, hun werk, hun status, hun taal, en die het in een vreemd land met een vreemde taal en cultuur moeten zien te rooien. Zelfmedelijden helpt niet, ze moeten er zelf wat van maken.

Interview met de regisseur Thomas Vinterberg:

https://www.vprogids.nl/cinema/series/lees/artikelen/2025/Thomas-Vinterberg-over-Families-Like-Ours---Het-is-een-rampenfilm-in-slow-motion-.html

In beweging

Sinds ik van de dinsdagavondgym af ben ben ik weer zoekende. De kille grijze winter was niet zo goed voor de innerlijke gesteldheid dus af en toe dreigde ik in een futloos gat te vallen. Ik blog over de dingen die ik dóe, dus het komt allemaal energiek en vrolijk over. Maar er zijn natuurlijk ook talloze wezenloze momenten. 

Nu de lentezon weer gaat schijnen verandert het wel: onmiddellijk is er de aandrang om bloemetjes kopen, struiken te snoeien. Ook al doe ik het maar een kwartier of een half uur per dag: er zit weer energie is. Een keer ben ik nu bij Qi Gong geweest, en nu kon ik twee donderdagen niet, volgende week ga ik weer. Toch twijfel ik of het echt wel wat voor me is. 

Dus heb ik Nederland in Beweging maar weer opgepakt. Ná het ontbijt doe ik het. Het is maar een kwartier, mijn energie gaat stromen, en ik word er opgewekt van. Daar is de vrolijke kleurige vormgeving van het programma ook helemaal op ingesteld. Ik had het er met K. over die fanatiek yoga doet, en zij zegt ook dat steeds meer mensen om haar heen Nederland in Beweging doen. Het is maar een kwartiertje, het kost niets, je kunt het doen wanneer het jou uitkomt, het is niet moeilijk, je beweegt van alles dus het komt ongetwijfeld de soepelheid van het stramme lijf ten goede. Je kunt ook een keertje overslaan. Dit had ik ongetwijfeld de vorige keer dat ik het deed ook bedacht,. Kijken hoe lang ik het nu volhoud

Ter herinnering

Het is alweer twee jaar geleden dat Will overleed. Ik ga met een van haar wandelvriendinnen wandelen te Baarn. In loving memory. 

Het is wel steeds een gedoe om een datum te vinden met het clubje oude vriendinnen, het idee is rond haar verjaardag in oktober en/of rond haar sterfdag in maart. Toen het afgelopen oktober mis ging hebben we afgesproken dat we het op de sterfdag zelf zouden doen. Maar dan moet iedereen dat wel in de agenda zetten en niet net dan ziekenhuisafspraken maken. Nu ga ik alleen met Ans. Ook goed.

Heel weemoedig word ik van die foto's. Wat hebben wij veel van Nederland gezien. Er zijn veel herinneringen aan de Corona-tijd toen alle horeca dicht was en alleen sommige terrassen een coffee-to-go hadden. Als het even kon namen we na afloop van de wandelingen een patatje en een witte wijn. Die bij De Generaal in Baarn, waarin ik nu met Ans heb afgesproken staat nog in mijn geheugen gegrift, evenals die bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in 's Graveland. Daar was ik vorige week te wandelen met Diana. En altijd hoor ik mezelf zeggen: Hier was ik ook met Will.

Snoeien

Vandaag snoei ik de vlinderstruiken en de kuisheidsstruik. Het stralende lenteweer is weer even voorbij, maar eigenlijk is het nog steeds goed te doen. Terug naar de traagheid van de tuin. Stukje bij beetje. Stapje voor stapje. Als de appelboom en de vlinderstruiken gesnoeid zijn komt het spitten en een plan maken. 

Ik doe een uitje naar de Lidl, alwaar ik twee beginnende jasmijnstruikjes en prille hibiscus-planten scoor. En wat zomerbollen. Hopelijk zal dit mij stimuleren om te besluiten waar die gaan komen. En daar naar toe te werken.

Wie zijn schuld?

Als ik stop bij het eerste adres van mijn routelijst in Bilthoven, blijkt boven in tas 1 een doos te zitten met een heel andere naam dan op de lijst staat. De tweede en derde naam van de lijst zitten ook niet in de tas. De eerste doos in de eerste tas staat als nummer 19 op de lijst. Wat nou? Moet ik al die tassen binnenste buiten keren? Ik chagrijnig. 

Dus dan bel je 'Logistics' en daar suggereren ze dat het aan mij ligt. 'Je hebt 5 tassen, zie ik in het systeem.' 'Nee ik heb 4 tassen.' 'Maar in het systeem staat 5.' Ik heb 4 tassen: 1 van 4, 2 van 4, 3 van 4 en 4 van 4. En de lijst correspondeert niet met de tassen. In elk geval niet het begin.' 

Uiteindelijk komen we natuurlijk wel uit, maar ik kan er slecht tegen als het hún fout is en ze gaan er vanuit dat het mijn fout is. Ik besluit de route te rijden volgens de dozen in de tas, dan hoef ik niet steeds te zoeken. Misschien is de afstand dan niet de meest efficiënte, maar dat nemen we dan maar voor lief.

's Avonds bellen ze me thuis dat ze achterhaald hebben waar (bij hen) de fout zat, en dat die drie klanten hun maaltijden gelukkig wel gehad hebben, maar nog geen sorry. Je moet niet alleen je klanten te vriend houden, denk ik dan. maar ook je bezorgers.

Bolletjes

De zon schijnt uitbundig en elke dag zoek ik bij de supermarkt, de bloemist of een tuincentrum wat bloembolletjes in de reclame. Gele tulpen, blauwe en witte druifjes, crocusjes, sneeuwklokjes, viooltjes. Wat een uitbundig feest is dat toch, elk jaar weer.

Tenue de Ville

Bobby's jongste nichtje gaat trouwen. Een jaar geleden hebben we al een Save The Date gehad. Nu valt de echte uitnodiging in de bus. We zijn uitgenodigd voor de evangelische jubelkerkdienst om 19u en het feest daarna. Niet overdag. Er is een dresscode genaamd 'tenue de ville'. Ik heb een grote hekel aan dresscode. Het is een soort van geschikt voor mooie jonge slanke vrouwen en dito mannen. Het is sierlijk en elegant en pastel, jurken over de knie en zéker geen platte schoenen. Blote schouders mag ook niet. Buitengemeen keurig. Ze willen zeker keurige foto's. Mannen moeten ook pakken in die pastelkleuren. Van die smalle broekjes en smalle colbertjes. Ik word daar op de een of andere manier boos over. Om mensen zo te pressen niet hun eigenste zelf te zijn. Mij staan zulke kleren helemaal niet. Ik houd van kleurige opvallende bloezen en gewaden en platte schoenen. Bobby sust het een beetje en trekt zich er sowieso niets van aan. Hij heeft één overhemd en één colbert en veel paren hele mooie Van Bommels die hij nooit draagt.

Ik weet niet meer wat ik droeg op de perfecte bruiloft van het eerste nichtje. Die hadden nog eens een groot feest voor de hele grootfamilie en heel veel vrienden met een tweede nog groter feest van een week in Colombia, waar de bruidegom vandaan kwam. Wij waren daar ook uitgenodigd maar zijn niet gegaan. Dat huwelijk duurde een paar maanden.

Bij de bruiloft van ons eigen Nichtje had ik een witte linnen jurk aan met bloemmotieven. Nichtjes schoonmoeder in haar beeldschone tafzijden tenue zei toen tegen mij: 'Als je je daar goed in voelt...' Ja, het is een thema. Ik ben nu eenmaal niet the marrying kind.

Zing met Passie

We doen mee met een workshop(dag) van Hans Veldhuizen: 'Zing met Passie'.  Een topdag!

We zijn niet de enige deelnemers uit het midden en Westen des lands die helemaal naar Maastricht zijn gekomen. Een paar Amsterdammers, een dame uit Huizen. Een Amsterdamse meneer vertelt dat hij het niveau hier relatief hoog vindt, beduidend hoger dan in Amsterdam waar Hans volgens hem een grote fanbase heeft uit de kop van Noord Holland. Die is behoorlijk oud en niet meer allemaal even goed bij stem. Ook hier doen alleen ouderen mee. Veertig dames en tien heren. Heel prettig, sociaal, aardig, gedisciplineerd, rustig. We zingen echt mooi. En alles gaat smooth, van een leien dakje. Ik heb goed de audiobestanden (midi-files) bestudeerd en er is meer blijven hangen dan ik dacht. 

Het is een gelukzalige bubbel, deze dag. Mooie muziek, mooie aardige hartelijke mensen, goed georganiseerd.

Na afloop bestudeer ik waar die kerk in Amsterdam-zuid ligt waar hij oefent. Het is maar 8 minuten lopen van station Amsterdam-Zuid. Dat is vanuit Utrecht dus goed te doen. Ik zou wel een keertje pop willen zingen, maar hij is net begonnen met een project Simon&Garfunkel, en dat is niet helemaal mijn muziek.

    'The long day closes' - Arthur Sullivan 

    'Ave Verum Corpus'- Mozart 

    'Cantique de Jean Racine' - Gabriel Fauré 

    'Think on me' - Lady John Scott

https://www.mpduo.nl/

Te Maastricht

Met de Bayerische Freundin ben ik in Maastricht. Morgen 's er van 10-15 een Passie-zangworkshop waar we ons voor hebben ingeschreven. We reizen met de trein en slapen een nachtje in een B&B net buiten het centrum. Halte 'De Villawijk'. De Bayerische Freundin heeft Maastricht nog nooit gezien en aan mij de taak van reisleidster.  Ik vind Maastricht een mooie stad, vooral de entree over de Servaasbrug, maar ook heel vol en commercieel vol winkelend publiek. En weinig groen. Mijn lievelingspleintje is het Onze Lieve Vrouweplein.

Asura

Door alle Champions League- en Europa League-wedstrijden deze week was onze nieuwe Japanse Netflix-serie Asura er een beetje bij in geschoten. Vrijdag de zevende en laatste aflevering gezien. Het is heel bijzonder. Ik houd nu van alle vier de zusters en hun partners en hun gedoetjes even veel. Netflix vraagt een beoordeling en we zeggen 'goed' en dus doen we daarna een korte evaluatie achteraf. Het is een wonderlijke serie, je moet er echt inkomen. Eerst kun je de Japanse personages niet zo goed uit elkaar houden, en dan die namen, maar langzaam maar zeker worden ze allemaal vertrouwd. Allemaal met hun eigen gedoe en onenigheden maar ook gelach. De andere cultuur en de andere manier van vertellen is heel aantrekkelijk, vinden Bobby en ik allebei. Ik kan 'm zeer aanbevelen.

Voor wie de Volkskrant kan lezen: https://www.volkskrant.nl/nieuwe-series/doe-uzelf-een-groot-plezier-en-ga-binnen-de-kermis-die-netflix-is-op-zoek-naar-het-japanse-asura~be1cb47b/

Struikelen

Waar je als mens al niet over kunt struikelen. Na twee gebroken polsen de afgelopen zes (?) jaar doe ik altijd en overal heel voorzichtig kijken waar ik loop. In huis en buiten. Maar nu is het me toch weer overkomen. Ik loop even een avond-ommetje naar de bibliotheek om een boek in te leveren waarvan de uitleentijd overschreden is. Een vierminutenloopje om 22 uur. Bij de bibliotheek branden 's avonds en ' nachts de lichten voluit, tot mijn verbazing en ik zie dat het kantoor van de medewerkers ook opnieuw ingericht is. Even door de ramen gluren. Dan maak ik rechtsomkeert, zonder specifiek om mij heen te kijken, struikel en val plat op mijn gezicht. Bril vliegt af. Ik blijk over fietsbeugels gestruikeld te zijn. Het gaat zo snel dat ik me niet eens op kan vangen met mijn handen. Gelukkig maar, want anders had ik misschien weer een pols gebroken. Nu dus op mijn gezicht knie, elleboog. Ik weet op te staan en naar huis te strompelen. Zere knie, maar denk ik niet gebroken. Bril is ontzet. Heb nog een oude bril.

Vanochtend vroeg de buurt taxi dus naar afgezegd. Ik kan mijn knie niet buigen, nauwelijks traplopen en opstaan uit een stoel. Dan kun je geen oude mensen met rollators vervoeren. Gelukkig is er binnen een half uur vervanging. En ik ga met de bus naar de stad naar de brillenwinkel. Lopen gaat gelukkig wel, maar op een fiets klimmen niet. De bril gelukkig zo gefixt. Dan naar de Etos voor een knieverband, om die wat zeker te stellen. 

Voetbalavondje

Bobby heeft zijn lagere school-vriend uit Maassluis op bezoek. Ze gaan voetbal kijken: PSV tegen Arsenal in de Champions League. We zitten allebei nog in de lappenmand, hoestend en proestend, en ik heb beloofd te koken. Ze praten over voetbal, de wereldpolitiek en de media, zoals altijd, met een constante strekking van vroeger-was-alles-beter. Mannen van 66. Ze weten alles, over elk onderwerp, en zijn het ontzettend eens. Het koken doe ik graag en met liefde, maar af en toe kijk ik naar mezelf: wat sta jij je nu uit te sloven voor twee voetbalminnende mannen?

Toch kijk ik helemaal mee naar PSV-Arsenal. De plotselinge teloorgang van PSV de afgelopen maanden en de wonderbaarlijke wederopstanding van Ajax doen mij goed, dat PSV-spits Luuk de Jong zondag bij het verlies tegen Go Ahead Eagles bijna moest huilen ('Ik ben een winnaar') en trainer Peter Bosz steeds kwaaier wordt, dan schep ik een akelig genoegen in. 

Na de wedstrijd praten ze nog een uurtje na. Of twee Tientallen jaren voetbalwedstrijden, goals, spelers, coaches. Ongelofelijk wat een kennis. Ik val er bijkans bij in slaap.

Aan het werk

Als je nog niet helemaal beter bent dan weet je van tevoren niet precies waar de stress zich gaat manifesteren als je toch gaat werken. Bij het maaltijd bezorgen vandaag blijk ik echt getergd als mensen niet thuis zijn, als hun back up ook niet werkt, als hun voicemail niet werkt, als het afleveren langer duurt dan gepland, als ik te krap geparkeerd sta, als er fouten in de route zitten, als de zon te fel en te recht ik mijn gezicht schijnt. Het zijn die dingen waar ik me altijd wel een beetje aan erger, maar die ik doorgaans ook weer gauw kwijt ben. We halen het einde zonder kleerscheuren. En dan maar weer gauw in bed.

Naar de tuin

Het vriest dan nog wel 's nachts, een paar graden, maar overdag wordt het al lente. Bobby heeft gisteren met zijn fris geslepen knipscharen de appelboom nog wat verder gesnoeid dan mijn snoeibeurt van een paar weken geleden, en ik ga nu de takken opruimen. 

Het is heel zonnig en vredig in de tuin, een roodborstje zingt uit volle borst en blijft gewoon zitten als ik hem ga fotograferen. De radio is nog thuis, want de batterijen in de radio overleven geen vorst. De batterijen in de lampjes wel. Het is een mysterie. Zodra de vorst helemaal voorbij is kan ik hier weer Radio 4 luisteren.

The Assistent

Gezien: de film The Assistent, VPRO 2019, verpletterend goed. Ik zag 'm op NLZiet. Hoofdpersoon is een jonge getalenteerde vrouw, die assistent is bij een belangrijke filmproducer.  Haar eerste baan. Het gaat erom om carrière te maken, ze wil uiteindelijk  filmproducer worden, maar voorlopig is het onder aan de pikorde beulen en buffelen. Je ziet haar baas niet, je ziet alleen het kantoorleven. De hoofdpersoon werkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ze moet telefoneren, kopiëren, plannen, de troep opruimen... alles heeft voorrang en het houdt niet op.

Telefoontjes met zijn vrouw wier creditcard geblokkeerd is, een oorbel op de grond, een nieuwe jonge assistente die naar een hotel wordt gebracht. Je ziet haar worstelen, en op een gegeven moment gaat ze het melden bij een 'vertrouwenspersoon', die haar helemaal niet serieus neemt. Als ze haar baantje en haar carrière wil houden moet ze net als de anderen zwijgen en wegkijken. 

En dan eet ze 's avonds een broodje in een cafetaria en belt ze haar vader, die nieuwsgierig is naar haar baan. Het gaat wel, zegt ze, het is druk.

Bij mij roept het natuurlijk mijn eigen jaren kantoorleven in herinnering. De zielloze kantoorpanden, met elektronische poortjes, marmer, liften, karakterloos meubilair, steeds meer kantoortuinen. Er werken echte mensen, maar die conformeren zich allemaal aan de gang van zaken. Niet zo erg als hier natuurlijk, met Harvey Weinstein-achtige situaties, maar toch.

De griep

Iedereen had al de griep, maar ik niet hoor. Maar gisteren ineens na het uitstapje naar Otterlo en de daarna ingelaste kookbeurt stort ik in. Koude handen, hoogrode konen, hoofdpijn, niezen, hoesten, snuiten. Te moe om te zitten.

En dat allemaal terwijl Zelensky uitgescholden wordt door Trump en Vance. We zitten/liggen weer de hele vrijdagavond voor de tv. 

Kröller-Müller

Bobby en ik gaan naar het Kröller-Müller Museum op de Veluwe. Ik wil graag de tentoonstelling 'Zoeken naar Zingeving' zien, over de beweegredenen van kunstverzamelaar Hélène Kröller-Müller (1869-1939) bij de samenstelling van de enorme collectie schilderijen en beeldhouwwerken.  haar belangstelling  voor filosofie en spiritualiteit zou hierbij een grote rol gespeeld  hebben. Ik ben benieuwd. Omdat ik zelf ook erg van (oude) religieuze kunst houd ben ik benieuwd naar de overwegingen en beweegredenen. Eigenlijk hoop ikop een mooie catalogus met verhelderende essays waarin staat waarom ze die werken uitkoos.

Er hangt op de tentoonstelling inderdaad religieuze kunst, maar dat is maar een deel. In haar eerste museum in Den Haag had ze een apart zaal met oudere religieuze kunst, wat voor haar de basis was voor wat ze aan moderne kunst verzamelde. Veel Van Gogh. 

Ik ga me erin verdiepen, helaas dat een catalogus ontbreekt.