Op de radio vanmorgen beginnen ze meteen al over Valentijnsdag. Ik ben te laat om de trein van 8.06 te halen en dus ga ik toch maar met de bolide. Forenzend in de bolide heb je ineens input van Radio1. Zo hoor ik dat het nu toch echt wel een plicht van mannen is om op deze dag hun vrouw met rozen te verwennen. Een man mág dat niet vergeten. Ik heb geen enkele illusie. Het kan me ook niks schelen. Zeg ik.
Ruth is vanochtend enorm verwend door haar Marco. Ze bestelt koekjeshartjes bij de bakker, om ons te laten delen in deze liefdesbuzz.
Na het werk bij AH bulkt het daar van de rode rozen. Ik neig er een beetje toe om toch een bos mee te nemen, maar vind dat ook weer pathologisch. Zit ik daar straks met mijn bordje op schoot voor de tv naar een bos zelfgekochte rode rozen te staren. Voor wie zou ik dat doen? Voor mezelf? Voor hem? Wie moet ik zo nodig iets bewijzen? Bobby hóór ik al zeggen: 'Ik hecht daar niet aan.'
Met Frances speelde ik vandaag Byron Katie. De vier vragen van Byron Katie. En we leren ze aan Ruth die overloopt van het werk. Als je een obsessieve gedachte hebt, ik móet ik móet ik móet... kun je daar misschien de vragen van Byron Katie op Loslaten. Is Het Echt Waar? Is Het Absoluut Waar? Hoe reageer je op die gedachte? Wat als je Deze Gedachte Loslaat? Wij leren Ruth een agenda-ding te skippen. Zelf laat ik later die dag de gedachte aan rode rozen los.
Kom ik thuis, klaar om voor mijn uppie te koken, want Bobby moet lang overwerken, wat ik voor mij natuurlijk extra zielig vind op Valentijnsdag, staat er een schattig bloemstukje op tafel! Nou!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten