Ik zag de documentaire 'Stranger in Paradise' van regisseur Guido Hendrikx. De film opende in november het IDFA, en was vorige week bij de VPRO te zien. Het is een een verontristende film. Van die dingen die je wel weet, maar waar je uit onmacht maar je ogen voor sluit. Thema: de vluchtelingenproblematiek.
Hendrikx ging naar Lampedusa en sprak met de vele vluchtelingen daar. Er is weinig hoop voor ze. Eigenlijk alleen Syriërs en Somaliërs komen door. De film is een drieluik over vluchtelingen die net zijn aangekomen. Daar krijgen zij les van de personificatie van Europa zelf, een leraar, vertolkt door acteur Valentijn Dhaenens. De vluchtelingen, die wel echt zijn, krijgen in drie akten een steeds een ander verhaal voorgeschoteld. In de eerste akte speelt Dhaenens de conservatief, die hen uitlegt dat vluchtelingen handenvol geld kosten en dat de meerderheid van hen nooit aan het werk zal komen. De vluchtelingen reageren verrast: iedereen vindt dat hij wat te bieden heeft aan Europa. Wat dan? 'Ik kan meubels maken' roept er één. 'Die maken we hier met machines'.
In het tweede deel speelt Dhaenens de idealist: hij lijkt zich persoonlijk verantwoordelijk te voelen voor het lot van de vluchtelingen en ontvangt ze dan ook met open armen. Waar hij in het eerste deel hun plannen meteen richting prullenbak verwees lijkt hij nu alles een goed idee te vinden. Dit naïeve gepraat komt haast nog cynischer over dan de harde opmerkingen in het eerste deel.
Het venijn zit hem echter in de staart want in de derde akte wordt beschreven waaraan vluchtelingen allemaal moeten voldoen willen ze überhaupt in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning in Nederland. Mensen die hier niet aan voldoen worden meteen het lokaal uit gezet. ('Unless you're a homosexual. Are you a homosexual?')
Deze documentaire gaat niet zozeer over vluchtelingen maar over het debat over hen. De polarisatie over dit soort onderwerpen wordt indringend onder de aandacht gebracht. Heel afschuwelijk en ongemakkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten