Gezien: 'Deux jours a tuer'. Op de een of andere manier stuurt Netflix mij steeds naar films van de Franse regisseur Jean Beckers. Soms ga ik ‘s nachts een film kijken, als ik echt de slaap niet kan vatten, en spookgedachten mij bevangen.
Maar als ik dan een serie ga kijken is er geen houden meer aan. Dus kies ik nu films. Ik ben met Franse films begonnen en nu blijk ik steeds van deze regisseur te kiezen. ‘Dialogue avec mon jardinier’ zag ik en ‘La tête en friche’ (‘My afternoons With Marguérite’). Het zijn steeds middelbare of oudere mensen die ik het centrum staan. Deze Antoine in 'Deux jours a tuer' is ‘nog maar’ vijftig, trouwens. Hij verandert van de een op de andere dag in een onaangenaam persoon die alle beleefdheden aan zijn laars lapt en onmogelijk onfatsoenlijk is tegen klanten, zijn vrouw en kinderen en zijn vrienden. Iedereen vraagt zich af: Waarom doet hij zo? Wat is er? Daar komen we pas achter als hij aan het eind van de film in zijn bolide naar Cherbourg rijdt, havenstad in Normandië, van waar hij naar Ierland vaart. Naar zijn oude vader die zich daar lange tijd geleden heeft teruggetrokken in een huisje en totaal afgezonderd leeft. De thema’s van de oudere wordende mens. En dat op 21 september.
Jean Becker. Een zeer gewaardeerd regisseur in het filmhuiscircuit. Ik wist dat ik smaak had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten