Er is een initiatief geheten Trage Post. In de Coronatijd las ik erover en ik vond het zo leuk dat ik me aangemeld heb. Je vormt gedurende een beperkte periode een groep van 15 mensen die elkaar elke week een kaartje sturen. Ik geloof dat veel mensen zelf kaartjes maken. Je stuurt elke week één kaartje en ontvangt één kaartje, ik moet de spelregels nog even goed lezen.
Vroeger stuurde ik héél veel kaartjes. In mijn studietijd en daarna. Als je in een kaartenwinkel was kocht je stapels grappige of mooie kaarten en die stuurde je naar vriendinnen en familie.
Op het laatst stuurde ik alleen nog wekelijk kaartjes naar Mutti en toen zij overleden was naar Schoonmama. Die is nu ook niet meer. Heel af en toe stuur ik wat naar Auntie, vanaf een vakantielocatie. Soms een verjaarskaart. En nieuwjaarswensen.
Op het laatst stuurde ik alleen nog wekelijk kaartjes naar Mutti en toen zij overleden was naar Schoonmama. Die is nu ook niet meer. Heel af en toe stuur ik wat naar Auntie, vanaf een vakantielocatie. Soms een verjaarskaart. En nieuwjaarswensen.
Het mailen, appen en facebooken is ervoor in de plaats gekomen. In de bus krijg je bijna alleen maar rekeningen, reclame en pakketjes. En geboortekaartjes en rouwkaarten. Ansichtkaarten, dat was leuk.
Omdat ik mij ooit ergens heb aangemeld krijg ik af en toe krijg ik nu een nieuwsbrief van deze Tragepost-types. Tot nu toe was er steeds geen groep beschikbaar. Veel deelnemers willen een groep in hun eigen stad of zelfs in hun wijk. De Utrechtse groep zit ook alweer vol. Maar de groep Midden Nederland heeft nog plek. Blijkbaar kost de organisatie van dit grappige initiatief veel moeite. Kan er van alles mis gaan. Er is een coördinator van zo’n groep. Ene Sandra gaat mij instructies sturen.
Eigenlijk is het raar dat je nu kaartjes aan vreemden gaat sturen. Je kan ook kaartjes aan bekénden gaan sturen. Hier gaat het wel om de wederkerigheid. Je kaartjes sturen en niets terugverwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten