Er zijn haast geen ritten deze maandagochtend na Kerst, alleen één vaccinatierit, maar ik mag ook een Marokkaanse vrouw met een Turks bloemetjeshoofddoekje inwerken als chauffeur
Ze is heel aardig, maar ze praat niet zo duidelijk Nederlands, waardoor ik steeds niet zeker weet of we elkaar goed verstaan en begrijpen. Ze is nogal onzeker qua uitstraling, praat met een hoog stemmetje en giechelt steeds. Geduldig leg ik haar de TomTom uit en laat ik zien hoe je meerdere adressen invoert, maar ze typt steeds foute letters in.
Als ze rijdt, ze rijdt heél voorzichtig, kijkt ze niet naar de TomTom. Ze doet maar wat. Ze kan niet achteruit inparkeren. Onze enige klant is een bijzonder obese man die gevaccineerd moet worden. Hij moet achterin, maar past niet in de veiligheidsriem. Jij moet hem in zijn riem helpen, instrueer ik haar. En als hij achterin niet past dan moet hij voorin.
Bij de vaccinatiestraat bij de Jaarbeurs is het qua parkeren nogal een chaos, en als ze niet recht zo’n parkeervak in kan met alle gevolgen van dien raak ik wel een beetje getergd. Ik weet nog goed dat ik vroeger nooit met stagiaires kon, zo ongeduldig als ik was en niet mocht zijn. Gék werd ik van onzekere meisjes.
Aan het eind moet ik per app aan onze chef beoordelen of ze het goed deed. Ik zeg dat ze het goed deed. Ze straalt. Ze vindt ons bij de Buurttaxi heel fijne collega’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten