Drie tekeningen heb ik gemaakt. Welke moet 't worden? Ik vraag deze en gene om hun mening en nummer 1 en 2 strijden om de eerste plaats. Uiteindelijk lijst ik de middelste in. Ook ben ik dagen bezig met mijn speech. 42 jaar vriendinnen. Daar moet je wat over kunnen zeggen. Hoe zeg je daar wat over?
Marg is nu ook zestig. Ze heeft acht vriendinnen om de tafel genood en serveert ons een heerlijk veelgangendiner. Omdat niet iedereen elkaar kent doen we eerst een kennismakingsrondje met als voornaamste vraag hoe oud iedereen is. Niet erg gebruikelijk, maar het moet maar even. Voor de zevenenvijftigjarigen klinkt zestig té erg. De leeftijden van de vriendinnen variëren van 53 tot 66.
Ik heb ze vorige week per mail uitgenodigd ook een woordje tot Marg te spreken. Niet de liefdevolle lovende woorden pas bij het graf, maar nu, midden in het leven. Zelf bijt ik het spits maar af, als 'oudste' vriendin. Tijdens het voorlezen raak ik een beetje van slag van mijn eigen woorden. Ik had ze uitgeschreven, maar nog niet hardop uitgesproken. Zo belangrijk is 42 jaar vriendschap.
En dan alle andere vriendinnen met hun verhalen. Het is leuk! Je zou iedereen beter willen leren kennen, maar dat gaat niet. Marg, volgend jaar willen wéér, zeggen we na afloop.
Zestig worden is niet zo erg, kan ik nu na 4 feestjes wel ervaringsdeskundig vertellen. Zestig worden is oogsten. Dit is mijn leven. Zie wat goed is en geniet ervan. Het kan zo voorbij zijn, het kan nog 30 jaar duren. Maak er wat moois van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten