Terwijl Bobby beneden naar Nederland-Bulgarije kijkt lees ik boven de roman 'De acht bergen' van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti uit. Mijn nieuwe luie leesstoel in mijn kapelkamer is een goeie aanwinst. Ik heb hem schuin voor het raam gezet, zodat ik vergezichten het plantsoen in heb. Niet zo ver als in Noord-Groningen, maar toch.
Ik had afgelopen maandag de man horen vertellen op een podium, maar hij sprak zo slecht Engels dat ik afdwaalde. Maar de volgende dag lag het boek op mijn bureau en Frances die hem had geïnterviewd zei dat ze erg onder de indruk was. Het boek speelt in de Dolomieten. Mannen in de Domieten. Mannen en bergen. Mannen en relaties. Mannen en vriendschappen. Bergen en drama.
De hoofdpersoon is een jongen / man die opgroeit in Milaan, maar zijn ouders komen oorspronkelijk uit de bergen. Zij haten Milaan, vooral de vader. Zijn moeder huurt een huis in de bergen zodat ze daar de zomers kunnen doorbrengen, maar de vader is er nooit, die is altijd de bergen in. Uptempo bergen beklimmen. Zijn grootste wens is dat zijn zoontje met hem mee gaat.
Mooi indrukwekkend boek, vol heftige onzegbare maar wel invoelbare ervaringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten