Er is Festival bij ons achter op het Plein. Dat houdt in dat er de hele dag allerlei muziekgroepen uit de wijk optreden, en dat sociale buurtinitiatieven zich presenteren. Nol die er vorig jaar nog optrad met zijn jazzband mocht dit jaar niet meedoen, maar hij en Ernie (wonen in de wijk Oog in Al) komen toch. Dat komt mij goed uit, want Bobby vindt het vooral herrie (het klinkt de hele dag in huis) en wil er niet naar toe. Ik probeer het wel eens, maar in mijn eentje naar een festival niets aan. We luisteren en kijken samen naar een latin band waar Ernie nog saxofoon in heeft meegespeeld.
Verderop zit de kunstenares bij wie we in juni een bijzonder muzikaal etentje thuis hadden. Zij heeft een labyrint gemaakt (met krijt op het gras) en ze nodigt actief mensen uit om - met een verhaaltje op een mp3-spelertje op hun oren - het labyrint te lopen. Ze heeft zich als een soort hogepriesteres verkleed. Ze wil graag een labyrint op Zuilen. Ik wil óók een labyrint op Zuilen.
Met die grote keien in het gras (een soort heksenkring), het labyrint en haar gewaad moet ze menig rechtdenkend persoon toch een zekere schrik aanjagen. 'Ze denken allemaal dat ik een heks ben', giechelt ze. En dan: 'Ik bén ook een heks, maar dat hoeft niemand te weten.'
En om 19u ga ik naar het rasUtrechtse Zuilense zangduo Temming & Temming. Mee met Claudia, Marco en Liam. Temmink is een vriend van Marco met grote ambities en hij treedt al vaak op bij FC Utrecht. Hij trekt Liam mee op het podium, die de schrik van zijn leven krijgt, maar er dapper doorheen bijt.
Zoveel sferen op zo'n buurtfeest. En ik ben bij allemaal thuis. Hé, hier schreef ik eerder over. Thuis te Zuilen (1).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten