Sta ik met de bolide aan de Neder-rijn bij de veerpont van Amerongen naar Eck & Wiel van het uitzicht te genieten - eigenlijk hoopte ik dat er een Veerhuis was of een patatkraam met plastic stoeltjes, maar die ontbreken bij deze pont - wordt er op mijn raampje getikt. Een oudere heer in zeemanskostuum. Hij vertelt dat ze de hele middag met hun Shanty-koor op de pont hebben gezongen. Dat vind ik jammer, zeg ik, dat ik had gemist heb. Ik herinner ne nog het Shanty-koor in Travemünde op een Russische marinevijfmaster. Tientallen bonkige oude Duitse mannen die enorm hun best deden om in de maat en tegelijk te zingen. Hun lust en hun leven.
Ze treden met het koor veel op in bejaardenhuizen, vertelt de meneer van minstens 70. 'Die oudjes, die hebben helemaal niets.' Maar ze moeten als koor daar met een bus naar toe en dat kost best een flinke duit. Of ik ter ondersteuning hun cd wil kopen. 10 euro. Het is een kopietje. Maar daar ga ik nooit naar luisteren, zeg ik zwakjes maar wel hardop. 'Live vind ik shanty-muziek best leuk.' Ik wil hem wel 5 euro geven, maar ik wil geen cd. Dat durf ik niet tegen hem te zeggen. 'Het is zulke mooie muziek', zegt hij. 'Dan geeft u het toch aan iemand cadeau! Heeft u niet binnenkort een verjaardag? Gewoon! In plaats van een bosje bloemen.'
De wereld van de shantykoren.
En zo rijd ik ineens over de dijk van Amerongen naar Wijk bij Duurstede met zeemansliederen op de speakers. Alles eenstemmig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten