Afscheid

Vanmiddag is de uitvaart van oom Bart. Te Putten. Het is om 14u. De tijd ervoor zit je de tijd een beetje stuk te slaan. Vorige donderdag bij het uitgeleide doen vanuit het hospice had ik daarvoor in de tuin zitten vrutten en dientengevolge zwarte handen en nagels die niet meer schoon kwamen voor die tijd. En neef Rik is zo schoon. Ik geneerde me wel een beetje. Nu ben ik schoon en heb ik maar wat extra zilver omgehangen.

Van de week heb ik ook weer een tekening van oom Bart gemaakt. Ik vind dat een mooie gewoonte: een herinneringsportret maken. Ongevraagd. Mensen zijn altijd verrast en dankbaar. Neef Rik is enthousiast over mijn tekeningen en heeft het portret van zijn moeder van mij gekocht. Bij de nazit na de uitvaart van zijn moeder drie jaar geleden zat hij steeds te pushen dat ik 'werk' moest maken van mijn tekeningen. En plein public. Dat was ongetwijfeld lief bedoeld, maar ik vond het niet fijn.

Naar Oosterhout

Bobby wil graag naar Oosterhout, naar de Heilige Driehoek h3h, waar een Biënnale is, dit jaar getiteld  'A Deeper Shade of Soul'. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar het gaat om een mooi cultuurlandschapje tussen Oosterhout en de A27, vlak boven Breda, waar al sinds mensenheugenis drie nog steeds actieve kloosters staan. Norbertinessen, Benedictinessen en een oecumenische groep. Prachtige tuinen ook.

Het is zo'n tentoonstelling die je graag in je eentje of met zijn tweeën beleeft, buiten, maar het is er héél druk en bijna allemaal bejaarden met hulpstukken die besloten hebben zich niets meer van hun omgeving aan te trekken. Een groot weiland voor de auto's. 

https://www.h3hbiennale.nl/

Naar Kockengen

Ella en ik gaan weer eens fietsen. De vorige keer was naar Wijk bij Duurstede en dat is welhaast een maand geleden. Ik wil wel weer eens westelijk en we gaan eerst naar Breukelen Nieuwersluis om daar ter hoogte van Nieuwe ter Aar met het pontje over te steken. Zij is daar nog nooit geweest. Het is mooi leeg, fantastische luchten. Het Paviljoen Toren De Grote Sniep daar in de middle of nowhere is op dinsdag helaas gesloten. Bij Kockengen is ook geen horeca meer zodat we eindigen bij het Wapen van Haarzuilens. 55 km voor mij, 65 km voor haar.

https://paviljoen-toren-degrotesniep.nl/

Op de penning

Vorige week had ik wat tegenslagen met het openbaar vervoer, zoals twee uur vertraging bij de treinreis van München naar Utrecht, omdat de trein tussen Frankfurt en Köln niet reed. En ik kreeg 10 euro 'boete' bij de uitgang van het station omdat de scanner de QR-code op mijn internationale ticket niet las.

Ik zie dan vreselijk op tegen die terugvorderprocedures en denk: laat maar zitten. Dat is dan voordat ik het geprobeerd heb. Bij de internationale reizen hebben ze drie categorieën compensatie: bij minder dan een uur vertraging krijg je niets terug, bij één  tot twee uur 30%, en bij twee uur en meer krijg je 50%. Ik had onderweg het klachtenformulier al ingevuld waarbij ik gerapporteerd had dat ik meer dan twee uur vertraging had. Maar mijn trein begon de vertraging in te lopen, en bij Eindhoven had hij nog maar 57 minuten vertraging. En die hield -ie vast, tot Utrecht aan toe. Ik benauwd, dat ik ontmaskerd zou worden als fraudeur.  Maar vandaag komt het antwoord. De terugreis die €129  kostte of daaromtrent, krijg ik €64 terug. Binnen een maand. Yes!

Die 10 euro boete bij dat poortje was lastiger. Ik was dus uitgecheckt zonder ingecheckt te zijn. De mevrouw aan het loket had geen zin en zei dat ik het zelf maar online moest regelen. Ik kwam er niet uit. Vraag 1 was: 'Met welke reisorganisatie heeft u gereisd?' Ik kan invullen: NS, of een busmaatschappij. Maar ik had met de ICE gereisd. En dat kon je niet invullen. Dus ik haal diep adem en ga weer naar dat loket. Dezelfde mevrouw wil me weer niet helpen, ze roept nog om een stagiaire, maar die krijgt ze niet, en dan verwijst ze me naar het loketje binnenlandse reizen. Die man wil ook niet, maar ik heb mij voorgenomen vriendelijk maar heel vasthoudend te blijven. Eerst leest zijn apparaat mijn OV niet, zegt hij. Dan moet ik mijn postcode zeggen en beweert hij dat er ontzettend veel accounts op dat adres staan. En dat er alleen een OV-fiets op staat. Gewoon treiteren. 'Er staat toch een informatiezuil? U had het best ter plekke zelf kunnen oplossen.' Ik blijf glimlachen. Uiteindelijk komt er een antwoord en een mailtje dat het geld binnen een maand teruggestort zal worden.

En zo heb ik zomaar €74 terugverdiend. Wel opletten de komende maand of het geld wel komt. Dat van dat toegangspoorten wordt natuurlijk op je OV-chipkaart teruggestort, wat je nooit ziet. Ik moet steeds denken aan de steenrijke zakenvrouw Miep Brons, zij is allang dood, maar op een gegeven moment was zij veel op tv. Zij had samen met haar man Luuk Brons textielsupers gehad, die later aan de firma Zeeman zijn verkocht. De kunst van het zakendoen en het onderhandelen: 'Je moet altijd denken: valt dat kwartje in mijn of in zijn portemonnee?' Dat ben ik nooit vergeten. 

The Winner

Engeland heeft het EK 2025 gewonnen. En dat terwijl ze de allereerste wedstrijd hadden verloren van Frankrijk. Dus de voetbal avondjes met verlenging en strafschoppen zijn weer voorbij. Deze finale-avond komt Monique bij ons kijken. Gezellig. Ik heb salade niçoise gemaakt en een klein ijs toetje toe.

Monique kijkt doorgaans alleen, maar wel in gezelschap van zeven andere alleenkijkende vriendinnen, verenigd in een whatsapp groepje. Normaal app ik ook met de voetbalvriendin, maar nu op de een of andere manier niet. 

Stiekem had ik gehoopt dat Spanje zou winnen omdat ik dan een reden zou hebben om de Spaanse coach Montserrat Tomé te tekenen, wat een type. Nu zou het Sarina Wiegman moeten worden, een geweldige vrouw maar zij inspireert mij niet tot een tekening.

Rijsenburgsebos

We proberen weer een nieuw gebiedje van Utrechts Landschap. Vaak zijn het ware parels, maar ze zijn niet zo groot en liggen nogal eens verraderlijk dicht aan een snelweg en/of provinciale weg. Zo ook dit Rijsenburgsebos aan de A28 en de Arnhemse Bovenweg bij Driebergen. Het is helemaal niet ver en beeldschoon.  

Het natuurgebied bestaat uit bossen, vijvers, ontspringende beken, een speelweide en een heidetuin. Een ‘Zwitserse brug’ biedt uitzicht over het gebied. De spreng werd gegraven om water te verkrijgen voor vijver op het landgoed. Overtollig water uit deze vijvers werd zo afgevoerd naar de Langbroekerwetering.

Het Rijsenburgsebos hoorde oorspronkelijk bij een buitenplaats genaamd Kraaybeek, waar nog enkele bijgebouwen en restanten van bewaard zijn gebleven. In 1901 schonk de laatste erfgenaam een deel aan de gemeente Rijsenburg onder voorwaarde dat de bestemming niet zou veranderen.

Eens na een februaristorm was er een gat in het bos ontstaan. Toen ontwierp de gemeentelijke plantsoenendienst als experiment een heidetuin met diverse soorten heide Na de aanplant van struikheide, winterheide, dopheide, Ierse heide, rododendrons, azalea's en jeneverbessen werden uiteindelijk 600 soorten aangeplant. Deze heidetuin kreeg in 1972 van de Floriade het predicaat ‘Heidehoofdstad van Nederland’.

https://www.utrechtslandschap.nl/gebied/natuur/rijsenburgse-bos

Hondsdagen

Er is al een pak melk bedorven en drie peren zijn zomaar van het ene op het andere moment verrot. 'Het zijn de hóndsdagen', zegt Hani501. Die woont op het platteland tussen de boeren, en die weet zulke dingen. Dus 's avonds thuis op de bank lees ik Bobby voor over de hondsdagen, die al bekend zijn van de oude Egyptenaren, de Grieken en de Romeinen. Ze vallen tussen 20 juli en 20 augustus en ze zijn warm en vochtig. Alles wat je even gedachteloos buiten de koelkast zet verzuurt en verschimmelt. Als er vanavond aan denk zal ik de educatieve teksten toevoegen.

De webshop

Of ik het rouwboeket wil bestellen. Natuurlijk wil ik dat. Dat doe je dan liefst bij de plaatselijke bloemist. Te Putten dus. Die heeft een zo op het eerste gezicht een heel gelikte website. Maar schijn bedriegt. Ik doe er wel een uur over en ik heb drie keer gebeld. 

Bij 'bezorgadres' moet je een naam en adres invullen (en 'privé/zakelijk'). De informatie die ze willen weten is zo gedetailleerd dat je de indruk krijgt dat het om jouw eigen gegevens als besteller gaat. Maar als je doorgaat kom je het bezorgadres in de samenvatting niet meer tegen. 

Ik ga toch maar eens bellen, en een mevrouw met een Puttens accent zegt geruststellend dat het niet aan mij ligt. Ik moet onder 'bezorgadres' de naam van de overledene maar invullen. Zij kan de bestelling ook telefonisch opnemen, maar ze heeft liever dat ik zelf online bestel - en betaal. Dat snap ik, dus ik begin opnieuw. Per ongeluk vul ik nu 14.59u in, in plaats van 14.00u. Dat komt door dat tijd-tooltje. Did tijd kan ik nergens meer herstellen. Weer alles deleten. Weer opnieuw. Uiteindelijk krijg ik als alles afgerond is, betaald dus, een samenvattend mailtje, maar daar staat nu  nergens dat het boeket naar de begraafplaats moet. 

Dus bel ik de mevrouw te Putten nog maar eens om dat te zeggen en ook dat ik het een onduidelijke site vind. Het komt wel goed, zegt ze. Het is de schuld van de web-bouwer. Als ik me die zo voorstel werkt die met standaard-formulieren die niet op elke situatie van toepassing zijn. En hij was natuurlijk heel duur, en toen heeft de ondernemer na een aantal verbeterrondes besloten het maar zo te laten. En nu moet die mevrouw aan de telefoon bij elke bestelling drie telefoontjes doorploegen omdat de klanten er niet uit komen. Het komt goed, zegt ze.

Toch is het algehele gevoelen dat het niet goed komt, en dat je ook niets aan mij kunt overlaten. Zal ik dat die mevrouw nog laten weten? Die er ook niets aan kan doen.

Maaltijdsalade venkel

De tweede venkel moet ook geoogst want die wordt almaar groter. Hier een leuk simpel recept met witte bonen (ik doe tegenwoordig altijd limabonen), handsinaasappels, geroosterde walnoten of pecannoten, gebakken venkel. In de dressing zit een eetlepel honing. De sla en de rozijnen was ik vergeten en toen was het al heel lekker.

https://www.foodiesmagazine.nl/recepten/bonensalade-met-sinaasappel-venkel-en-rozijnen/

Voetbaltypes

Deze week veel naar het EK vrouwenvoetbal gekeken. Nadat Nederland uitgeschakeld was. Aanvankelijk was ik het niet van plan, want wat ken je al die elftallen nou, maar uiteindelijk ging ik om. Het blijkt steeds heel spannend met al die verlengingen en strafschoppen. 

Maar het allerleukst vind ik de types. Frankrijk en Duitsland hebben allebei een Sari-van-Veenendaal-achtinge keepster. Ann-Kathrin Berger voor Duitsland, en Pauline Peyraud-Magnin voor Frankrijk. Ik vind ze leuk potteuze look-alikes. Cristiana Girelli voor Italië, van wie niet aflatend werd gezegd dat ze zo oud is, namelijk 35 jaar is ook zo bdruwekjend sterk. Bij Engeland vielen deze week op: de hoogblonde Cloe Kelly en de Ghanese Michelle Agyemang. Die laatste schijnt ook goed te zijn in piano en zang. En nu weer de Spaanse trainster Montse Tomé. Wat een geweldige kop. 

En dan zondag om 18u Engeland Spanje. De Finale. Met heel veel types om van te genieten. Ik zou natuurlijk Sarina Wiegman moeten steunen, maar om te tekenen hoop ik dat Spanje wint. Ik wil ze pas gaan tekenen als je ze blijvend herinnert, en dat gebeurt niet als ze verliezen.

De aardappeloogst

Ik moet mij maar eens met de aardappelen gaan bezighouden. Op de volkstuin heb ik vijf groentebedjes ingericht met vijf aardappelrassen. In elk vakje heb ik vijf tot zeven poot-aardappelen gepoot. Een vak is helemaal verdord, volgens mij moet ik die nu oogsten. Andere staan er nog pront groen bij. Ik had er naamkaartjes bij geplaatst, want dit onthoud ik allemaal niet. Vier kaartjes vind ik terug: de 'doré', de 'bildstar', de 'alouette' en de 'irene'. Het vijfde kaartje is zoek.

De 'doré' is een vroege aardappel, leer ik,  die oogst je in juni-juli. Vandaar dat van die de blaadjes verdord zijn. De andere zijn 'late' soorten. Die hebben nog tot eind augustus. 

De tuinvriendinnen maken melding van woelratjes, mollen, muizen, ratten, duiven, kreeften een hele dikke haas. Daar heb ik (gelukkig) nog niets van gemerkt. 

Bobby heeft vandaag de kookbeurt. Wat dacht je van aardappelen, opper ik. En hij maakt een oer Duitse Kartoffelsalat. 

Een einde

Al achttien jaar schrijf ik hier over zaken in het leven die mij treffen. Die bij mijzelf een soort van opwinding brengen. Van totaal verschillende orden van grootte. 

Ik ben dat gaan doen rond mijn vijftigste, toe ik dacht: wat is de waarde van het leven als je ouder wordt? Ik had geen idee, geen positieve voorbeelden. Er was een schrikbeeld van achter-de-geraniums, en dat nooit. Toen ben ik begonnen. Gewoon stukjes schrijven over iets wat ik meemaak. Luigi zei ooit tegen mij dat het een vorm van geschiedschrijving is wat ik doe.

Ik moet natuurlijk rekening houden met de privacy van mensen om mij heen. Want die figureren. Meestal heb ik het ze niet gevraagd. Ik gebruik nooit hun echte namen. Ze zijn niet te googelen. De meesten vinden het ok tot heel erg leuk. Er heeft wel eens iemand gezegd dat ze dankbaar was dat ze een personage was in mijn blog: ik-word-geblogd-dus-ik-besta. Ik schrijf nooit negatief op mijn blog, behalve dan over apparaten en digitalisering die gebruikersonvriendelijk zijn. Maar er zijn mensen die het echt niet willen en boos op mij worden, hoe aardig de woorden ook zijn die ik schrijf. Dan voel ik mij heel erg onbegrepen, maar haal ik dat - met pijn in het hart - weg. 

. 

Het is voor mij regelmatig een dilemma als er moeilijke dingen gebeuren. Die zijn er natuurlijk ook. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Vaak schrijf ik dan niet. Soms wel. Want al die dingen maken ook de waarde het leven. 

Zo gingen we gisteren naar Nijkerk, naar Bobby's oude oom Bart die gevallen is op zijn rug en daar een hoge dwarslaesie aan overgehouden heeft. Hij kan bijna niets meer bewegen. Afschuwelijk om je voor te stellen. Maandag is hij van het ziekenhuis naar een hospice gebracht. In Nijkerk. Wij gaan op bezoek, en zijn al gewaarschuwd dat hij misschien niet meer kan praten. Of slaapt. 

Hij is er slecht aan toe. Twee verplegers manoeuvreren hem desgevraagd iets rechter op. Dan komt er een meneer binnen. Ik ben een oude buurman, zegt hij. Die heeft zondag in de kerk gehoord dat oom Bart in een hospice ligr en is gaan rondbellen. Hij loopt zomaar binnen  'Bart, wat een schrik! Hoe is het zo gebeurd?' Heel erg. Hoe kan dat nou, dat iemand zomaar zo'n kamer binnen loopt? En wij dan weer te beleefd om hem weg te sturen. 

We ziiten er stil. Wat valt er nog te zeggen. Je kijkt naar zijn borstkas. De longen. Het hart. Het doet het nog. Hoelang nog? Bobby zegt wat woorden. Bedankt oom Bart. Aan zijn ogen zie je dat het binnen komt.

Uiteindelijk gaan we zelf de kamer maar uit en zeggen tegen de dienstdoende vrijwilliger dat volgens ons die oude buurman niet binnen had mogen komen en beter weg kon gaan.

Een paar uur later komt het bericht dat oom Bart overleden is. We gaan maar voetbal kijken. Duitsland-Spanje.

Het grondwater

Slechts vijf dagen ben ik weg geweest. De laatste twee dagen heeft het aardig geregend. De tuin is in die week ontploft. Niet alleen enorme courgettes, maar ook de bramen en de brandnetels en het gras. Overal onkruid. Ik wil er haast niet meer naar toe. Er is geen beginnen aan. 

Er zit niets anders op dan het werk in hele kleine partjes verdelen. En elke dag wat. 

Gisteren ben ik begonnen met het gras maaien. Maar de trimmer kon nog de helft niet aan. Vandaag terug maar nu regent het. Ik doe maar wat planten eruit trekken en afknippen die me het ergst storen.

Nu zie ik dat het grondwater al weer heel hoog staat. Ook in het 'aardappel-akkertje'. Gaan nu mijn aardappels verrotten of heeft een paar dagen respijt?

OV Chip

Ik heb gereisd met een ticket van NS International. Het ticket had ik zowel op de telefoon als uitgeprint. De heenweg had ik bij het betreden van de stationshal de QR-code op de print voor de scanner gehouden en ging het poortje open. 

Maar toen ik terugkwam deed ik dat weer, maar ging het poortje niet open. Ik probeerde het ook bij een paar andere poortjes, maar nee. Normaal ga je met je OV-chipskaart door die poortjes, moeiteloos. Er stond nergens geen uitleg en geen personeel dat me kon helpen. Ik wou naar huis. Dus uiteindelijk ging ik maar met mijn OV-chipkaart door het poortje, waarna er onmiddellijk 10 euro van werd afgeschreven. Ik was immers niet ingecheckt met die OV-Chipkaart.

Op Utrecht CS is nog één loket voor internationele reizen. Over het algemeen willen ze je daar niet helpen, want je wordt geacht alles zelf online en digitaal doen, maar ik dacht: ik ga het toch even proberen. De mevrouw aan het loket begreep onmiddellijk wat er gebeurd was, maar ze kon niets voor me doen. Er staat een informatiezuil, zei ze ook nog, daar had u kunnen lezen wat u kon doen. Maar ja. Dat wist ik niet en die had ik niet gezien. En om bij haar loket te komen moest ik door dat poortje. Over 24 uur zou mijn OV-saldo bijgewerkt zijn en zou ik zelf online dat tientje kunnen terugvorderen.  

Ik weet nu al dat het niet gaat lukken. Maar ik moet het van mezelf toch proberen. Je kunt ook een telefoonnummer bellen, zie ik op de site, maar dan krijg je een robot die je na twee vragen en antwoorden alsnog naar de site nietuitgecheckt.nl stuurt. Als het me eindelijk lukt om op die site binnen te komen - ik heb er geen account - dan staat daar mijn situatie niet bij. Grr. Geen idee. Moet ik dan morgen weer naar dat loket waar ze je niet willen helpen? Bobby zegt: 'Laat toch zitten, vergeet dat tientje.' Maar ik kan het niet uitstaan.

De terugreis

De heenreis was rechtstreeks, zonder overstap, met een - verwaarloosbare - vertraging van slechts een half uur. Ditmaal moet ik een keer overstappen, op Frankfurt Hbf. 

Het is heel warm, 30 graden, en net in mijn coupé is de airco stuk. We moeten er 'voor onze veiligheid' allemaal uit en een ander plekje zoeken. Ik blijf mooi zitten. Lekker rustige coupé nu. De airco doet het best een beetje. 

Van Maria heb ik een broodje en een gehaktbal mee gekregen voor onderweg. Ik vind het zo bijzonder dat ik vijf dagen bij haar logeren mocht! We hebben elkaar een paar keer ontmoet bij de Bayerische Freundin in Utrecht. Ik heb twee tekeningen voor haar gemaakt: een van haar zoon en zijn dochtertje, en een van haar bruiloft nu een jaar geleden. Ze had me al een paar keer uitgenodigd, maar ik kon me dat niet voorstellen. Vijf dagen een vreemd iemand over de vloer te hebben. Ze werkt nog alle dagen, zo'n vijf uur per dag. En dan een gast in je woonkamer. Pff!

Als gastvrouw deed ze alles perfect. Vind ik. Zelf spreekt ze dat met klem tegen. Haar huishouden is geheel op haarzelf toegesneden. Niets te veel. Heel zorgzaam. Lekker koken, lekker drinken, lekker balkon, lekkere eetkeuken. Alleen dat je elke keer vijf trappen op moest om bij haar appartement te komen was een beetje zuchten.  Zij vond mij ook een ideale gast, zegt ze bij het afscheid, omdat ik steeds mijn eigen gang ging en ze niet steeds mee hoefde.

München is een geweldig leuke mooie stad. Het bezoek was zó leuk, zo vrolijk, zo verwelkomend, zo hartverwarmend gastvrij. Ik sta op alle foto's te stralen.

Na een uur in de trein word ik alsnog uit de coupé verjaagd. Hm. En er zijn meldingen van ernstige verstoringen tussen Frankfurt en Köln. De conducteur heeft geen alternatief, hij weet het ook niet. Gaan we al het voorspelde gedoe op de Deutsche Bahn toch meemaken. De Bayerische Freundin had er laatst 12 uur over gedaan.

Het komt erop neer dat ik doorreis naar Köln Messe en daar een regionale trein neem naar Köln Hbf. Daar mis ik op 1 minuut de trein naar Amsterdam. Twee uur wachten op de volgende. Het eerste uur breng ik door op de trappen van de Dom, wat wel weer een hele ervaring is. De hele wereld zit hier. De Bayerische Freundin adviseert een Gutbürgerlich Restaurant aan het stationsplein.

Naar de bergen

Voor ik naar München vertrok had ik wat wensen  benoemd en een daarvan was: een dagje-naar-de-bergen. Waarbij ik niet goed wist wat ik vroeg. 

Vandaag gaat het ervan komen. Eerst gaan Maria en ik met de U-Bahn naar Neuperlach, waar Ayla (en hondje) ons haalt met de witte Mercedes. We rijden naar Otterfing, nog wat zuidelijker, waar Maria's man woont. Met zijn Kia met klima gaan we naar de bergen. Er is sprake van Murnau aan de Staffelsee, waar de schilders Wassily Kandinsky en Gabriele Münther woonden en Franz Marc, en waar de kunststroming Der Blaue Reiter was gesticht, maar daar rijdt Maria's man ons niet direct naar toe. Hij doet een prachtige sightseeing tour richting de Karwendel (gebergte op de grens met Oostenrijk) langs de Isar die steeds dunner wordt. Ik heb geen idee waar we rijden, het is prachtig, schitterend, ik wil hier op vakantie! Maria's man is hier onder München geboren en getogen, terwijl hij chauffeert wijst hij naar de bergtoppen in de verte. Die heeft hij allemaal beklommen.

Bij een plaatsje aan een knalblauw meer Walchensee stoppen we eindelijk en gaan we even zwemmen. Wandelen zit er niet in. Heerlijk koel water, maar moeilijke glibberige steenachtige bodem. Daar heb je zwemschoenen voor nodig. Aan dit meer is de groepsfoto gemaakt, als we weer aangekleed zijn.

Uiteindelijk rijden we door naar Murnau om het huis van Münter te bezoeken. Uiteindelijk ben ik de enige die naar binnen gaat. Dan gaat we het schattige stadje Murnau in, waar we wat eten bij de plaatselijke Griek. Er is daar vandaag Christopher Street Day, homodag. 

En dan weer uren terug door het eindeloze Beieren. Het is een geweldig uitje, de hele week al, ik kan niet anders zeggen.

Zum Biergarten

Vrijdagavond staat een avondje Biergarten op het programma. Ik weet niet zo goed wat ik mij daarbij voor moest stellen, het klinkt mij niet bijzonder aanlokkelijk in de oren. Maar dat willen ze graag met me doen. We gaan naar de Biergarten op de Wienerplatz. Vlakbij. Eigenlijk zijn we allemaal veel te moe. En het is heel leuk en ontspannen. Het kan zijn dat de sfeer 's avonds wat omslaat, want ze drinken hier bier per liter, of twee, maar zo om zeven is het ganz gemütlich. Ze gaan om 23u dicht.

Wij drinken alle drie een grote pul Weinschorle, dat is witte wein vermengd met Spa Rood. Ik ken alleen Apfelschorle, appelsap met Spa Rood. Het is lekker en verkoelend.   

Het gaat zo: je haalt zelf op een groot dienblad je eten bij stalletjes met verschillende filosofie, zet je eten en drinken op een dienblad, en rekent af bij een van de centrale kassa's. En dan zoek je een plekje aan de lange tafels. Het is allemaal heel goed georganiseerd. In de bomen waar wij onder zitten hangen gekleurde lampions. En heel gezellig.

Wel raar dat het helemaal 'wit' is. München moet toch ook een enorme populaties migranten hebben maar die zie je niet. Hier hoogstens een paar in de bediening.

Zum Tierpark

Het plan is naar de dierentuin. Die heet hier 'Hellabrunn' en ligt aan de zuidkant van de stad aan de Isar. Ik vind dat altijd leuk alleen op reis: een locatie te kiezen en dan maar zien. Er gaat een tram die kant op en dan is het nog een kwartier lopen. 

Mijn tram 25 start op de Max Weberplatz. Er zijn daar twee haltes, tegenover elkaar en er zijn twee eindbestemmingen. Ik vraag het aan de trambestuurder: gaat deze tram naar de dierentuin? Ik heb geen idee, antwoordt de man. Als u het niet zeker weet... Het is uw eigen verantwoordelijkheid. Ik begrijp er niets van. De overzichtskaart van alle openbaar vervoer lijnen heeft erg kleine lettertjes, die kan ik niet lezen. Na een kwartier twijfelen besluit ik maar in een tram te gaan zitten. Google Maps geeft een lijstje met alle tussengelegen stations, ik merk vanzelf of het goed gaat. Ik stap in de tram en dan rijdt hij een grote lus terug naar hetzelfde pleintje waar ik begonnen was, nu aan de overkant. Het is maar goed dat ik de tijd heb.

De Bayerische Freundin wil niet mee. Zij houdt niet van dierentuinen: al die opgesloten dieren. Ik moet haar helemaal gelijk geven, en daarbij komt dat je de dieren de helft van de tijd helemaal niet ziet en dat ze overal waar je loopt geld aan je willen verdienen. Maar toch heb ik een snik om uren door de dierentuin te slenteren. 

Dat komt uit je jeugd, verklaart de Bayerische Freundin. Opgegroeid naast het Noorder Dierenpark, later de Noorder Zoo. Nu Wildlands. De dierentuinen worden steeds groter, de veldjes en hokken ook, met als gevolg dat je veel minder dieren ziet.

Bij alle hokken denk ik hoe het vroeger in de Dierentuin in Emmen was. Daar waren nog eens kleine hokken, toen wij klein waren.

De Englischer Garten

Twee doelen slechts heb ik mezelf gesteld vandaag: het Haus der Kunst en de Englischer Garten. Die liggen naast elkaar. In het museum was ik ooit, omstreeks 1983, toen ik naar München ging ik om een groot stuk over Erika Mann te schrijven. Het was mijn eerste reis alleen naar een buitenland, ik denk dat ik met een bus was, ik sliep in de Jugendherberg. Geweldig vond ik het. Dit museum had iets met nazi-Duitsland te maken maar ik ben vergeten wat precies. En het park vond ik indertijd te groot en te eng om alleen in te gaan lopen. 

Het is een fantastische dag. Het Haus der Kunst is inderdaad het museum waar ik veertig jaar geleden ook was. De tentoonstelling valt wat tegen, maar dat is ook omdat er net een perspresentatie aan de gang is voor de nieuwe tentoonstelling die vanaf morgen voor het publiek open is. Kunst voor kinderen. Wel zie ik een tentoonstelling 'Where will we land' van en over mensen van andere werelddelen die een akelige vluchtgeschiedenis hebben, die onwelkom zijn in het land waar ze naar toe zijn gevlucht en niet weten hoe hun leven zal verdergaan. Mooi. Ongemakkelijk.

Het park is prachtig! Dat ik daar ooit niet in durfde. Beetje Vondelpark, beetje Amsterdamse Bos. Zo groot en hoog en open en bomenrij. Ontspannen wandelende mensen. Alle soorten en maten. Maar het is spectaculairder qua attracties. Er loopt een beek doorheen en aan het begin is golfslag gemaakt waar surfers op surfen. Het heet de 'Eisbachwelle' en alleen de echte top van de surfers mag daar surfen. Anders is het veel te gevaarlijk. 

Vorige week las ik een artikel in de Volkskrant over boeken over wandelen, geschreven door vrouwen. Dat die zo anders zijn dan boeken over wandelen geschreven door mannen. Alléén wandelen hebben we het over. Altijd speelt angst mee. Vooral als er een man-alleen opdoemt: een man zonder hond, zonder hardloopschoenen, zonder visgerei, zonder fiets... Wat-doet-die-man-hier? Heel interessant verhaal. Nu heb ik er helemaal geen last van, maar gisteren langs de weelderig beboste oever van de Isar had ik het wel.

Vandaag loop ik helemaal naar de Biergarten bij de Chinesiser Turm, alwaar ik een bord Pommes nuttig. Dan ben ik zo moe van al dat lopen dat ik een bus naar huis neem. Pff. 

https://www.muenchen.de/sehenswuerdigkeiten/top-sehenswuerdigkeiten/eisbach-surferwelle

Weißwurst und Bretzel

Op bezoek bij die Bayerische Freundin en haar Mutti. Die Mutti woont in de 'voorstad' Ottobrunn, ik ga er met U-bahn 5 naar toe. De Bayerische Freundin haalt me van het U-station met haar grote witte Mercedes Benz. O Lord won't you buy me... En natuurlijk het gesteriliseerde hondje. 

Weißwurst eten moet aan diverse regels voldoen. Je warmt ze 10 minuten op in een pan niet-kokend water. Je eet ze voor 12 uur. Je eet ze met Pretzel en zoete mosterd. Je drinkt er een biertje bij. Je stroopt de darmen er met beleid af óf je zuigt het worstje uit. Jak. Het hondje danst alweer om ons heen en eet alle darm op.

Het is enorm leuk en gezellig in de Münchense voorstad. 

PS: ik heb die Damen gevraagd of ze foto op het blog mocht en het mocht. 

München Altstadt

Met de S-Bahn ga ik naar de Mariaplatz. München zien en dan sterven. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten, en het is er druk! Waanzinnig. Eerst doe ik de Viktualienmarkt, ontzettend leuk en lekker met veel eten en drinken, en terrasjes en worstjes, en dan op zoek naar rustige plekjes. Ik had ChatGPT gevraagd  wat ik zal bezoeken, maar de tips klinken mooi maar vallen toch een beetje tegen. Ik had gevraagd om tips voor stille kerken en stille parken, maar daarvoor is de stad te druk. Er is ook nog eens een groot internationaal jeugdkoren-festival gaande, dat op het punt van openbarsten staat, en dus overal lopen groepen kinderkoren met hun ouders en een gids.

Aan en eind van de wandeling van 17 km kom ik langs het boekhandeltje hier om de hoek. Buchpalast. De verkoopster weet mij een boek te verkopen met korte verhalen: Café Augenblick. Geschichten über das Leben in Hier und Jetzt door Annette Pehnt.

https://buchpalastmuenchen.de/

In Au-Haidhausen

Op München Hbf staat Maria me op te wachten, bij wie ik logeer in haar leuke appartement in de zeer levendige gewilde wijk Au-Haidhausen aan de oostkant van de rivier de Isar en de Altstad van München. 'Au' is de naam van een beek die vlak naast de Isar loopt. De oude stad is aan de andere kant van de rivier. Er is hier veel smaakvolle 19e eeuwse bouw, maar ook nog oudere lage huizen van de  ambachtslieden die hier ooit woonden. Die huisjes hebben nu allemaal monument-status. 

Lang was het een gemengde wijk voor diverse bevolkingsgroepen, maar met de enorm gestegen huizenprijzen, ook hier, treedt er steeds meer gentrificatie op en komen en vooral jonge tweeverdieners met hoge inkomens wonen. Er zijn veel pleintjes, marktjes, restaurants, terrasjes, leuke winkels...  Maria leidt mij er vast doorheen zodat ik morgen weet waar ik naar toe zou kunnen om leuke dingen te zien. Ik geloof niet dat ik de stads plattegrond al een beetje begrijp, maar dat komt morgen wel. 

Daarna kookt ze knödel voor me, een typisch Bayerisch gerecht met Italiaanse twist. 

Van en naar Slowakije

In de ICE zit ik naast een meisje dat de godganse tijd op haar telefoon zit. Zoals overigens iedereen. Soms belt ze in een taal die ik niet kan plaatsen. Is ze Oekraïens? Met weemoed denk ik aan de tijden dat je hele gesprekken voerde in de trein.

De reis duurt bijna acht uur. Na een uur of wat vraag ik haar maar eens welke taal ze spreekt. Dat blijkt Slowaaks te zijn. Zij verstaat geen Oekraïens, zegt ze, maar Oekraïners verstaan wel Slowaaks. Ze was naar NL gekomen om te werken, maar de agency die voor werk en huisvesting zou zorgen gaf toen ze in Eindhoven was aangekomen nul op rekest. Ze namen de telefoon niet op. Dit grapje heeft haar in drie dagen honderden euro's gekost. Ze had geprobeerd het te melden bij de politie. Het was bekend, maar ze konden niets doen, hadden ze gezegd. Het was een groot debacle geworden. Het was zó duur in Nederland! Het ergste vond ze dat je in NL nergens voor niks je handen kan wassen.

Ze studeert internationaal management en spreekt vloeiend Slowaaks, Russisch, Engels,  Italiaans, Frans en Duits. We bekijken samen de kaart van Slowakije. De hoofdstad Bratislava waar ze woont ligt tegen Oostenrijk aan. Aan de Donau. Haar ouders vinden het goed als ze zou emigreren naar een land met meer mogelijkheden. Haar land is klein en arm. Maar het is wel haar thuis. Er wonen ook daar veel gevluchte Oekraïeners, want van hen is het echt een buurland. Oekraïeners worden daar vriendelijk ontvangen en bejegend. Verder hebben ze in haar land weinig vluchtelingen. Moslims had ze nog nooit gezien, die zag ze voor het eerst in Utrecht. Die hadden haar een schok gegeven. Praten die mensen Nederlands? Ja die praten Nederlands. 

Ik ga op reis...

Morgenochtend ga ik op reis. Met de trein nach Bayern. De Duitse treinen staan qua punctualiteit niet zo goed bekend de laatste jaren, veel vertragingen, dus voor de heenweg heb ik de rechtstreekse trein gekozen, die gaat om 08.08u van Utrecht CS. Tweede klas, stiltecoupé. Panorama.

Ik heb erge herinneringen aan die trein. De laatste keer dat ik met Maarten naar Frankfurt naar de Buchmesse ging reisden we ook met die trein. Ruim op tijd stond ik 's ochtends in alle vroegte op de bushalte, waar normaal overdag elke vijf minuten een bus komt, maar er kwam nooit een bus. Wat een stress was dat. Dus nu denk ik dat ik maar een uur van tevoren op de halte ga staan. De vertrektijden heb ik goed bestudeerd. Half acht moet makkelijk kunnen, zou je denken, maar dat dacht ik toen ook, en toen waren alle bussen net voorbij. Dus nu maar kwart over zeven.

In München ga ik de Bayerische Freundin bezoeken en haar Liebe Mutti en haar Liebe Tochter. En natuurlijk het hondje Mochi, dat daar gesteriliseerd is, want dat doen ze in München allemaal veel beter dan in Utrecht.

Oranje

En dan hebben we ook nog voetbal. EK vrouwen. Tegen Frankrijk moeten ze. Na het debacle van afgelopen woensdag tegen Engeland staat iedereen er heel gereserveerd tegenover. Zelf zeggen ze er wel in de geloven. En tot onze en ieders verbazing spelen ze een hele goeie eerst helft. Staan ze in de rust vóór. Maar dan gaat het mis. Wat een verdriet. 

Geen gehoor

Sinds een tijdje is er in Utrecht een koor voor mensen die niet kunnen of durven zingen. Peeq en haar Joost zijn er sinds een halfjaar lid van. Laaiend enthousiast zijn ze. Ze kunnen er uren over vertellen. Ze zingen popsongs, eenstemmig. En vandaag hebben ze een gratis optreden bij een poppodium dB's aan de Vlampijpstraat. Daar was ik nog nooit, ik hoor echt niet tot die doelgroep. Het is er heerlijk rommelig, zoals het een poppodium betaamt. Het koor bestaat uit tientallen mensen, allemaal héél enthousiast. En het publiek bestaat uit honderden dolenthousiaste familieleden en buren. De dirigente is een heel energieke jonge vrouw Märel met een gitaar. Voor de feestelijkheid draagt ze een blauw strak glitterjurkje, dat veel te kort is. Ze is super chaotisch. Het duurt allemaal eindeloos. Maar wat een vrolijkheid.

https://www.valszingen.nl/marel/

Vrijuit

Gelezen: Vrijuit door Iris de Graaf. Gevonden in de e-bibliotheek. We kennen haar als correspondent voor Rusland voor het NOS-journaal waar zij begon te werken niet lang voordat Rusland Oekraïne begon aan te vallen, waarna in een behoorlijk tempo de rechten van de burgers werden ingekrompen. Met de arrestatie van duizenden tegenstanders van Poetin als gevolg. Ook journalisten. Het begon ermee dat ze de oorlog geen oorlog mochten noemen. Iris was elke dag op tv, op alle zenders, en wrong zich in duizend bochten om toch iets te kunnen laten zien. Tot het niet meer ging en zij in aller ijl naar Nederland werd teruggehaald. In dit boek vertelt ze over haar liefde voor Rusland, haar Russische grootmoeder, haar studie, haar sollicitatie, haar vriend, haar productie team in Moskou... 

Nu heeft ze een tijdje het NOS/Journaal gepresenteerd en werkt ze voor Nieuwsuur. Gek, want ze hoort daar in Moskou.

Venkel

De knolvenkels worden zo groot, die móeten geoogst. Twee heb ik er. Venkels bij de supermarkt zijn tamelijk klein, dan heb ik twee nodig voor een maaltje. Hier is één meer dan genoeg. 

De courgette is ook begonnen. Ik herinner me nog van mijn moestuintje bij Utrecht Natuurlijk in Oud-Zuilen dat er daar elke dag weer een courgette was en als ik ze niet tijdig oogstte werden ze enorm, als honkbalknuppels zo groot. Ik kon geen courgette meer zíen

https://uitpaulineskeuken.nl/recept/venkel-risotto-gerookte-zalm

Japans

Interview gedaan met de projectmanager van de Japanse Tuin in het Park. De presentatie van het boekje gaat plaatsvinden bij de opening van de vernieuwde / verfraaide Japanse Tuin en dus moet dat verhaal er ook nog in. Het verhaal van de (vrijwillige) hovenier staat er ook in, die de tot dan toe nog wat saaie Japanse Tuin opgeleukt heeft met bloemenperken. 

Wat een leuke vrouw, deze projectmanager. Leuk beroep ook. Zij moet allemaal mensen en disciplines op een lijn zien te krijgen. En de vrijwilligers. Er zou een 'pagode' komen, maar wat er uiteindelijk komt is meer een japansachtig gebouwtjs dan een pagode. Japanse dakpannen waren te duur dus nu liggen er gewone Nederlandse dakpannen op. Compromissen. 

Volgende week ga ik een paar dagen naar München naar de Bayerische Freundin die daar bij haar oude moeder logeert, en ik ga bij een andere Freundin logeren. In de Englischer Garten daar staat een Japans Theehuis, dat van een totaal andere orde van grootte is. O nee, dat is desinformatie. Dit gebouw heet de Chinese toren.. 

Oranje

Zo veelbelovend als de EK-wedstrijd van de Oranje-vrouwen in Luzern tegen Wales was, 3-0, zo desastreus verloopt de wedstrijd in Zürich tegen Engeland. Nu ben ik helemaal blij dat we niet gegaan zijn. De teleurstelling van alle liefhebbers is groot en de teksten van de analisten zijn genadeloos: we bakten er helemaal niets van. Vivianne Miedema heeft geloof ik niet één bal gehad. For the records: we verliezen met 4-0.

De wind spinner

Wat is het toch geweldig in de tuin, zeker nu het een dag of wat wat geregend heeft. Mijn rustpunt. Lustoord. Speeltuin. 

Via een Chinese webwinkel heb ik een kleurige windgong op de kop getikt. Daar kopen vind ik natuurlijk verwerpelijk. En eerst heb ik mij bij alle tuincentra in de wijde omtrek  georiënteerd, maar die hebben vrijwel niets op dit vlak. 

Inspectie. Er is veel onkruid. Dat houdt ook nooit op. Een paar nieuwe slakropjes zijn aangevreten. Slablaadjes zijn er bruut afgebeten en liggen er gewoon naast. Dan bramen en brandnetels verwijderen Dan de groenten bewonderen. De eerste courgette is in aankomst, alsook de eerste pompoen. Ik moet mij eens verdiepen in de venkel. Eén setje venkels heeft hele mooi witte knollen, en één setje venkels helemaal niet. Er komen wat tomaatjes. De paprika doet niets. De aardappels groeien weelderig. De bieten worden heel groot. Het is geweldig mooi en leerzaam allemaal.

Het is heerlijk om dan een lange pauze te nemen en naar NPO Klassiek te liggen luisteren.

Liefdespaar

Gelezen: Het liefdespaar van de eeuw door Julia Schoch. Duitse schrijfster, geboren en getogen en geboren in de DDR. 1974. Volgens de flaptekst een van de belangrijkste Duitse schrijfsters van het moment, voor wat een flaptekst waard moge zijn. De Bayerische Freundin heeft nog nooit van haar gehoord. Het lag in de bibliotheek van Zuilen op de tafel met nieuwe boeken.

Het begint met de zin 'Eigenlijk is het heel eenvoudig. Ik ga bij je weg. Vijf woorden die iedereen begrijpt. Vijf woorden zijn genoeg. Dan is het gebeurd. Je hoeft ze alleen maar uit te spreken.' De ik-figuur denkt na over dertig jaar relatie. Al jaren denkt ze dat het genoeg is en dat ze weg wil, maar ze doet het niet. Het boek is een grote eerlijke reflectie over haar leven, haar relatie, haar man en zij. Hoe zij de liefde, het huwelijk, de kinderen, de huishouding altijd voor liet gaan en voor haar gevoel haar man steeds verder van haar afdreef met zijn carrière. 

Aan het eind blijft het open of ze de woorden zal zeggen of niet.

Luzern

De Voetbalvriendin had - maanden geleden al - kaartjes gekocht voor de eerste EK-wedstrijd van de Oranje Leeuwinnen in het Zwitserse Luzern,  maar ik wilde niet toezeggen. Ik had geen idee of en wanneer Bobby en ik op vakantie zouden gaan en bovendien leek het me nogal duur: een weekje Zwitserland. Dus toen heeft ze de kaartjes doorverkocht. Nu is het natuurlijk toch met weemoed dat ik naar de wedstrijd kijk. We hadden erbij kunnen zijn. 

Van tevoren werd steeds gesproken over de poel-des-doods, met Frankrijk, Engeland en Wales. Maar we winnen glorieus van Wales: 3-0. Vivianne Miedema schiet haar honderdste goal erin. De koningin is erbij. Een groot feest. Daarna wint Frankrijk glorieus van Engeland. Engeland is helemaal niet zo goed. De Engelse coach Sarina Wiegman zegt ook: 'Dit is grotendeels een nieuwe groep speelsters, we waren kampioen maar nu beginnen we gewoon weer op nul.' Nu staan de nummer 1 in de poel. Woensdag spelen we tegen Engeland.

Nu appen de Voetbalvriendin en ik tijdens de wedstrijd Leuk, maar net iets minder leuk dan er tussen zitten.

Den Nul

Laatste dag Heerde. We maken een fietstochtje oostwaarts waarbij we de IJssel twee keer oversteken: op de veerponten bij Olst en bij Wijhe. 

Olst en Wijhe zijn namen die op de een of andere manier in mijn geheugen gegrift staan, maar ik was er nog nooit. Ze horen bij de droom van een meerdaagse tocht langs de IJssel, die ik nog nooit gemaakt heb. Misschien heb ik ze ook onthouden omdat er treinstations zijn. Die liggen aan een treinlijntje van Marienberg naar Almelo. 

Nu stellen we een route samen aan de hand van de fietsknooppunten. Bij het plaatsje Den Nul (wat een naam) trekken we de route aan de oostkant, want het stuk aan de westkant van Den Nul lijkt niet erg doorfietsbaar. Den Nul is echt niets, is onze indruk. We eten een bammetje op een groot fantasieloos grasveld met twee wipkippen, twee voetbaldoelen en een picknicktafel. Is dit het idee van een plantsoen? We maken grapjes over de gemeenraadsvergadering die ging over het vaststellen van het budget voor dit veld. Nul. Alleen die drie objecten en aan een kant een haag voor de veiligheid van de voetballende kinderen. 

Achteraf hebben we daar te Den Nul het mooiste totaal gemist. Er is een wild natuurgebied met een modern infocentrum en een fort. Er vaart een klein fietspontje naar toe waar je soms wel een uur moet wachten voor je erop kan, vertellen 's avonds Schoonzusje en Zwager als ze terugkomen van Zwitserland en graag horen wat we allemaal gedaan hebben. De volgende nog maar eens naar Den Nul.

Op het eerste gezicht

Gelezen: Op het eerste gezicht van Nick Hornby, gevonden in de E-bibliotheek. Hier in het buurtschap Bakhuisbos zijn heel veel vogels die rond vier uur in de ochtend keihard beginnen te zingen, vlak bij mijn raam, en dan ben ik klaarwakker. En zo lees ik hier meer dan thuis, wat wel weer mooi is. Van Nick Hornby heb ik best veel gelezen, in vakantie, meestal in het Engels. Hij een van de Britse auteurs die het leven van hedendaagse mensen treffend neerzet: met hun gedoe over liefde, werk, familielcven, vriendschappen, politiek, alles. 

Hier is de hoofdpersoon Lucy, een 42-jarige lerares Engels, twee zoontjes, van haar man af omdat hij alcoholist was/is met alles vreselijke taferelen van dien. Zij woont in een prettige middenklasse-buurt in Neerd London. En ze krijgt een relatie met een 22-jarige zwarte jongen Joseph die ze leert kennen omdat hij een zaterdagbaantje heeft bij haar slager. Hij woont nog bij zijn moeder in de arme wijk Tottenham. Hij heeft allerlei part time baantjes, ook een baantje bij een sportschool en probeert iets in de muziek, als dj. Ook past hij bij mensen op. Zo komt hij bij Lucy thuis. Haar zoontjes zijn dol op hem en al gauw zij ook op elkaar. Ze zou alleen zijn moeder kunnen zijn. En zo draait het om de bezwaren tegen deze relatie, de pogingen om het uit te maken en iets te krijgen met iemand van je eigen leeftijd. De sociaal-maatschappelijke en de culturele verschillen. 

Het leest heerlijk weg, het is maatschappelijk relevant, maar ook luchtig. Het voelt een beetje raar dat deze hoofdpersoon met haar 42 jaar oud zou zijn. (Toen ik 42 jaar was was ik net hoofdredacteur van het vakblad geworden. Als ik denk aan die versie mezelf vond ik me tamelijk jong en veelbelovend. Maar ja, ik had een verkering die twee jaar ouder was dan ik en niet twintig jaar jonger.) De enige link tussen dit boek en mijn generatie is dat de auteur Hornby ook van 1957 is.

Aardbeien-gazpacho

Vandaag gaan Bobby en ik op en neer van Heerde naar Zuilen, want ik heb mijn jaarlijkse tuinetentje met de tuinvriendinnen en dat wil ik voor geen goud missen. 

Het is echt een feestje. Alle vier maken we iets lekkers. Het is een avondje dikkedakken, bijpraten en slap ouwehoeren door elkaar en bij tijd en wijle heel hard lachen. Karin ontvangt en zorgt voor de mooi gedekte tafel en de witte wijn. Trudy heeft aardbeien-gazpacho gemaakt, met ook zelfgebakken croutons, ik salade niçoise en Toine als toetje goddelijke 'hemelse modder' met ananas en slagroom. 

En dan rond 22u stoppen we en rijdt Bobby ons beiden weer terug naar Heerde voor het slotakkoord van de 'Veluwe-vakantie'. Daar komen de foto's. We zijn echt zestigsters.

Niksen

Ik doe mijn uiterste best om te niksen. Dat is volgens mij de beste manier om de temperaturen te overleven. Niksen is niet eenvoudig. Niet naar het meer, niet wandelen, niet fietsen. 

Beetje kranten lezen mag wel, zeker vanwege het nieuws van gisteren dat de PVV 'illegale' vluchtelingen strafbaar wil stellen, alsook het hélpen van illegale vluchtelingen en dat er vanwege Keti Koti niet genoeg Kamerleden aanwezig waren om tégen te stemmen. Net lees ik dat CDA zich nu tegen de asielwet keert, vanwege al die kerken en kerkmensen die 'illegale' vluchtelingen helpen. CDA is maar klein, maar hopelijk is dat genoeg. 

In de Trouw van vandaag staat ook een verhaal dat niksen het beste is bij deze temperatuur. En ik doe tekenen en mandala's kleuren bij wijze van niksen.

https://www.trouw.nl/binnenland/niksen-is-het-devies-bij-hitte-waarom-is-dat-zo-lastig~b48122f3/

Gek

Ik zoek het nieuwe boek van Yvonne Kroonenberg in de digitale bibliotheek, over (volks)tuinieren, maar vind het niet. Onderwijl stuit ik op Yvonne Keuls, een boek uit ca 1992 over het leven in een psychiatrische instelling. Volgens mij wonen er niet meer zoveel mensen in psychiatrische instellingen, maar moeten ze het thuis maar oplossen. Maar dat weet ik eigenlijk niet.

Vorige week moest ik vier dozen maaltijden afleveren op een adres in Den Dolder, in een parkachtige wijk die die er uitzag als een grote psychiatrische instelling. Er was geen ziekenhuisactiviteiten gebouw, geen hek. Veel mooie panden. Na wat gepuzzel vond ik het adres. Het leek een soort groepswoning. Er stonden geen namen bij de deur, geen idee waar het eten naar toe moest. Gelukkig kwam er een aardige jongeman aanlopen die wist hoe iemand op te trommelen. Een meisje met een hoofddoek, Een verpleegkundige? 

De jongeman kwam niet erg psychiatrisch op mij over. Mijn beeld van psychiatrische patiënten en instellingen is vrees ik erg gevormd door de film One flew over the cuckoo's nest. Geen idee hoeveel mensen nog in zulke instellingen wonen.

Yvonne Keuls ging maanden op bezoek in zo'n instelling en beschrijft het dagelijks leven daar. Er wonen daar vooral mensen die 'uitbehandeld' zijn, te dicht op elkaar met te weinig privacy en veel onaangepast gedrag. Ze creëert een paar personages en tekent die uit. Zij deed dat veel, ze was een betrokken sociale schrijfster. Ze heeft heel veel geschreven, is ook heel veel gelezen. Ze is geboren in 1931, ze leeft nog steeds. 

Bietjes

Een heerlijke maaltijdsalade gevonden: bieten, groene asperges feta, rookvlees. De groene asperges kostten wel 6 euro voor een bosje, die heb ik vervangen door sperziebonen. Maar het zoute van de fetakaas en het rookvlees is zeer zeer zeer welkom op deze warme dag.

https://www.ah.nl/r/1192589

Tropical

Nu moeten we twee bloedhete dagen zien door te komen. De beste manier is binnen blijven met alle ramen, deuren en gordijnen dicht, mooi boek erbij. Of je gaat naar een water, om af en toe even in te springen, en hier doe je dat aan het Heerderstrand. Eerlijk gezegd haat ik dit soort 'stranden'. Ik ben meer van het thuis blijven en wachten tot het over is. 

Hier liggen tientallen zo niet honderden levenslustige pubers groepsgewijs in de zon, met radio's. De ouderen proberen zich verre van beide te houden.

Tekenen is voor mij geloof ik het beste. En mandala's kleuren. Dan ben je daar op geconcentreerd en komt er ook nog wat leuks uit. Op het strand zijn al die parasolletjes wel heel inspirerend.