Gelezen: Op het eerste gezicht van Nick Hornby, gevonden in de E-bibliotheek. Hier in het buurtschap Bakhuisbos zijn heel veel vogels die rond vier uur in de ochtend keihard beginnen te zingen, vlak bij mijn raam, en dan ben ik klaarwakker. En zo lees ik hier meer dan thuis, wat wel weer mooi is. Van Nick Hornby heb ik best veel gelezen, in vakantie, meestal in het Engels. Hij een van de Britse auteurs die het leven van hedendaagse mensen treffend neerzet: met hun gedoe over liefde, werk, familielcven, vriendschappen, politiek, alles.
Hier is de hoofdpersoon Lucy, een 42-jarige lerares Engels, twee zoontjes, van haar man af omdat hij alcoholist was/is met alles vreselijke taferelen van dien. Zij woont in een prettige middenklasse-buurt in Neerd London. En ze krijgt een relatie met een 22-jarige zwarte jongen Joseph die ze leert kennen omdat hij een zaterdagbaantje heeft bij haar slager. Hij woont nog bij zijn moeder in de arme wijk Tottenham. Hij heeft allerlei part time baantjes, ook een baantje bij een sportschool en probeert iets in de muziek, als dj. Ook past hij bij mensen op. Zo komt hij bij Lucy thuis. Haar zoontjes zijn dol op hem en al gauw zij ook op elkaar. Ze zou alleen zijn moeder kunnen zijn. En zo draait het om de bezwaren tegen deze relatie, de pogingen om het uit te maken en iets te krijgen met iemand van je eigen leeftijd. De sociaal-maatschappelijke en de culturele verschillen.
Het leest heerlijk weg, het is maatschappelijk relevant, maar ook luchtig. Het voelt een beetje raar dat deze hoofdpersoon met haar 42 jaar oud zou zijn. (Toen ik 42 jaar was was ik net hoofdredacteur van het vakblad geworden. Als ik denk aan die versie mezelf vond ik me tamelijk jong en veelbelovend. Maar ja, ik had een verkering die twee jaar ouder was dan ik en niet twintig jaar jonger.) De enige link tussen dit boek en mijn generatie is dat de auteur Hornby ook van 1957 is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten