Ik zie dan vreselijk op tegen die terugvorderprocedures en denk: laat maar zitten. Dat is dan voordat ik het geprobeerd heb. Bij de internationale reizen hebben ze drie categorieën compensatie: bij minder dan een uur vertraging krijg je niets terug, bij één tot twee uur 30%, en bij twee uur en meer krijg je 50%. Ik had onderweg het klachtenformulier al ingevuld waarbij ik gerapporteerd had dat ik meer dan twee uur vertraging had. Maar mijn trein begon de vertraging in te lopen, en bij Eindhoven had hij nog maar 57 minuten vertraging. En die hield -ie vast, tot Utrecht aan toe. Ik benauwd, dat ik ontmaskerd zou worden als fraudeur. Maar vandaag komt het antwoord. De terugreis die €129 kostte of daaromtrent, krijg ik €64 terug. Binnen een maand. Yes!
Die 10 euro boete bij dat poortje was lastiger. Ik was dus uitgecheckt zonder ingecheckt te zijn. De mevrouw aan het loket had geen zin en zei dat ik het zelf maar online moest regelen. Ik kwam er niet uit. Vraag 1 was: 'Met welke reisorganisatie heeft u gereisd?' Ik kan invullen: NS, of een busmaatschappij. Maar ik had met de ICE gereisd. En dat kon je niet invullen. Dus ik haal diep adem en ga weer naar dat loket. Dezelfde mevrouw wil me weer niet helpen, ze roept nog om een stagiaire, maar die krijgt ze niet, en dan verwijst ze me naar het loketje binnenlandse reizen. Die man wil ook niet, maar ik heb mij voorgenomen vriendelijk maar heel vasthoudend te blijven. Eerst leest zijn apparaat mijn OV niet, zegt hij. Dan moet ik mijn postcode zeggen en beweert hij dat er ontzettend veel accounts op dat adres staan. En dat er alleen een OV-fiets op staat. Gewoon treiteren. 'Er staat toch een informatiezuil? U had het best ter plekke zelf kunnen oplossen.' Ik blijf glimlachen. Uiteindelijk komt er een antwoord en een mailtje dat het geld binnen een maand teruggestort zal worden.
En zo heb ik zomaar €74 terugverdiend. Wel opletten de komende maand of het geld wel komt. Dat van dat toegangspoorten wordt natuurlijk op je OV-chipkaart teruggestort, wat je nooit ziet. Ik moet steeds denken aan de steenrijke zakenvrouw Miep Brons, zij is allang dood, maar op een gegeven moment was zij veel op tv. Zij had samen met haar man Luuk Brons textielsupers gehad, die later aan de firma Zeeman zijn verkocht. De kunst van het zakendoen en het onderhandelen: 'Je moet altijd denken: valt dat kwartje in mijn of in zijn portemonnee?' Dat ben ik nooit vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten