Terwijl Jasmien (de shiatzu-masseuse) mij masseert vertel ik over Edith Ringnalda, de weduwe van Simon Vinkenoog, die bij Pauw & Witteman was. Hij overleed vorig jaar, op tachtigjarige leeftijd. Hij bracht - na vijf andere huwelijken - de laatste twintig jaar van zijn leven door met deze vrouw. Zij schreef een boek voor hem over hun laatste dertig dagen samen: Heer en meester, een liefdesverklaring.
Ze ontmoetten elkaar in 1987. Ringnalda die - voor zover ik onthouden heb - toen theaterdirecteur was, besloot al snel haar carrière op te geven om zoveel mogelijk tijd door te kunnen brengen met Vinkenoog. Toen hij in juni 2009 met problemen aan zijn been in het ziekenhuis belandde, begon zij met schrijven. Een paar weken later overleed hij aan een hersenbloeding. Het boek is een ode aan haar grote liefde.
Geweldig is die vrouw, gebiologeerd kleef ik aan de televisie. Pauw (of Witteman, daar wil ik van af zijn) vraagt nog wel of dat niet erg ongeëmancipeerd is van haar om haar carrière op te geven voor de liefde, maar elke vraag, alle gasten, vallen in het niet als slome stijve harken naast haar straling. Vooral de passage treft me waarin ze vertelt dat ze zich een keer enorm misdragen had en dat hij dat gewoon als gegeven, als eigenschap deel van haar, opgevat had. No problem. Dat ze sindsdien vol voor de liefde ging.
Jasmien zegt daar vervolgens heel wijze dingen over, die ik nog even moet verwerken. Waarom denk je maar steeds dat je kalm moet zijn en dat je niet druk en vurig zou mogen zijn? Kijk hoe geweldig je dat vindt, zo'n gepassioneerde vrouw!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten