'Nichtje', app ik, 'hoe zit je vandaag? Vind je het leuk als ik op de thee kom?' Eind juni trouwde ze. Zit ze nu nog in de wittebroodsweken? Of is dat iets van vroeger? We hebben elkaar al wel een half jaar niet gesproken. Zo gaan die dingen. Someday he'll come along, the man I love... Ze vindt het leuk. Dus ik ga.
Wat was het mooi toen zij in Oud-West woonde en ik in Jordaan. En toen zij in de Balistraat woonde en ik aan de Zeeburgerdijk. Nu is het ook mooi, maar wel ver. Ze is zó happy! Dan heb je andere gesprekken.
Er komt een baby. Zij begint al tekenen. Ze weet niet of ze nog wel 10 km kan lopen. Haar buik wordt hard & pijnlijk bij teveel inspanning. We mogen manlief any moment bellen en dat komt hij haar met de auto halen.
Zo lopen we weer door het natuurgebied Heumensoord. Met bos en heide. Daar liepen we toen ze pas daar woonde, en toen de 3000 vluchtelingen er pas geplaatst waren liepen we er ook. Nu zijn de vluchtelingen weer weg. Waar zouden ze gebleven zijn? Het hele terrein is omgeschoffeld.
We lopen naar zweefvliegveld Malden en gaan op het terras zweef vliegtuigen spotten. En wat hebben we een boel door te nemen: de trouwdag, de opmaat, de afwikkeling, de jurk, de familie, de honeymoon... Het werk, de vooruitzichten, de tuin. En dan weerom. De buik doet zeer, maar ze wil niet dat Manlief haar komt halen. Straks is ze volleerd Eerste Hulp Specialist. Trauma Arts. Ik hoop dat ze dan een ziekenhuis een beetje hier om de hoek vindt.
Dag Nichtje! Dag Tantetje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten