Hassan

Mooi indrukwekkend portret bij Zembla van een Syrisch gezin dat in 2014 overzee naar Sicilië vluchtte,  de boot kapseisde in de Middellandse Zee en de helft van het gezin verdronk.Vader Hassan werd gered en naar Malta gebracht, en zijn zoon naar Sicilië. Zij vinden elkaar terug en komen uiteindelijk te wonen in Nederland te Zutphen. Maar zijn vrouw, schoondochter en kleinkind hebben de tocht niet overleefd. Het programma Zembla volgt ze al een tijd.

Ik ging er naar kijken omdat iemand op Facebook een link naar de documentaire gepost had en erbij schreef: 'Kijken! (als je durft). Waarom begrijpen we helemaal de emoties van mensen die de 2e Wereldoorlog overleefd hebben en zich levenslang schuldig voelen omdat zij niét zijn doodgegaan. Waarom begrijpen we niet dat Syrische vluchtelingen die familieleden verloren op zee eerst moeten zien te leven met dat verlies, voordat ze überhaupt de moed hebben om aan een nieuw leven te beginnen, zonder die geliefden met wie ze dat hadden willen doen.'

Hassan en zijn zoon wonen nu in een kaal Zutphens huurhuis. Na verloop van tijd hebben ook de twee andere kinderen uit Damascus zich bij hen kunnen voegen. Vader Hassan is te gebroken om zich nog te mengen hier, het lukt hem niet om Nederlands te leren. Hij heeft ongeveer geen contact. De jonge generatie lukt het wel beter. Wat een tragisch verhaal. En zo zijn er tienduizenden.  Sommige journalisten tekenen hun verhalen op.

Dezer dagen wordt er veel gereflecteerd op de journalistiek. Alsof zij/wij het allemaal fout gezien hebben met de verkiezing van Trump, en nu weer met hun verbazing over dat Trump inderdaad uitvoert wat hij beloofd had. Dat ze niet genoeg naar de ontevreden burgers hebben geluisterd. 'Je moet niet alleen de Trumps waarheden de hele tijd tegenspreken', hoorde ik een journalist zeggen, maar ook de verhalen van de mensen  in nood blijven vertellen. Geschiedenis schrijven. En lezers / kijkers vinden die die verhalen willen lezen/horen/zien.

Laatst las ik een interview met een paar gepensioneerde journalisten die een nieuw tweewekelijks tijdschrift Argus gaan beginnen op de manier waarop het vroeger ging en volgens hen moet; de journalisten vertellen de verhalen die zij willen vertellen. Een auteurstijdschrift. Niks geen van bovenaf opgelegde formats. 

Wij lezers/luisteraars/kijkers moeten ze (weer) willen lezen/horen/zien. De werkelijkheden bij je in de straat of om de hoek. Want het is niet moeilijk om er omheen te leven en het niet te zien. Dat besef je na het zien van zo'n documentaire.

Zie hier de aflevering van Zembla: Fatale Overtocht