Voor het werk ben ik vandaag alweer in Amsterdam, ditmaal met de trein. Ik ben ruim op tijd en ik wil nog even de Nicolaaskerk in, tegenwoordig Nicolaas Basiliek. For old times sake. Er staat een bord in de entree, dat toeristen even niet welkom zijn, vanwege de eucharistieviering. Dan ga ik die viering toch bijwonen, denk ik. Het is er prachtig. Mooi licht door de hoge ramen.
Jim S. is priester van dienst. Dat is hij alweer enige jaren. Ik heb veel over hem gelezen. Ooit was hij chef-redacteur van de HP/De Tijd. Als kind opgevoed in de vrijgemaakte sfeer. Zijn vader was dominee en theoloog, het gezin ging gebukt onder dezelfde kerkstrijd (1967) als die van mijn jeugd. Zijn oudste zus was psychologe Aleid S, die diverse boeken over geloof en depressie heeft geschreven, en die is meer in de esoterische hoek terecht gekomen. Op zijn 54e zag Jim het katholieke licht en liet hij zich ook maar meteen omscholen tot priester.
Hij is in de Nicolaaskerk kapelaan, de opvolger van priester Joop Stam, die bijzonder populair en warmhartelijk was. Jim S. is meer een precieze, correct in de leer. Hij ontbeert een beetje de warmhartelijke uitstraling. Dat kan.
Er wonen daar rond het middaguur 15 à 20 mensen in die enorme kerk de eucharistie bij. Die duurt een half uur. Jim doet zijn ding, samen met een oude misdienaar of hoe dat heet. Hij is geen saaie voorganger. Hij heeft een heldere dictie, dat moet ik hem nageven. Maar verder denk je wel: voor wie doe je dit eigenlijk? Voor jezelf? Voor de gelovigen? Het heeft weinig overtuigingskracht.
Enfin. We ontvangen de hostie. Ik doe altijd mee met de hostie. Maar vandaag heb ik toch zo'n gevoel: het mág niet van deze voorheen vrijgemaakte. Hij mag nu dan wel katholiek zijn, maar hij loert nog steeds op mensen die zich niet aan de regels houden.
Maar ik neem gewoon de hostie van hem aan en loop terug naar mijn plaatsje in de kerkbank. Begint hij onder het uitdelen der hosties enorm te smoezen met die oude misdienaar. Ik denk meteen: Dat gaat over mij! Ze blijven maar smoezen en op een gegeven moment loopt die oude misdienaar het middenpad in. Niet naar mij, denk ik, niet naar mij. Maar wél naar mij dus.
Of ik de hostie wel tot mij wilde nemen. Huh?
Blijkbaar had die hostie-verdelende S. gedacht dat die roodharige vrouw de hostie niet in haar mond had gestoken en was dat onverkwikkelijk. Maar ik had dat wel degelijk wél gedaan. Maar misschien pas nadat ik mij omgedraaid had. Heb ik gedaan, zeg ik.
Er komt een situatie in herinnering, dat ik een jaar of twaalf was en mijn vader met zijn hele gezin stad en land afreisde naar orthodox-gereformeerde kerkdiensten. Zo gingen wij op een zondag naar Rijssen, naar een hoedjes- en zwarte-kousen-kerk. Vrouwen moesten daar een hoedje op. En mijn moeder en haar vele dochters hadden geen hoedjes op. En zij werd gekapitteld vanaf de kansel. En toen zijn we geloof ik met zijn allen geloof ik de kerk uitgelopen, al weet ik dat niet meer zeker. Daar moest ik aan denken, aan die kapittelende steilgereforrmeerden en dat ik nu nota bene door een ex-gereformeerde priester onterecht gekapitteld moet worden!
Misschien dat ik hem een linkje ga sturen naar deze blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten