Vrijdagavond 6 januari, Mutti's verjaardag, was op tv de film Still Alice. Hebben jullie dat niet gezien? vraagt Zus1 verbaasd op Mutti's feestje. Mutti had Alzheimer. Veel van haar zussen en broers hadden / hebben Alzheimer. Er is gerede kans dat wij het allemaal ook krijgen. De film Still Alice gaat over een vrouw die al op 50-jarige leeftijd Alzheimer krijgt. Dus ga ik vandaag maar kijken.
Still Alice is de verfilming van de roman Ik mis mezelf. We volgen Alice Howland, een vrouw van vijftig die de diagnose alzheimer krijgt. Julianne Moore - die Alice speelt - ontving voor haar rol een Oscar. De roman werd geschreven door de neurowetenschapster Lisa Genova die hem in eerste instantie in eigen beheer uitbracht. Twee jaar later werd het boek opgepikt door een grote uitgeverij en werd het een bestseller, in 37 talen vertaald en wereldwijd 2,4 miljoen keer verkocht. En toen dus verfilmd.
Alice is een leuke vrouw met een leuke man, drie volwassen kinderen en een prestigieuze baan als taalwetenschapper op Harvard University. Maar ze raakt langzamerhand de grip op haar geordende leven kwijt: ze vergeet afspraken, valt in herhaling tijdens colleges en verdwaalt tijdens haar standaard hardlooprondje. Dan blijkt dat ze Alzheimer heeft. Haar wereld wordt steeds kleiner. Ze moet haar leven en relaties opnieuw vorm geven. Het draait niet meer om de toekomst, maar om het moment. Het is een heel aangrijpende film, confronterend ook als je zelf steeds meer vergeet. De vergeetachtigheid is echt een issue en een zorg in mijn omgeving bij de almaar groeide groep 55-plussers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten