Rouw

Gelezen: De Rouwclub van Vrouwkje Tuinman. (‘Heb jij wel eens wat gelezen van Vrouwkje Tuinman vraag ik aan Bobby, terwijl ik het antwoord al weet. Nee. Hij leest nu Godfried Bomans. ‘Ik vind Vrouwkje zo’n aanstellerige naam’, zegt hij, ‘In plaats van Froukje.’) Ik stuitte op het boek in de bieb, en was al wel nieuwsgierig naar haar omdat zij veel geprezen wordt als dichteres en omdat ik zij de ‘weduwe’ was van de dichter F. Starik. Wat ik aangenaam aan het boek vind ik dat de wereld in De rouwclub niet louter uit echtgenoten, ouders, grootouders en kinderen bestaat, maar ook en vooral uit vrienden en collega’s die hecht samenleven. en in de periferie spelen ook ouders, en (ex-) geliefden een rol.

In deze roman, die de muziekfestivalwereld als decor heeft, verliest Harold, de oprichter en baas van het festival, het leven op een ander festival waar het met de veiligheidsvoorschriften niet zo nauw genomen werd. In de drukkende en vastgelopen massa worden mensen doodgedrukt, waaronder Harold. Hij ligt enkele dagen in coma en dat wordt niets. De collega’s en familieleden moeten alles opvangen en regelen. Tot na de uitvaart is het hecht en saamhorig, dan lopen er dingen uit de hand. Hoofdpersoon is Emma, zijn beste vriendin en rechterhand. En ook belangrijk is Victor, zijn beste vriend. Die heeft een echtgenote die er niet tegen kan dat haar man geheel onderdompelt in een wereld buiten haar. En Jan zijn vader. Er zijn tantes, ex-minnaressen, buurvrouwen, stagiaires, mededirecteuren, en wat al niet met allemaal hun eigen particuliere betrokkenheid bij de dode. Het is met flair en verve geschreven, het is niet treurigstemmend, iedereen die de afronding van een leven en een uitvaart heeft meegemaakt kent de kwesties en de taferelen.

Ik lees niet veel dit jaar. Even tellen. Op 27 boeken zit ik nu.