Wel mis ik het ‘avondgebed’ van 17u, maar ooit zei Arthur iets over waar je de hemel ziet daar is je kerk. Nee, zo zei hij het niet, maar ik weet het niet meer. (Nagezocht. Het was bij de retraite in Ranst. ‘De open plek in het bos is de puurste vorm van tempel’, zo zei hij het. 2015 was dat. http://lucietheodora.blogspot.com/2015/10/ohne-worte.html?m=1)
Bij het avondeten wordt een van ons gasten geacht het eindgebed uit te spreken, maar niemand neemt het initiatief. We zitten maar en zitten maar. Ik wil wel weg, maar dat kan niet want eerst moet er gebeden worden. Na lang wachten zeg ik: ‘’Wil iemand het gebed uitspreken? Ik liever niet.’ En dan doet de kale jongen het. Iedereen opgelucht.
We kunnen ons verblijf hier met een nacht verlengen. We gaan dat doen, want anders is het morgen alweer de laatste dag. Ik moet misschien iets minder doen. Want ik heb nu al twee portretten, één heilige en twee mandala’s gemaakt, en een 7 km wandeling naar zee. En vier gebedsdiensten. Geen wonder dat ik gevloerd ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten