Gelezen: Opgewekt naar de eindstreep van Hendrik Groen. Cadeautje voor mezelf. Bobby en ik zijn gezellig naar de binnenstad om de keuze te maken in de brilmonturen, en dan gaan we ook nog naar de boekhandels Steven Sterk en Bijleveld. Er gaan veel boeken door mijn handen, en het wordt Hendrik Groen.
Het is wel ontroerend, want in dit deel raakt Hendrik Groen langzaam maar zeker meer dement. Hij is dingen kwijt, weet dingen niet meer, snapt dingen niet meer, vergeet dingen. Hij wordt ook steeds humeuriger en onaardiger tegen de mensen. Maar hij heeft zijn vriendinnen Leonie (88), Frida (10) en Juffrouw Jansen (hondje). En er komt een nieuwe Indische medebewoner die hij meneer Jojo noemt, die vroeger ook hoofdonderwijzer is geweest. Met hem legt hij legpuzzels. En Hendrik probeert het allemaal op te schrijven en Leonie herschrijft wat onbegrijpelijk is.
Dit dagboek speelt dit jaar, in de coronatijd. De verzorgingshuizen waren een groot probleem dit voorjaar: door de mensen zo te isoleren. Dit boek is behoorlijk coronakritisch, wat ook goed voor te stellen is bij bewoners van verzorgingshuizen die niemand meer mochten zien. Aan het eind van het boek verhuist Hendrik naar de verpleegafdeling en houdt het dagboek op. September. Het is én humoristisch én aangrijpend. Toen ik de eerste Hendrik Groen las kon ik de humor er nog niet goed van inzien, zo erg vond ik het, maar de tv-serie met Kees Prins en André van Duin hielp daar goed bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten