Ik ben alweer kwijt hoe en waarom ik er terecht kwam, maar ineens was ik (proef)lid geworden van Theater Thuis. Dat leek me wel wat in deze corona-tijd, dat je niet alleen televisie of Netflix kijkt, maar ook echt theater van echte mensen.
O ja, ik weet het weer: ik was op zoek naar de Berini’s, naar Rotterdamse An en Harry, omdat ik Marjolein Meijers had gezien als talkshowhost in Dordrecht. Ik vond ze geweldig, toen, in de jaren tachtig. De Berini’s blijken er al jaren geleden mee gestopt. Harry wou niet meer.
In de jaren zeventig en tachtig te Groningen ging ik veel naar het theater, maar in Amsterdam werd het gaandeweg minder. Het aanbod in Amsterdam is te groot, zei ik altijd, het is niet bij te houden. Ik beperkte het ongeveer tot De Mug met de Gouden Tand. Nu in Utrecht is het aanbod beduidend minder dan in Amsterdam, quantitatief. Er is hier een goeie schouwburg, maar veel van het aanbod en de artiesten ken ik niet meer. Of vind ik niet zo leuk.
Dus denk ik: kan ik mooi een corona-theaterbijspijkercursus doen. En zo raak ik verzeild ik een voorstelling van Erik van Muiswinkel. Uit 2013. Ik vind hem erg goed en leuk, maar ik moet zeggen: ze zouden het wat actueler mogen doen. Politieke grappen uit 2013 die doen het niet meer zo. Of oudejaarsconferences uit 2009.
Bobby en ik beginnen trouwens allebei te glimmen als we het hebben over de Berini’s. We kenden elkaar nog niet, maar hen wel. Die strakke regionale duo’s. Straatartiesten. In Groningen hadden we Rooie Rinus en Pé Daalemmer. Meer weet ik er nu even niet.
Wie ik ook leuk vind, maar dat is net weer een ander genre: Herman Finkers, Brigitte Kaandorp, Dolf Jansen. En jonger: Arjen Lubach, Plien & Bianca, Yentl & De Boer. En mijn heldinnen van weleer waren Jenny Arean, Jasperina de Jong, Adèle Bloemendaal, Martine Bijl. Moet ik die maar gauw tijdens mijn proeflidmaatschap op Theater Thuis gaan zoeken.
- De Berini's op Theater Thuis:
- 1 voorstelling van Erik van Muiswinkel op Theater Thuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten