In mijn kantoortje heb ik een doos vol oude snoeren, opladers, laptopjes, camera’s, disklezers, usb-hubs, snoeren van oudere modellen iPhones. Als ik af en toe in die doos kijk raak ik bevangen door een enorme moedeloosheid.
Nu ik toch bezig ben met het leeghalen van de oude oude laptop (wat niet of uiterst traag gaat, want dat wàs al het probleem), moest ik mij ook maar eens van de inhoud van die doos ontdoen. Het duurt een uur voor ik het snoertje heb gevonden dat bij de camera hoort. Die camera (Panasonic Lumix) was toentertijd behoorlijk bijzonder speciaal, maar die heb ik al vele jaren niet meer gebruikt. Als ik uiteindelijk het ding aan een stopcontact hang (mag dat eigenlijk wel?) doet-ie níets. Zou de batterij helemaal dood zijn? Wil ik die camera nog wel weer oplappen? Waarom zou ik? Met de iPhone maak ik prachtige foto’s.
Van alles weet ik nog goed dat ik het kocht. Echt van alles. Dat was steeds een speciaal moment, een moment dat ik me toch weer overgaf aan de vooruitgang. Er zit ook een power bank(je) bij in de vorm van een houten staafje. Ik kocht het in de trein. Ik moest naar Zwolle, en bij Ermelo was weer eens een persoon voor de trein gesprongen. Toen ging die trein terug naar Amersfoort, en over Deventer naar Zwolle. Anderhalf uur extra ofzo. De Railtender verkocht deze power banks, volgeladen.
Wat een vraagstukken van deze wegwerpmaatschappij. Ik breng zoveel mogelijk naar de elektrische// elektronische afvalbakken in AH en Praxis, dan zijn die vraagstukken bij mij tenminste de deur uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten